wegedzieciak.pl

[PiPpi]

jeśli chodzi o kawałek pt One, to preferuje ten oto..
hxxp://www.youtube.com/watch?v=HQioP21ufFc

właśnie rozpoczęłam lekturę hxxp://www.gwp.pl/product/733.html tej książki, jestem pod piorunującym wrażeniem, nie żebym pierwszy raz spotkała się z ideą porozumienia bez przemocy, ale lektura to lektura, zamierzam nabyć również zeszyt ćwiczeń do owego zagadnienie i potem...zamienię się w żyrafkę!

[bodi]

Magda, miałam pisac o tych książkach juz wcześniej
też mam obie, niestety nie udało mi się jeszcze zostac żyrafą

[sylv]

a macie tak czasem, że chcecie mieć po prostu święty spokój, a druga połowa właśnie wtedy podejmuje ciężki temat?
Dla mnie w takiej sytuacji najgorsze jest to, że mam poczucie winy, że nie chciało mi się gadać, a czasem nawet i wysłuchać...

[Alispo]

oj tak

[kofi]

[kocham_tramwaje]

[babaaga]

do tej książki Marshalla "Porozumienie bez przemocy" jest też książka z ćwiczeniami Ingrid Holler o tym samym tytule. Dopiero zaczęłam ją przerabiać, fajna jest o tyle, że sam/a piszesz, odpowiadasz na pytania, bardziej pozwala to utrwalić sobie taki sposób komunikacji..a nie jest to przecież taki hop siup mi to tak różnie wychodzi z komunikacją, najgorzej chyba z ukochanym, mimo wiedzy teorytycznej wciąż zrzędzę ale chociaż na bieżąco wszystko przerabiam

[arete]

Ech, przypomniałyście mi o Rosenbergu, który stoi i kurzy się gdzieś na półce... Jakoś w czasach przedantośkowych miałam całkiem dobre samopoczucie jeśli chodzi o umiejętności komunikacyjne. Zresztą w pracy te umiejętności są zauważane i doceniane. Ale w domu, gdy w moim subiektywnym odczuciu dziecku dzieje się krzywda (czytaj: płacze, czyli, jak wiadomo, przyczyn może być wiele, niekoniecznie coś złego mu się dzieje), zachowuję się jak samica broniąca swojego młodego, sama siebie nie poznaję. To jest takie gruczołowe, nie wiem zatem czy do końca moje i tym bardziej nie wiem co z tym zrobić. Może w książce Rosenberga znajdę jakąś wskazówkę...

[Humbak]

Ja w rozmowie mam ten problem że utożsamiam się z rozmówcą do tego stopnia, że zapominam co chcę, kim jestem i co sądzę... to straszne ale w skrajnych przypadkach potrafię tylko potakiwać głową, a potem wpadać w depresję...
fatalna przypadłość...

[agus]

Oj, Humbak, ja też tam miewam, okropne to jest.

[Anja]

[frjals]

Ja nie potrafie rozmawiać i właściwie juz tego w ogóle nie robię. Za szybko sie rozklejam, płaczę, krzyczę, albo szczekam ( jak to ostało zgrabnie ujęte ). Reakcje na to są tak zniechecające, że wole nie próbować .

[agaB]

Trochę muszę napisać coś pozytywnego.
A mianowicie my jesteśmy parą, która rzadko kiedy się kłóci, na pewno nie wrzeszczymy na siebie. Dużo ze sobą rozmawiamy, a gdy widzimy, że oddalamy się od siebie, próbujemy wtedy zostawić dziecko babci i idziemy gdzieś, gdzie jest przyjemnie, gdzie możemy spokojnie pogadać, spróbować znaleźć rozwiązanie problemu.
Czasami zastanawiam się, jak rozmawiam ze znajomymi, którzy nie mogą dogadać się ze swoimi partnerami, że chyba mam wielkie szczęście, którym jest mój mąż.
Wiem jedno, że trzeba rozmawiać, ale nie na siłę, trzeba być szczerym i nie mieć żadnych wyrzutów, że nie masz w danej chwili siły na trudne rozmowy.