wegedzieciak.pl

[Kat...]

Martuś możliwe, że poczułam się zaatakowana przez kompleksy ale tylko to jedno słowo sprawiło że się tak poczułam. Rozumiem o co Ci chodzi ale Ty chyba nie rozumiesz, że dać bliskość można dziecku nie tylko przez umożliwianie wiszenia na cycku po kilka godzin bez przerwy i czekanie aż samo będzie na wszystko gotowe bo oprócz tego generalnie z większością co piszesz się zgadzam. Wiem, że pokarm matki jest lekkostrawny ale wiem też że jak się śpi to procesy trawienne zwalniają i pełny żołądek może powodować zmęczenie (jeśli u dzieci jest inaczej to przepraszam bo ja to bez żadnej naukowej tezy- takie moje rozumowanie. Dziecko to człowiek w końcu) i właśnie dlatego nie powinno się jeść na noc. Tak wiem- usypiałam dziecko piersią ale ja naprawdę myślałam że taki mi się model trafił i że nie mam na to absolutnie żadnego wpływu. Od początku jednak uważałam że lepiej się najeść porządnie i dać ciału działać rytmicznie.
Jeszcze odnośnie załatwiania się- pierwszy raz to przypadek (który był świetną motywacją) ale oprócz regularnych pór (On tego prawie nigdy nie robi w tej porze co poprzedniego dnia) Zygmuś był pod obserwacją i widać wyraźnie kiedy Mu się chce. Może i nie potrafi jak dorosły trzymać przez pół godziny jak potrzebuje ale umie od początku pokazać ze tam na dole coś się będzie działo i trzymać i jęczeć bardziej pospieszając mnie. Nawet nie potrafię sobie przypomnieć kiedy ostatnio widziałam kupę w pieluszce. Na pewno kilka tygodni temu (jednostkowy przypadek) i nie uważam, że to tylko i wyłącznie przypadek. Jak chce kupę to jęczy w bardzo specyficzny sposób. To jest dla mnie wychodzenie na przeciw potrzebom dziecka i wsłuchiwanie się w nie. Jak się załatwi to od razu przestaje marudzić. Nie wiem co na to psychologia ale prania mniej

[Martuś]

[Martuś]

[Kat...]

[pidzama]

Martuś, no to pojechałaś po mnie...
w cełej tej dyskusji chodziło mi tylko o to że Kat podzieliła się swoją radością a tu od razu z Twojej strony mocne słowa: tresura, brutalne metody; sorry ale nie musisz pisać personalnie, ale jak wg Ciebie nazywa się matkę która stosuje "brutalne metody" i tresuje swoje dziecko; chyba mało neutralne i na pewno nie pozytywnie...
Zina napisała o swoich przemyśleniach spokojnie i bez emocji. czyli można;
sorki że się wcięłam do dyskusji; tak, czytam ten wątek. teraz już wiesz;
nie musisz mi odpisywać bo nie będę miała dostępu do neta na jakiś czas; pozdrawiam

[ań]

jejju, tu tak ciekawie a ja nie mam kiedy poczytać

[Capricorn]

bardzo ciekawa ta dyskusja tutaj, szkoda, że nie za bardzo mogę się zaangażować. Szczególnie do myślenia dało mi to, co napisała Kat.. tutaj:

Cytat:

Moi rodzice śpią po powrocie z pracy kilka godzin potem znowu chwila aktywności i znowu sen. Łóżka rozgrzebane, wieczne zmęczenie i nigdy nie wiadomo kiedy kto będzie spać.

bo i moje dzieci czasem pewnie też mogłyby tak powiedzieć. Tzn. że zdarza się u nas, że ktoś padnie na twarz ze zmęczenia (ja często zaliczam takie zjazdy w piątki wieczorem, muszę paść na jakieś 90 minut). Mój mąż z kolei pracuje w systemie trójzmianowym, więc z nim to naprawdę nie wiadomo, kiedy będzie odsypiał. Dopiero po tym, co napisała Kat, rozumiem, że to może być jakiegoś rodzaju uraz dla dziecka. Nigdy wcześniej na to tak nie patrzyłam.

[Kat...]

Capricorn, wiesz jak byłam nastolatką to mi to w ogóle nie przeszkadzało bo ciągle wychodziłam ale teraz jak siedzę praktycznie cały czas w domu i jak byłam dzieckiem i np chciałabym żeby ktoś do mnie wpadł to nigdy nie wiem czy w ogóle a jeśli tak to na którą się mogę umówić żeby się nie okazało, że oni właśnie śpią (i okropnie chrapią ). Poza tym czasem nie mogę nawet wejść do ich pokoju gdzie są prawie wszystkie zabawki i mata Zygmusia bo w środku dnia nagle zasnęli. Nie odbieram nikomu prawa do zmęczenia ale wydaje mi się że gdyby prowadzili regularny tryb życia byliby ogólnie bardziej wypoczęci. Ale u mnie to są same błędy (w mojej ocenie) w funkcjonowaniu domu. Zero planów- wszystko na żywioł. Nic mi się nie podoba i jestem zła ze sytuacja zmusza mnie do mieszkania tu. Wolałabym żeby On miał od początku tak jak moim zdaniem powinno być. Ale taki bunt przeciwko nawykom rodziców jest chyba normalny.
To, że mi to przeszkadza wynika pewnie z tego że ja w ogóle lubię jak jest wszystko jasno określone i zawsze zazdrościłam siostrom ciotecznym mieszkającym z babcią właśnie takiej przewidywalności, stałych pór, wspólnych posiłków. U mnie stół jest jakby półką i wszyscy jedzą "na kolanie". Dopiero niedawno zdałam sobie sprawę że inni ludzie żyją inaczej. Myślałam że tak jest w prawie wszystkich domach a tak jak ja chciałam to mają moje siostry i rodzina Lubiczów
Praca na zmiany to co innego niż bycie urzędnikiem od 8 do 16 jak Oni. Nieregularny tryb życia w takim wypadku jest przecież zupełnie zrozumiały. Może Twoim dzieciom tak jak mojej siostrze to w ogóle nie przeszkadza. Ciągle mnie zadziwia jak się różnić mogą ludzie razem wychowywani.

[feminka]

Ja chyba mialam wielkie szczęście z zzasypianiam Julianka. W okresie noworodkowym dużo płakała wieczoraki (kolki) i był usypiany na rękach. Gdzieś w okolicach 1,5 miesiąca nie chciał już zasypiać na rękach, wiec kołysaliśmy go w kołysce. Po miesiącu z tego też zrezygnował i zasypiał bez kołysania, a ktoreś z nas siedzialo obok. Kiedy miał 4 miesiące zasypiał już sam, po karmieniu dostawał buziaka i już. Tak pozostało do dzisiaj (tylko kołyskę zamieniliśmy na łóżeczko).
Może znaczenie miał tu fakt, że praktycznie od początku był karmiony butelką więc nie było problemu tęsknoty za piersią. Ale ja wierzę w to, że pomogło to, że:
1. Od początku w domu był spokój. Bez tv całymi dniami i tłumu gości.
2. Dziecko nie było zabierane do centrum miasta ani do sklepów.
3. Staraliśmy się, by każdy dzień był do siebie podobny.

Na pewno przy drugim dziecku postępowałabym tak samo, bo u nas dało to świetny efekt. Ale Julek sam dojrzewał do kolejnych zmian. Metody Tracy Hogg z tym wychodzeniem do mnie akurat nie trafiają. I cieszę się, że nie byłam zmuszona nawet zastanawiać się czy je stosować czy nie.

[elenka]

Przebrnęłam przez calą Waszą dyskusję dziewczyny i też pojawiło mi się kilka myśli na ten temat.
Zacznę od Tracy Hogg, którą czytałam z zapartym tchem pod koniec ciąży z Krzysiem i wtedy zrobiła nam nie wrażenie, ale i tak po pierwsze nie spodobała mi się od razu ta klasyfikacja dzieci, a po drugie jakoś dla mnie zbyt "wszechwiedzącą" z siebie robi
Z tego co przeczytałam u Was, to najbliżej mi do poglądów Martuś, to znaczy, ja uważam i czuję, że dziecko pojawia się jak najbardziej naturalnie i wkracza w nasze życie, przewraca je do góry nogami i tak samo jak my do niego tak one do nas musi się dostosować.
Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie, chodzi mi o to, że obie strony idą na kompromis, zarówno dziecko jak i rodzice.
Krzyś nie miał nigdy problemów z zasypianiem o od 3 miesiąca śpi w łóżeczku, są jednak dni kiedy nie chce zasnąć sam, mówimy wtedy, że chce się poprzytulać i nosimy go wtedy na plecach i śpiewamy kołysanki.
Nie potrafiłam go zostawić płaczącego i wołającego nas z żalem, tylko dlatego, że tak powinnam, aby mu się rutyna nie zburzyła albo w głowie nie przewróciło.
To samo jest z jedzeniem, są dni kiedy chce jeść, a są takie kiedy nie chce i nic wtedy nie silę nie robię, podążam za nim tak jak napisała Martuś
Ale też jak był bardzo malutki, a ja miałam wielką ochotę wyrwać się z domu do ulubionej kawiarni, to zabieraliśmy go ze sobą i tak jest do dzisiaj i on dobrze się w tym odnajduje i wtedy czuję, że on podąża za nami.
Strasznie mi to skomplikowane wyszło, ale mam nadzieję, że mnie rozumiecie

Kat... jeśli chodzi o dezorganizajcę w życiu rodziców to doskonale Cię rozumiem, bo ja miałam tak samo dopóki z nimi mieszkałam.
Spali kiedy chcieli, każdy jadł o innej porze itp. Z jednej strony to było ok, bo dużo luzu, ale z perspektywy czasu wiem, że brakowało mi organizacji, rytmu rodzinnego dnia.
i taki wniosek.. teraz łapię się na tym, że popadam w skrajność i zbyt mocno narzucam rytm i plan, który sobie wymyślę ludziom dookoła.
Do szewskiej pasji, to mojego ojca doprowadza i zawsze jak u nich jestem to się ścieramy na tym punkcie

[Kat...]

[elenka]

[Capricorn]

czyli - w którą skrajność będziemy brnąć w duzej mierze zależy od tego, z której uciekamy (dzieciństwo)

[elenka]

[notasin]

Kat..., ja jeszcze w kwestii Twojego zasypiania - mam tak samo, od niepamietnych czasow, mimo ze u mnie w domu zawsze sen i posilki o stalych, tych samych porach byly.. wiec moze to nie do konca od tego zalezy?.. to tak, zeby Cie pocieszyc, jeszcze Ci powiem, ze z wiekiem jest mi coraz latwiej zasypiac i wyciszac sie, czego i Tobie zycze

[Manu]

Martuś, zrob z tego tematu jakas fajna "ontologie cycusia", masz gotowy temat do pracy dr

[ Dodano: 2009-03-27, 10:31 ]
co do TH jezeli mam jakis system z zegarkiem w reku robic i tresowac bobasa, przekonywac go ze bycie smamemu jest OK i to w imie sprzatania ze stolu to wole tego stolu nie miec.

[zorro]

Bardzo ciekawa dyskusja, ale polaryzacja nieunikniona, bo ten temat zawsze tak się rozjeżdża na dwa bieguny (tzn. spanie). Przyznam, że nie miałam czasu przeczytać całości wnikliwie, ale dorzucę swoje trzy grosze, bo mój syn był modelem hardcore'owym, a ze snem od urodzenia na bakier. Obie książki znam, Tracy Hogg niestety nie była wydana, gdy Leon był mały. Przeczytałam ją przy drugim dziecku i dała mi trochę do myślenia (głównie na temat błędów, które popełniłam przy pierwszym). 'Uśnij wreszcie' trenowałam, gdy syn był mały, dzięki temu choć przez chwilę spał w miarę 'normalnie'. (W ogóle takie książki moim zdaniem są po to, żeby 'dawały do myślenia', a nie po to, żeby się sztywno trzymać wytycznych.)
Pokrótce wyglądało to tak: moje dziecko było przypadkiem ekstremalnym i wywróciło nasze życie do góry nogami. Płakał non-stop, nigdy nie spał, wisiał na piersi. I tak przez pierwszy rok. Nigdy nie spał to znaczy dokładnie to: NIGDY nie spał. W dzień max 15 minut (zanim się zorientował, że leży już beze mnie), w nocy tylko tyle, ile leżałam przy nim. Jeśli wstałam chociażby, żeby coś w końcu zjeść, zaraz się budził i wrzask był od nowa. Tego nie da się opisać. W końcu 'Uśnij wreszcie' dało nam plan awaryjny i spowodowało, że spał w nocy przynajmniej kilka godzin, budząc się oczywiście na cyca, no i w ogóle spał z nami. W każdym razie moje dziecko do 5 roku życia miało problemy ze snem. Odkąd mam dwoje zupełnie różnych dzieci-ludzi w domu, nie oceniam innych i ich metod wychowawczych, bo wiem, że to, co sprawdza się u innych, może być zupełnie nieprzydatne u drugich. A jeśli metody wybrane 'podszyte' są miłością, na pewno dziecku nie zaszkodzą. Najgorszy w tym wypadku może być brak konsekwencji. W każdym razie mój starszy syn jest przekochany, ale tak wymagający, że jeszcze dziś padam na twarz, próbując sprostać jego potrzebom i walcząc o swoje. Gratuluję w każdym razie snu Zygmusiowi, a zdrowej konsekwencji jego mamie.