wegedzieciak.pl

[koko]

Nie wiem, czy w dobrym dziale zaczynam wątek, ale jakoś gdzie indziej chyba jeszcze mniej pasowało.
Mam pytanie do dziewczyn, którym troszkę już podrosły dzieci. Powiedzcie mi, ale tak "od siebie" a nie o przepisach prawnych, kiedy tak naprawdę można wrócić do pracy zawodowej? Chodzi mi o ten czas, kiedy dziecko może już bez żadnych przeszkód na cały dzień zostać z kimś innym, niż mama (i/lub tata). Mam też na myśli to, że przez takie długie niewidzenie nie traci się kontaktu z dzieckiem i nie ma wrażenia, że ktoś inny je wychowuje.Jak to było u Was? Jakie rozwiązania najbardziej się sprawdziły?

[renka]

Koko, przeczytaj temat:

hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=1465&start=0

[koko]

Renka, dziękuję za podrzucenie tego linku. Niestety, po przeczytaniu wciąż nie wiem, co myśleć na ten temat...Po jakim czasie od urodzenia dziecka Wy faktycznie wróciłyście do pełnego rozruchu zawodowego? Czy wcześniej wiedziałyście, kiedy wracacie i można byo uprzedzić pracodawcę? Jak zorganizowałyście swój dłuższy niż ten przysługujący urlop macierzyński?

[renka]

Ja jeszcze nie wrocilam
I wlasnie mam dylematy z tym zwiazane.
Oprocz macierzynskiego kobieta mam prawo do 3-letniego wychowawczego na kazde dziecko (2 lata platne). Ja na razie wykorzystalam 2 lata platne na Ronke i wykorzystuje pierwszy rok platny na Fionke. Chcialabym jeszcze przedluzyc kolejny platny rok, ale juz troche wstyd mi przed pracodawca, wiec stad moje dylematy...

[koko]

A może charakter Twojej roboty pozwala na pracę w domu?
To może być jakiś kompromis...
A swoją drogą 3 lata wychowawczego urlopu przy takich problemach z przedszkolami... paranoja. Bez całodobowej, chętnej do opieki babci to chyba ciężko sobie poradzić.

[lilias]

[koko]

Lilias, chodzi o poczucie winy związane z tym, że już nie poświęcałaś całego czasu dzieciom?

[lilias]

Przepraszam za gapowatość, ale już odpowiadam. Moje poczucie winy wynikało z tego, że czułam jakbym zabrała im parasol ochronny, czyli mnie, że nikt tak jak ja nie zadba o nie. A w końcu bywały miesiące, że musiałam pracować po 12-14 godzin i prawie ich nie widziałam. Córka jak mnie widziała to płakała i nie chciała puścić, a ja nie mogłam zrezygnować z tej cholernej pracy. Eh...było i dobrze, że nie wróci.

Przepraszam za gapowatość, ale już odpowiadam. Moje poczucie winy wynikało z tego, że czułam jakbym zabrała im parasol ochronny, czyli mnie, że nikt tak jak ja nie zadba o nie. A w końcu bywały miesiące, że musiałam pracować po 12-14 godzin i prawie ich nie widziałam. Córka jak mnie widziała to płakała i nie chciała puścić, a ja nie mogłam zrezygnować z tej cholernej pracy. Eh...było i dobrze, że nie wróci.

[koko]

No tak, ale z tego co widzę, to Twój powrót do pracy łączył się z całkowitym przearanżowaniem porządku dnia...
Pewnie z perspektywy czasu widzisz też jakieś dobre strony tamtej sytuacji, np. że dzieciaki się usamodzielniły, lub że widziały, że nie wszystko jest zawsze różowe.
Wybacz, że pytam, ale czy byłaś wtedy sama? tzn. bez ojca dzieci? (jeśli to zbyt osobiste pytanie to każ mi spadać )

[lilias]

Nie, no coś ty, przecież mogę nic na ten temat nie napisać, ale czemu nie. Mój mąż robił co mógł i umiał, ale wcześniej nigdy ich nie zostawiałam, wszędzie razem. Mama się ze mnie śmiała, że mam kangurze dzieci. Po zakupy jedzeniowe czasem wychodziłam sama, a tak non stop razem, więc pępowina była jak lina okrętowa, a charakter pracy początkowo spokojnej nic nie mówił o mających później nastąpić drastycznych zmianach. Poszłam stamtąd w diabły i wiem, że teraz bym nigdy tam nie poszła, ale sama wiesz jaki jest rynek pracy. A dzieci rzeczywiście zyskały na samodzielności i przeszły to dużo lepiej i łatwiej niż ja. Przynajmniej tyle dobrego, aha J. nauczył się gotować najprostsze potrawy (oprócz ryżu i kaszy)

Nie, no coś ty, przecież mogę nic na ten temat nie napisać, ale czemu nie. Mój mąż robił co mógł i umiał, ale wcześniej nigdy ich nie zostawiałam, wszędzie razem. Mama się ze mnie śmiała, że mam kangurze dzieci. Po zakupy jedzeniowe czasem wychodziłam sama, a tak non stop razem, więc pępowina była jak lina okrętowa, a charakter pracy początkowo spokojnej nic nie mówił o mających później nastąpić drastycznych zmianach. Poszłam stamtąd w diabły i wiem, że teraz bym nigdy tam nie poszła, ale sama wiesz jaki jest rynek pracy. A dzieci rzeczywiście zyskały na samodzielności i przeszły to dużo lepiej i łatwiej niż ja. Przynajmniej tyle dobrego, aha J. nauczył się gotować najprostsze potrawy (oprócz ryżu i kaszy)

[renka]

Reaktywuje temat, zeby nie zakladac nowego.

We wrzesniu mialam wrocic do pracy, ale tak wyszlo, ze z powodu roznych prywatnych spraw z niej zrezygnowalam, co nie do konca bylo madrym posunieciem. Niestety nie moge tego odkrecic na chwile obecna, tak wiec przedluzylam sobie jeszcze rok bezplatnego wychowawczego, a dziewczyny w tym roku obie poslalam do przedszkola, bowiem uwazam, ze w ich wieku kontakt z rowiesnikami oraz pokazanie, ze swiat to nie tylko osoba mamy jest niezbednym posunieciem dla ich prawidlowego rozwoju.
Tak wiec dobrze by bylo, zebym znalazla jakies platne zajecie, badz po prostu nowa prace.
Ale zauwazylam u siebie problem zwiazany z pozostawianiem dziewczyn na dluzszy czas w przedszkolu. Ronka w zeszlym roku chodzila do przedszkola na 5 godzin. W tym roku poszly obie - rowniez na 5 godzin. Dla mnie to i tak sporo. Nie potrafie bowiem ogarnac tego psychicznie/emocjonalnie, zeby spedzaly codziennie dluzszy czas poza domem.
Moze po prostu cos ze mna nie tak, ale dla mnie sa jeszcze za male, zeby spedzac poza domem np. 8-10 godz. dzien w dzien (wylaczajac oczywiscie weekendy). Jest to dla mnie nie do przyjecia.
Mam mozliwosc pracy w Bibliotece Uniwersyteckiej, ale najprawdopodobniej jest to praca na caly etat i na dodatek 2-zmianowa. Co do zmian moze daloby rade sie dogadac, zebym przychodzila wylacznie na pierwsza zmiane (nie mialabym z kim zostawiac dzieci popoludniami, a poza tym wizja widywania dzieci praktycznie co drugi dzien jest na dzien dzisiejszy dla mnie nie do przyjecia). Ale raczej chodzi o pelny etat, wiec dziewczyny musialyby spedzac w przedszkolu jakies 10 godzin dziennie, bo srednio godzine musialabym liczyc na dojazd w jedna strone.
Poza tym dziewczyny niestety choruja w przedszkolu - Ronka w zeszlym roku sporo przechorowala, teraz obie juz po pierwszym tyg. w przedszkolu sa podziebione, szczegolnie Fionka dosyc mocno. Oczywiscie nie mialabym z kim ich zostawiac, gdyby chorowaly, bo moi rodzice sa pracujacy, a ponadto sami sa schorowani, zeby np. moj ojciec zajmowal sie dziewczynami dzien w dzien popoludniami (mama ma prace dwuzmianowa). Czyli musialabym albo sama brac L-4 (co w nowej pracy chyba nie byloby zbyt mile widziane), albo zatrudniac kogos do opieki.

Generalnie tak sie wynurzylam, bo nie umiem sobie takich scenariuszy poukladac w glowie, zeby moc swobodnie podjac sie jakiejs pracy. Najbardziej przerazajaca jest dla mnie wizja tego, ze dziewczyny by musialy ok. 10 godz. dziennie spedzac w przedszkolu.

Dlatego prosilaby, zebyscie podzielily/-podzielili sie swoimi doswiadczeniami zwiazanymi z powrotem do pracy i powierzeniem dzieci przez dlugie godziny placowkom przedszkolnym/zlobkowym. Jak to emocjonalnie sobie poukladalyscie/-liscie?

[ag]

renka ja też mam problem z tym, zeby Łukasz na 10 h zostawał w przedszkolu, to strasznie duzo wrażeń dla takiego malucha. W ubiegłym roku zostawał w przedszkolu do 14:00, teraz (ma 3,5 roku) zostaje do 15:00. Odbiera go opiekunka. Kiedy chorował w ubiegłym roku czasami zostawal z opiekunką, raz babcia przyjechala na tydzien.
Ja zaczełam od stycznia nowa pracę więc staralam się nie brac zwolnienia, ale kiedy wylądował w szpitalu z zapaleniem płuc to oczywiście nie miałam wyjścia.

W przypadku Lukasza bardzo się sprawdzilo to rozwiazanie - po kilku godzinach w przedszkolu gdzie duzo się dzieje, ma okazję się wyciszyć. Finansowo to oczywiście masakra ale może we Wrocławiu udałoby Ci się znależć opiekunkę w rozsądnej cenie - sąsiadkę albo może matkę innego dziecka z przedszkola...

[rosa]

renia, moi chłopcy poszli do przedszkola około 4 roku życia, na 7-8 godzin, ja do pracy na 3/4 etatu - około 6 godzin, tylko oni nie chorowali praktycznie wcale, więc problem zwolnień nie ominął

10 godzin to sporo, ciekawe jak one by zniosły taka długą rozłąkę
no i te choroby raczej W nie wchodzi w grę jako awaryjne wyjście?

w biblio nie zgodzą się na 3/4 etatu? to zawsze 2 godziny mniej

[renka]

[majaja]

Organizacyjnie ci nie podpowiem, bo nas jest dwoje. W każdym razie ja wróciłam od razu pomacierzyńskim, wielkiego wyboru nie miałam, rachunki płacić trzeba i jeść też, a wówczas bardzo cienko przędliśmy. Emocjonalnie - staram się nie przekazywać swoich lęków i frustracji dziecku. Młodemu naprawdę krzywda się nie stała, jak na razie zapowiada się na bardzo fajnego faceta, bardzo zrównoważonego emocjonalnie. Ja myślę, że w dużej mierze to kwestia poczucia bezpieczeństwa, a do tego stabilizacja finansowa jest bardzo potrzebna. I uważam, za co zostanę pewnie zjedzona, że bardzo często zdarza się, nie piszę o nikim konkretnym, matka która długo z dzieckiem jest "zawiesza się na nim emocjonalnie", bo bo jej poczucie swojej wartości opiera się tylko na tym macierzyństwie, że bywa i tak, że to macierzyństwo jest ucieczka od świata zewnętrzengo. To nie jest tylko wybór na zasadzie, że jak możesz to jest z dziekiem aż szkoły pójdzie, albo cię nie stać.
Z tym że każde dziecko jest inne, moje na duracelach chodzi i po 8-9 godzinach w przedszkolu to on dopiero się rozkręca i tak było zawsze, jakby nie miał możliwości wyszaleć się w przedszkolu to nas by wykończył. Ale też dzieci potrafią zaskakiwać, ja mam wiecznie poczucie, że za M. nie nadążam, gdy się oswajam z jednym etapem rozwoju on juz jest na następnym. Może się okazać, że po tak długim czasie ograniczonych kontaktów społecznych twoje dziewczyny rozkwitają.

[renka]

[Agnieszka]

Ada poszła do przedszkola nie mając 3 lat (z listopada jest) i w sumie od razu na 8 godzin. Dała radę. Trudno mi było ją zostawić ale nie miałam innego wyjścia, miałam wiele obaw, wątpliwości ale cóż proza życia. Usamodzielniła się, dojeżdżałyśmy przez pół miasta więc wspólny czas przy dojazdach (w autobusach, na reklamach nauczyła się czytać;-) ). Jej pierwsze przedszkole było koło mojej pracy i czasem wyskakiwałam i ukradkiem patrzyłam jak bawi się na podwórku. Zobaczysz jak będzie, zaryzykuj. Opiekunka jest bardzo pomocna w takich sytuacjach, niestety kosztuje. Może jakaś sąsiadka, studentka a może w przedszkolu poznasz inną mamę, z którą wzajemnie można sobie pomagać w opiece nad dziećmi.
W ostatnim przedszkolu Ady poznałam mamę jednej z koleżanek dziecia. Okazało się, że jesteśmy sąsiadkami (jedna dzielnica i każda z nas dowoziła dziecko). Czasem jedna zawoziła a druga odbierała, czasami nawet wyjście gdzieś, dodatkowa praca, porządki zrobić, zatrzymanie w pracy na dłużej.... Przedszkole już dawno za nami ale znajomość została i jeśli któraś potrzebuje, druga jest. Teraz Renata na studia idzie i Oliwia co drugi weekend u nas będzie. Poradziłyśmy, choć dziewczyny zmieniły dzielnicę nadal wzajemnie sobie pomagamy jeśli potrzeba.

[vegAnka]

Julia poszla do zlobka 2 tygodnie temu w wieku 6 miesiecy. jak narazie jest dobrze, mala fajnie sie przyzwyczaja... jest tam 10 godzin, od 7.30 do 17.30. nie mamy jak jej odbierac wczesniej... i dobrze ze to G ja zawozi i przywozi, bo ja dojezdzajac do Brukseli byla bym jeszcze pozniej...

jezeli chodzi o mnie, to fakt przez pierwsze dni bylo mi bardzo dziwnie ale bylam "twarda" i nie dalam sie i jakos poszlo. oczewiscie mysle o niej caly dzien i nie moge sie doczekac powrotu do domu, gdzie jak tylko otworze drzwi zobacze usmiechnieta twarzyczke Poznaje mnie odrazu

[alcia]

Vegabutik_pl, przyznam szczerze że rozbraja mnie sposób w jaki próbujesz się wbić w społeczność tego forum.
KAŻDA Twoja wypowiedź (z 10 póki co), to cytaty z przeróżnych portali/magazynów internetowych/innych stron
Netykieta wymaga, by podawać źródło kopiowanych informacji.

Ja rozumiem, że piszesz tu by reklamować swą działalność, ale tego typu postępowanie to wg. mnie średnia reklama. Przynajmniej mnie wręcz odpycha

[koko]

[Salamandra*75]

ja własnie intensywnie szukam pracy ,dziecka do przedszkola nie dałam bo zwyczajnie nie stać nas na to, ale przyznam szczerze,że bedzie mi trudno rozstac sie z dzieckiem z którym spędzam cały czas od 3 lat;/
inny proble to brak pracy na Podkarpaciu ....
życze powodzenia i trzymam kciuki za wszystkie mamy wracające do pracy:P