wegedzieciak.pl

[MartaJS]

[kamma]

zaraz się okaże, że ja jednak nie chwalę moich dzieci

Irma: Pani postawiła mi tróję za ten rysunek
ja: moim zdaniem jest przepiękny.
Irma: ociera łzy.

Irma: mamo, zgadnij, jaką ocenę dostałam ze sprawdzianu?
ja: szóstkę?
Irma: tak!!!!!
ja: to świetnie! gratulacje!
Irma: cieszysz się?
ja: bardzo! Ale najważniejsze, że ty się cieszysz.
Irma: podskakuje.

Tymek wraca z przedszkola bez focha (rzadko się to zdarza)
ja: mieliśmy dziś znakomite tempo, wręcz rekordowe!
Tymek: bo ja jestem najszybszym strażakiem na świecie!

To są pochwały, czy nie? Co robię źle?
Ustaliliśmy już, że wiele pochwał jest niewłaściwych, nie na miejscu, szkodliwych. I ja się z tym absolutnie zgadzam. Ale to nie oznacza, że wszystkie są złe. Uważam, że są potrzebne, czasem po prostu jako przeciwwaga dla bezlitosnego świata, którego raczej nie zmienimy.
I nadal twierdzę, że dzieci ze swej natury poszukują potwierdzenia u osób znaczących (dlatego pytałam, kto chwalił w tych badaniach z napojem), że robią coś prawidłowo. W końcu kto jak kto, ale to właśnie osoby znaczące mają za zadanie nauczyć dziecko, jak żyć, jak orientować się w świecie, jak rozwiązywać problemy.

[dżo]

Bo wzmacnianie dziecka jest jak najbardziej potrzebne, to nie jest tak, że jak rodzic nie chwali to automatycznie ignoruje dokonania. To kwestia sposobu w jaki to robi.

kamma, ja bym powiedziała tak: a mi się Twój rysunek podoba (nie użyłabym słowa przepiękny, tylko powiedziała co widzę, że się napracowałaś itp, opisowo, bez oceny),
w drugim przykładzie też ominęłambym świetnie, dla mnie to komunikat dla dziecka, że jak dostanie 3 lub cztery to już świetnie nie jest, w zamian np. "szóstka to najwyższa ocena, prawda? domyślam się, że jesteś z siebie zadowolona",
trzeci bez zarzutu

[malva]

[kamma]

[lilias]

[dżo]

kamma, podałam przykład formy, nie konkretnych rozwiązań.

[kamma]

Cytat:

trzeci bez zarzutu

jeszcze jedno - słowo "znakomite" jest bez zarzutu? Przecież to jest ewidentnie ocena. Ewidentnie pochwała.
dżo, rozumiem przykład formy "domyślam się, że...". Ale go nie czuję.

[malva]

kamma, ja uważam że twoje przykłady rozmowy z dzieciami sa swietne , neimanipulujące i wogle

[dżo]

[malina]

dżo, a według tego o czym piszesz to jak odnieść się do takie sytuacji:"Mój syn jak zaczynał sam stawać i stawiać pierwsze kroki od samego początku,ZAWSZE rozglądał się czy patrzymy - w chwili gdy odnajdywał nas wzrokiem uśmiechał się od ucha do ucha,machał itd.Na początku po prostu patrzyliśmy by go nie dekoncentrować (dużo wysiłku wkładał w utrzymanie równowagi) ale potem oczywiście cieszyliśmy się razem z nim,nie dało się inaczej - tak więc 'nagradzaliśmy' go.A on próbował tym chętniej,wstawał,upadał,znowu wstawał - za każdym razem ciesząc się,a później patrząc na nas.
To co w takiej sytuacji powinno się zrobić?Mieliśmy siedzieć z kamienną twarzą?Pochwały werbalne były w tym okresie zupełnie niezrozumiałe jeszcze."

[dżo]

malina, a dlaczego uważasz, że obserwując poczynania syna i uśmiechając się nagradzasz go?

[priya]

Przyznam, że nie mam siły przebić się przez cały ten wątek dokładnie. Jedna taka reflaksja, która nieustannie mnie nachodzi gdy tu jestem: jakim cudem możliwe w ogóle jest przeprowadzanie w sobie samym takiej dokładnej analizy każdego wypowiadanego słowa, byle tylko subiektywnie ocenić a przypadkiem nie pochwalić, byle użyć zawsze właściwego słowa we właściwym miejscu. Przecież reagujemy spontanicznie, dając dzieciom to, czego potrzebują w danym momencie. Chyba wielu z Was nigdy nie zrozumiem

[malina]

[bronka]

[malina]

priya, ha,też o tym myślałam.U mniejest tak,że po prostu wiele rzeczy robię intuicyjnie,dopasowuję je do aktualnej sytuacji,do dziecka - bo już teraz u mojej dwójki działają zupełnie inne rzeczy etc.Wiele rzeczy wychodzi w 'praniu',część odpuszczam,część zmieniam i jestem daleka - im dłużej jestem matką tym bardziej - od obrania 'jedynej słusznej drogi' bo uważam,że takiej nie ma.
Bardzo jest mi bliskie podejscie kammy,nie wyobrażam sobie,że miałąbym nie cieszyć się razem z dzieckiem,nie chwalić go.

[priya]

Cytat:

Bardzo jest mi bliskie podejscie kammy,nie wyobrażam sobie,że miałąbym nie cieszyć się razem z dzieckiem,nie chwalić go. _________________

podpisuję się

Kurde, z niektórymi z Was - z całym szacunkiem - bałabym się spotkać osobiście

[kamma]

[malva]

Nie, to nie byla ironia..wogle ja duzo chwale ludzi,znajomych i nieznajomych i zauwazylam ze niestety jJako spoleczenstwo nie radzimy sobie z pochwalami, nie wiedza ludzie,jak reagowac..troche to smutne...
Ut

[kamma]

...czego byłam najlepszym przykładem
To teraz: dzięki

[dżo]

To prawda, że na początku trzeba się zastanawiać jak i co powiedzieć, ale z czasem wychodzi to automatycznie. Nas od małego nauczono tak a nie inaczej mówić, nikt nie zastanawia się na ile jest to poprawne i dobre, tak było od zawsze i my to powielamy. A ja staram się to zmienić (u siebie) i podoba mi sie to bardzo.
W porozumieniu bez przemocy jest jeszcze gorzej . Często osoby słyszące jak się do nich mówi w języku żyrafu patrzą na mówiącego jak na kosmitę

[MartaJS]

Wiecie co, to naprawdę nie jest tak, że nie używając kar i nagród, jestem jakoś nieczuła dla swoich dzieci, nie cieszę się z ich sukcesów, nie działam intuicyjnie, nie reaguję spontanicznie, tylko analizuję każde słowo. Wcale tak nie jest. Przeciwnie.

Chodzi tylko o to, że staram się nie manipulować, nie sterować zachowaniem dzieci za pomocą kar i nagród, w tym pochwał. Staram się - nie zawsze mi wychodzi.

kamma, Ty piszesz o nagrodach z behawioralnego punktu widzenia, nagrodach w dość szerokim sensie. Wydaje mi się, że z tego wynikają też nieporozumienia. Bo oczywiście, że wszystko może być nagrodą, wzmocnieniem, uśmiech, uwaga, dziecko też może samo się nagradzać na różne sposoby. Wydaje mi się, że rozmawiamy tu o nagrodach i pochwałach, używanych jako narzędzie wychowawcze.

I też chyba nie jest tak, że nagradzanie czy ocenianie to ZŁOOOOO. Chyba dużo zależy od ogólnej koncepcji wychowania. W tytule wątku padło też pytanie, co zamiast.

[frjals]

[MartaJS]

[lilias]