wegedzieciak.pl

[excelencja]

[majaja]

[Bellis_perennis]

Cytat:

mhm, wiele takich przypadków spotkałaś? bo ja ani jednego

Co najmniej trzy. Ostatni sprzed dwóch tygodni. Trzeba umieć uszanować innych a to na co pozwalali rodzice tych dzieci to był zwykły brak szacunku dla innych ludzi korzystających z tej samej przestrzeni.
To, że Ty nie spotkałaś ani jednego takiego przypadku nie oznacza, że w ogóle takich nie ma...

Cytat:

Czasem pytanie o traktowanie przez innych ludzi warto jest obrócić w formę - "jak ja daję się traktować?"

Bo do takiej pracy trzeba mieć jednak talent i cierpliwość.

Cytat:

Pracowałam w sklepach dwóch- podczas studiów- i kontakty z klientami wspominam bardzo pozytywnie. I mam wrażenie, że piłeczka była po mojej stronie... zatem jak ja ich traktuję, tak oni traktują mnie. I nie mam na myśli tylko słów, ale uśmiech i mowę ciała, a nie minę 'czego on znowu chce...'

Niestety nie zawsze tak jest, zawsze znajdzie się ktoś kto mimo iż stajesz na rzęsach będzie nie fair.

Cytat:

Jesteś pewna, że nie próbowałaś pić kawy w kawiarni dla rodziców z dziećmi, które sa po to by mozna bylo puscić dzieci samopas

Tak.

To, że Wy staracie się być fair nie oznacza, że wszyscy tacy są.

[Fatty]

[Kat...]

[Lily]

Oj, ale nie chodzi o to, czy zwracanie uwagi działa czy nie - ja jako dziecko wychowywane raczej do tego, żeby nikomu nie przeszkadzać, niczego nie dotykać i nawet się nie gapić, bo nie wypada, zawsze byłam uwrażliwiona na to, jak niektórzy rodzice mają to kompletnie w d... Pozwolą dziecku wziąć cudze rzeczy i zniszczyć, puszczą samopas i nie patrzą, czy sobie głowy do piekarnika nie wsadziło (bo przecież gospodarze powinni się zająć, tak?), a jak się przewróci i stłucze kolano, to jeszcze dostanie klapsa, że rajstopki podarło. Sama byłam świadkiem, jak małemu dziecku na cmentarzu zapalił się szalik, a mamusia nie zauważyła, bo gadała sobie z koleżanką, a potem był wrzask, bo przecież dwulatek powinien sam siebie upilnować.
Tak więc ja raczej dobrze rozumiem, o jakim typie upierdliwych klientów pisze Fatty. No ale punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

[Bellis_perennis]

Kat..., nie musisz mi mówić takich rzeczy bo pracowałam z dziećmi i powiem że to było jedno z fajniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek miałam okazję robić. Przyjmij do wiadomości, że niektórzy mają w D, że ich dzieci rozrabiają, nic z tym nie robią, nie ma w nich ani grama chęci zrobienia czegoś z takim a nie innym zachowaniem ich pociech.

A tak skoro Fatty wspomniała i kasjerkach to moją koleżankę kiedyś skrytykował pewnien pan, że jest brzydka bo blada.

[MartaJS]

Ja myślę, że nasz stosunek do dzieci jest często miarą nszego stosunku do innych ludzi zachowujących się, wyglądających, myślących itp. inaczej niż my. Dziecko - to OBCY do kwadratu i tak funkcjonuje w przestrzeni publicznej. Jest np. jak niepełnosprawni - nie wszędzie wejdzie, nie wszędzie dosięgnie, jeśli jeszcze małe i w wózku, to potrzebuje podjazdów, niskich progów, krawężników. Mówi w innym języku, jeśli w ogóle, dogadać się trudno. Inaczej myśli i rozumuje. Inaczej się zachowuje, niezgodnie z normami - biega, krzyczy, głośno protestuje, jak mu się coś nie podoba, głośno się śmieje, kiedy mu wesoło. Nie zna jeszcze naszych norm i zasad, nie kieruje się tym, co wypada, a co nie. Jeśli przeszkadzają nam w przestrzeni publicznej ludzie zachowujący się i wyglądający inaczej - np. różni przedstawiciele innych kultur, to będą nam przeszkadzać też dzieci i odwrotnie.

[gemi]

[Bellis_perennis]

[MartaJS]

Cytat:

Czy rodzice mają prawo puścić dziecko samopas w markecie z wózkiem od zakupów, gdzie małe biega, uderza o półki, ludzi, niszczy, tłucze. Przecież samo sobie może zrobić krzywdę... Na prawdę uważasz, że to jest ok?

Nigdy nie spotkałam się z czymś takim. Serio. Tzn. że biega, krzyczy, wpada w histerię, czasem na kogoś wpadnie, czasem uprze się, że coś chce koniecznie - owszem, ale żeby niszczyło i tłukło, to chyba nikt nie pozwala, bo przecież za to trzeba zapłacić. Zwykle kończy się na pierwszym strąconym przedmiocie.

Wierzę, że takie przypadki się zdarzają, ale to chyba raczej rzadkość.

A to, na co rodzice pozwalają, na co powinni pozwalać, na co nie powinni - to jest rzecz względna. Czasem rodzice nie reagują nie z niedbalstwa, ale dlatego, że nie uważają tego za konieczne. W tym momencie moje dziecko siedzi na stole w jadalni i przekłada budyń łyżeczką z salaterki do kubka z herbatą, trochę gubiąc po drodze. Być może jestem złą matką, bo powinnam go powstrzymać - tak uważa np. moja mama, a jednak nie robię tego i to wcale nie dlatego, że mi się nie chce: myślę, że nieźle się przy tym rozwija, a nie robi krzywdy sobie i innym, tyle tylko, że będę miała trochę więcej sprzątania. I w przestrzeni publicznej rodzice też mogą mieć różne podejścia. Nie pozwoliłabym dziecku na to raczej w knajpie (chociaż też zależy jakiej), ale też nie kazałabym mu siedzieć grzecznie na krzesełku i jeść sztućcami, bo jest na to za małe po prostu.

[koko]

Ja nie lubię, gdy w knajpie/sklepie i gdziekolwiek indziej coś terroryzuje rozmowę i przestrzeń. Jest mi wszystko jedno, czy to dresiarze, różowe picze, dzieci, samochody, zwierzęta, czy cokolwiek innego.
Co do samych dzieci - tak, są dziećmi i mają swoje przywileje, ale jestem zdania, że odkąd chociaż trochę czają powinny być uczone życia w społeczeństwie. Co nie znaczy, że mają siedzieć przyklejone do krzesła z dziobem w kubeł.

[Bellis_perennis]

Cytat:

W tym momencie moje dziecko siedzi na stole w jadalni i przekłada budyń łyżeczką z salaterki do kubka z herbatą, trochę gubiąc po drodze.

E tam, nikomu nie robi krzywdy a przecież to Twoja sprawa ile będziesz sprzątać

Cytat:

Nigdy nie spotkałam się z czymś takim. Serio. Tzn. że biega, krzyczy, wpada w histerię, czasem na kogoś wpadnie, czasem uprze się, że coś chce koniecznie - owszem, ale żeby niszczyło i tłukło, to chyba nikt nie pozwala, bo przecież za to trzeba zapłacić. Zwykle kończy się na pierwszym strąconym przedmiocie. Wierzę, że takie przypadki się zdarzają, ale to chyba raczej rzadkość.

Tak to jest rzadkość a tłumienie takich zachowań wynika chyba tylko z tego, że być może trzeba będzie za coś zapłacić a nie dlatego, że komuś dziecko wjedzie wózkiem w tyłek

To, że krzyczy, uprze się w markecie że coś chce mi akurat nie przeszkadza. To rodzice mają wtedy problem i podziwiam niektórych za konsekwencję.
Kiedyś w kolejce mały chłopiec przytulił się do mojego tyłka. Wszyscy mieli niezły ubaw, ja też chociaż było mi strasznie głupio

Jeszcze odnosząc się do negatywnego nastawienia Po co się tu z dzieckiem pcha? Wiem, że niektórzy mają pretensję o wszystko a czasami też dziecko zacznie płakać w zapchanym busie, w korku to atmosfera tak gęstnieje, że siekierę można powiesić. Koszmar. Współczuć rodzicom bo nie dość, że robią co mogą aby uspokoić pociechę to jeszcze muszą słuchać głupich komentarzy. A przemieszczać się jakoś trzeba.

[MartaJS]

koko, zgadzam się w 100%. Ale myślę, że dzieci uczą się przede wszystkim przez przykład ze strony rodziców i innych ludzi, a nie przez gadanie.

[koko]

[Maple Leaf]

A propos relacji kilent-sprzedawca:
wydaje mi się, że to są bardziej skomplikowane rzeczy, żeby je tak w jednym uogólnieniu zmieścić. Ja też dorabiam jako sprzedawca i bardzo sobie to cenię, lubię taki rodzaj kontaktu z ludźmi, jak napisała gemi poznaję różne grupy ludzi i uważam to za doświadczenie bardzo ubgacające oraz interesujące. Na początku bardzo krytykowałam zachowanie niektórych ludzi, bo drażniło mnie na przykład to, że ja jestem wobec nich miła, uśmiechnięta, wszystko dokładnie tłumaczę i opisuję (co niekiedy zajmuje kolejkę na dłużej, fakt, ale wydaje mi się być nie w porządku wciskanie starszej pani produktu, którego ona nawet nie jest w stanie dobrze dostrzec), a oni mi odburkują, są chamscy albo wogóle mnie ignorują (bo co ja się tam znam, za młoda przecież jestem, żeby COKOLWIEK wiedzieć). Ale po pewnym czasie nabrałam do pewnych sparw dystansu, przestałam się napinać, żeby wszystko było z mojej strony takie idealne i nienaganne (żeby broń Boże nie odstarszyć klienta), posłuchałam rad bardziej doświadczinych koleżanek i w tym momencie zupełnie inaczej patrzę na ludzi. Teraz na przykład wiem, że to, że mi jakiś pan nie odpowie "dzień dobry" czy "do widzenia" nie wynika z jego braku kultury bądź arogancji, ale wady słuchu. Albo, że jakaś "mamuśka" warknie/skrzywi się/obrazi na mnie za to, że nie ma małych bułeczek z przedziałką na środku- chociaż będzie mi najpierw przykro, to potem okazuje się, że to są ulubione bułeczki jej dziecka i innych nie zje (a chyba każdy rodzic pragnie zadwolić swoje dziecko). Ostatnio też miałyśmy dość niemiłą sytuację, gdy stała klientka (do tej pory tzw. "nieawanturująca się", symptayczna) nawrzeszczała na koleżankę, że chleb dla diabetyków, który sobie zamówiła jest za niski i to jest skandal i spisek. Najpierw było smutno i dziwnie, ale jak z nią szefowa porozmawiała, to okazało się, że ma bardzo chorego męża, który ma problem z jedzeniem i ten chleb musi być taki, jak on chce, bo innego nie zje. Trzeba się trochę wczuć w sytuacje klientów. Niestety, sprzedawca jest dobrym materiałem, żeby się wyładować, wykrzyczeć całą złość na świat, bo się go prawdopodobnie już nie spotka. Albo też fajnie jest podzielić się z nim radością (z dziecka na przykład), bo w domu już nikt na to nie reaguje

[jarzynajarzyna]

[Fatty]

[MartaJS]

[seminko]

Ja na zakupy (a już na pewno do lumpa i biblio- bo oba miejsca na piętrze, strome schody) biorę Młodego w nosidło na plecy.
I wiecie, wcale nie sądzę, że to męczące Wolę trochę ponosić, dziecko mieć w jednej kupie i w związku z tym w spokoju załatwić sprawy

[Fatty]

Raz znajomi przynieśli "niusa"- byli świadkami jak w jakims sklepie odzieżowym Deepie czy Diversie- zresztą mniejsza z tym, kobieta opierniczała ekspedientkę bo... dziecka jej nie przypilnowała. Aż się klienci za bidną sprzedawczynią wstawili.
Tak se czekam czy na mnie też ktoś tak kiedyś skoczy bo o ile widzę i mam czas na manewr to uciekajacego na schody brzdąca złapię, ale wszak obowiązku pilnowania cudzej dziatwy nie mam, za to mam inne zajęcie.

[lilias]

[dundunkini]

Ja wracam do poczatku tego watku.

Niedzieciata jestem, ale od 6 lat pracuje z dziecmi (jako nauczyciel angielskiego, niania lub asystentka w szkole/przedszkolu), i co za tym idzie - z ich rodzicami. Moge wiec powiedziec, ze troche mamy znam. No i moje obserwacje wcale nie sa podobne do obserwacji Fatty... zwlaszcza jesli chodzi o monotematycznosc i brak energii. Jak jeszcze studiowalam - rowniez socjologie w Krakowie, to kilka kolezanek ze studiow bylo w miare mlodymi matkami (czyli przed 26 rokiem zycia). Oczywiscie, bylo to inne srodowisko - uniwersytet, studia dzienne - ale monotematycznosci nie zauwazylam. Zauwazylam za to swietna organizacje, zainteresowania, ciekawe spostrzezenia, nadmiar energii i wkladu czasami ze wstydem musialam przyznac wiekszego niz moj. Pojechalismy na oboz badawczy na kilka dni - wsrod nas byla kolezanka, ktora miala wtedy moze poltora roczne dziecko. 4 dni uplynely nam na bardzo ciekawych rozmowach i o tym, ze ona byla mama dowiedzialam sie jak juz wrocilysmy do Krakowa. Nie bylo wiszenia na telefonie i ciaglego dowiadywania sie jak tam synek (chociaz ja to uwazam za naturalne).

Podobnie bylo na wegedzieciakowym pinkniku i innych spotkaniach tutaj w Londynie - zazwyczaj jestem jedyna lub jedna z naprawde niewielu bezdzietnych osob w wegedzieciakowym gronie. Nie zauwazylam monotematycznosci (jesli juz to chyba byla to wegemonotematycznosc ) ani zadnych innych barier. Dzieciaki przesympatyczne i nie stanowily zadnej przeszkody w pogaduchach czy blizszym poznaniu (na pikniku bylam zupelnie nowa).

Nie spotkalam sie tez z przesadnym narzekaniem, wiekszosc mam, jakie znam np. z placu zabaw, playgroup itd to usmiechniete i interesujace osoby.

Ja zreszta, pewnie po trochu z racji pracy, jestem bardzo tolerancyjna jesli chodzi o to, co robia dzieci, jak bardzo halasuja itd. Czasami tylko mam dosc po pracy spedzonej w dzieciecym gronie i np. wsiadajac do autobusu czy metra uciekam od dzieciecych towarzyszy podrozy, ale to chyba zdarza sie nie tylko niedzieciatym.

Jedyna rzecz jaka mnie drazni, zwlaszcza w pracy, to wlasnie to, ze niektore mamy maja zbyt wielkie mniemanie o swoich dzieciach i czasami trudno jest im przyjac do wiadomosci, ze cos moze byc nie tak. Mielismy np. taka mame - aktorke wystepujaca w znanym musicalu dla dzieci, do ktorego scenariusz napisal jej maz, mame trzech madrych i uzdolnionych dzieci, ktore jednak czasami przejmuja te 'swietnosc' wpajana im przez rodzicow i trudno sie z nimi pracuje, ppniewaz nie chca przyjac rad albo nie radza sobie z porazkami. Albo mamy tez rodzicow, ktorych dzieci maja powazne problemy z zachowaniem/nauka, a rodzice nadal twierdza, ze wszystko jest ok. Ciezko jest takim dzieciom pomoc. Ale ogolnie spotykam rozsadne mamy, ktore znaja dobrze swoje dzieci i sa nastawione na wspolprace ze szkola, bo wiedza, ze lezy to w interesie ich dziecka. Najlepsza byla mama chlopca w mojej klasie - przyszla na wywiadowke, gdy Jack mial 5 lat i powiedziala: ja tylko chce wiedziec, czy Jack ma przyjaciol, czy dobrze czuje sie w szkole i czy nie jest zbyt niegrzeczny - to mi wystarczy, przeciez nie wymagam nie wiadomo czego od 5-letniego dziecka. Dodam, ze Jack rozwijal sie prawidlowo, mial dobre (nie wybitne, ale dobre) wyniki w nauce, lubil sie uczyc, choc czasami mu sie nie chcialo, lubil dzieci i doroslych i byl przez wszystkich lubiany, nie sprawial wielkich problemow, mial swietne poczucie humoru i przede wszystkim - mysle, ze ze wzgledu na rozsadna (i zadbana!) mame - byl bardzo wyluzowanym dzieckiem. No, ale to troche OT.

Ogolnie nie widze zbyt wielkiej przepasci miedzy swiatem matek i nie-matek.

Mysle tez, ze nie mozna uogolniac.

[gemi]

[renka]

A ja w obserwacjach Fatty zauwazam kilka rzeczy, które moglyby się pokrywac się z moimi obserwacjami. Na codzien w pracy bowiem mam do czynienia glownie z mamuskami.
Z tym, ze może wynika to z tego, ze ja z tego typu mamusiek – mam nadzieje, ze to co napisze nie będzie zbyt obrazoburcze – dla których dzieci nie sa pepkiem swiata i macierzyństwo nie jest moim spełnianiem się i dopełnieniem mojego zycia. Zatem moje spojrzenie moze byc wypaczone ;-) Dzieci moje sa dla mnie bardzo wazne, kocham je, ale większym spełnianiem się i realizowaniem się jest moja sfera zawodowa niż fakt, iż jestem matka. Co nie znaczy, ze bycie matka jest dla mnie przykrym obowiazkiem (choc wiele codziennych czynności i owszem ). Nie uwazam tez, ze bezdzietność jest zubożeniem czyjegokolwiek zycia. I czasami tęskno mi do przeddzieciakowego luzu.
A jak czasami patrze na niektóre kobiety(choc nie wazne czy dzieciate czy nie) to im zazdroszcze pieknych dloni i paznokci albo wypoczetej twarzy