wegedzieciak.pl

[dżo]

Jak powiedzieć dziecku "NIE"?

Jak powiedzieć dziecku NIE, jak mu czegoś zabronić, a przede wszystkim jak zrobić to skutecznie, tak by maluch posłuchał i już więcej nie wkładał paluszków do kontaktu, nie ciągnął mamy za włosy czy nie jadł cukierków przed obiadem?


Każdy rodzic wie, że mówienie dziecku „nie”, „nie wolno” nie jest łatwe: często na nasze „nie” maluch reaguje zupełnie odwrotnie! Powtarzamy „nie” już setny raz i wciąż jest to nieskuteczne!. A przecież co chwila ciśnie nam się na usta to słówko „nie”, co chwila chcemy, żeby dziecko czegoś nie robiło i to nie z powodu naszego surowego stylu wychowywania, tylko z miłości i troski o dobro i zdrowie dziecka. A więc jak to robić? Jak stawiać granice i mówić dziecku „nie”, aby zrozumiało?

Zamiast „Nie biegnij” – „Idź wolno”
Mów dziecku co ma robić, zamiast tego, czego robić nie może. Czasami jest tak, że maluch chciałby cię posłuchać i nie biec, ale zupełnie nie wie, co ma zamiast tego biegnięcia zrobić. Komunikat „nie” sprawia, że dziecko dowiaduje się wyłącznie tego, jak nie może się zachowywać, ale nie mówi nic o tym, co dziecko zrobić powinno. Poza tym dzieci często wyobrażają sobie w głowie to, co słyszą. W sytuacji, gdy mówimy „nie biegnij” dziecko potrafi sobie wyobrazić „biegnij”, ale nie potrafi sobie wyobrazić słówka „nie”. Wobec tego zostaje samo „biegnij”, a komunikat „nie” jest odrzucany, jakby niesłyszany. Znacznie lepsze jest więc mówienie dziecku, czego od niego oczekujemy i jak ma się zachować, np. zamiast „nie biegnij” powiedz: „zatrzymaj się”, zamiast: „nie skacz po kanapie” powiedz: „usiądź” lub „poskacz na podłodze” etc.

Tłumacz
Czasami ciężko jest zamienić komunikat „nie” na komunikat pozytywny, mówiący, co dziecko ma zrobić. Ważne jest, by w sytuacji, gdy dziecku czegoś zabraniamy, wytłumaczyć mu, dlaczego takie zachowanie jest niewskazane. Dziecko bardzo chce rozumieć świat, a to my mu go pokazujemy i tłumaczymy różne zjawiska.
„Jest mi przykro i boli mnie, gdy ciągniesz mnie za włosy. Nie rób tego.” Komunikat taki pokazuje dziecku konsekwencje jego czynu, uczy, że to, co maluch robi, wpływa na inne osoby. „Nie dotykaj ognia, bo jest bardzo gorący i rączka będzie cię wtedy boleć.” Komunikat ten jest bardziej skuteczny, niż powiedzenie „Nie dotykaj ognia”. Gdy zabraniamy dziecku czegoś bez tłumaczenia, to ono zupełnie nie rozumie, dlaczego nie może się tak zachowywać i często chce to sprawdzić, a więc np. mimo zakazu dotyka ognia.

Bądź konsekwentny/a
Gdy nie pozwalamy na coś dziecku, niezwykle ważne jest bycie konsekwentnym. Należy uzbroić się w cierpliwość, ponieważ konsekwencja może czasami oznaczać tłumaczenie dziecku po raz piętnasty, że nie może dotykać kontaktu i dlaczego nie może tego robić. Dzieci są wielkimi eksperymentatorami, chcą badać i poznawać świat, w tym badać i testować granice. Będą sprawdzać, czy na pewno mama wciąż nie pozwala dotykać ognia, czy może za trzy dni pozwoli albo może gdy się rozpłacze, to ona ulegnie. Bardzo ważne jest, by nie ulegać, by konsekwentnie reagować na niechciane zachowania malucha, wytłumaczyć dziecku dlaczego i wytrwale zabraniać, nawet wówczas, gdy dziecko będzie z tego powodu płakać. Gdy ulegniemy dziecku np. pod wpływem jego płaczu, maluch nauczy się, że stawiane przez nas granice są płynne, że za pomocą płaczu może uzyskać to, czego wcześniej rodzic zabraniał.
Ważne jest, by oboje rodzice nie pozwalali dziecku na te same zachowania. Niekorzystne jest, gdy np. jedno z rodziców zabrania jedzenia cukierków przed obiadem, a drugie pozwala na to maluchowi. Warto więc ustalić z partnerem wspólne stanowisko i konsekwentnie się go trzymać.

Daj alternatywę
W sytuacji, gdy ciągle czegoś zabraniamy, dziecko może mieć poczucie, że tak naprawdę to nic nie może robić i nic od niego nie zależy. Ważne jest dawanie alternatywy, czyli proponowanie czegoś zamiast zakazanego zachowania, np. „nie biegaj po domu, po obiedzie pójdziemy na plac zabaw i tam będziesz mógł biegać” albo „przy kontakcie nie wolno się bawić, chodź na dywan, gdzie pobawimy się razem”. Jeśli maluch dostanie jakąś inną propozycję zabawy, to jest mniejsze prawdopodobieństwo, że wróci do zakazanego zachowania.

Zakazywanie pewnych zachowań i stawianie dziecku granic jest tak naprawdę niezbędne i to nie tylko z powodu troski o zdrowie malucha, ale także dlatego, że dziecko potrzebuje takich granic. Dzięki nim czuje się bezpieczniej i chętniej poznaje otaczający świat. Najważniejsze w zakazywaniu dziecku pewnych zachowań jest to, by robić to konsekwentnie i by próbować zamienić komunikat „nie” na komunikat pozytywny, mówiący dziecku, czego od niego oczekujemy.

Często mam z tym problem, nie umiem wymyślić pozytywnego komunikatu dlatego pomyślałam abyśmy wpisywali tu trudne sytuacje.

Np. dziś T. sypał na głowę psa drobne kamyczki, a ja nie umiałam zastosować pozytywnego komunikatu.

[bodi]

"możesz sypać kamyczki (gdzieś indziej, wstaw właściwą sugestię)" ?

[Lily]

dżo, 3 razy Ci się wkleiło...

[daria]

super sprawa, dzięki dżo za ten art. ja mam też z tym problem

[Manu]

[karmelowa_mumi]

no ja też bym powiedziała, wskazała miejsce/miejsca, w którym dziecko może sypać kamyczki, które jest ok, tłumacząc, że nikt nie lubi jak się na niego sypie, że jest to nieprzyjemne.

Pozytywna alternatywa to moje główna i świadomie stosowana zasada w wychowywaniu mojego dziecka i akurat u mnie z reguły się sprawdza.

[dżo]

Dzięki dziewczyny za odzew. Niestety to przekierowywanie u nas nie dziala, w ogóle w stosunku do psa gdy T. coś podobnego robi takie podejście działa wręcz odwrotnie.
Tymon często dokucza Morisowi, to nasz punkt zapalny i z tym mam największy problem.

[karmelowa_mumi]

dżo, chyba nie pozostaje nic innego jak "zdarta płyta" albo odwracanie uwagi.

[daria]

dżo, u nas jak N. coś robi i ja powiem, nie to też przybiera to taki skutek, że N. to robi z jeszcze większą ochotą dlatego zawsze proponuję jej coś innego, ale mówię, żeby zrobiła to, albo odwracam uwagę...

[Manu]

[lilias]

a może wcale nie szuka porozumienia tylko na siłę zwraca na siebie uwagę, a dokuczanie psu daje 100 % uwagi.

konsekwencja i jeszcze raz konsekwencja. pewno jak zawsze wyjdę na straszną megierę, ale "nie" znaczyło u nas zawsze "nie" i nie mogło być nawet cienia domysłu, że "nie" to "być może", albo "tym razem". każde dziecko jest inne, potrzebuje innych bodźców, ale i indywidualnego podejścia. natomiast żelazna konsekwencja i wyznaczone granice powodują, że dziecko staje się spokojniejsze, bo po prostu czuje się bezpieczniejsze.

dzisiaj jest to pies, który wytrzymuje (ale obcy pies na takie zabawy użre i po ptakach), za chwilę równolatek z piaskownicy, który za garść piachu sypnie garścią piachu i wtedy będzie jak będzie bo nie wyobrażam sobie mam naparzających się łopatkami przy piaskownicy.

współczuję rozterek, ale lubię dzieci traktować jak istoty myślące i mające (adekwatną do wieku, ale jednak) świadomość tego co robią. to nie jest przyjemne gdy dziecko i z uśmiechem patrzy ci w oczy i robi coś czego zabraniasz. dorosłemu mogłoby się słownie oberwać, ale dziecko może i powinno odczuć, że to jest złe i tyle. żadna krzywda, po prostu brak zgody i "nie" które znaczy "nie". najtrudniej walczy się ze sobą, jeszcze trudniej kiedy dziecko histerycznie wrzeszczy bo "chce", ale takie jest życie, że nie dostaje się wszystkiego czego się chce.

bezdusznie? a jednak prędzej czy później trzeba wprowadzić zasady i dziecko pewnych rzeczy nauczyć. im szybciej tym mniej boleśnie dla niego i dla otoczenia. powodzenia

a może wcale nie szuka porozumienia tylko na siłę zwraca na siebie uwagę, a dokuczanie psu daje 100 % uwagi.

konsekwencja i jeszcze raz konsekwencja. pewno jak zawsze wyjdę na straszną megierę, ale "nie" znaczyło u nas zawsze "nie" i nie mogło być nawet cienia domysłu, że "nie" to "być może", albo "tym razem". każde dziecko jest inne, potrzebuje innych bodźców, ale i indywidualnego podejścia. natomiast żelazna konsekwencja i wyznaczone granice powodują, że dziecko staje się spokojniejsze, bo po prostu czuje się bezpieczniejsze.

dzisiaj jest to pies, który wytrzymuje (ale obcy pies na takie zabawy użre i po ptakach), za chwilę równolatek z piaskownicy, który za garść piachu sypnie garścią piachu i wtedy będzie jak będzie bo nie wyobrażam sobie mam naparzających się łopatkami przy piaskownicy.

współczuję rozterek, ale lubię dzieci traktować jak istoty myślące i mające (adekwatną do wieku, ale jednak) świadomość tego co robią. to nie jest przyjemne gdy dziecko i z uśmiechem patrzy ci w oczy i robi coś czego zabraniasz. dorosłemu mogłoby się słownie oberwać, ale dziecko może i powinno odczuć, że to jest złe i tyle. żadna krzywda, po prostu brak zgody i "nie" które znaczy "nie". najtrudniej walczy się ze sobą, jeszcze trudniej kiedy dziecko histerycznie wrzeszczy bo "chce", ale takie jest życie, że nie dostaje się wszystkiego czego się chce.

bezdusznie? a jednak prędzej czy później trzeba wprowadzić zasady i dziecko pewnych rzeczy nauczyć. im szybciej tym mniej boleśnie dla niego i dla otoczenia. powodzenia

[dżo]

[Wretka]

lilias, ale co dokładnie proponujesz? jaką reakcję na niepożądane zachowanie? rozumiem, że jasną i konsekwentną, ale jaką?

[dżo]

[lilias]

tak jak każde dziecko jest inne tak i sposoby są różne, ale mam na myśli, że jeżeli np. ustalasz zasadę dot. słodkości dla dziecka (i oczywiście dla siebie, bo nie wytłumaczysz dziecku, że między posiłkami ma nie jeść słodyczy jeżeli sama to robisz). np. słodycze raz w tygodniu, albo dwa razy o ustalonych porach, sobota i niedziela. trzymasz się jej i informujesz o niej dziecko. naturalne jest, że jeżeli dotychczas było inaczej to mu się nie spodoba, jeżeli działał krzyk, walenie głową lub czym innym, co skutkowało zmianą decyzji rodzica, to dziecko wypróbuje sprawdzone sposoby. informuję dziecko, że taka zasada jest dobra, że bardzo je kocham, ale nie będzie zmiany. rozmowa oczywiście przed i po ewentualnym ataku.

cała sytuacja ma sporo dobrych stron. dziecko przyzwyczaja się do jednak stałych zasad, do tego, że rodzice dotrzymują słowa (to jest priorytet ,dla mnie przynajmniej) i przestaje (prędzej czy później)wymuszać. takie postępowanie nie kojarzy mi się z krzywdzeniem dziecka, ani z praniem mózgu. tak uczy się, że coś jest dobre, coś jest złe i nie ma problemu, żeby czasem zaczekało na coś o co je prosi rodzic. największym problemem jesteśmy my w takiej sytuacji. nasza konsekwencja (lub jej brak), nasza niepewność, problem, że pomimo swojej miłości nasze dziecko nie musi nas lubić, kiedy spotyka się z odmową. zaręczam jednak, że jest to chwilowe i nie wymaga przeprosin z naszej strony. dyskomfort związany z odmową czegoś lub z koniecznością zaczekania na coś jest normalny i dobrze jest jak traktuje się go naturalnie. jako dorośli umiemy sobie z nim poradzić i dobrze jest tą umiejętność przekazać. stres jest wszechobecny i fajnie jak to my nauczymy dziecko sobie z nim radzić (adekwatnie do wieku i problemów oczywiście). odwracanie uwagi działa, ale na trochę (dzieci są bardzo bystre) chyba lepiej jednak od początku pewne rzeczy uporządkować i być przekonanym o słuszności swojego postępowania. nie ma walki z własnym dzieckiem, jest rozmowa (dużo rozmowy), przytulanie, czasem zwykła złość (a co, matka też człowiek i ma prawo się wkurzyć) ale i szacunek w obie strony. wg mnie warto.

[ Dodano: 2011-04-28, 11:11 ]
uzupełniam: z perspektywy czasu wiem, że dziecko ma swój temperament, czyli jest spokojne, albo choleryczne, albo coś pomiędzy i że ten temperament pozostaje. udaje się tylko zmniejszyć ilość stresów związanych z życiem codziennym i nabywa się umiejętności rozmawiania i bycia razem. idealnych rodziców i idealnych dzieci nie ma

tak jak każde dziecko jest inne tak i sposoby są różne, ale mam na myśli, że jeżeli np. ustalasz zasadę dot. słodkości dla dziecka (i oczywiście dla siebie, bo nie wytłumaczysz dziecku, że między posiłkami ma nie jeść słodyczy jeżeli sama to robisz). np. słodycze raz w tygodniu, albo dwa razy o ustalonych porach, sobota i niedziela. trzymasz się jej i informujesz o niej dziecko. naturalne jest, że jeżeli dotychczas było inaczej to mu się nie spodoba, jeżeli działał krzyk, walenie głową lub czym innym, co skutkowało zmianą decyzji rodzica, to dziecko wypróbuje sprawdzone sposoby. informuję dziecko, że taka zasada jest dobra, że bardzo je kocham, ale nie będzie zmiany. rozmowa oczywiście przed i po ewentualnym ataku.

cała sytuacja ma sporo dobrych stron. dziecko przyzwyczaja się do jednak stałych zasad, do tego, że rodzice dotrzymują słowa (to jest priorytet ,dla mnie przynajmniej) i przestaje (prędzej czy później)wymuszać. takie postępowanie nie kojarzy mi się z krzywdzeniem dziecka, ani z praniem mózgu. tak uczy się, że coś jest dobre, coś jest złe i nie ma problemu, żeby czasem zaczekało na coś o co je prosi rodzic. największym problemem jesteśmy my w takiej sytuacji. nasza konsekwencja (lub jej brak), nasza niepewność, problem, że pomimo swojej miłości nasze dziecko nie musi nas lubić, kiedy spotyka się z odmową. zaręczam jednak, że jest to chwilowe i nie wymaga przeprosin z naszej strony. dyskomfort związany z odmową czegoś lub z koniecznością zaczekania na coś jest normalny i dobrze jest jak traktuje się go naturalnie. jako dorośli umiemy sobie z nim poradzić i dobrze jest tą umiejętność przekazać. stres jest wszechobecny i fajnie jak to my nauczymy dziecko sobie z nim radzić (adekwatnie do wieku i problemów oczywiście). odwracanie uwagi działa, ale na trochę (dzieci są bardzo bystre) chyba lepiej jednak od początku pewne rzeczy uporządkować i być przekonanym o słuszności swojego postępowania. nie ma walki z własnym dzieckiem, jest rozmowa (dużo rozmowy), przytulanie, czasem zwykła złość (a co, matka też człowiek i ma prawo się wkurzyć) ale i szacunek w obie strony. wg mnie warto.

[ Dodano: 2011-04-28, 11:11 ]
uzupełniam: z perspektywy czasu wiem, że dziecko ma swój temperament, czyli jest spokojne, albo choleryczne, albo coś pomiędzy i że ten temperament pozostaje. udaje się tylko zmniejszyć ilość stresów związanych z życiem codziennym i nabywa się umiejętności rozmawiania i bycia razem. idealnych rodziców i idealnych dzieci nie ma

[margrete]

(na początek proszę o wybaczenie, że po tak ogromnej przerwie i zaledwie kilku postach pojawiam się tu znów i z nów w interesie konkretnym, ale zawirowania bytowe pochłonęły mnie bez reszty)

Zacznę od : ratunku!

Mam z dziecięciem mym następujący problem, z którym nie potrafię sobie poradzić. Na początku zaznaczę, że jestem matką konsekwentną raczej, potrafię wprowadzać w życie zasady nawet przy histerycznych sprzeciwach i spazmatycznych reakcjach wymuszających mojej niespełna dwuletniej Marceliny.
Aczkolwiek ostatnio pojawił się problem, którego zwyczajnie nie ogarniam. moje dziecko jest potworem w piaskownicy - zabiera dzieciom ich zabawki i nie chce oddawać, mimo ze ma swój dość rozbudowany zestaw piaskownicowy. Jest przy tym bardzo zawzięta - trzyma kurczowo i wyrywa łopatkę mimo płaczu ze strony tego drugiego dziecka. Kiedy dzieci biorą jej zabawki - od razu podchodzi i je odbiera, przy czym mam wrażenie że trochę mniej ją rusza sytuacja, w której ktos bawi się jej zabawkami niż ta, w której zabranai się jej brania zabawek innych dzieci. Czasami oczywiście zdarza sie tak, że innym rezydentom piaskownicy nie przeszkadza, że mój mały terminator zawłaszcza sobie ich zabawki, ale najczęściej dzieci są zaniepokojone i rozżalone. Ja w takich sytuacjach do znudzenia powtarzam jej, że nie wolno tak zabierać dzieciom zabawek, że trzeba się dzielić, proponuję żeby w zamian dała koleżance/koledze swoją zabawkę, pokazuje jej że jej zabawki stoją obok i że może jednak się nimi pobawi. Nie skutkuje to w żaden sposób.
Zaznaczam, że Marcelina nie jest dzieckiem rozpuszczonym i takim, któremu się na wszystko pozwala, powiedziałabym nawet, że wręcz przeciwnie. Jest też przy tym bardzo energiczna, śmiała i towarzyska (wbrew powyższemu) - lubi towarzystwo innych dzieci, a nawet nie bardzo chce się bawić jak nie ma w pobliżu innych dzieci.
Jestem już trochę zmęczona tą sytuacją i kompletnie brak mi pomysłów na to, jak ją ogarnąć. Nie wiem czy to ten tzw. "bunt dwulatka" (bo jest też ostatnio bardzo przekorna, momentami złośliwa wobec mnie) czy fakt, że tata tymczasowo wyjechał a są ze sobą niezwykle mocno związani emocjonalnie. Nie wiem i wołam o pomoc, radę, może ktoś też to przechodził

[dżo]

[lilias]

margrete, nie miałam takich sytuacji, ale próbowałaś może reagować natychmiastowym powrotem do domu i odpuszczaniem na jakiś czas piaskownicy i tak za każdym razem kiedy obudzi się w niej "terminator". albo po takiej akcji spacer dopiero kiedy inne dzieci idą do domu jednocześnie tłumacząc, że dzieci idą do piaskownicy bawić się, a nie płakać. takie zachowanie to może też być brak wyzwań fizycznych, czyli polecam "zmęczyć dziecko". zabawy z tatusiami to przeważnie ruch, huśtanie, podnoszenie, bieganie, pisk. mamusie trochę inaczej bawią się ze swoimi dziećmi książeczki, bajeczki ... ale to też nie reguła, jak to w życiu

na pewno któraś z dziewczyn na forum ma sposoby na "bunt dwulatka", a ja trzymam kciuki i rób swoje, nie daj się zwariować. nie pamiętam dokładnie czy sprawa dotyczy dwulatków, ale polecam książki hxxp://allegro.pl/listing.php/search?sg=0&string=adele+faber na mnie działały terapeutycznie bo też ocierałam się jak każda mama o bezradność i szaleństwo.

[ Dodano: 2011-04-28, 22:16 ]
dżo, nie poddawaj się. to wszystko siedzi w naszej głowie, a jak w coś nie wierzysz to nie ma prawa się udać. nikt nam nie obiecywał, że będzie łatwo być rodzicem. nie wiem co synek robi psu, nie możesz jednak się poddać chociażby dlatego, że wychowałaś go na dobrego zwierzaka, który nie odpłaca się maluchowi zębami. jakby to było młodsze rodzeństwo to byś odpuściła? na pewno nie, a ilość zasad i priorytety określasz sama. ważna jednak jest konsekwencja.

Działanie teraz jest łatwiejsze niż za kilka lat, bo nie ma takiego tłumaczenia, które uzasadni dlaczego do tej pory coś wolno było, a teraz nie, a zapewniam że nie załatwione problemy wracają. szybciej i mocniej niż by człowiek chciał. znam takich, którzy zaniedbali pewne elementy wychowania, dzieciom wolno było więcej niż można przypuszczać,a potem kiedy rodzice zaczęli się wstydzić za swoje dzieci w swojej bezradności zaczęli stosować kary fizyczne- koszmar, ale traktując dzieci jak głupie zwierzątka, którym wszystko wolno wyrządzili im krzywdę. trzymam kciuki, nie daj się tym cholernym stresom. T. jest inteligentnym dzieckiem i załapie szybciej niż myślisz. spróbuj konsekwentnie i do przodu. myślę, że przydałoby się synkowi parę godzin dziennie bez ciebie, np 2-3. inne bodźce, ciekawość, może więcej przebywania z innymi dziećmi. trzeba próbować wszystkiego co może zmienić sytuację na lepsze.

przepraszam, strasznie się rozpisałam, ale trudno czasem przekazać myśl w telegraficznym skrócie.

margrete, nie miałam takich sytuacji, ale próbowałaś może reagować natychmiastowym powrotem do domu i odpuszczaniem na jakiś czas piaskownicy i tak za każdym razem kiedy obudzi się w niej "terminator". albo po takiej akcji spacer dopiero kiedy inne dzieci idą do domu jednocześnie tłumacząc, że dzieci idą do piaskownicy bawić się, a nie płakać. takie zachowanie to może też być brak wyzwań fizycznych, czyli polecam "zmęczyć dziecko". zabawy z tatusiami to przeważnie ruch, huśtanie, podnoszenie, bieganie, pisk. mamusie trochę inaczej bawią się ze swoimi dziećmi książeczki, bajeczki ... ale to też nie reguła, jak to w życiu

na pewno któraś z dziewczyn na forum ma sposoby na "bunt dwulatka", a ja trzymam kciuki i rób swoje, nie daj się zwariować. nie pamiętam dokładnie czy sprawa dotyczy dwulatków, ale polecam książki hxxp://allegro.pl/listing.php/search?sg=0&string=adele+faber na mnie działały terapeutycznie bo też ocierałam się jak każda mama o bezradność i szaleństwo.

[ Dodano: 2011-04-28, 22:16 ]
dżo, nie poddawaj się. to wszystko siedzi w naszej głowie, a jak w coś nie wierzysz to nie ma prawa się udać. nikt nam nie obiecywał, że będzie łatwo być rodzicem. nie wiem co synek robi psu, nie możesz jednak się poddać chociażby dlatego, że wychowałaś go na dobrego zwierzaka, który nie odpłaca się maluchowi zębami. jakby to było młodsze rodzeństwo to byś odpuściła? na pewno nie, a ilość zasad i priorytety określasz sama. ważna jednak jest konsekwencja.

Działanie teraz jest łatwiejsze niż za kilka lat, bo nie ma takiego tłumaczenia, które uzasadni dlaczego do tej pory coś wolno było, a teraz nie, a zapewniam że nie załatwione problemy wracają. szybciej i mocniej niż by człowiek chciał. znam takich, którzy zaniedbali pewne elementy wychowania, dzieciom wolno było więcej niż można przypuszczać,a potem kiedy rodzice zaczęli się wstydzić za swoje dzieci w swojej bezradności zaczęli stosować kary fizyczne- koszmar, ale traktując dzieci jak głupie zwierzątka, którym wszystko wolno wyrządzili im krzywdę. trzymam kciuki, nie daj się tym cholernym stresom. T. jest inteligentnym dzieckiem i załapie szybciej niż myślisz. spróbuj konsekwentnie i do przodu. myślę, że przydałoby się synkowi parę godzin dziennie bez ciebie, np 2-3. inne bodźce, ciekawość, może więcej przebywania z innymi dziećmi. trzeba próbować wszystkiego co może zmienić sytuację na lepsze.

przepraszam, strasznie się rozpisałam, ale trudno czasem przekazać myśl w telegraficznym skrócie.

[bodi]

[Anja]

margrete, współczuję. I podpisuję się pod tym, co napisała bodi. U nas te zasady działają, choć rok temu wydawalo się, że Młody też stanie się "terminatorem". Wiesz, ja również noszę atrakcyjną zabawkę na wymianę (autko policyjne z otwieranymi drzwiczkami) i to jest (nie zawsze, ale bardzo często) zbawienie w napiętych sytuacjach. Aa, nie wiem, jak u Was, ale chyba już można zaczynać propozycje wspólnej zabawy, jeśli obiekt pożądania jest jeden. Np. samochodzik można do siebie nawzajem puszczać, a fajny jeździk / rowerek itp pchać, podczas gdy drugie dziecię siedzi. Czasem obie strony są zadowolone z takiego rozwiązania. Wczoraj mieliśmy akcję, że Artek wyrywał starszemu koledze lawetę, ale zakończyło się wspólną "przyjaźnią" i godzinną zabawą (a ja tylko siedziałam na ławeczce i nie mogłam się na nich napatrzeć, tak się super dogadywali ).
Ale czasem wychodzimy z placu zabaw, jak już się naprawdę nie da inaczej...

[margrete]

[dżo]