wegedzieciak.pl

[fier]

czesc, piszę pierwszy raz na jakimkolwiek forum, więc proszę o wyrozumiałość.Mam na imię Agnieszka, jestem mięsożercą, ale Wasze forum czytam praktycznie od dnia porodu. bardzo mi pomogło, uświadomiło mnie w wielu aspektach i od tego czasu zwracam większą uwagę na to co jemy (ale daleko daleko mi do ideału jakim jest dla mnie sposób odzywiania "forumowe").

Mam 29 lat, jestem mamą chłopca (16 miesięcy),w maju urodzi się nasza córka. I teraz oto z czym mam problem: generalnie wysiadam psychicznie, nie radzę sobie z własnym dzieckiem a nie należę do bardzo łagodnych osób. Janek wlazł mi na głowę, nie skutkują żadne zakazy, jest strasznym łobuzem. Wydaje mi się, że wynika to głównie z tego, że się nudzi, ale ja już nie mam pomysłów w co się z nim bawić przez 9 godzin jak jesteśmy sami w domu. Uwielbia spacery, ale bardzo często jesteśmy chorzy - teraz też. On jest w trakcie wychodzenia z zapalenia krtani a ja mam straszny kaszel i katar.
Moja mama, która czasem z nim zostaje nauczyła go ogladania tv i teraz sobie go włącza i ja mu pozwalam bo mam wtedy spokój na 5 minut. Nie mogę nic w domu zrobić, bo chce żeby go nosić, dostaje histerii jak odmawiam, każda zmiana pieluchy czy ubieranie to gonitwa za jego gołą pupą. Oprócz tego bije mnie, gryzie, szarpie za włosy.
Chce jeść tylko słodkie posiłki i zupy. Je też inne rzeczy ale ma bardzo zdecydowany charakter i wywala wszystko z talerza jak mu coś nie pasuje. Mam już tego dość. wiem, że decydująca jest żelazna konsekwencja, ale ja już nie mam siły. Ciąża i choroba mnie nie usprawiedliwiają, ale mam kryzys. Nie pomaga ani stanowczość ani łagodność, tłumaczenie też nie. Niektóre rzeczy robi z premedytacją patrząc mi wyzywająco w oczy. Potem mnie przeprasza, przytula się ale za 3 minuty jest to samo. Od poniedziałku zamykam się w pokoju i płaczę a czasem nie wytrzymuję i ryczę przy nim. Żal mi Jasia, że ma taką mamę. Przepraszam za długość posta, ale jak Was czytam to zawsze macie jakąś rozsądną radę a ja ich bardzo potrzebuję, poza tym jak się coś przeczyta czarno na białym wtedy łatwiej to wcielić w życie. pomocy!

[lilias]

Witaj. sama wiesz co masz robić. wszystko napisałaś w swoim poście. dziecko się kocha i wychowuje, a nie tylko ma. przykro, że nazywasz synka łobuzem, kiedy nie zna żadnych zasad i otrzymuje zmienne komunikaty od dorosłych. jesteś tylko człowiekiem i nikomu nawet własnemu dziecku nie wolno Cię bić i szarpać. musisz zmienić siebie i wiedzieć czego chcesz, sama przyjąć i stosować zasady, które rodzinnie (Ty, mąż/chłopak) ustalicie. Za chwilę będzie w domu drugi mały ludzik i musi być w domu bezpiecznie.
p.s. czemu żałujesz swojego synka??? jest kochany, ma rodzinę, dom, ma wszystko, żeby mieć szczęśliwe i normalne dzieciństwo. w sumie to macie obowiązek mu to zapewnić, więc koniec płaczu, coś trzeba postanowić i się tego trzymać. miłość nie wyklucza nauki szacunku, ubierania się czy jedzenia.

Witaj. sama wiesz co masz robić. wszystko napisałaś w swoim poście. dziecko się kocha i wychowuje, a nie tylko ma. przykro, że nazywasz synka łobuzem, kiedy nie zna żadnych zasad i otrzymuje zmienne komunikaty od dorosłych. jesteś tylko człowiekiem i nikomu nawet własnemu dziecku nie wolno Cię bić i szarpać. musisz zmienić siebie i wiedzieć czego chcesz, sama przyjąć i stosować zasady, które rodzinnie (Ty, mąż/chłopak) ustalicie. Za chwilę będzie w domu drugi mały ludzik i musi być w domu bezpiecznie.
p.s. czemu żałujesz swojego synka??? jest kochany, ma rodzinę, dom, ma wszystko, żeby mieć szczęśliwe i normalne dzieciństwo. w sumie to macie obowiązek mu to zapewnić, więc koniec płaczu, coś trzeba postanowić i się tego trzymać. miłość nie wyklucza nauki szacunku, ubierania się czy jedzenia.

[mimish]

fier, hm ciezko tak doradzic bo nie znam ani Ciebie ani twojego synka. Jedno jest pewne, ze dzieci nie sa z natury zle i nie robia rzeczy z premedytacja. Dzieci sa konsekwentne w ....testowaniu swoich rodzicow. Jestes w ciazy, rozumiem ze jest ci dodatkowo ciezko. Czy synkiem zajmujesz sie tylko ty? Wspomnialas cos o babci, a ojciec dziecka? Jestes samotna matka?

Przypuszczasz, ze Janek sie nudzi, to by wyjasnialo wiele z jego zachowania. Internet to skarbnica wiedzy-mozesz poszukac pomyslow na gry, zabawy plastyczne. Na rynku jest tez wiele ksiazek z radami jak zapelnic dziecku czas. Moze zaangazuj go w domowe zajecia (wspolne sprzatanie czy gotowanie); jesli ma za duzo energii a nie mozecie wyjsc na dwor sproboj zabawe w tor przeszkod czy slalom. Daj mu karton do zabawy (mozecie trafiac do niego kulami z papieru, mozecie wyciac dom, ozdobic go wspolnie etc...)kurcze tutaj pole do popisu jest ogromne. Na Wegedzieciaku tez jest tona pomyslow (zobacz np. watek Montessori).
Nie masz kolezanek z dziecmi w podobnym wieku? A moze blisko dziala osiedlowy klubik malucha? Jakas kawiarnia albo muzeum? Chodzi mi o takie miejsce, gdzie mlody sie zabawi, a ty bedziesz mogla pobyc troche miedzy ludzmi....bo jak glowa sie troche przewietrzy to i na duchu lzej

Co do dyscypliny (brrr nie lubie tego slowa) to nigdy nie jest za pozno. Fajnie byloby gdyby twoje zakazy i nakazy obowiazywaly malca rowniez gdy jest z ojcem czy z babcia.
Mozesz wprowadzac zakazy teraz mowiac ze od dzisiaj jest tak i juz i ze nie zgadzasz sie na inne zachowanie. Ja niestosuje kar, zdarzylo mi sie sprowadzic Misie na ziemie dwa razy. Za kazdym razem musiala isc do innego pokoju sama i posiedziec tam w spokoju. Skutek natychmiastowy.
TRudno jest mi wyobrazic sobie dziecko plujace i bijace rodzicow (zreszta doroslego plujacego na dziecko tez....). Czy on widzial kogos kto tak robi? Nie mozesz absolutnie tego tolerowac jak i jakiejkolwiek przemocy fizycznej.

I niech ci nie bedzie zal Jasia, ze "ma taka mame"....wez sie w garsc i do dziela. Na pewno bedzie lepiej.

[MartaJS]

fier, współczuję, na pewno jest Ci ciężko.

Napiszę kilka myśli, może coś Ci się przyda.

Moim zdaniem to normalne, że za dzieckiem gania się z pieluchą, a nielubiane jedzenie jest wywalane z talerza albo oddawane pieskom. Pytasz, w co się bawić. W zmianę pieluchy. W ubieranie. W jedzenie. Nóżka wjeżdża do tunelu, gdzie ona jest, zniknęła! Nie ma nóżki! A-kuku, jest! I tak dalej. Dziecko nie wie, że klocki i misie to zabawa, a łyżeczka i skarpetki nie. To jest tak samo zabawa, praca i poważne badania naukowe. Ja się w sumie mało bawię z moim dzieckiem w takie typowe zabawy. Fakt, jest trochę młodszy, ale tylko trochę i też roznosi go energia, ciągle coś musi robić.

Słodkie posiłki i zupy to duże pole do popisu moim zdaniem, jeśli chodzi o jedzenie.

Z dzieckiem jest trochę jak ze szczeniakiem. Jeśli nie schowasz kapci, szczeniak je pogryzie, bo ma potrzebę gryzienia. Jeśli nie zabezpieczysz kontaktu, dziecko będzie się nim interesować i co chwilę będzie próbowało coś tam wtykać i odrywać Cię od ważnych czynności. Jeśli na półce nisko stoją książki, dziecko je ściągnie, bo ma ogromną potrzebę eksploracji. Możesz mu zabraniać, mówić "nie", ale potrzeba eksploracji jest bardzo silna. Zabezpiecz otoczenie, a będzie Ci dużo łatwiej.

Coś jeszcze o konsekwencji. Jeśli mówisz "nie bij mnie", a dziecko nadal to robi i pozwalasz na to, te słowa przestają cokolwiek znaczyć. Sorry, że znów do psów porównuję: jeśli powiesz psu "siad", a on będzie wąchał sobie w tym czasie kwiatki, i tak sto razy, to to słowo przestanie cokolwiek dla psa znaczyć poza zezwoleniem na wąchanie kwiatków. A przecież dzieci są inteligentniejsze w naszym ludzkim rozumieniu.

[Malena]

Witaj. Pierwsza podstawowa rzecz, to Ty/Wy rodzice ustalacie zasady, a nie dziecko. Musicie coś razem wypracować i oboje się tego trzymać.

Warto też jest mieć jakieś miejsce, do którego trafia, gdy przechodzi wszelakie granice złego zachowania. Po pierwsze to będzie wiedział, że bycie niedobrym mu się nie opłaca, a po drugie - takie miejsce pozwoli mu uporać się z emocjami. Nel czasem (bardzo rzadko, ale jednak) dostaje jakiegoś powera na brojenie, a ja się o nią i wszystko, co jest wokół (również psa) boję i wtedy trafia do kojca. Po wyjściu tłumaczę jej dlaczego tak się stało, jest przytulanie i buziak i to przynosi pozytywny skutek, bo mała mnie naprawdę słucha. Oczywiście dziecko nie może tam spędzić pół dnia wystarczą 2-3 minuty (przynajmniej dla nas).

Druga rzecz to jedzenie. Nel też się buntowała na różne potrawy. Byłam stanowcza i nadal być muszę. Nie wszystko Nel podchodzi, czasem chodzi o teksturę. Np. nie potrafiłam w nią wmusić kapuśniaku, a bardzo mi na nim zależało - okazało się, że zupa-krem z kapusty z grzankami jest pyszna. Druga rzecz, że czasem mała próbuje mnie przewziąć i to, co było ostatnio pysze, teraz je fuj. Wtedy zostawiam ją na krzesełku na jakiś czas. Nie zawsze to skutkuje i wtedy Nelcia biega bez jedzenia, ale nie dostaje nic w zamian. Z tym, że to "niedobre" danie jest cały czas na wyciągnięcie ręki i po pewnym czasie Nel się łamie i pięknie zjada, choć jest zimne (nie podgrzewam). Kiedyś "niesmaczne" posiłki też wyrzucała na podłogę. Zawsze gotowałam więcej i po takiej akcji znowu miała ten sam posiłek. Poza tym patrzenie na niezadowolone dziecko (zwłaszcza w oczy) prowokuje wywalanie. Wtedy mała dostawała miskę, a ja np. włączałam sobie tv i obserwowałam kątem oka.

No więc życzę siły! Czas skończyć z płaczem i wziąć się za pracę, bo przy drugim dziecku musicie mieć już to poukładane.

A, jeszcze nadmiar energii - poszukaj klubów malucha w swojej okolicy. Może to tylko godzinka zajęć, ale potrafi wymęczyć dziecko. No i maluch uczy się pracy w grupie oraz zachowania od innych dzieci. Są tam ustalone reguły i zasady, do których trzeba się stosować. Dziecko widzi to i naprawdę szybko łapie.

[squamish]

fier masz dynamiczne ,żywiołowe dziecko i to jest plus,jedynie trzeba ten nadmiar energii popchnąć w dobrą strone, troche też go 'zmęczyć'.Tutaj przydałby sie ktoś kto mógłby zabierać malca na długie spacery ,do klubu malucha.Ty w tym czasie mogłabyś odpoczać,zrelaksować sie.A sama gdzieś wychodzisz?
Dzieci nie są złe z natury, ich zachowanie to nasza wina,czesto to my 'spzredajemy 'im nasze emocje.Ja też jestem z tych wybuchowych i też mam zywiołowego syna ,i też jestem w ciąży i też mi cieżko zebrać sie żeby coś zdziałać-wiec doskonale Cie rozumiem.Kara nie jest dobra ,ja mówie NIE ale takie konkretne ,jak nie działa poprostu zabieramy malca z miejsca gdzie jest niebezpiecznie lub gdy nie chcemy zeby czegoś robił.Staram sie wyciszać jak najczęsciej bo im jestem sama spokojniejsze tym lepiej sie dogadujemy.Poza tym takie zachowanie Twojego synka moz ebyć zwiazane z utratą czegoś,mozę czuej że nie jest juz w centrum zainteresowania ,psoci a w ten sposób zostaje zauważony i koło sie zamyka.Przytulaj malca jak najczesciej ,niech nie czuje sie izolowany ,nie przyklejajcie mu etykietki tego 'złego' bo to moze sie ciagnać zanim całe życie i boleć.Pracujcie nad sobą.Polecam pozycje Jespera Juula.Teraz nie mam czasu zeby wiecej napisać.Napisz cos wiecej i pisz o swoich emocjach ,nie czuj sie winna.Poprostu tak czujesz i masz prawo .Nie badz dla siebie okrutna ale dla kochanego synka też nie.Przytulam

[fier]

dziękuję wszystkim za rady i słowa otuchy. Może nie jest faktycznie aż tak źle, choroba i hormony robią swoje. Nazwałam go łobuzem raczej pieszczotliwie niż napiętnująco. Bardzo pomogła mi taka oczywista rzecz napisana przez squamish - po prostu mam dynamiczne i żywiołowe dziecko! to oczywista oczywistość! a ja tego nie widziałam. Zawsze wydaje mi się, że inne dzieci są spokojniutkie itd. Ja sama jestem raczej mało energiczna.
Z mężem Jaś ma bardzo dobry kontakt, uwielbia go, ciągle chodzi z jego zdjęciem i woła "tata", na mnie też . To mąż jest bardziej konsekwentny i bardzo zasadniczy, np.: w kwestii zabaw pilotem czy telefonem. Ja niestety w chwili kryzysu parę razy złamałam zasady i mam teraz tego skutki. Boję się, że jest za późno. Gdy mąż wraca z pracy Janek jest przeszczęśliwy i mniej sie złości.
Wychodzę sama, z mężem też (babcia zostaje czasem z Jasiem wieczorami).
Z innymi dziećmi Janek ma bardzo dobry kontakt, ma wielu kuzynów i świetnie się z nimi bawi - my nie jesteśmy mu wtedy do niczego potrzebni. Ale ostatnio z racji choroby nie wychodzimy więc pewnie dlatego szalejemy oboje.
Staram się go włączać w prace domowe ale musze się nauczyć współpracy i tego że coś będzie trwało dłużej . Dużo się przytulamy, czytamy razem, bawimy się balonami, klockami, samochodami, ale ja przez 9 godzin nie daję rady być do jego dyspozycji. Przez to czuję się trochę złą mamą.
To ja reaguję na jego płacze i wymuszenia histerycznie, rozumowo wiem, że żadna krzywda mu się nie dzieje, ale czasem ulegam.
Chyba chcę go na siłę wtłoczyć w jakieś moje wyobrażenia.
Janek jest naprawdę bardzo kochanym i mądrym dzieckiem. Trudność w obsłudze go jest taka, że on jeszcze nie chodzi a mi z tym brzuchem trochę trudno.
jeszcze raz dzięki! od dzisiaj postaram się być bardziej konsekwentna i mam nadzieję, ze będzie lepiej jak tylko wyzdrowiejemy.

[MartaJS]

Polecam Ci ten tekst.

hxxp://dziecisawazne.pl/jean-liedloff-o-niefortunnych-konsekwencjach-skupiania-sie-na-dziecku/

[rosa]

[MartaJS]

rosa, dokładnie "Nie stukaj młotkiem w szybę od kominka" jest dokładną instrukcją

[Salamandra*75]

Ja także jestem mamą Janka i podobnie jak ty czasem nie daje rady...
moje dziecko jest mega dynamiczne nie usiedzi na miejscu szybko sie nudzi...
My dużo spacerujemy jak sie dziecko wybiega to potem jest spokojniejsze.. jak siedzicie w domu to może rysowanie, klocki...9 godzin to długo ale ja jestem z dzieckiem 24h, bo mo maz pracuje w holandii a mama ze mna mieszka i czasem tez chce miec spokój, zatem dobrze rozumiem Twoje nerwy.
Staram sie wychodzic wieczorem na spacer aby sie uspokoic i zregenerować, jak masz tylko możliwośc to wychodź pospacerować , nawet zakupy moga dać wytchnienie.
Pozdrawiam i życze powodzenia i sukcesów wychowawczych

[squamish]

[Didier]

fier kiedy czytam twoj post to jakbym cofała się w przeszłość, moje dziecko też jest takie zywiołowe, kiedy teraz sobie przypomnę jak nie mogłam sobie poradzić to sama sobie się dziwię - to naprawdę jest możliwe, tylko trzeba na chwilę się zatrzymać, powiedzieć 'stop, to nie tak' i zacząć od nowa
ja zauważyłam, że agresywne zachowanie wywołuje u Oli właśnie mój nastrój - agresja, zwątpienie, czasami histeria, złość - ona po prostu odpłacała mi tym samym, tym bardziej że nieraz ją strząchnęłam albo nawrzeszczałam (teraz mi wstyd)
postanowiłam nie dać się, przeczytałam kilka książek, zaczęłam od superniani eichelberger, samson, polecam ci chociaż wiem, że krucho z czasem ale może mogłabyś dostać wsparcie od rodziny? zaczęłam częściej wychodzić do klubów malucha żeby się dziecię wyszalało, starałam się być spokojna i nie dać się wyprowadzić z równowagi

wiem, z perspektywy czasu to wygląda bardzo prosto ale wtedy wcale łatwo nie było także trzymam kciuki, tobie też się uda

[MartaJS]

Z książek polecam jeszcze Jespera Juula

[devil_doll]

a ja duet faber &mazlish i madrych rodzicow:)

a ja duet faber &mazlish i madrych rodzicow:)

[MartaJS]

a, "Mądrych rodziców" też

[fier]

Z Jankiem dogadujemy się w ostatnim czasie bardzo dobrze. Staram się zachowywać stoicki spokój co mu chyba pomaga. Odkryłam, że to jego gryzienie to najwyższa forma czułości, tak mnie chce pocałować, że aż włącza w to zębiska:-)
Jasiek bardzo szybko przemieszcza się na czworakach, wręcz śmiga, przesuwa się na kolankach, chodzi za jedną rączkę. Ale on zawsze należał do tych raczej leniwych - raczkować zaczął jak miał rok, wcześniej się turlał (też błyskawicznie).
Przestałam go karmić piersią jak miał 11 miesięcy bo byłam już wykończona, lekarz mi kazał go odstawić. Jasiek ma ogromny apetyt, uwielbiał mleko, pół roku po porodzie ważyłam 28 kilo mniej, byłam cały czas chora, osłabiona itd.
Przed chwilą był u mnie lekarz, przepisał mi antybiotyk (duomox), stwierdził, że coś słychać w oskrzelach Nie wiem czy nie zaszkodzę dziecku, wszyscy mówią, że można to brać, ale wątpliwości są. Przez kaszel nie śpię nocami, zasypiam na siedząco. Z Jankiem podobno nie jest źle, ale też ciągle kaszle:(

[MartaJS]

[kamma]

fier, dziewczyny napisały Ci dużo bardzo dobrych rad dotyczących wychowywania takiego żywiołowego dziecka, jak Twoje (i moje ). Nie będę powielać. Ale napiszę o czymś, co chyba jeszcze w tym wątku nie zostało poruszone. Mianowicie: mam wrażenie, że jesteś mocno przytłoczona i bezradna, nie radzisz sobie, sytuacja trochę Cię przerasta. Masz duże poczucie obowiązku wobec Jasia, a jednocześnie brak Ci pomysłów i sił ("muszę, ale nie wiem, jak). To wszystko nasuwa mi taką myśl, że być może Twoja kondycja psychiczna nie jest obecnie zbyt dobra. To wszystko tylko hipotezy - jestem psychologiem, a także mamą dzieciaka, który swego czasu mocno dał mi w kość i wciąż pamiętam, co się ze mną wtedy działo. Jeśli moje słowa do Ciebie przemawiają, to prawdopodobnie jesteś zagrożona depresją (lub już się zaczęła). Dla własnego zdrowia psychicznego zadbaj o siebie, spraw sobie przyjemność, spotykaj się z ludźmi, rób takie rzeczy, które lubisz i na które Twój stan zdrowia pozwala. Może basen całą rodziną? Janek się wyszaleje, a Ty zrelaksujesz. Być może potrzebujesz odpocząć od codziennej rutyny.
Bądź dobra dla siebie. Każdy ma prawo do błędów, a Ty jesteś dla siebie bezlitosna (patrz: tytuł wątku ). Jeśli zadbasz o siebie, to będzie Ci łatwiej znaleźć siłę i motywację, aby poradzić sobie z łobuziakiem.
Z pożywienia poprawiającego nastrój polecam banany, czekoladę oraz wszystko, co szczególnie lubisz.

[excelencja]

[fier]

skończyło się antybiotykiem u nas obojga - zapalenie oskrzeli.Teraz czujemy się o niebo lepiej, przesypiam całe noce i wszystko od razu wygląda inaczej. Odzyskałam dobry humor i siły więc już nie jest tak źle. łatwiej mi zapanować nad emocjami i poza tym powoli wracamy do normalnego trybu życia. Zaczynamy wychodzić na trochę, spotykać się z kuzynami Jasia itd. Myślę, że brakowało mi wyrozumiałości względem Janka, on też się źle czuł, więc nie bardzo mu się podobały wszystkie konieczne zabiegi i też miał swoje humory.
To, że jestem dla siebie bezlitosna to prawda, zawsze chcę być perfekcyjna i strasznie wszystko przeżywam, co mnie z pewnością wykańcza

[lamialuna]

fier, podczytaj tutaj hxxp://91.121.79.159/viewtopic.php?p=439601&sid=0431d0348c1f2d041ce95fbd4b48dcba

AgaB wspomina o zabawach...

[MartaJS]

Nie, Jenny. Nie jesteś kotem ani osą. Rozumiem, że byłaś wykończona i w kiepskiej formie psychicznej. Ale bicie - nie, nie tędy droga.

[Malati]

Jenny, odważna jesteś żeby tak szczerze przedstawiać swoje metody? Podziwiam

[Capricorn]