wegedzieciak.pl

[orenda]

artykuł z WO hxxp://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,6629787,Kiedy_umrzec_znaczy_zasnac.html?as=1&startsz=x

[neon.ka]

Ja trafiłam na blog, na którym znalazłam opis książki w tym temacie. Nie czytałam jej, więc nie wiem, jak brzmi rzeczywiście, ale recenzja jest bardzo zachęcająca.

hxxp://czytanki-przytulanki.blogspot.com/2011/11/jarosaw-mikoajewski-kiedy-kiedys-czyli.html]Jarosław Mikołajewski "Kiedy kiedyś, czyli Kasia, Panjan i Pangór"

[karmelowa_mumi]

neon.ka, aż mnie skręciło, by ją przeczytać. Wpisuję na listę

[kasienka]

Też zapamiętam, dzięki neon.ka

[neon.ka]

Proszę bardzo. Sobie też zapisałam.

[Poli]

neon.ka ksiazka brzmi fajnie tylko jak czytam recenzje jest to wytlumaczone w odniesieniu do religii.

Ja jakos nie mialam wiekszych problemow z wytlumaczeniem filipowi smierci, ale ogolnie ja wierze w reinkarnacje i mu tlumaczylam od tej strony , ze zmieniamy tylko opakowania a zycie w jednym opakowaniu to jak jedna przejażdżka w wesolym miasteczku itp.

Sama takze nie lubie chodzic na cmentarze i ta chwila spuszczanis trumny brrr az ciary przechodza po plecach. Same wyobrazenie ze tam ktos bliski jest zakopany pare metrow pod ziemia gdzie jest ciemno , zimno i robale , a fuj .
Dla mnie cmentarz kojarzy sie tylko z negatywnymi emocjami, placzem i rozpacza i tak szczerze nie chce tak wsominac osoby , ktora odeszla.
Takze nie zabieram dzieci na cmentarz bo po co . Lepiej pielegnowac wspomnienia w sobie niz w powiazaniu w cmentarzem . Takze jestem zwolenniczka kremacji, wole miec bliskiego na półeczce w domu niz 3 metry pod ziemia

[olgasza]

i jeszcze: hxxp://czytanki-przytulanki.blogspot.com/2012/10/smierc-ksiazki-oswajajace.html

[KasiowaMama]

To oczywiście bardzo trudny temat, ja sama miałam problem opowiadać moim maluchom jak umarł ich dziadek i babcia.
Znalazłam kiedyś artykuł o tym, czytałam go przy okazji Wszystkich Świętych, ale może i teraz komuś się przyda...

Ściskam Was na Święta!

[zina]

olgasza, dziekuje za linka.

[Jovana]

pracuje z małymi dzieciakami, w ciągu dwóch lat straciliśmy niespodziewanie dwoje dzieci, sytuacja do łatwych nie należała, co już wiem na 100%: najpierw się uporać z własnym lękiem przed tematem, nie bać się mówić i dać zielone światło na pytania, pozwolić dzieciakom mówić/rysować/pisać, cokolwiek do pozwoli im się wypowiedzieć, pozwolić przeżyć żałobę - zaakceptować własną bezradność wobec łez maluchów, u nas bardzo się sprawdziły spotkania pożegnalne z niebieskimi balonikami, dzieciaki robiły rysunki, zdjęcia chłopców, których straciliśmy stały na półce - czasem jeden z drugim maluch przystawał, patrzył, czasem cukierka przy zdjęciu położył albo ciastko...wiele się wtedy od nich nauczyłam...

ps. w rozmowach bardzo pomogła mi książka "Nagle zrobiło się cicho"

[Aries]

Z naszych doświadczeń widzę, że w temacie śmierci dzieci jakby lepiej przyjmują to, że kiedyś wszyscy umrą, jak się im mówi o reinkarnacji. Młody pierwszy raz jak zapytał o śmierć, to mu wytłumaczyłam najlepiej jak wtedy potrafiłam, tak po katolicku, ale był przerażony i nie chciał się z tym pogodzić, że tak musi być, że babcia kiedyś umrze, że mama umrze i że on też umrze. Pojęcie duszy było dla niego zbyt abstrakcyjne. Z trudem udało mi się go uspokoić i odwrócić jego uwagę od tego tematu. Później było moje odejście od katolicyzmu i zmiana światopoglądu. Reinkarnacja brzmi sensownie, tym bardziej, że są na świecie ludzie, którzy "pamiętają" swoje poprzednie wcielenia. Więc kolejnym razem, gdy pytał o umieranie opowiedziałam mu o reinkarnacji. Że kiedyś pewnie znowu się urodzi i będzie miał nową mamę i tatę, a nas pewnie nie będzie pamiętał, tak jak nie pamięta co było zanim się teraz urodził. I od tej pory nie ma problemu z mówieniem o śmierci, nie histeryzuje, nie płacze. Jakby mu ulżyło, że zawsze będzie mógł tu na ziemię wrócić, że to nie jest koniec. Nawet jak mu się ostatnio śniła śmierć młodszej siostry (nie wiem skąd on ma takie sny), to jak o tym opowiadał, to był w miarę spokojny, mówił tylko, że mu było smutno jak ona umarła i że płakał

[Malati]

----.

[priya]

U nas bardzo podobnie jak u czarnej. A o śmierci Nat chce rozmawiać dość często. Nie wyczuwam przerażenia, wręcz spokój i zrozumienie.

[lives]

ja również zaprowadzam swoje dzieci na grób matki, by wiedziały wszystko. Niczego nie chce przed nimi ukrywać. Pozdrawiam.

[priya]

Wczoraj akurat w jednej z części "Piaskowego wilka" czytaliśmy bardzo przyjemny rozdzialik pt. "Śmierć". Umieranie, jako normalna konsekwencja życia, śmierć przyjemnie spersonifikowana. Choć można jendnak z tego akurat tekstu wyciągnąc wniosek, że umierają wyłącznie starzy i/lub chorzy, a więc mija się trochę z prawdą.

[sylv]

[kamma]

Tymek zaczął ostatnio zgłębiać temat śmierci. I o ile Irma przyjęła to łatwo, jakoś tak naturalnie, to Tymkowi jest trudno. On jakoś bardzo szeroko pojmuje ten temat, mam wrażenie, że rozumie bardzo wiele konsekwencji śmierci: że już nie można się spotkać, pogadać, pobawić z tą osobą, że jej ciało obumiera itd. Ostatnio prawie się popłakał na cmentarzu. Rzeczywiście ateistom trudno jest rzeczowo i uspokajająco wyjaśnić problem śmierci dziecku. Ważne jest to, w co się wierzy, jak pojmuje się świat, życie. Powiem szczerze, że gdy przestałam wierzyć po katolicku, problem sensu życia (i śmierci) był największym, z jakim przyszło mi się zmierzyć. Musiałam sama jakoś uporządkować to sobie w głowie. I zainteresowałam się problemem życia jako energii, świadomości jako energii, która przecież nie może tak po prostu zniknąć. Podobnie, jak nasze organizmy tworzy energia i materia pochodząca z całego Kosmosu, po śmierci ta energia nadal gdzieś jest, jakoś jest. Kiedyś będziemy to lepiej rozumieć.
Wracając do ostatniej sytuacji cmentarnej, wyjaśniłam Tymkowi, że umarło tylko ciało, a esencja osoby (w tym przypadku babci) jest wszędzie. Tymek zapytał pocieszony: "Nawet tutaj?", odparłam: "Tak, wszędzie wokół", a on się uśmiechnął i już było ok.
sylv, ja zawsze miałam poczucie, że nigdy nie będę w stanie spojrzeć na zmarłą bliską osobę. Zawsze mnie to przerażało, nie chciałam spojrzeć na babcię czy dziadka (w wieku 17 i 24 lat). Podobnie myślałam dwa lata temu, gdy zmarła moja kochana teściowa. Stałam z dziećmi na dworze, za drzwiami kaplicy. Ale w pewnym momencie jakaś siła pchnęła mnie do kaplicy, podeszłam do trumny. To było dla mnie bardzo trudne, ale i ważne przeżycie. Pomogło mi zrozumieć, że to się stało naprawdę, że teraz będzie inaczej i nie odstanie się. Pomogło mi pożegnać się z nią.
Co do dzieci na pogrzebach, trzeba ich uważnie słuchać i obserwować, pozostawić swobodę, do niczego nie zmuszać, ale i nie odsuwać przesadnie. Potrzeba dużo wyczucia, delikatności.

[qetrab]

no nie można mówić o śmierci nie zagłębiając się w przekonania religijne... jeszcze mam trochę czasu zanim będę musiał zmierzyć się z tym tematem, moja córka dopiero wymawia pojedyncze słowa

No i faktycznie ateistom może by trudniej, zwłaszcza takim... hmmm... czysto mechanicznym ?, którzy wierzą, że po śmierci nie istnieje zupełnie nic

Najtrudniejsze w problemie śmierci jest to, że trzeba zmierzyć się z nim samodzielnie....

[frjals]

[kamma]

[qetrab]

[arahja]

[Malati]

-----

[qetrab]

czasem ludzie rozumieją nic, jako doświadczenie wiecznej ciemności... a kiedyś słyszałem fajne określenie śmierci
to tak jakby sen, w którym nic się nie śni, z którego nigdy się nie budzisz...
kojarzycie takie noce bez snów? kładziecie się spać i sekundę później otwieracie oczy, jest ranek, to doświadczenie pomiędzy zaśnięciem a pobudką, to właśnie to ''nic''

[MartaJS]

Dzisiejszy status "Dzikich dzieci" na FB

Cytat:

Takie przemyślenia wakacyjno-wyjazdowe. Ludzie zadają sobie różne pytania, egzystencjalne, filozoficzne. Czym jest śmierć, po co żyjemy, o co w tym chodzi... Całe systemy filozoficzne i religijne opierają się na udzielaniu odpowiedzi na podobne pytania, na ciągłym ich zadawaniu i poszukiwaniach. A jednak czasem, kiedy podobne pytania zadaje dziecko chcielibyśmy mieć dla niego krótką, prostą i zrozumiałą odpowiedź, która wszystko wyjaśni. Czy nie odbieramy dzieciom czegoś w ten sposób?