wegedzieciak.pl

[MartaJS]

Tantra, formalnie pewnie może. Moje poronienie to był właściwie taki większy i bardziej bolesny okres. Więc trudności byłyby raczej, hmm, techniczne.

Czasem przyczyny nie da się określić. Kiedyś napisałam tekst o tym, właśnie wtedy, miałam taką potrzebę - żeby z biologicznego punktu widzenia napisać, sama dla siebie... Może znajdę go i wkleję tutaj.

[seminko]

[MartaJS]

Kiedy studiowałam biologię, na ćwiczeniach z genetyki robiliśmy doświadczenia na muszkach owocowych – tych samych, które latem pojawiają się w naszych domach nad koszykiem z owocami. Zamykaliśmy w słoju z pożywką parę dorosłych, zdrowych muszek i czekaliśmy, aż pojawią się młode. Zwykle po dwóch tygodniach w słoju latało już spore stadko. Ponieważ po wykładach byliśmy przygotowani teoretycznie, wiedzieliśmy, jakich kombinacji genów możemy się spodziewać, jakie muszki pojawią się w słoju i w jakich proporcjach. Na przykład – że będzie to połowa samców i połowa samic, ale analizowaliśmy też inne cechy, które dawały się zauważyć pod lupą. Na ćwiczeniach jednak okazywało się, że proporcje w stadku młodych muszek nie są dokładnie takie, jak rozrysowaliśmy sobie w tabelce w zeszycie. Nie wszystko było zgodne z naszym teoretycznym modelem. Zupełnie tak, jakby pewnej części muszek brakowało. I rzeczywiście tak było – nie wszystkie muszki wylęgły się z jajek, nie wszystkie przeżyły stadium larwy, chociaż miały do tego najlepsze warunki. Niektóre kombinacje genów, które mieliśmy rozrysowane w naszej tabelce i które rzeczywiście zaistniały wśród muszego potomstwa, okazały się letalne, czyli śmiertelne, mimo że znakomita większość muszek z tej samej pary rodzicielskiej zdrowo latała po słoju.

Ludzie to nie muszki owocowe, choć pod względem budowy molekularnej i ogólnych zasad funkcjonowania biologicznego jesteśmy do muszek bardzo podobni. Muszki mnożą się szybko i mają dużo młodych jednocześnie, ludzie oczekują na upragnione dziecko miesiącami, a czasem latami. Ale bezlitosne prawa genetyki i statystyki działają tu tak samo. Nasze maleństwa, choć zwykle rodzą się żywe i zdrowe, czasem też trafiają do tej zupełnie przypadkowo dobranej grupy z taką pechową kombinacją genów, która nie pozwala im przeżyć.

Najważniejszym nośnikiem informacji o wyglądzie i funkcjonowaniu naszego ciała jest cząsteczka DNA (kwas dezoksyrybonukleinowy). W chemiczny sposób zapisana jest tu informacja o tym, w jaki sposób z prostych związków – aminokwasów - tworzyć złożone struktury białkowe o najróżniejszych funkcjach, które są podstawą życia. Gdyby rozwinąć DNA z jednej komórki, miałoby ono łączną długość 2 metrów, więc musi być w bardzo skomplikowany sposób pozwijane w specjalne pakiety, zwane chromosomami. Każda (prawie każda, ale o tym za chwilę) komórka w naszym ciele ma dwa bliźniacze zestawy takich pakietów, dwa zestawy genów – jeden od ojca, drugi od matki. Genów jest bardzo wiele, tak jak wiele jest białek odpowiedzialnych za różne rzeczy w naszym organizmie – trawienie, oddychanie, wydalanie, odporność, przekazywanie informacji, budowę tkanek – ale każdy występuje w postaci pary. Pary te mogą być identyczne lub różne (np. jedno z rodziców przekazuje do pary odpowiedzialnej za kolor oczu gen niebieskich oczu, a drugie - brązowych), mogą współegzystować na wiele sposobów, mogą maskować się nawzajem albo działać równolegle, ujawniając się jako cechy pośrednie. Każdy z nas jest niepowtarzalną kombinacją dwóch zestawów rodzicielskich genów, odpowiedzialnych za prawidłowe działanie naszych ciał. Jednak rzadko zdajemy sobie sprawę, że część z nich mogą stanowić geny, które w nieco innym zestawieniu nie pozwoliłyby nam przeżyć. Tylko po prostu szczęśliwie trafiliśmy na inną kompozycję. Para genów, w której jeden jest letalny, a drugi nie, może być zestawem niezbędnym do prawidłowego działania organizmu, jednak gdy trafią się w tej parze dwa takie same geny letalne – mały organizm nie może się prawidłowo rozwijać i umiera.

Jak już wspomniałam wcześniej, komórki naszego ciała mają po dwa zestawy pakietów DNA, czyli chromosomów. Wyjątkiem są komórki rozrodcze, czyli komórki jajowe i plemniki – one mają tylko po jednym zestawie. Kiedy łączą się ze sobą przy zapłodnieniu, nowa komórka, będąca pierwszą komórką dziecka, ma znów dwa zestawy. Ten magiczny, niesamowity akt jest bardzo złożony na poziomie molekularnym i komórkowym, uczestniczy w nim mnóstwo ważnych substancji i struktur. Chromosomy muszą wykonać bardzo wiele skomplikowanych ruchów, tańców, przetasowań – najpierw podczas wytwarzania komórek jajowych i plemników, potem podczas zapłodnienia. Pakiety informacji wędrują holowane na specjalnych mikroskopijnych niciach, rozwijają się i skręcają na nowo, sklejają się i znów rozdzielają, wymieniają się genami między sobą... Procesy te od milionów lat odbywają się tak samo w każdym żywym organizmie, od pantofelka do słonia, od muszki owocowej do człowieka. Jednak komórka to nie komputer, a przecież nawet komputery czasem się psują. Im bardziej złożony organizm, tym większe prawdopodobieństwo pomyłki. Czasem pęknie nić, na którym holowany jest chromosom. Czasem jakieś białko nie dotrze na czas, żeby skleić rozdzielone części genetycznych pakietów. Czasem coś zostanie przymocowane nie tam gdzie trzeba. Czasem zestaw chromosomów podzieli się nierówno, jeden plemnik dostanie ich za mało, a drugi za dużo, i zaniesie taki nietypowy pakiet do komórki jajowej. Takie błędy noszą nazwę aberracji chromosomowych. Nie wszystkie z nich są śmiertelne, niektóre powodują upośledzenie (przykładem aberracji chromosomowej jest zespół Downa), niektóre drobne błędy mogą nie mieć większego znaczenia, zwykle jednak nowy organizm z takim niepełnym lub nieprawidłowym zestawem informacji nie może żyć długo.

Natura wydaje się okrutna i rozrzutna. Tyle małych istnień powołuje do życia, żeby chwilę później umarły. Ale jednocześnie jest oszczędna. Nigdy nie niszczy więcej, niż to konieczne. Na najmniejszy błąd odpowiada całym zestawem mechanizmów naprawczych. Zdziwilibyśmy się, jak wiele białek w naszych komórkach odpowiada za reperację uszkodzonych chromosomów, usuwanie mutacji, wykrywanie nieprawidłowości, kontrolę właściwego działania. Bez nich ten kosmicznie skomplikowany mechanizm, dzięki któremu na świecie ciągle dzieje się cud narodzin, nie mógłby działać. Jednak czasem i one zawiodą. Czasem już nie da się nic naprawić.

Ale przecież tak często się udaje.

[seminko]

Dzięki za ten tekst.
Moja matka mnie "wyklęła" za moje poronienie. Bo moja wina.

[koko]

[MartaJS]

Tantra, współczuję.

Myślę, że są rzadkie sytuacje, kiedy to jest faktycznie "wina" kobiety, no nie wiem, jak matka chleje itp. Jednak w większości przypadków nie ma w tym żadnej naszej winy. Przyczyną są wady wrodzone u dziecka, czyli to co napisałam, czasem jakieś niewykryte/niewykrywalne problemy zdrowotne u matki, czasem, zwłaszcza w pierwszej ciąży, coś tam nie zadziała jak trzeba, szlaki jeszcze nie przetarte.

A jednak jest w społeczeństwie jakieś piętno na tym, nadal wielu ludzi utożsamia poronienie z aborcją

[kamma]

[mimish]

Moj ginekolog zawsze uzywa slowa zarodek, plod. Dziecko mowi po porodzie. W pierwszej ciazy strasznie tego nie lubilam, teraz rozumiem coraz bardziej. Spotkalam wczoraj w szpitalu kobiete, ktora wlasnie stracila dziecko/plod, powiedziala, ze to juz 3 raz i ze jest ciezko ale tez latwiej nie nastawiajac sie od poczatku na dziecko. Mowila, ze bedzie probowac za 3-4 miesiace, byla spokojna, pelna nadzieji.

[MartaJS]

[squamish]

Jenny w każdym razie powodzenia!

[Lily]

Jak widać z każdego ludzkiego nieszczęścia można zrobić pole do konfliktu i pretekst do udowadniania, czyja racja jest lepsza... Czy nie lepiej się skupić na przeżyciach, emocjach, a nie na ideologii?

[go.]

Jenny, taka jest rola forum- różni ludzi wymieniają się swoimi poglądami, doświadczeniami, łączy nas tematyka forum.
Dziewczyny chciały dobrze. Chciały rozmawiać. Ty zresztą też
Przywyknij, że jesteśmy różni
Uszanuj prawo do własnego zdania/religii/filozofii etc., tak jak sama chcesz być szanowana
Wszystkich nas dotykają rzeczy dobre, złe, tragiczne. Nikogo z nas to nie omija.
Bóg (jakkolwiek by go nie nazwać)powinien być wszystkim wyżej pojętymdobrem, a nie prowodyrem wojen religijnych


MartaJS, z mojej strony szacun za przemyślenia i fakt, że się nimi podzieliłaś!

[mimish]

W moim zyciu nie ma tego Boga co u Jenny, nie znaczy to ze nie zyczylam dobrze, wspolczulam, modlilam sie. Przykro sie robi, ze takie sztywne podzialy sa wciaz obecne, nawet w tak smutnych chwilach..

[gemi]

Jenny, jeśli czujesz, że tak będzie dla Was lepiej, to idź za tym głosem. W zeszłym roku odsunęłam się od forum m.in. z religijnych powodów (choć wyznaję Boga nieco inaczej, niż Ty). Wróciłam. Ale z przekonaniem, że lepiej będzie, gdy WD pozostanie przestrzenią wielokulturową, różnorodną politycznie i religijnie (włączając w to ateizm). I lepiej dla tego miejsca, gdy nie będziemy wzajemnie przekonywać się do wyznawanych opcji politycznych i wiary, bo to rodzi niepotrzebne konflikty - niejeden taki konflikt miałam okazję prześledzić.

A tak w temacie - podczytywałam wątek z racji trudnych początków ciąży. Niepokojące bóle i kompletna niemoc wzbudzały refleksję, czy wszystko w porządku. A mam tendencję do brania wszelkiej winy na siebie. Poza tym kilka moich znajomych straciło dzieci i szukałam wskazówek, jak być z nimi w takich sytuacjach, gdy mi o tym opowiadają.
Dziękuję Wam.

[Lily]

Moja koleżanka z dzieciństwa straciła dziecko w 5 miesiącu, już nigdy nie zaszła w ciążę... nie wiem, czy nie mogła, czy nie chciała Smutne to wszystko...

[ań]

MartaJS, swietny jest Twój tekst. Bardzo ciepły i delikatny, choć mówi o czasem tak cieżkiej do zaakceptowania prawdzie :*
Tantra, masakra. Kobiety przechodzace przez taką stratę chyba najbardziej potrzebują wsparcia i zrozumienia własnej matki..
Jenny, trzymajcie się. Trochę nie rozumiem tego, że odmawiasz ludziom prawa do wspierania Cię na swój własny, wolny sposób

[seminko]

ań i wszystkie kochane, które mnie o to zahaczyły:*, moja matka to ... hmm... typ kukułki.
Lubi wyrzucać z gniazda i żalić się, że nie ma--- yyy.... partnerów do gry w szachy nic już publicznie nie powiem na jej temat.
Ja tez nie byłam łatwym dzieckiem, przemaglowałam rodziców na wszystkie sposoby (w tym wyskakiwanie przez okno)
Wiem, co znaczy słowo: ciężko

[gemi]

[seminko]

gemi, masz rację. Dziękuję Wam za dobre słowa:*

[ań]

gemi, racja

[seminko]

Ale teraz, po tych doświadczeniach, na świecie gości mój wspaniały syn, który rozwija się cudnie, a ordynator stwierdził, że jestem stworzona do rodzenia Czego i Wam, dziewczyny, które będziecie pisać jeszcze w tym wątku (oby jak najmniej), życzę i wierzę, że tak będzie:*

Z matką kontakt sporadyczny i przeważnie kończy się kłótnią albo innymi świństwami, wylałam przez to morze łez, może właśnie dlatego czasem lepiej dać spokój, tym bardziej, że nie zostawiłabym dziecka pod jej opieką, jakkolwiek bolało mnie, że nie będzie miał takiej troskliwej Babci, jak inne dzieci. Ma cudowną "Ciocię- Babcię" i to grunt

[ Dodano: 2012-07-11, 20:53 ]
"nic już publicznie nie powiem na jej temat"
Nie jestem konsekwentna Ale już koniec OT, przepraszam Was. Po prostu chciałam wyjaśnić, dopowiedzieć.

[ Dodano: 2012-07-11, 21:08 ]

[squamish]

[machok]

@Euri jeśli masz koleżankę w takiej sytuacji, zapytaj czy chce porozmawiać. Ja mam dwoje dzieci, w ciąży byłam 4 razy. I jakoś tak jest, że jeśli mnie pyta bliska osoba, z ciepłym zainteresowaniem to zawsze chcę mówić. To jest dziedzina ogromnej samotności. Poza matka, po pewnym czasie, nikt już nie pamięta o tamtych dzieciach. A one są dziećmi. I w najmniej odpowiednich momentach zdarzają się fale żalu, przykrości czy niezrozumienia sytuacji czemu mi to się przydarzyło
Dla mnie najgorsze w reakcjach były namawiania, żeby probowac jeszcze. Namawiania namolne, optymistyczne i... bezduszne.
Kto nie przeżył nie zrozumie. Mam dwójkę dzieci i dość trudną syt materialną, nie chce ryzykować trzeciej straty. Moja sprawa. Wiem, ze tak źle finansowo nie jest, żeby się nie wykarmiło, czy coś... Ale to wszystko daje wybór na niepróbowanie wiecej. A tu takie hura optymistyczne poganianie.
Opowiadać się chce. Strach tylko, czy inne matki to zniosą.
Czy nie ocenia: pojechalas do szpitala z koleżanką, nie z mężem??? Tak chciałam. Nie on odmówił, ja. Dla mnie to kobiece sprawy, pewne tabu. Rozmawialam z nim dużo, okazał
wsparcie jak nikt. Ale nie chciałam.
Czasem chce się opowiedzieć, czego się nie da, jak to jest chodzić ze zmarłym dzieckiem
w brzuchu, bo lekarze mówią ze lepiej czekać na "samoistne oczyszczenie". Co przy tym
wieku ciążowym oznacza, ze i tak będzie zabieg tylko czekają na start. Ja wytrzymalam tak tydzień. Potem zażądałam zabiegu. Czułam się jak żywa trumna. Ciąża rośnie, a dziecko nie...
Koszmar.
Za drugim razem było podejrzenie zaśniadu, nowotworu łożyska. Szczęście niepotwierdzone. Po histopatologie szłam sama. Zaznaczam, ze tak chciałam.
Ta ulga, ze to TYLKO poronienie była aż nieprzyzwoita. Ale tak się cieszę, ze żyje dla dwójki starszych dzieci. Sytuacje są rozne. Ale wydaje mi się, ze większość kobiet ma moment, ze chce pogadać. Najlepij na żywo, ze by ktoś łapał łzy spod rzęs, a nie tylko klawiatura wiecznie słona....

[ Dodano: 2012-07-13, 07:00 ]
Przepraszam, za błędy. Nie mam siły poprawiać

[ana138]

squamish, co z myślozbrodnią??? nic nie wiem.
machok, straszny, straszny koszmar. kiedy to wszystko się stało? Aniołki są młodsze, tak?
masz rację z tym, że czasem by się chciało o tym porozmawiać, ale strach, czy inne matki to zniosą, czy inni chcą o tym słuchać. Czy nie palną czegoś, co zaboli.
ja długo rozmawiać nie mogłam, z nikim, nawet z mężem nam nie szło. dopiero chyba się przełamałam, jak Marcel się urodził, nie wiem, czemu. ale to też, nie z każdym.

[machok]

Ana138 własnie, że tak dziwnie było. Moje urodzone dzieci są starsze. Dwoje najmłodszych straciłam. Może gdyby była inna kolejność to prób byłoby wiecej...