wegedzieciak.pl

[Mikarin]

Ktoś miał...?

[Kaja]

nic zdiagonozowanego- ale nie pamiętam pierwszego roku życia mojego dziecka.

[machok]

Ja z pierwszym owszem zaliczylam lekką. Wiecej to raczej prywatnie...

[Mikarin]

czym to się objawiało? Niechęcią do dziecka? Unikaniem go? Ciągłym zrzucaniem opieki na innych? Bezsennością?

[mimish]

Moja mama cierpiala na ostra depresje poporodowa, znam z opowiesci. Mama twierdzi, ze wynikala ona z mlodego wieku (21lat) i zbyt wielu obowiazkow (ojciec pracowala na 2 zmiany wiec praktycznie go nie bylo). Depresja przejawiala sie niechecia do dziecka (mojego brata), utrata mleka, placzliwoscia i niska motywacja do zycia. Ostatecznie wybrala sie do lekarza, dostala nawet leki a bratem przez kilka miesiecy zajmowala sie moja babcia.

[machok]

Płaczliwosc, niemożność podjemowania decyzji, poczucie ze jestem benadziejna, niechęć do zmian (jakichkolwiek), brak motywacji, przygnebienie, czarnowidzwtwo vel pesymizm i niechęć do dziecka.

[bodi]

mikarin, pamietam jak kiedys na szkole rodzenia uslyszalam, ze sa spolecznosci, czesto tzw prymitywne, gdzie depresja poporodowa praktycznie sie nie zdarza, podczas gdy na Zachodie jest niemal epidemia. tlumaczy sie to tym ze w tradycyjnych spolecznosciach kobieta ma wsparcie poszerzonej rodziny, podczas gdy na Zachodzie spoleczenstwo stawia jej
nierealistycznie wysokie oczekiwania, a przede wszystkim czesto przez cale dnie jest z dzieckiem SAMA.

w takiej sytuacji depresja jest normalna i rzec by mozna, usprawiedliwiona.

jeszcze jedno, w depresji zawsze obecne sa zaburzenia snu, zwykle jest to bezsennosc ale moze tez byc nadmierna sennosc.

[Kat...]

[Mikarin]

[Kaja]

Mikarin- a inne typowe objawy też się pojawiają? Jeśli cokolwiek podejrzewasz u siebie tam gdzieś w środku, zgłoś się do dobrego psychologa- ja bardzo żałuję, że tego nie zrobiłam, pomimo, że chyba sobie poradziłam to blizny duże zostały i się często przypominają.

[Mikarin]

Kaja, czasami jak Kuba leży i płacze, bo mu coś nie pasuje, to ja tylko siedzę i na się na niego patrzę i leję na to, ze on płacze... od tego się zaczęło. Jak to zauważyłam - przestałam sypiać. Czuję się jak jakaś psychopatka

[mimish]

hxxp://www.styl.pl/magazyn/w-swiecie-kobiet/news-a-gdzie-w-tym-wszystkim-jestem-ja,nId,620274,nPack,1

[Figa]

Mikarin, osobiscie uwazam, ze z uslug psychologa / terapeuty nalezy korzystac tak samo jak z uslug lekarza rodzinnego, czyli wtedy kiedy mamy potrzebe (bez przylepiania sobie etykietek). to troche tak jak z chorym zebem, im wczesniej tym lepiej. jesli masz watpliwosci, to zawsze lepiej ci zrobi pogadanie z kims sensownym, kto sie na tym zna.
generalnie u nas jest takie przeswiadczenie, ze psycholog to juz dla psycholi, co mnie zawsze wkurzalo na maksa, bo kazdy (tak, uwazam, ze kazdy) w swoim zyciu doswiadczyl czegos na ksztalt depresji, lub stanow lekowych, lub chociazby chcialby sie wygadac, a nie ma komu.

ostatnio rozmawialam z moim psychologiem, ktory powiedzial mi, ze wiekszosc przypadkow depresji ( w tym poporodowej) ma ciezki i dlugotrwaly przebieg, bo pacjent dlugo zwleka z udaniem sie po pomoc ( z roznych powodow).

poza tym, nawet jesli nie masz depresji poporodowej, to moze w ten sposob znajdziesz sie w gronie innych mam, ktore maja podobne doswiadczenia, a wiadomo, jak czlowiek jest sam, to mu rozne rzeczy przychodza do glowy.

a depresje poporodowa ( i nie tylko) mialam i glownie dlatego, ze bylam ( i jestem) ze wszystkim sama od switu do switu i kazdy normalny czlowiek tak by wlasnie reagowal.

[diancia]

[mariaaleksandra]

Przy burzy hormonów, która jest po porodzie i zmianie życia o 180 stopni (szczególnie przy pierwszym dziecku) nietrudno o zagubienie...
Ja w pierwszych dniach po porodzie miałam tak chwiejny nastrój, jakiś płacz nie wiadomo czemu, dużo wątpliwości czy dam radę, czy nie zaszkodzę dziecku, że chcę być rodzicem "idealnym" i wysokie w związku z tym wymagania, i jeszcze chęć wykonywania wszystkich czynności, które robiło się wcześniej...

A tak się nie da. Dużo trzeba odpuścić. Pozwolić sobie na bałagan, lenistwo i ograniczyć wszelkie "muszę" do minimum, tylko to co konieczne.
Dla mnie ogromną pomocą są babcie, gdyby nie one, myślę że depresja byłaby murowana jak przyjdą, nawet godzinkę, dwie zajmą się dzieckiem. Trzeba wykorzystywać taką pomoc, czy znajomych czy rodzinę.
Też z autopsji, jak się tylko ma chwilę to wyjść na chwilę gdzieś. Czy to 10 minut na spacer z psem. Ja czasem po karmieniu zostawiam córę tacie i lecę na zakupy. Czasem takie codzienne czynności czynią cuda.
No i wychodzić jak najwięcej do ludzi. Dla mnie to też takie odprężające jak wychodzę "na miasto" i widzę, że życie to czy się dalej, że z dzieckiem wszystko można.
Powiem nawet, że moje dziecię "lepiej" mi się sprawuje na wyjściu, lepiej śpi, regularniej je i moja głowa jakoś tak odpoczywa.

Dla mnie to było takie przełomowe to pojawienie się dziecka, bo jednak każdy w mniejszym lub większym stopniu do póki nie zostanie rodzicem, to jest egoistą. A po narodzinach trzeba całe życie od nowa ułożyć i mi było z tym, że teraz moje potrzeby schodzą gdzieś na dalszy plan. Że nie ma czasu na toaletę czy jedzenie czy ukochane sporty. Ale myślę, że z czasem to się poukłada.
Ważne, żeby o siebie dbać. Dziecko jest najważniejsze. Jego potrzeby też. Ale my też jesteśmy w tym wszystkim bardzo ważne i trzeba się starać, żeby robić jak najwięcej dla siebie. Czyli spać kiedy się da (wg mnie nawet leżenie jak się nie da zasnąć jest odpoczynkiem), zdrowa dieta (b. ważna, wg mnie u mnie daje dużo dobrego) i drobne przyjemności.
I nie czuć się złą matką. To normalne. Wiele kobiet tak ma. I nie ma się co bronić przed pomocą. Czasem psycholog potrafi zdziałać cuda. A jak nie psycholog, to nawet pogadać o tym z bliskimi, znajomymi. Ja jak rozmawiałam, to się okazało, że większość rozmówczyń miewała różne takie epizody.
Więc głowa do góry. Odpoczywaj, relaksuj się i powtarzaj sobie, że jesteś najlepszą mamą, jaką możesz być