wegedzieciak.pl

[Fatty]

Tak mnie jakoś naszło, gdy dzisiaj obserwowałam pewną sytuację:
Pani wraz z mężem i małą córką(ok2,5-3 lat) wybrała się na zakupy i oglądała asortyment sąsiedniego stoiska, dziewczę małe podejmowało próby ucieczki i przedostania się na sklep zabawkowy(wszak to raj kusi ), tatuś jej to uniemożliwiał co oczywiście wzbudzało protesty malizny(Nieeeeee-eeee Nieeeee-eheheeeee!!! )- albo zachodził jej drogę, albo podjął próbę wzięcia dziecka na ręce, a ta żeby tego uniknać zaczęła się w swoim wrzaskliwym proteście pokładać po podłodze - cóż, właściwie sytuacja normalna i do ogarnięcia, natomiast zdumiała mnie reakcja kobiety, wyraźnie się zdenerwowała, podbiegła do nich i zbeształa moim zdaniem niewinnego pana "Co Ty jej robisz?? Ty nigdy nie potrafisz sie nią zajać!!"

Sytuacja owa przypomiała mi iż moja kolezanka też nie uważała swojego meża za kompetentnego, jeżeli chodzi o zajęcie się swoim dzieckiem Często go beształa i co chwile telefonowała, zeby sprawdzić co u nich, pouczała az ponoć bywał urażony, że poucza go tez w zupełnie banalnych sprawach- a gdy mały był z nianią lub babcią była wyraźnie spokojniejsza.


Jak jest u Was? Ufacie partnerom jeżeli chodzi o zajecie się szkrabem?

[jarzynajarzyna]

ja w 200%

[lilias]

śmiem twierdzić, że z dzieckiem mój sobie potrafi poradzić lepiej jak ze mną

[ań]

ja ufam, co nei znaczy, że zawsze sie zgadzam.
Jedno jest pewne, nie powinno się przy dziecku walić takich tekstów. Rodzice najlepiej by trzymali sztamę i byli teamem przed dziećmi, a to co się nie zgadza najlepiej omawiać we dwójkę

[jagodzianka]

ań, a dlaczego tak? Tzn wiem, że ogólnie tak się przyjęło, że dobrze by rodzice przy dziecku nie wykazywali różnicy poglądów, ale właściwie dlaczego? Jak by się nad tym głębiej zastanowić to nie jest naturalna sytuacja. Normalne jest, że mama i tata to osobne byty i mają osobne poglądy, czasem zbieżne, czasem nie. Ważne jest żeby potrafili normalnie o tym rozmawiać, dyskutować, a nie kłócić się albo ulegać jedno drugiemu.
Moi rodzice są właśnie tacy, zawsze wszystko ustalali razem ustalali front i dopiero szli z tym do nas. Nie było głosu mamy czy taty, ale zawsze rodziców. I pamiętam, że jako dzieciaka bardzo mnie to wkurzało.

[Lily]

[MartaJS]

[kamma]

Zdecydowanie podpisuję się pod ań. Dlaczego rodzice powinni trzymać sztamę? Ponieważ dziecko jest mistrzem wykorzystywania dwuznaczności. A im starsze, tym lepsze w te klocki. Mam w domu 8-latkę, a już mam to jak na dłoni. To po pierwsze. Po drugie dlatego, że różnica zdań między rodzicami (taka, o której dziecko ma wiedzę), będzie podkopywać autorytet i szacunek wobec jednego z rodziców (tego, który ma pogląd "surowszy").
Oczywiście rzecz ma się inaczej w przypadku skrajnych różnic w poglądach na temat wychowania.

[excelencja]

[Lily]

[Humbak]

Z tą sztamą to ja tak nie do końca. Wydaje mi się, że przede wszystkim dziecko uczy się patrząc na mamę i tatę tego, jak rozmawiać z drugą osobą i dobrze jest o tym pamiętać (tak sądzę).

Dla mnie ważne jest, by dziecko zawsze widziało, że dla mamy opinia taty ma znaczenie i że się z nią liczy. I odwrotnie. Podkreśliłam widziało, bo czasami wydaje się, że skoro ma znaczenie, to inni to widzą, a chyba nie zawsze jednak widzą.
Ja mężowi ufam bezgranicznie, ale nie zawsze się z nim zgadzam i dzieci to wiedzą. On jest np. bardziej rygorystyczny niż ja w kwestii słodyczy i kiedy dzieci pytają mnie czy mogą drugą porcję lodów zawsze pytam "co na to tata". Kiedyś córka pytała mnie, dlaczego muszę o to pytać tatę i powiedziałam jej wprost, że tata bardziej niż ja dba o zdrowie i uważam, że to dobrze, więc liczę się z jego zdaniem. Wystarczyło. Ja tam nie tylko bym dała ale i sobie wzięła Ale choć czasem i biorę i daję, to zawsze się liczę z jego opinią i dzieci to wiedzą.

Często mówię dzieciom, że musimy coś razem uzgodnić, porozmawiać, że nie wiemy, jak im odpowiedzieć. Nawet córa się do tego przyzwyczaiła, bo nie raz mruknęła "dobra, a co, ty myślisz inaczej niż tata? " (dosłownie!)
Kiedy byli młodsi, nie tłumaczyliśmy aż tyle - po prostu prosiliśmy ich o chwilę czasu do namysłu: powiem Ci po obiedzie (na przykład). Nigdy nie krytykuję wprost tego co robi mąż. Ale - czasem się nie zgadzam. Tylko że wtedy nie mówię, że mi się coś tam nie podoba tylko pytam go, dlaczego to coś jest ważne, bo ja tego nie widzę (przy dzieciach). Często mąż wtedy tłumaczy i mnie i dzieciom

Także u nas frontów jest dużo - czasem my kontra dzieci, czasem ja i dzieci kontra tata, czasem tata i dzieci kontra mama. Ale zawsze podejmujemy decyzje licząc się ze zdaniem innych.

Wydaje mi się, że tak jak ja będę się dogadywać z mężem jawnie, na oczach dzieci, tak one to przełożą na swoje dorosłe życie. Nie muszę się z mężem zgadzać i moje dzieci o tym wiedzą, ale wiedzą też że nie zrobię nic wbrew niemu bez poprzednich rozmów. Niekoniecznie w ukryciu.

Z jedną uwagą: nie są natomiast świadkiem dyskusji, których nie byłyby w stanie pojąć.

[excelencja]

[lilias]

wiele razy nie zgadzałam się z mężem. sytuacji, kiedy trzeba było się wcześniej dogadać było stosunkowo niewiele i nie miały nic wspólnego z kłamstwem. po prostu sami musieliśmy sobie pewne problemy na gorąco uporządkować myślę, że dziecku nie są potrzebne nasze frustracje i niepewność. to że się wściekamy, czy nie wiemy od razu co robić to normalne, ale dwugłos w sprawach zasadniczych nie jest dziecku przydatny do niczego. chyba, że do jakiejś niezdrowej władzy nad rodzicem: "jak mi nie dasz, czy nie pozwolisz, to pójdę do taty/ mamy, mam cie w nosie". licytacja między rodzicami typu "ja jestem ten lepszy" jest chora. chcemy dla siebie szacunku, szanujmy nie tylko nasze dziecko, ale i partnera

[bodi]

Humbak, lubię to

[lilias]

[gemi]

ufam, często bardziej niż sobie

i podpisuję się ręcoma i nogoma pod słowami kammy.
Może i dlatego, że my jesteśmy bliźniaczo podobni w poglądach, dużo ze sobą rozmawiamy i dodatkowo lubimy ponosić wspólną odpowiedzialność za efekty naszego postępowania widoczne dzieci.

Nie wystartowałabym do męża z takim zachowaniem nawet w domu w poczuciu stuprocentowej racji (i vice versacze)

[majaja]

W temacie: ufam całkowicie i generalnie się nie wtrącam, chyba że go poniesie.
Ja myślę, że sztama o któej pisała Ań to coś bardzo zbliżonego do tego co opisała Humbak. Chodzi też o to by nie było sytuacji, że tata nałoży szlaban/cofnie kieszonkowe a mama odwoła/da kasę. A różnice zdań oczywiście można przy dziecku, ale ja na przykład nie wyobrażam sobie omawiania problemów z dzieckiem przy nim, jak się nie zgadzamy co do kary nałozonej to też nie omawiamy tego przy dziecku. Ale są oczywiście sprawy które wręcz należy omawiać przy dziecku, np. polityka finansowa rodziny

[majaja]

[lilias]

[dort]

majaja też dopada mnie to myślenie - jak my sobie poradzimy jak będzie już nastolatkiem, jak teraz potrafi nieźle nas przećwiczyć - mam nadzieje, że powiedzenie "praktyka czyni mistrza" działa w obie strony

[Humbak]

[ań]

exce jaki stereotyp? nie kojarzę takiego.

chodzi mi o to właśnie, że jak tato coś mówi to mama nie wkracza podkopując autorytet -> mam takie przykład w rodzinie najbliższej, gdzie dorosłe już dzieci traktują ojca jak kompletnie niekompetentną osobę, z pobłażaniem itd. bo ciocia wiecznie przy dzieciach podważała jego decyzje i działania.. stąd mi się wytworzyła pewność, że nie tędy droga, a nie z jakiegoś stereotypu.

czasem mi sie zdarza wypowiedzieć sprzeczną informację, jak się z czymś grubo nie zgadzam, ale w zasadzie widze, ze to jest bez sensu bo dzieciaki zaraz patrza na tate jak na tego zlego i momentalnie przestaja Go słuchać.

a inna sprawa, ze mamy bardzo zbierzne poglady a różnimy sie minimalnie dosc.

i jescze dodam, ze ja pamietam jak perfidnie wykorzystywalam cale dziecinstwo fakt iz moja mama byla miekka i ulegala, cisnelam az osiagalam cel, wykorzystywala tez to moja siostra.

jak sie ma pewne doswiadczenia to potem sie buduje swoj wlasny poglad na sprawe

[MartaJS]

Moim zdaniem co innego podkopywać autorytet i podważać czyjeś decyzje, a co innego pokazywać dziecku, że dwie kochające się osoby mogą się różnić. Tzn. nie umiałabym chyba powiedzieć dziecku że się z czymś zgadzam albo nie tylko dlatego, że musimy z mężem trzymać wspólny front przeciw niemu. To mi się wydaje nieszczere, nie fair po prostu.

[Albertyna]

Do tematy- ufam w 100%.

Dla mnie rodzice powinno być jak zgrany tandem- sa różni, ale graja do tej samej bramki.

[excelencja]