wegedzieciak.pl

[surtsey]

Mój syn rozpoczął edukację szkolną od wrzesnia tego roku. Juz w pierwszym tygodniu miał gorączkę, w następnym zapalenie spojówek, teraz boli go brzuszek, palce u rąk (trzyma rękę jakby miał przykurcz) i zaczął sie moczyć w nocy....
Badania ma dobre, oczy juz wyleczone, wychowawczyni miła, nikt mu nie dokucza w klasie, ale też na razie z nikim się nie zaprzyjaźnił (pomimo, ze kilka osób jest z jego grupy przedszkolnej), my go chwalimy, wspieramy, tłumaczymy... nie wiem co jeszcze mozemy zrobić oprócz pójścia do psychologa, który nic nowego mi nie powie
Czy któras mama pierwszoklasisty ma podobne kłopoty? Lub któras mama dziecka szkolnego?

[mada]

Kurcze, mogę tylko napisać, co u nas pomaga: zaproszenie 2-3 kumpli do nas do chaty po szkole na wspolną zabawę lub zabranie dzieciaków do kina/plac zabaw (to stanowi punkt zaczepienia we wspolnych rozmowach w szkole, tworzy się grupa kumpli). Wspólne zainteresowania -moj syn wymyslił klub Star Wars i kazdy z dzieciakow mogl sie do niego zapisac, rysowali sobie specjalne legitymacje, przynosili ludziki, wymieniali książkami. Jak mają o czym pogadac na przerwach to podobno łatwiej znieść siedzenie na lekcjach (wg mojego syna).

[Noke]

Wydaje Mi się że integracja z rówieśnikami to najlepszy sposób na tego typu zachowanie.

[Anja]

surtsey, a wychowawczyni ma jakieś spostrzeżenia odnośnie Łukasza?

[Poli]

surtsey popieram integracja, socjalizacja klasowa jest najwazniejsza u takich maluchow.
Ja moge Ci powiedziec jak robimy w naszej szkole, aby kazdy znalazl dobrego towarzysza do zabawy . Codziennie sa obowiazkowe tzw "zabawy grupowe", moga trwac od 30 do 60min. Po prostu mamy zeszyt w ktorym ustalamy pary , codziennie inne i dzieci bawia sie ze soba , jak sa problemy to ponownie sa para i dorosly pomaga im w znalezieniu wspolnego jezyka .

Ze swojej strony mozesz zapraszac do swojego domu kolegow z klasy na zabawy, i jak potrzeba pomagac aby uniknac konfliktow a budowac przyjazn

[priya]

[qetrab]

priya, no bo to jest przymuszenie dzieci, że mają się bawić ze sobą i ma być im fajnie, bo jak nie to będą się bawić ze sobą tak długo, aż będzie.

Dziwna to droga

Nie lubię słowa obowiązkowe, wolę bardziej prawdziwe: przymusowe

[margrete]

[surtsey]

dziękuje za wszystkie odpowiedzi, moje dziecko nadal nie przepada za szkołą, ale zaobserwowalam, ze na przerwach po prostu szaleje, czyli nie jest to problem z kumplami. On po prostu bardzo szybko odkrył to, co ja dopiero w kl. 4-5
No i na pewno nie pomogło to, ze wraz z początkiem roku szkolnego szlajał się po szpitalach prawie 2 miesiace i nie miał jak się zsocjalizowac z grupą

[qetrab]

surtsey, myślę, że najważniejsze żeby miał wsparcie w was (szkoła jest do bani, on to po prostu szybko odkrył )
Z czasem jak zrobi sobie przyjaciół to myślę, że będzie lepiej

Ja miałem koszmary związane z podstawówką jeszcze na studiach

[majaja]

[Anja]

A ja popieram to, o czym pisze Poli, bo sama tak robiłam i przysięgam, ze nie powodowało to żadnych traum. Może zależy od klimatu, w jakim działa nauczyciel? U nas to bardzo pomagało, naprawdę, dzieciaki się tak fajnie lubiły, tworzyły całkiem zgrane klasy.

[priya]

Niedawno odbierałam Nata ze szkoły płaczącego. Pani ze świetlicy do mnie: "oj niedobrze, niedobrze, nie chciał brać udziału we wspólnej zabawie". A we mnie coś się ścisnęło, bo uważam że nikt nie ma prawa oceniać dziecka po tym czy czuje się dobrze w zabawach grupowych czy źle. Sama z dzieciństwa wspominam bardzo (wręcz skrajnie) źle momenty, w których musiałam angażować się w tzw. zabawy grupowe. Był to dla mnie ogromny stres i zniechęcało mnie w ogóle do chodzenia do przedszkola, a potem na zajęcia do domu kultury.

[qetrab]

[majaja]

[qetrab]

Cytat:

ale czego nie można tak zostawiać

zestawić, nie zostawić
nie możesz porównywać dorosłego z dzieckiem

Cytat:

jeden zaciśnie zęby i b edzie się jakoś dogadywał a drugi co pól roku będzie pracę zmieniał, bo zawsze będzie ktoś kogo nie lubi.

no i tak właśnie jest, chodzi mi o to, że dorosły potrafi tak zrobić, a dziecko to będzie przeżywać

Cytat:

trudno mi się odnieść, bo nic takiego nie pamietam

a do czego tu się odnosić? opowiadam ci o swoich przeżyciach i doświadczeniach, jeżeli ja takie miałem to nie znaczy, że inni mieli

chodzi mi o to, że oczywiście zgadzam się - umiejętność współpracy w grupie jest niezwykle ważna. Każdego dnia mamy kontakt z innymi ludźmi i musimy jakoś sobie z tym radzić, ale nie można się tego nauczyć przymuszając do kontaktów, bo można odnieść odwrotny skutek - może i to nawet by działało dla większości, ale zawsze znajdzie się ktoś, na kogo podziała odwrotnie.
Raczej chodzi o to by zachęcać dziecko do współpracy i zabawy w grupie, a nie przymuszać do tego, nie zgodzisz się?

[priya]

[qetrab]

Cytat:

Robię tak samo. Ale przymuszanie do pracy z kimś dokładnie wg rozpiski wydaje mi się takie bezduszne.

No i o to mi chodził właśnie, owszem trzeba zachęcać dzieci by uczyły się pracy w grupie, by uczyły się traktować innych jak należy, ale zmuszanie na pewno nie pomoże dziecku rozwinąć tych zdolności (a przynajmniej zawsze znajdzie się jakieś, na których coś takiego wywrze odwrotny skutek)

[margrete]

A może jednak warto rozróżnić tu dwie sytuację: praca w grupie, w której przebywa nielubiana osoba i praca w parze z nielubianą osobą. A tutaj rozmawiamy o tym drugim przypadku.
Może ja jestem dysfunkcyjna, ale nigdy nie miałam takiego pomysłu, żeby w ramach oswajania się z osobą, której nie lubię, dążyć do ponownego kontaktu z nią. I myślę, że to odniesienie dziecięcych do dorosłych relacji ma sens mimo wszystko.

Nie wiem w jakiej atmosferze odbywa się to ponowne wspólne usadzanie w ławce, ale przypuszczam, że nie zawsze tłumaczy się dzieciom dlaczego muszą znowu siedzieć z tym kimś. I to może tu leży problem, a nie w metodzie.

Bliska jest mi metoda uczenia dzieci szacunku do drugiego człowieka, czy się go lubi czy nie. Ale kompletnie nie widzę sensu w tresowaniu tej sympatii. Przecież mówimy tutaj o szkole - a więc to dziecko ma szansę ścierać się z tą nielubianą osobą na przerwach, podczas pracy w grupach, być może nawet w swoim wolnym czasie poza szkołą. Po co je rozpraszać i stresować dodatkowo na lekcjach?

Tak trochę odbiegając od tematu - jak słyszę o szkolnych metodach, przypomina mi się praca domowa, którą córka sąsiadki miała wykonać w tamtym roku. Otóż było święto patrona szkoły i nauczycielka kazała dzieciom dziesięcioletnim narysować Staszica (nie w ramach zajęć plastycznych czy ruszania wyobraźnią, po prostu- popiersie Staszica).

[qetrab]

margrete, masz rację

[Poli]

Praca w tzw parach przynosi super efekty. Wszystko mozna przeprowadzic na rozne sposoby.

Po pierwsze dzieciom tlumaczy sie dlaczego mamy np pol godziny dziennie takich zabaw. Po zabawie rozmiawia sie z para , co poszlo zle a co dobrze. i wierzcie mi, ale dzieki tej metodzie kazdy ma sie z kims bawic i naprawde dzieci uwielbiaja te zabwy w parach i same sie domagaja ich. Czesto pod koniec dnia jak nie mamy tych zawach w parach to po prosu dzieci sa zawiedzione.

Tylko ze u nas taka socjalizacje przeprowadza sie na dzieciach 5 letnich , jest to przygotowanie szkolne.

Dzieci nie kojarza tej metody negatywnie a wrecz odworotnie, dla dzieci ta metoda ma sluzyc znalezieniu nowych przyjaciol i kumpli do zabawy.

Dzieki tej metodzie powstaje mniej konfliktow miedzy dziecmi , poniewaz daza sie wiekszym szacunkiem.

[margrete]

Poli, super zaangażowana praca nauczyciela! W takim przypadku odwołuje wszystkie zarzuty wobec pracy w parach

[qetrab]

no właśnie wiele zależy od pedagogów, jak tak to wygląda to super

[aveu]

Myślę, że bardzo wiele dzieciaków przechodzi przez etap niechęci do szkoły. Może raz na jakiś czas warto pozwolić na takie "kontrolowane" wagary i wykorzystać ten czas na zacieśnienie więzi. Mimo wszystko myślę, że jak każda faza, ta również minie

[Agunek]

Mój syn też nie lubi szkoły
Nie mając większego wyboru zapisaliśmy go do państwowej podstawówki. Problem polega na tym, że strasznie nudzi się na lekcjach. Trafiła mu się wychowawczyni, która nie potrafi go zainspirować a mój syn jest wulkanem energii. Na dodatek bardzo towarzyski i pomysłowy. To jest dziecko czynu. Cudowne Panie z naszego przedszkola, pracujące z dziećmi metodami waldorfskimi ustawiły poprzeczkę bardzo wysoko. Obawiam się, że Panie, które spotkał w swojej szkole mój syn, nie podołają Ostatnio wychowawczyni stwierdziła, że mam z dzieckiem porozmawiać, bo jemu się wydaje, że nadal jest w przedszkolu! On się nie stosuje do obowiązujących norm! Jak to było? Grzeczne dziecko jest wygodniejsze ...