wegedzieciak.pl

[pepper]

Cóż z tego, że daliśmy dobre buty dziecku, kiedy ono zaczyna jeść mięso i zaczyna kroczyć własną drogą? Nasz syn na przednówku 16 lat stwierdził, że ma dość życia w mniejszości i się dostosował. Co zrobicie, jak dojdziecie do tego momentu?

[Christa]

Musze przyznac, ze nie raz sie nad tym zastanawialam, co bedzie, jak nasze dziecko zdecyduje sie kiedys jesc mieso, pomimo iz od malego bedzie wiedzialo, ze to zwierzeta, a zwierzat sie nie je. I choc wiem, ze bedzie mi ciezko to zaakceptowac, to pewnie nie bede miala innego wyjscia. Tak samo, jak moi rodzice zaakceptowali 1000 moich (wedlug nich) dziwnych decyzji (za co jestem im naprawde wdzieczna).

To na pewno ciezki temat, ale az mi sie nie chce wierzyc, ze skoro rodzice nie jedza miesa z powodow etycznych i dziecko o tym wie, ono w koncu samo z wlasnej woli zaczyna jesc mieso! Wydaje mi sie, ze na etapie, na ktorym teraz jest Filip peppera, to moze byc zwykly bunt. Najprawdopodobniej (i oby tak faktycznie bylo!!!) Filip za jakis czas sam stwierdzi, ze to byla jednak zla decyzja i powroci do wegetarianizmu. Moze nawet lepiej byloby nie drazyc z nim az za nadto tego tematu, zeby go nie prowokowac do jeszcze wiekszego buntu i po prostu poczekac, jak sie sprawy rozwina. Byc moze jemu tylko o to chodzi, zeby podkurzyc rodzicow i zrobic im na zlosc. A jesli Wy sie dacie sprowokowac, to jego to tylko ucieszy.

pepper, rozwin tekst, ze on ma dosc zycia w mniejszosci. Tzn. jest to jego jedyny argument, zeby zaczac jesc mieso?

[honey]

taki wiek...
cokolwiek by nie robil niech wie ze rodzice go kochaja i nie potepiaja...za wybory...
bycie wege naprawde nie jest najwazniejsze w zyciu...

[Humbak]

[zojka3]

16 lat to wiek kiedy nie chce się odstawać. Popalamy, bo kumple palą, wagarujemy, bo kumple....
Potem nadchodzi czas, że stajemy się bardziej indywidualni, idziemy za swoim głosem a nie grupy. Potrzebne jest tylko wsparcie i akceptacja żeby dziecko miało odwagę wyrażać swoją indywidualność. Rodzice to 90% tego wsparcia reszta to praca dziecka na bazie wartości wpojonych przez rodziców.
Może się zdarzyć, że dojdzie do innych wniosków niż Ty uważasz za słuszne ale takie jego prawo jako samodzielnej jednostki.

[rosa]

ja rozumiem Filipa, są ludzie którzy potrzebują być częścią grupy, ciężko jest odnaleźć się w nowym środowisku, nowej szkole.
może tam nie ma wegetarian i nie chce mu się tłumaczyć
może jest zmęczony byciem innym

bardzo trudno zaakceptować taką decyzję, ale nie ma innego wyjścia
nie wyobrażam sobie zakazywania czegokolwiek 16-latkowi

[Ewa]

Myślę, że to nie tyle bunt nastolatka, co taki typ człowieka. Nie każdy chce i umie się wyróżniać. To jest właśnie coś nad czym ja się zawsze zastanawiam i powód dla którego nie przechodzę na weganizm i ścisły, że tak powiem reżim żywieniowy (zero cukru, białej mąki i nigdy w życiu niczego niezdrowego). Każdy człowiek jest inny i nie każdy radzi sobie z byciem indywidualistą. Dla mnie wegetarianizm jest fazą przejściową - biorę pod uwagę, że dzieci kiedyś same zechcą przejść na weganizm, ale też, że kiedyś zaczną jeść mięso (chociaż w tą drugą opcję po prostu wolę nie wierzyć ). Myślę, że to dla Was bardzo trudna sytuacja, ale jedyne co można w takim momencie zrobić, to uszanować jego decyzję. Jednocześnie zastrzegłabym sobie prawo do poszanowania moich decyzji i u nas w domu mięsa nadal by nie było.

Myślę, że to nie tyle bunt nastolatka, co taki typ człowieka. Nie każdy chce i umie się wyróżniać. To jest właśnie coś nad czym ja się zawsze zastanawiam i powód dla którego nie przechodzę na weganizm i ścisły, że tak powiem reżim żywieniowy (zero cukru, białej mąki i nigdy w życiu niczego niezdrowego). Każdy człowiek jest inny i nie każdy radzi sobie z byciem indywidualistą. Dla mnie wegetarianizm jest fazą przejściową - biorę pod uwagę, że dzieci kiedyś same zechcą przejść na weganizm, ale też, że kiedyś zaczną jeść mięso (chociaż w tą drugą opcję po prostu wolę nie wierzyć ). Myślę, że to dla Was bardzo trudna sytuacja, ale jedyne co można w takim momencie zrobić, to uszanować jego decyzję. Jednocześnie zastrzegłabym sobie prawo do poszanowania moich decyzji i u nas w domu mięsa nadal by nie było.

[Humbak]

Pepper, właśnie weszłam na Twoją stronkę (swoją drogą padłam ze śmiechu bo Siewodnia prazdnik maja... to my śpiewamy jak szefowie uniwersyteccy za bardzo się władzą przejmą kosztem czasu i kasy mojego męża... )
czy Filip cały czas jest z Tobą? tiaaa... obudziłam się wiem... ale masz tu odpowiedź - daj mu czas na aklimatyzację do nowego otoczenia a dojdzie do tego że nie będzie musiał się skupiać na tym skąd jest i dlaczego mówi tak a nie inaczej. Na wszystko jest czas i miejsce - o Filipa byłabym spokojna

[Lily]

Może niech popróbuje i sam dojdzie do jakichś wniosków? Jest w takim wieku, że musi zacząć myśleć i podejmować decyzje samodzielnie. Chyba.

[Karolina]

To jest wiek kiedy dziecko odcina się od rodziców, stara się identyfikacji szukać poza domem Za jakiś czas znowu zacznie być wege. Nie pozostaje nic jak dać mu spokój.

[Ania D.]

Trudna sprawa. Mnie się podoba postawa Humbak, która mówiła swojej córeczce, ze jak chce mięso, to musi im powiedzieć, to je kupią dla niej (po tym, jak je jadła u sąsiadów - wolę już sama dawać je dziecku, niż miałoby jeść je ukradkiem u rodziny czy znajomych). Oczywiście dotyczyłoby to podobnej sytuacji, gdy dziecko zjada je ukradkiem. Najpierw zawsze rozmowa, jeśli dziecko bardzo chciałoby jeść mięso, to wolę mu je sama dać (chociaż obecność mięsa w lodówce byłaby dla mnie obrzydliwa) to dotyczy młodszych. Może sięgnęłabym wtedy też po wyroby sojowe typu wędlina czy parówki.
Filip jest starszy i może sobie sam przygotować mięso. Na pewno jest to czas, gdy dziecko, bez względu na wiek, potrzebuje ogromu miłości. Nie wystarczy tylko, że ta miłość jest, trzeba mówić o tym dziecko, że jest najważniejsze i bez względu na to, jak ono postąpi, będzie kochane i jest kochane. To bardzo, bardzo ważne. To są też banały, ale trzeba spędzać w nim dużo czasu. Sytuacja Was obu nie jest łatwa, nowe środowisko, oderwanie od wszystkiego, co znane. Kazdy potrzebuje akceptacji, niewiele jest osób, które mają naturę samotnika i mogą istnieć bez innych. Ile tylko można, to trzeba rozmawiac z Filipem, pytać go o zdanie w wielu sprawach, wspólnie robić wiele rzeczy. To pewnie jest wiek, że moze on mieć mniejszą chęć na rozmowę, ale przy dobrych warukach i przy dobrym, akceptującym słuchaczu, może się będzie otwierał. Akceptacja jest niezmiernie ważna.

[Capricorn]

[dynia]

[Tobayashi]

Kurcze, smutne .
Najwyraźniej nie było mu do tej pory łatwo. Ta decyzja pewnie też go trochę kosztowała. Chyba najlepiej dać mu czas. Musi zobaczyć, czy to jest to, czego szukał, czy włączenie się w mainstream go uszczęśliwi, czy może wywoła odruch wymiotny po jakimś czasie.

[kamma]

Bardzo smutne
No, ale nie ma wyjścia, przecież jest właściwie dorosły. Zastanawiają mnie jednak przyczyny. Bo samo primus inter pares to za mało, żeby wyjaśnić tak radykalną decyzję. Napiszesz coś więcej, pepper?
Może to dziwnie zabrzmi, ale chyba wolałabym, żeby moje dziecko zaczęło palić papierosy niż jeść mięso.

[Agnieszka]

Zaakceptowałabym wybór Filipa ale posiłki niech sam sobie robi.
Moja Ada w większości jest sama z dietą, u dziadków dostaje wege jedzenie, w przedszkolu u mięsnych znajomych także. Liczę się z tym, że kiedyś powie: chcę spróbować innego/mięsnego jedzenia. Na razie jest mała i nie ma takich problemów ale z czasem zobaczymy.........
Z drugiej strony wielu z nas swoja przygodę z wegetarianizmem zaczęło jako nastolatki. Często bolał nas i boli dotychczas brak akceptacji bliskich.
Wiele rzeczy, które zaszczepiali we mnie rodzice (akurat dietę tu wyłączam) wracają i sama często mam świadomość jak blisko pada jabłko..........
Mam fajnych rodziców, rodzinę, przyjaciół i bliskie osoby wokół. Możemy się spierać, kłócić ale ważne jest oparcie i wsparcie.
Pamiętaj, że obecna decyzja Filipa może ulec zmianie.

[k.leee]

[taniulka]

Myślę, że jeżeli doszłabym do takiego punktu to pozwoliłabym Nadii jeść mięso. Dokładnie rozumiem 16 latka w takiej sytuacji. Jestem przekonana,że po jakimś czasie, może miesiącach a może latach pewnie wróciłaby do wegetarianizmu/weganizmu. Ale w danym momencie dałabym sobie spokój gdyż 16-latkowi już nie ma co tłumaczyć on dokładnie wie co to jest mięso. Wypuścić go a pewnie i tak wróci Jak nie wróci to tez jego wybór. (Ale i tak myślę,że wróci W każdym razie dużo miłości i tyle.

[adriane]

[ań]

myślę, że tak jak inni pisali- nie przejmować się, okazać akceptację i tyle. Ja nie będę stała na drodze Jag jeśli zechce jeść mięso. Jednak tak jak niektórzy tu już pisali, wolała bym aby nie jadła go w domu...i tu byłby problem, bo zależy mi na zdrowym odżywianiu Jag i jeśli miała by jeść poza domem, to w knajpie raczej zdrowo nie zje. A jeśli by chciała jeść w maku to bym miała chyba doła.. ale do konkretów-dzieci nie należą do nas i musimy się liczyć z tym, że będę szły własną drogą, czy nam się ona podoba czy nie. Warto jest szczerze pogadać, wyrazić swoje zdanie ale podkreślić, że akceptuje się wybór dziecka i najważniejsze by ono czuło się z tym dobrze a nie my.

[Cytrynka]

Właśnie sobie pomyślałam, że dzięki temu, że moja rodzina jest wegetariańsko-mięsna, nie będę miała problemów z akceptacją. Moje dzieci czasem podjadają mięso tatusiowi.
Owszem, wolałabym, aby były wege, ale każda ich decyzja znajdzie w domu akceptację. Jeśli zdecydują się jeść mięso, nie będę tego im utrudniać, bylebym tylko ja nie musiała go szykować.

[hans]

[pao]

tu jest pytanie "jeśli dojdziemy do takiego momentu"

co prawda pewnie każdy chciałby by taki nie nadszedł ale jest to przecież w pełni realne.

nie podejrzewam moich dziewczyn o takie decyzje, ale nie mogę wykluczyć takiej możliwości. a co bym zrobiła? uszanowała. w końcu odpowiadam tylko za siebie a 16-latek całkiem świadomie kształtuje swoje życie. ale niewątpliwie odbyła by sie poważna rozmowa, bo nie chcę by dziecko nieświadomie sobie zaszkodziło. zatem jak wspieram dziecko przy wegetarianizmie tak i przy zmianie diety wsparła bym by odbyło sie to z jak najmniejsza szkoda dla organizmu. pewnie wewnętrznie czuła bym smutek, kto wie, może wręcz porażkę, ale w końcu najważniejsze co mogę dzieciom dać to jednak miłość i wsparcie i to niezależnie od wybranej drogi czy diety.

tu jest pytanie "jeśli dojdziemy do takiego momentu"

co prawda pewnie każdy chciałby by taki nie nadszedł ale jest to przecież w pełni realne.

nie podejrzewam moich dziewczyn o takie decyzje, ale nie mogę wykluczyć takiej możliwości. a co bym zrobiła? uszanowała. w końcu odpowiadam tylko za siebie a 16-latek całkiem świadomie kształtuje swoje życie. ale niewątpliwie odbyła by sie poważna rozmowa, bo nie chcę by dziecko nieświadomie sobie zaszkodziło. zatem jak wspieram dziecko przy wegetarianizmie tak i przy zmianie diety wsparła bym by odbyło sie to z jak najmniejsza szkoda dla organizmu. pewnie wewnętrznie czuła bym smutek, kto wie, może wręcz porażkę, ale w końcu najważniejsze co mogę dzieciom dać to jednak miłość i wsparcie i to niezależnie od wybranej drogi czy diety.

[alcia]

Ja też bym uszanowała dziecka decyzję. Trudno...

Czy Filip miał w swoim otoczeniu jakichś wegetariańskich rówieśników?? Przyjaźnił się z jakimiś, spotykał?
Jeśli nie, to może to było przyczyną... źle się czuł ze swoją innością, bo nie jest typem indywidualisty?

[Mala_Mi]

Ja od pojawienia się na świecie Jagódki staram się pamiętać o tym, że dziecko jest odrębną od nas rodziców osobą. Takie myślenie bardzo mi pomaga w codziennych relacjach z dziewczynami.
Myślę, że miarą naszej dojrzałości będzie to, że w stosownym czasie pozwolimy naszym dzieciom podejmować ich własne decyzje i będziemy je dalej niezmiennie kochać i wspierać, niezależnie od tego, co wybiorą.
Bo to jest ich własne życie. My je w nie wprowadzamy, dając to, co sami uznajemy za najlepsze. Ale przewodnikami naszych dzieci jesteśmy tylko na początku, później każde z nich dorośnie i samo weźmie odpowiedzialność za swoje życie.
Widać, właśnie doszliście do tego punktu (przynajmniej pod względem żywieniowym ).