wegedzieciak.pl

[Humbak]

Właśnie, posty exce w "karach w przedszkolu" zachęciły mnie do poszukiwań i pytań...

Podobnie, jestem wrogiem kar i nagród. Jest to dla mnie system w dłuższej perspektywie prowadzący do unikania odpowiedzialności i kłamstwa. U mnie w przedszkolu także nie ma ani jednego ani drugiego, więc jestem "nieco" obeznana z wychowaniem bez kin.

Ale czasami przyznaję, że nie wiem co mam robić, a zrobić muszę. I co wtedy? Z moich obserwacji rodziców wynika, że najczęściej nie robią nic i kończy się to tzw. bezstresowym wychowaniem. W wyniku braku alternatywy wyrobiłam sobie opinię, że w takich sytuacjach lepiej to niż nic. Ale czuję że nie jestem w porządku wobec siebie

I zagwostkę mam ogromną - co wtedy?

Dla przykładu - mój syn pisze FATALNIE. Nie da się odczytać tego co pisze, a często i on sam nie wie (7lat). W szkole unika pisania i tego nie ćwiczy. W domu postanowiłam mimo wszystko zachęcić go do pisania i jak narazie wychodzi mimo moich starań wielkie nic.

W końcu dziś odbyłam z nim rozmowę o tym, czy są sytuacje w których chciałby pisać (są), po co się pisze (wie), czy fajnie jest porozumiewać się tak (tak) a może napisałby list do taty którego z nami nie ma narazie (nie) - rozumiecie?
Więc po prostu wyjęłam zeszyt, KAZAŁAM mu wybrać co chce pisać, wybrał i pisał choć był niezadowolony. A wybrał bo widział, że mu każę, pewnie dodał sobie, że jak tego nie zrobi to coś wymyślę.
I wyrzuty sumienia są ogromne.
Nie zawsze można dzieciom "odpuścić", czasem, zwłaszcza w wieku szkolnym, muszą zrobić coś, na co nie mają ochoty, mimo że rozumieją po co to jest. I co wtedy?

Mam przed sobą ogromną możliwość - dwa tygodnie w czasie których być może mój syn będzie więcej pisał, nabierze pewności w tej czynności i nie będzie już tak panicznie od niej uciekał. Ale jak bez k&n do tego go zachęcić skoro NIC co robiłam do tej pory nie wyszło?

[frjals]

Przyznam, że trochę nie wiem o co chodzi z tym, że kary i nagrody są be . No ale u nas ani jedno ani drugie nie za bardzo się sprawdzało, a ja z kolei nie jestem na tyle wzorowym rodzicem, żeby szukać dziury w całym

A twój syn nie ma dysgrafii? Bo jeżeli tak to będzie za wszelką cenę unikał pisania i rzeczywiście może nie być wystarczająco zmotywowany. U nas tak jest, niestety

[Humbak]

frjals, ma zaburzoną orientację przestrzenną i wszystkie problemy z pisaniem, które z niej wynikają

[olgasza]

Humbak, dość długi wątek był o tym kiedyś: hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=7134

[Humbak]

olgasza, faktycznie, nie wpadłam na to żeby w tym dziale szukać, dziękuję!

[adriane]

[Humbak]

adriane, generalnie do tej pory - w odniesieniu do dzieci przedszkolnych - obserwowałam, że kiedy zostawiało się dziecko samo, wcześniej czy później nabierało pewnej gotowości na przyjęcie nowej wiedzy, nowej umiejętności. Nigdy nie musiałam przedszkolaków zachęcać do nauki pisania, czytania czy liczenia. Wcześniej czy później same chciały, wystarczyło poczekać i im to dać.

Ale Kuba działa destrukcyjne przez to, że mu to trudno wychodzi - jak ćwiczył, nie miał z tym problemów, choć pisał zawsze z pewnym wysiłkiem. W pewnym momencie tak się nam losy potoczyły, że przez jakiś czas nie był zobligowany do pisania. I od tej pory zaczęło się robić pod górkę. Kuba przestał ćwiczyć, ilekroć nawet podpisywał rysunki, robił to coraz gorzej, coraz bardziej niedbale, zaczął się skarżyć na ból ręki i unikać. Teraz w szkole ucieka jak może od pisania i im bardziej ucieka tym gorzej mu to idzie i w efekcie ucieka jeszcze bardziej.

Rozmawialiśmy o tym schemacie, rozmawialiśmy o tym "kto ma problem", rozmawialiśmy nawet o tym, że to ja się martwię. Zaparł się, wszedł w jakichś schemat w stylu "no to co" i za nic nie chce z niego wyjść, wręcz im bardziej go zapraszam go rozmowy tym bardziej on się zaperza. Innymi słowy - zachęcając go - wciągam go w zachowanie dektrukcyjne dla niego, nie zachęcając go - sam się wciąga.

O zgrozo - jak się wkurzyłam i zastosowałam metodę dziś "albo masz wszystko: komputer, telewizor, zabawy i pisanie albo nic. Nie da się mieć tylko przyjemności bez trudności." Najpierw się wkurzył, potem odwalał literki a na końcu skupił.
I skończył całkiem całkiem - może nie jak kuba z grudnia, ale naprawdę fajnie. Nie wymagam poziomu tylko starania, a tu naprawdę uzyskałam staranie i się ucieszyłam.

Tylko mam kaca moralnego, że raz - poszłam na łatwiznę, może za szybko się poddałam nie szukając już innych sposobów - dwa - klasyka czyli po jakimś czasie kara/groźba po jakimś czasie traci na intensywności żeby była skuteczna musi narastać, ja sobie tego nie wyobrażam - trzy - czuję się nie chcę pokazywać dzieciom, że pisanie jest "obowiązkiem", myślałam, że wystarczy sprawić, żeby było użyteczne dla dziecka, żeby chciało je wykonywać.
Ale Kuba woli się pogodzić z brakiem tej funkcji użytkowej u siebie, kosztem też swojej pewności siebie.

[lilias]

Humbak, rozumiem frustrację. dziecko nie chce robić tego czego nie lubi i gdzie nie widzi szybko efektów. mój synek miał tak z rysowaniem, pisaniem niestety również. prosiłam, tłumaczyłam, zachęcałam. efekty były, delikatnie mówiąc, średnie. do czasu kiedy raz trafił mnie szlag i przepisywał cały zeszyt. nie jestem specjalnie z siebie zadowolona, ale pisze w miarę czytelnie.

Humbak, masz w domu uparciucha i chyba się nieco przywyczaił do Twoich olbrzymich pokładów cierpliwości i tego, że to Ty odpuszczasz . chyba jednak Twój synek musi się zderzyć z rzeczywistością i dowiedzieć sie, że umiejętność pisania to w obecnych czasach po prostu konieczność i obowiązek. taki jak mycie zębów czy ubieranie się. teraz też uważa to za normalne i naturalne, a na 100% były trudności i się buntował nie wiem czy użyłabyś argumentu, że są dzieci, które nie mogą się uczyć (Malala) i że w obecnych czasach ludzi, którzy nie potrafią poradzić sobie z czytaniem, czy z pisaniem łatwo jest oszukać, wykorzystać.

przestałam się przejmować tym jaka to muszę być idealna, wyrozumiała, mądra i cierpliwa. właśnie, że nie muszę. staram się, ale wychodzi różnie. moje dzieci przyjęły do wiadomości, ze moja cierpliwośc też czasem się kurczy trzymaj się :**

[dżo]

Humbak, a próbowałaś uatrakcyjnić pisanie, zrobić z niego zabawę? np. pisząc do siebie nawzajem karteczki z informacjami ? tak, aby Kuba poczuł, że pisanie ma sens i może być wesołe, o jakiejś wspólnej codziennej przyjemności, np. Ty piszesz list do Kuby, jaką książkę chciałby poczytać wspólnie wieczorem, a on pisemnie odpowiada itp w temacie najbardziej atrakcyjnym dla Kuby.
Albo zacząć z kimś naprawdę korespondować, znajdowanie listu w skrzynce może być motywujące.

[kofi]

[Anja]

[Martuś]

Humbak, mi są coraz bliższe postulaty edukacji demokratycznej i uważam, że zmuszanie nic nie da, zachęty tak samo, i jeśli dziecko nie jest gotowe na jakąś umiejętność, to nie przyswoi jej, można mu ją tylko narzucić, co w przyszłości będzie skutkować efektem odwrotnym do zamierzonego. Z tego, co rozumiem, Kuba jest pierwszoklasistą-sześciolatkiem i nawet nie ma skończonych siedmiu lat? Dlaczego nie możesz mu odpuścić? Dlaczego to durny system, który jeszcze niedawno pozwoliłby mu się bawić w zerówce, ma być mądrzejszy od niego? Czy w jakimkolwiek szkolnym programie stoi, że siedmiolatek musi umieć pisać? (w szkołach demo dzieci przyjmują zasadę, że muszą zaliczyć minimum programowe i to jest jedyna motywacja do zaliczenia nielubianych przedmiotów - ich własna, wynikająca z akceptacji zasad, a nie z tego, że ktoś zmusza/zachęca). Nie lepiej zamiast tego skupić się na różnych zabawach ćwiczących motorykę małą? Przecież on może być najzwyczajniej w świecie do tego pisania niegotowy. Dodajmy do tego, że w dzisiejszych czasach na szczęście kaligrafia nie jest nikomu do niczego potrzebna.

[kofi]

[Martuś]

kofi, do rozwiązania pewnych problemów trzeba po prostu dojrzeć

[lilias]

znam trochę dorosłych ludzi, którzy do dzisiaj nie "dojrzeli" do sprzątania po sobie, pomagania w domu, czytania książek albo do funkcjonowania w środowisku, w którym przyszło im żyć. byłabym ostrożna z tym "dojrzewaniem"

[Martuś]

Ale czego to dowodzi? Bo dla mnie tylko tego, że próby zmotywowania z zewnątrz zawiodły i unicestwiły wewnętrzną motywację.

[lilias]

Martuś, chyba jednak nie nadmiar motywacji bo znamy się od bardzo dawna. raczej to, że zawsze był ten (np.akurat znajomy) "malutki", "ma czas", "w szkole za dużo wymagają", "nauczyciele są niesprawiedliwi" i to, że rodzice wyręczali, że niby szybciej i dokładniej coś robili. niby prawda, ale teraz dorosły chłop nie potrafi i uchodzi za lenia, który wisi na innych i wcale nie zauważa, ze coś jest nie w porządku

został facet zaniedbany przez nadmierną opiekuńczość. nie mógł się rozwinąć i funkcjonuje trochę w świecie kilkulatka. wg mnie to smutne

[Martuś]

No czyli tak, jak napisałam - w ten czy inny sposób zabito motywację wewnętrzną - tu przez niedocenienie możliwości i danie poczucia, że zawsze znajdzie się ktoś, kto zrobi lepiej = to, co robię ja nie jest wystarczająco dobre, więc lepiej nie robić wcale.

[adriane]

[Agnieszka]

ja odpuszczam wiele ale z sytuacji szkolnych matematyka kuleje. Nie chcesz korepetycji ok ale jak na zebraniu dostaję komunikat że dodatkowa matma to nie dyskutujemy i ma iść. Oczywiście bunt ale wypchnęłam na pierwsze początkowe a teraz polubiła i nie jest to problem. Nawet przy błędzie z lokalizacją gimnazjum zastanawia się co zrobić i sama zaproponowała chcę korki.
Podoba mi się pomysł z karteczkami, listami i trafieniem w coś czym dziecko się interesuję, chce albo rokuje w tym temacie. Moja córka nie pisze ładnie i nie wymagam tego (jak będzie się interesowała kaligrafią to sama popracuje) ale pisze i z polskiego bdb i lubi. Ja się nie czepiam o pismo ale niestety testy, sprawdziany... trzeba pisać a nie tylko zakreślać.
Nie jestem fanem kar jak już nagród. Szukaj sposobu bo potem w kolejnych klasach może być problem.
U nas jedna z mam bazując na kostkach hxxp://storycubes.rebel.pl/ (pewnie poleci post bo uznany zostanie za reklamę) wymyśliła zabawę: losują i cały dzień na wymyślenie opowiadania i spisanie go.

[excelencja]

Nom właśnie, jako pracownik szkoły demokratycznej uważam, że kurdelebele no- po co?

A z drugiej strony rozumiem, że system do tego zmusza...

A może listy na sznurku w puszcze przesyłane jak w dzieciach z bullerbyn?

Albo komunikowanie się poprzez listy? Na lodówce- kartka z długopisem.
Synu- co masz chęć zjeść na obiad?

W kiblu - rozmowy kibelkowe.

Wymyślanie jednej historii na dłuuugiej kartce. Ty piszesz jedno zdanie, Kuba dokłada swoje, ktoś tam trzecie i powstaje baść.

[dżo]

[polena]

Będę podczytywać temat. W problemie chyba nie pomogę ale mogę podzielić się swoimi zwiłymi refleksjami na temat "kin".

Ogólnie, na pierwszy rzut oka kara i nagroda kojarzy mi się z tresurą. Źle i w ogóle. Ale z drugiej strony... Jako dorośli też podlegamy karom i nagrodom. Błędy w pracy - w umowie zapisana jest kara. Wyjątkowo dobre wypełnianie obowiązków - premia, nagroda. To jest naturalne. Miło jest usłyszeć pochwałę od szefa. Niejednokrotnie chwalimy się czymś, nie dlatego, że chcemy usłyszeć "widzę, że jesteś z siebie dumna" (okropne) tylko, żeby usłyszeć "wow, piękne, super, masz talent, jesteś świetna!". I nie znaczy to, że mam jakieś hiper-niskie poczucie własnej wartości i szukam miłego słowa, ale po prostu, kurde, fajnie jest być chwalonym. To chyba naturalne w ludzkiej naturze. A dzieci przecież uczą się poczucia własnej wartości m.in szukając akceptacji zachowań u dorosłych. Zadają milion pytań czy ładnie pokolorowane, zrobione, czy ma ładny samochodzik, spinki etc. No fak, czy jak pytam swojej mamy czy ładne buty kupiłam chcę usłyszeć "widzę, ze ci się poodbają " Nie! Chce usłyszeć "pięknie, masz dobry gust"

No i nakazy/zakazy. Też istnieją całe życie. Choćby na drodze. I boję się, że ktoś kto nie zna takiego porządku świata, może się zdziwić, że coś trzeba a czegoś nie wolno.
Poprawcie mnie proszę, jeśli się mylę

[MartaJS]

[excelencja]

a to nie jest tak, że łasi na pochwały jesteśmy, bo tak nas wytresowano?