wegedzieciak.pl

[kamma]

Cytat:

Jesteście pewne, że znacie tę sytuację na tyle dobrze, żeby oceniać?

ufam osądowi profesjonalistki. Maliny znaczy.

[MartaJS]

[kamma]

[Humbak]

[frjals]

[majaja]

[kamma]

[Humbak]

[dżo]

[Humbak]

[malva]

[majaja]

[malva]

mi siepdobały te ksiązki Faber i Mazlish ,, dobrze się czytało.. ale nie gadałam tak do dziecka..pewne rzeczy poukładałam sobie w głowie.. po za tym duzo mi dała książka Gordona właśnie "Wychowanie bez porażek" -konkretnie- mamy prawo czuć co czujemy w kontaktach z dzieckiem, nie musimy byc konsekwentni jak jakies robomamy ( dynia!) i to ze jednego dnia akceptuję jakies zachowanie ,a drugiego boli mnie głowa i to samo zachowanie jest niefajne jest ok! dla mnie to była rewolucja Dzięki temu zaczęłam gadać z córą własnie o wszystkim..Ale nei w zlaewcany przez Gordona sposób.. Jak się na nią wydarłam bo mnie głowa bolała to mówiłam ,jej że przepraszam ,ze to z powodu głowy ,jak cos zawaliła to mówilam jakie konsekwencje wynikają z tego również DLA MNIE. Że np nauczyciel oczekuje ,ze ja dziecko przypilnuję i potem ja tez mogę miec nieprzyjemnosci..Itp itd..
A tak wogle to ksiazka Gordona ma u nas w domu roboczy tytuł "Wychowanie z porażkami"

[MartaJS]

[dżo]

MartaJS, jest dokładnie tak jak napisałaś .

[Martuś]

[Humbak]

[kamma]

MartaJS, dżo, pamiętacie, co pisałam o rysunku Irmy i o mojej reakcji? Może nie napisałam, ile godzin poświęciłyśmy z Irmą na powtarzanie w nieskończoność, że rysunków nie trzeba oceniać, że o gustach się nie dyskutuje itp. Bo tamta sytuacja wracała do niej co rusz we wspomnieniach. Widzisz, Marta, rysunków Twojego syna nikt nie ocenia. Rysunki mojej córki - tak. I wcale nie ja.
I ja się absolutnie z Tobą zgadzam, że chwalenie za rysowanie wcale nie jest potrzebne. I zresztą w tej dyskusji niejednokrotnie to powiedziałam.

Przypominam także, że o zaletach chwalenia mówiłam w kontekście kompetencji, a nie preferencji. Rysowanie nie ma z kompetencjami nic wspólnego, chyba że mówimy o rysunku technicznym czy o reprodukcjach.

Kompetencje - dziecko uczy się pewnej czynności - potrzebuje instrukcji, potwierdzenia prawidłowości wykonania czy osiągnięcia jakiejś umiejętności. Bez nich nie wie, czy potrafi, albo zwyczajnie tkwi w błędnym przekonaniu, że potrafi. Samo nie wpadnie na to, że nauczyło się dodawać, rozpoznawać gatunki drzew itp.

[malina]

[MartaJS]

[malina]

[Humbak]

Tak na marginesie - ja jestem przeciwniczką kar i nagród zwłaszcza w sytuacjach o których tutaj mowa: chodzenie, mówienie, jedzenie, czy nawet rysunek dziecka jest mnóstwo innych sposobów poza pochwałą w jaki można na to zareagować.
Jednak to, co pisze dżo czy MartaJS nijak mi nie pasuje do mojego kuby...

A to co zaobserwowałam w ciągu tych kilku dni, to (stety-niestety) wzrost chęci kuby do samej czynności. Sam fakt, że mówi że będzie nauczycielem jest dla mnie wskaźnikiem jak bardzo się cieszy, że pokonał coś co było trudne, no i on sam wyznaczył sobie poziom trudności...
No i niestety musiałam sięgnąć do kar-i-nagród, żeby ten proces w ogóle zapoczątkować.

Czynności idące "od dziecka" to dla mnie personalnie bagatelka, trudnością są dla mnie czynności nakładane. W przypadku Kuby to jest w ogóle dziwaczna sytuacja, bo ani ja ani szkoła w życiu byśmy mu nie nakładali gdyby nie to że brak kompetencji w świecie w którym wszyscy wokoło ją nabywają zaczął mu uwierać i sam nie miał ... żeby to pokonać.
Ale po tych kilku dniach patrząc jak chętnie bardzo się cieszę

Marzy mi się stać się taką nauczycielką, która potrafi sposobem podejść do dziecka. Ale zanim to się stanie mam dwa wyjścia - próbować, szukać i robić swoje gdy nie znajduję niczego w zamian - lub zrezygnować.
Zaczęłam wątek "co w zamian" i narazie sposobu, sztuczki, nie znalazłam. Ale też nie rezygnuję. Liczę na to, że pewnego dnia się nauczę, może już nie w odniesieniu do kuby

[malina]

[MartaJS]

[kamma]

Humbak, ja próbowałam z Irmą wielu różnych sposobów, nagradzanie było jednym z tych skutecznych, to był taki "rozrusznik". A jak już się Irma rozpędziła, to dalej szło dobrze. Inną fajną metodą jest zamiana nielubianej czynności w zabawę. Nie zawsze skutkuje, ale warto próbować. Siedzenie przy dziecku i