wegedzieciak.pl

[vanilia]

Cześć. Jesteśmy rodziną katolicką z urodzenia, tzn. tak zostaliśmy wychowani, uczestniczyliśmy w tym wszystkim z przyzwyczajenia, starsza córka chodzi na religie chociaż zaczęłąm się nad tym zastanawiać, młodszy póki co nie. Ale do czego zmierzam, od pewnego czasu pozmieniało nam się diametralnie myślenie w tych sprawach, nie chodzimy do kościoła, no czasem ze względu na dzieci, bo córka czasem przypomni że chce iść. Czy ktoś też przechodził, w pewnym sensie metamorfozę w tym temacie, i jak to wygląda gdy ma się dzieci które coś już łyknęły i nie wiadomo jak tłumaczyć takie zmiany.

[czindirela]

hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=905&highlight=religia hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?p=653304#653304 tutaj podobne tematy

[kamma]

vanilia, może zainteresują Cię podobne tematy:
hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=1259&highlight=ko%B6ci%F3%B3
hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=4746&highlight=ko%B6ci%F3%B3
hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=13247&highlight=ko%B6ci%F3%B3
hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=905&highlight=ko%B6ci%F3%B3
Chociaż chyba jeszcze nie przerabialiśmy na forum takich dylematów, o jakich piszesz. Ja to przechodziłam, ale sama, gdy jeszcze nie miałam dzieci.
A w jakim wieku jest córka? Jak rozumiem, chodzi już do szkoły? Myślę, że w takim razie decyzja należy do niej.

[Capricorn]

jeszcze ten, najświeższy: hxxp://wegedzieciak.pl/viewtopic.php?t=15448

[vanilia]

Skończyła 7 lat. Poszła do pierwszej klasy jako 6 latka. Samej takie tematy się przerabia lepiej, oczywiście jak chce to jej nie zabronię, chciałabym sie tylko przygotować jak jej tłumaczyć pewne rzeczy skoro zawsze było tak, a teraz jest inaczej, sama zmiana diety na wegańska była też na początku może nie ciężka ale zawsze to coś nowego, teraz jest ok. Inaczej jak się od urodzenia coś przechodzi, a inaczej jak w głowie mętlik.

[MartaJS]

vanilia, tak było w moim domu, że ja chodziłam do kościoła, a rodzice już nie. Przez wiele lat tak było - chodziłam sama. Potem odeszłam od KK na ponad 10 lat, żeby w końcu wrócić kilka lat temu.

Myślę, że decyzja należy do Twojej córki. A masz kogoś w rodzinie, kto mógłby ją w tym wspierać, gdyby jednak chciała chodzić, uczestniczyć?

[vanilia]

My z nią będziemy chodzić jeśli będzie chciała. Jednak chiałabym aby moje dzieci miały też możliwość obiektywnego poznawania świata, tylko wtedy są wolnymi ludzmi, którzy mogą sami wybierać co im odpowiada, wtedy gdy ich umysłem nikt nie manipuluję, a przede wszystkim gdy nie przedstawia się swojej wiary jaką nadrzędą i jedyną prowadzącą do zbawienia. Mój problem polega na tym,że nie wiem jak z dzieckiem w tym wieku, rozmawiać, czy też jakie dawać sygn. żeby nie zrobić wielkiej rewolucji, której nie zrozumie, a żeby mogło poznać też inne poglądy. Być może to jeszcze nie ten wiek, ale z doświadczenia wiem że im dłużej sie w czyś tkwi bo tak zostało podane na tacy i nic wiecej nie istnieje, to tym gorzej. ehhh.........

[jaskrawa]

vanilia, rozumiem Cię, ale myślę, że nie ma sensu się martwić. bądź z nią szczera, gdy będzie pytać, powiedz, jak Ty to widzisz, ale też nie wciskaj na siłę wiedzy nt. innych religii, poglądów. myślę, że dziecko samo się po nie zgłosi w odpowiednim czasie. nawet jeśli teraz przeżyje fascynację jedną wiarą i utartą ścieżką KK - jeśli na niej zostanie jako nastolatka albo dorosła osoba, to znaczy, że jej odpowiada - i świetnie - zazdroszczę trochę ludziom, którzy wiedzą, czego chcą i są pewni swojego wyboru. a jeśli gdzieś po drodze odkryje coś innego - to przecież też będzie jej wybór, a przecież o to Ci chyba chodzi.

ja chodziłam do kościoła do 20r.ż., wcześniej też nie znałam nic innego, nikt mnie nie próbował uświadamiać, że mogę być "wolna" (w sensie - że mogę sama wybrać, a nie "wolna od kościoła", absolutnie nie o tym mówię - bo uważam, że można być wierzącym gorliwym katolikiem z wyboru - i jak powiedziałam - nawet trochę im zazdroszczę). nie przeszkodziło mi to w późniejszej zmianie poglądów. myślę, że ważne jest, byśmy uczyli dzieci myślenia (oczywiscie mówię to w teorii, bo nie mam doświadczenia z takim dzieckiem, moje jeszcze małe), a oni sami sobie poradzą.

[vanilia]

Swietnie to ujęłaś, chyba myślę podobnie. tak swoją drogą jak czytam o różnych niemiłych perypetiach związanych z niechodzeniem na religię lub ew. nie przystąpieniem do komunii, bo takie też sie zdarzają, to tak myślę, że cena tej wolności dla takiego dziecka jest chyba spora, inność kontra cała reszta towarzystwa wzajemnej adoracji, brak tolerancji itd. to taka dygresja. Dzieki wszytkim za wypowiedzi.

[frjals]

[vanilia]

Dzieki Frjals.

[jaskrawa]

[Jagula]

[frjals]

[jaskrawa]

Jasne, jeśli dziecko samo chce drążyć i rozmawiać - to ja tym bardziej będę chciała

Ja swojego dziecka na religię nie zamierzam posyłać, ale jeśli koniecznie będzie chciało chodzić - droga wolna. I nie mam zamiaru go z tej drogi zawracać, jeśli mu się spodoba.

Co do tego, co dzieci mogą usłyszeć na lekcji religii... hm... obawiam się, że to kwestia nie tyle samego kościoła, co głupoty niektórych jednostek go reprezentujących. Równie idiotyczne i brzemienne w skutkach rzeczy dziecko może usłyszeć od baby od matmy. Ja usłyszałam. Już w podstawówce baba gnębiła mnie, że za wolno robię zadania (miałam mimo wszystko piątkę, ale ona się śmiała, że się grzebię ze wszystkim). Ponieważ robiła to przy wszystkich na tyle straciłam pewność siebie, w liceum nigdy nie wyrywałam się z przyznaniem się do tego, że czegoś nie rozumiem. Rezultat był taki, że z matmy rzeczywiście stałam się słabeuszem (zresztą, w liceum baba od matmy też była beznadziejna, zależało jej jedynie na tym, by rzucić nam zadanie i iść sobie na pogaduszki do księdza w pokoju nauczycielskim).
Myślę, że sprawa z matematyką miała na moje życie większy (w negatywnym sensie) wpływ niż potulny, pierdołowaty katecheta i poczciwy ksiądz, który uczył nas w liceum.
Zatem - wszystko zależy od ludzi.

Myślę, że najlepszym wyjściem jest rozmawianie ze swoim dzieckiem o szkole w ogóle i podpytywanie co też gadają nauczyciele na lekcjach, skłonienie dziecka by samo nam opowiadało, jeśli dzieje się coś "dziwnego". Przecież jeśli któryś nauczyciel straszy historiami o duchach i opętaniach (bez względu na to, czy to katecheta czy nawiedzony polonista), chodzi o to byśmy się mogli o tym dowiedzieć i ewentualnie interweniować. A nie o to, by np. zabraniać mu chodzenia na religię czy starać się (choćby mimowolnie) tę religię "obrzydzać" dlatego, że sami jesteśmy niewierzący.

[becia]

A to chyba trochę jednak robienie dzieciakowi wody z mózgu. Najpierw chodzimy do kościółka, mówimy, że jest Pan Bóg, a potem nagle nam się odmienia i wszystko wywracam ydziecku do góry nogami. O ile nie jestem zagorzałym katolem o tyle uważam, że coś takiego to już jednak przesada. dziecko potrzebuje stabilności.