wegedzieciak.pl

[Christa]

Cytrynko, jestes wspanialą mamą i bardzo mądrą kobietą!

[ajanna]

oj dziewczyny, ja też się poryczałam czytając co poniektóre Wasze wypowiedzi . poczułam ogromną ulgę, bo ja ciągle sobie wyrzuty robię, że nie jestem dość dobra, zorganizowana i cierpliwa, że wyżywam się na mężu i starszej córce, którzy przecież starają mi się pomóc
ja tych rad o wychodzeniu nie mam jak stosować, zresztą szczerze mówiąc jak wychodzę na szybkie zakupy czasem, to wracam bardziej zmęczona - musiałabym chyba wyjść na parę dni, żeby odreagować. dla mnie taką odskocznią są książki i filmy - mimo, że oglądane w większości z dziećmi na kolanach, no, i bogu dziękuję za internet, bo to właściwie cały mój kontakt ze światem
żeby przetrwać uciekam myślą w przyszłość. wyobrażam sobie, co będzie na wiosnę, albo za rok no i patrzę na słodkie mordki moich synków, kiedy jest dobrze i się do mnie uśmiechają i wtedy staram się ładować baterie
kiedy Weronika była mała nie miałam takich problemów, raz że była b. grzecznym dzieckiem, dwa, że wszędzie ją ze sobą zabierałam, więc w żaden sposób nie czułam się ograniczona. z chłopcami w ogóle sama nie wychodzę, bo za ciężko mi z tym wielkim wózkiem. poza tym teraz mam większą rodzinę, większe mieszkanie i co za tym idzie więcej spraw do ogarnięcia ale uczę się odpuszczać - gotowanie, sprzątanie i in. takie. i tak jak przy Weronice chciałam, żeby czas płynął jak najwolniej i żeby jak najdłużej pozostała małym, słodkim bobaskiem, tak teraz (po raz pierwszy od liceum) chcę żeby czas płynął jak najszybciej, żeby chłopcy szybko się usamodzielniali - uczyli jeść, siedzieć, chodzić, mówić, bo wiem, że wtedy przynajmniej fizycznie, będzie mi łatwiej ale wiem, tak jak ktoś tu mądrze napisał, że kiedyś, z perspektywy będę wspominać ten czas z rozrzewnieniem

[Cytrynka]

Christa, bardzo dziękuję za miłe słowa. Patrzę na zdjęcie Twojego syncia, jest prześliczny.
Ajanna, te rady dotyczące wychodzenia nie zawsze da się zastosować. Teraz jeśli wychodzę, to na ogół z Adasiem do sklepu z ekologicznym jedzeniem, a starszaki zostają z tatą. Sama ostatnio raz byłam gdzieś, aby odpocząć, spokojnie połazić, dokładnie 8 października 2006 (przy czym na ogół dostaję wychodne na nie dłużej niż 2-3 godziny, a z godzinę zajmuje jazda w obie strony i parkowanie, jeśli chcę połazić po sklepach).
Teraz radzę sobie tak, że czasem wieczorami (muszę się zmotywować, by robić to często) robię kartki pocztowe, obrabiam zdjęcia, lepię z masy solnej, szyję coś dla lalek. Robię coś, co mnie odpręża na tyle, że następnego dnia nie drażni mnie bałagan, kłótnia dzieci czy niewyspanie. Mam jedynie problem z decyzją czym się zająć (za dużo rzeczy bym chciała zrobić).
Filmy też oglądam z dziećmi, na szczęście ostatnio gustuję w komediach albo kinie familijnym.
Dziękuję Bogu, losowi, i wynalazcy za internet i telefon no i za wegedzieciaka .

[Christa]

Tobie ajanna to w ogole nalezy sie order, ze tak sobie swietnie dajesz rade z blizniakami! Naprawde jestem pelna podziwu i dopiero teraz, majac jednego niemowlaczka, wyobrazam sobie, jak to musi byc ciezko z dwoma! Naprawde pelen szacunek dla Ciebie! I dla Ciebie Cytrynko tez! Bo z trojka malych dzieci to juz w ogole musi byc niezla jazda!

A co do wyobrazania sobie przyszlosci, to jest to teraz cos, co trzyma mnie przy zyciu. Autentycznie o niczym innym nie marze, jak o tym, zeby moj synek zaczal juz chociaz mowic, zeby sie mozna z nim bylo troche dogadac. Bo ja nawet na usmiech nie mam jeszcze co liczyc... . Maxio jest tak nieszczesliwy i wymeczony po calodziennym i calonocnym stekaniu i prezeniu sie, ze juz chyba nawet nie ma sily na usmiech. Zreszta na razie nie ma powodow do tego usmiechu. A ja tak bardzo chcialabym mu nieba uchylic!

[Cytrynka]

Christa, ja na początku karmienia prawie po każdym posiłku żułam kminek, wydaje mi się, że trochę pomaga na problemy z brzuszkiem (bo jeśli się rzuca przy piersi i jest niespokojny to można to podejrzewać). Moja mama jest po operacjach i chirurg jej doradził jedzenie kminku, położna ze szkoły rodzenia zaś doradzała także żucie majeranku, jeśli mamy choć cień podejrzeń, że nasz posiłek może spowodować ból brzuszka.
Maxio jest malutki, ale czas szybko płynie. Moja znajoma twierdzi, że najgorsze są pierwsze 4 miesiące, a potem już z górki Jeszcze trochę i zacznie się do Ciebie uśmiechać i komunikować się z Tobą. Musicie się siebie nauczyć, a na to potrzeba czasu.
Jego układ pokarmowy także dojrzewa. Zobaczysz już wkrótce będzie lepiej. Ściskam Was mocno.
P.S. nie mam pojęcia, czy życzyć Wam miłego dnia czy miłego wieczoru

[majaja]

[alcia]

[Humbak]

[rosa]

jak ja żałuję, że nie miałam wegedzieciaka, kiedy moje dzieci były małe
byłoby mi dużo łatwiej, ale z drugiej strony wegedzieciak też mnie czasem stresuje
bo ja sobie po prostu nie radzę, jestem tak niezorganizowana i niegospodarna, że dziwię się że moje dzieci jeszcze żyją
ja to naprawdę jestem bardzo średnią matką, cierpliwości za grosz,
ale chłopcy uważają, że jestem najlepsza i nie zamieniliby mnie nigdy, i to mnie pociesza

bo tak naprawdę, to dzieci są bardzo wyrozumiałe i bardzo dużo wybaczają

[pao]

bo o tym jakimi jesteśmy matkami dowiemy się za 20 lat od naszych dzieci

w końcu za tę lekcję to ona wystawią nam cenzurkę

a najlepiej będzie ocena widoczna gdy będziemy babciami, bo wtedy zobaczymy jak duże zaufanie i akceptację naszych metod będziemy mieć u dzieci

bo o tym jakimi jesteśmy matkami dowiemy się za 20 lat od naszych dzieci

w końcu za tę lekcję to ona wystawią nam cenzurkę

a najlepiej będzie ocena widoczna gdy będziemy babciami, bo wtedy zobaczymy jak duże zaufanie i akceptację naszych metod będziemy mieć u dzieci

[Lily]

Pamiętam jak Jula była malutka i urządzała codzienne wrzaski, a my z siostrą doszłyśmy do wniosku, że nawet ze 3 osoby do takiego małego dziecka to nie za dużo (trzeba było kołysać, karmić, przewijać prawie non stop, o tym, żeby coś ugotować nie mogła pomarzyć). Wtedy moja kuzynka urodziła bliźniaki (ma też starszą córkę) i jej mama opowiadała, jak to A. sobie świetnie radzi, zajmuje się dziećmi, gotuje, w ogóle nie potrzebuje pomocy i jeszcze sama pomaga. Oczywiście dzieci na butelce, bo "nie miała pokarmu". Takie osoby na pewno świetnie mogą wpędzić w poczucie winy "ja sobie nie radzę z 1, a ona z trójką jeszcze domem się zajmuje, gotuje, sprząta? to ja chyba jestem jakąś ostatnią ofermą...". Ale tak nie jest.

[YolaW]

[rosa]

YolaW będzie dobrze, wypracujecie sobie jakiś system

[YolaW]

rosa ja wlaśnie liczę na to, że tylko jakiś system nas uratuje

[ajanna]

a ja mam jeszcze jeden sposób na odreagowanie błyskawiczne - jazda samochodem i słuchanie głośnej muzyki - w tym samochodzie najczęściej, albo na słuchawki jak ktoś dzieci potrzyma. to pomaga mi przypomnieć sobie, że oprócz bycia mamą, mam też inne strony osobowości

[pao]

jak o jeździe samochodem:
kiedy miałam naprawdę złe wieści i humory metoda zawsze jedna i ta sama: rower, śpiwór i trzy dni po lesie nikt nie wiedział gdzie jestem ani kiedy wrócę, a ja tak długo jeździłam, skakałam i szalałam aż w końcu rzucałam się gdzieś na trawę i ryczałam patrząc w niebo (najczęściej już gwieździste...)

od pojawienia sie gabrysi tej metody nie uskuteczniałam przede wszystkim z braku możliwości, ale też dlatego, że jakoś lepiej sobie zaczęłam radzić z tymi wielkimi kłodami... dziś juz nawet jakbym miała sposobność to już nie potrzebuje tej metody, choć mimo wszystko z chęcią zaszyła bym się gdzieś sama w dziczy

jak o jeździe samochodem:
kiedy miałam naprawdę złe wieści i humory metoda zawsze jedna i ta sama: rower, śpiwór i trzy dni po lesie nikt nie wiedział gdzie jestem ani kiedy wrócę, a ja tak długo jeździłam, skakałam i szalałam aż w końcu rzucałam się gdzieś na trawę i ryczałam patrząc w niebo (najczęściej już gwieździste...)

od pojawienia sie gabrysi tej metody nie uskuteczniałam przede wszystkim z braku możliwości, ale też dlatego, że jakoś lepiej sobie zaczęłam radzić z tymi wielkimi kłodami... dziś juz nawet jakbym miała sposobność to już nie potrzebuje tej metody, choć mimo wszystko z chęcią zaszyła bym się gdzieś sama w dziczy

[gosiabebe]

[pao]

spore zdziwienie. dla większości jedna noc w lesie pod gołym niebem to wielkie przeżycie i niemal niewykonalna sprawa jednak ci którzy już wiedzieli o co chodzi uspokajali tych dla których było to nowością

generalnie ja zawsze kochałam las i jak mogłam to sobie do lasu śmigałam na nocki. jeszcze w podstawówce do ekova sie jeździło i rodzina była przyzwyczajona, choć wtedy wiedzieli kiedy wrócę i orientacyjnie gdzie jestem. zatem gdy wyjazdy stały sie bardziej nieprzewidywalne to była tylko drobna zmiana.

a reakcje innych raczej nie dane mi było ujrzeć, bowiem gdy jestem zdenerwowana to przyjmuję formę bojową a wtedy nikt się do mnie nie zbliża. dosłownie nikt... wtedy to chyba nawet im na rękę że znikam


(choć chyba powinnam pisać to w czasie przeszłym )

spore zdziwienie. dla większości jedna noc w lesie pod gołym niebem to wielkie przeżycie i niemal niewykonalna sprawa jednak ci którzy już wiedzieli o co chodzi uspokajali tych dla których było to nowością

generalnie ja zawsze kochałam las i jak mogłam to sobie do lasu śmigałam na nocki. jeszcze w podstawówce do ekova sie jeździło i rodzina była przyzwyczajona, choć wtedy wiedzieli kiedy wrócę i orientacyjnie gdzie jestem. zatem gdy wyjazdy stały sie bardziej nieprzewidywalne to była tylko drobna zmiana.

a reakcje innych raczej nie dane mi było ujrzeć, bowiem gdy jestem zdenerwowana to przyjmuję formę bojową a wtedy nikt się do mnie nie zbliża. dosłownie nikt... wtedy to chyba nawet im na rękę że znikam


(choć chyba powinnam pisać to w czasie przeszłym )

[stokrotki]

Mi też zdarzają się chwile w których myślę że zaraz zwariuję ....... ale to naprawdę bardzo , bardzo rzadko ..... Zosia jest z reguły grzeczna a jak ma atak szału (nieuzasadniony ) to ja ignoruję i czekam aż się uspokoi . No i dużo pomaga mi mąż , za co bardzo , bardzo mu dziekuję .
Wprowadziliśmy sobie tzw. "wolne weekendy" polega to na tym że jedno z nas ma wolne od Zosi , gotowania , sprzątania , itd. w sobotę i w niedzielę . Naprawdę polecam , można się zrelaksować wcale nie musząc uciekać od rodziny
Wydaje mi się że metody na brak cierpliwości zależą także od wieku naszych pociech, im Zosia większa tym na więcej sobie pozwalam . Nie jestem na każde jej zawołanie, bo wiem że często oszukuje , a jak zaczyna wyć to włączam naszą ukochaną Kasie Nosowską i od razu ja się uspokajam i moja córcia

[Tobayashi]

A ja korzystam ze zbawiennego wpływu śpiewanych mantr buddyjskich - można znaleźć sporo na youtube. Tobiś trochę marudzi, bo ząbkuje, ale jak mu puszczam 'om mani peme hum' - po prostu błogi spokój go ogarnia. I mnie też!

[babaaga]

mi też pomaga świadomość, że takie a nie inne zachowanie dziecka jest po prostu rozwojową norma. kiedyś nie do konca zdawalam sobie z tego sprawę, ale niedawno skończyłam świetną ksiązkę "Rozwój psychologiczny dziecka od 0- do 10 lat", o, tą- hxxp://www.pedagogika.com.pl/product/335.html
Kacper ostatnio bywa np trochę opryskliwy,czasem rzuca tekstem- nie obchodzi mnie to, albo -sama to sobie zrób . Odkąd rozumiem, skąd ten bunt, łatwiej mi nie wybuchnąć. Okresy równowagi przeplatają się z okresami nierównowagi, 6latki potrafią być w swoim uporze równe 2,5 latkom, nie umieją przegrywać, łatwo wybuchaja, itd... wioadomo, że dzieci są rożne, ale te wspólne pomaga spojrzec na rzecz z dystansu.

[huanita]

[ajanna]

babaaga: uwielbiam tę książkę - pomagała nam przetrwać kolejne trudne fazy Weroniki . zawsze jak miałam kompletnie dość, wracałam do niej i dowiadywałam się, że to akurat kolejny okres nierównowagi, który zaraz minie szkoda, że opisuje tylko do 10 lat

[majaja]

[Ewa]