wegedzieciak.pl

[bojster]

Ciekawy artykuł (po angielsku) i dająca do myślenia mapka. Z każdym pokoleniem, ośmioletnie dzieci mają coraz krótszą smycz – mogą pokonywać coraz mniejszy dystans od domu. Pradziadek swobodnie chodził po okolicy, nawet 6 mil do jeziora. Dziadek już tylko jedną milę – do lasu opodal domu. Matka miała pozwolenie na półmilowy spacer na basen, a dzisiejszy ośmiolatek nie może się oddalać bardziej niż do końca ulicy – zresztą nie ma po co, bo jego koledzy mają zakaz wychodzenia poza ogród...

hxxp://www.dailymail.co.uk/pages/live/articles/news/news.html?in_article_id=462091&in_page_id=1770

Jeszcze jeden znamienny komentarz (nie spod artykułu, więc wklejam osobno):
"A friend who used to be involved in transportation policy for the Senate would ask groups 'raise your hand if you walked, or rode your bike, to school... now keep your hand up if your kids walk or ride their bikes to school.' As we know, all(most) all of the hands went down."

I na koniec moja refleksja... Ja chodziłem pieszo do szkoły, łaziłem sam i z kolegami po całej okolicy, jeździłem rowerem za miasto, a autobusem na lody przy dworcu kolejowym. Czasem się skaleczyłem, czasem coś zbroiłem, może nawet się kiedyś zgubiłem. Ale żyję i mam się dobrze, a dzieciństwo wspominam z łezką w oku. Na ile będę skłonny spuścić z rodzicielskiej smyczy Antka – jeszcze nie wiem. Gdy o tym myślę, przychodzi mi do głowy wiele przeciwwskazań – wszechobecne samochody, żule pod blokiem, nieodpowiednie towarzystwo (dzieci owych żuli). Ale... czy kiedyś tego nie było? Samochodów na pewno mniej, ale ludzie chyba nie zmienili się aż tak bardzo. Czy trzymanie dziecka pod kloszem może być lepsze od pozwolenia na eksplorację, eksperymenty, popełnianie błędów i uczenie się na nich? Na pewno nie. Tylko jak poradzić sobie ze strachem o zdrowie i życie potomka?

Zapraszam do dyskusji.

[pao]

ostatnio naszła mnie podobna refleksja. czytałam artykuł o dzieciach i ich samodzielności i odniosłam wrażenie, że dzieci są ubezwłasnowolnione... wedle artykułu moja mama była kompletnie nieodpowiedzialną osobą, ja także nią jestem. gabryśka od ponad 2 lat chodzi na zakupy. nie chodzi daleko, oto do kiosku czy warzywniaka nieopodal, ale chodzi. wedle artykułu to zdolność dopiero dla 7 letnich dzieci... pełno było takich rzeczy wedle których za wiele memu dziecku pozwalam. a ja po prostu pamiętam jak ja szalałam po okolicy i choć wiele z tego co robiłam było bardzo ryzykowne, to wspominam to z radością i nie wyobrażam siebie odbierać tej radości mym dzieciom.

ostatnio naszła mnie podobna refleksja. czytałam artykuł o dzieciach i ich samodzielności i odniosłam wrażenie, że dzieci są ubezwłasnowolnione... wedle artykułu moja mama była kompletnie nieodpowiedzialną osobą, ja także nią jestem. gabryśka od ponad 2 lat chodzi na zakupy. nie chodzi daleko, oto do kiosku czy warzywniaka nieopodal, ale chodzi. wedle artykułu to zdolność dopiero dla 7 letnich dzieci... pełno było takich rzeczy wedle których za wiele memu dziecku pozwalam. a ja po prostu pamiętam jak ja szalałam po okolicy i choć wiele z tego co robiłam było bardzo ryzykowne, to wspominam to z radością i nie wyobrażam siebie odbierać tej radości mym dzieciom.

[Ewa]

[pao]

cóż, mając na względzie dziecięca radość dziecięcą radość odkrywania to jednak wolę zaryzykować zresztą tak naprawdę to nie ma tu ryzyka, chyba że jesteśmy przepełnieni lękami, bo w ten sposób sami możemy coś ściągnąć niejako na własne życzenie...

zatem na tyle na ile mamy zaufanie (nie tylko do dziecka ale i do świata, boga czy ludzi) na tyle swobody dzieciom dajemy

a co do "nie słyszałam o" to chyba tylko dlatego, że mniej o tym mówiono... teraz media szukają sensacji i nakręcają ludzkie lęki.

cóż, mając na względzie dziecięca radość dziecięcą radość odkrywania to jednak wolę zaryzykować zresztą tak naprawdę to nie ma tu ryzyka, chyba że jesteśmy przepełnieni lękami, bo w ten sposób sami możemy coś ściągnąć niejako na własne życzenie...

zatem na tyle na ile mamy zaufanie (nie tylko do dziecka ale i do świata, boga czy ludzi) na tyle swobody dzieciom dajemy

a co do "nie słyszałam o" to chyba tylko dlatego, że mniej o tym mówiono... teraz media szukają sensacji i nakręcają ludzkie lęki.

[Lily]

Ostatnio rozmawialiśmy z mamą A. o jego bratanku, który zaczął chodzić do szkoły. A. chodził sam, z kluczem na szyi, ja też sama, ale tego chłopca sobie w ogóle nie wyobrażamy w takiej sytuacji. Z jednej strony dzieci niby coraz szybciej dojrzewają, z drugiej świat jakby mniej bezpieczny...

[Capricorn]

[Humbak]

[hans]

[bojster]

[Iwona]

Cytat:

Powinniśmy obserwować je i dawać im wolność gdy tego potrzebują, ale i dawać wsparcie kiedy to konieczne...i przede wszystkim powinniśmy słuchać dzieci one naprawdę nie są głupie i znają swe możliwości...

Podpisuję się całą gębą. Np. my staramy się usamodzielniać małego (ma 3,5 roku) jak najbardziej, ale widzę, że on nie chce tak szybko i musimy trochę spasować. Chce np., żebym siedziała przy nim na placu zabaw, nie zaś na ławce 1-2 m dalej. Zastanawiam się, czy zrobiliśmy coś nie tak, ale staramy się zapewniać mu poczucie bezpieczeństwa zawsze, a jednak on nie jest gotowy na większe wyzwania.

bojster napisał/a:

Być może prościej zabronić dziecku wyjść poza ogród niż wytłumaczyć mu jakie niebezpieczeństwa czyhają na sąsiedniej ulicy i jak ich uniknąć?

Tak też się zdarza pewnie nierzadko. Jak się słyszy słowa babć: "nie idź, bo tam są samochody (parking), bo się wybrudzisz, bo się uderzysz, ..." itp. to to jest przesada. Zgadzam się z opinią, że kiedyś były też różne niebezpieczne sytuacje (osobiście miałam z tym styczność niestety), to jednak nie było tego chyba aż tak dużo. Poza tym jednak swoje robi nagłaśnianie tego i ludzie się po prostu boją.

[puszczyk]

A co z zagrożeniami typu: pędzące samochody, agresywne psy, złodzieje i zboczeńcy. Czy nie macie wrażenia, że takich zagrożeń jest więcej niż kiedyś?
No chyba, że to moje skrzywienie zawodowe i mój obraz świata jest wypaczony.
Na pewno chętniej wypuściłabym dziecko na wsi niż w miejską dżunglę.

[bojster]

[rosa]

moje dzieci gdy miały 8 lat jeździły do szkoły, na angielski, do sklepu itp na rowerach i nadal jeżdżą
w małych miastach, gdzie nie ma publicznej komunikacji nie jest to jakieś specjalne wydarzenie, prawie wszyscy tak robią

[pao]

Cytat:

W barach amerykańskich w telewizorze cały czas były wiadomości o zabójstwach, gwałtach, wypadkach i innych „ciekawostkach”. W barach kanadyjskich przeważały wiadomości o lokalnych festiwalach, największej wyhodowanej dyni i aktualnych cenach żywności. Komentarz chyba zbędny.

jesteśmy tym czym sie karmimy, również duchowo i intelektualnie... mnie zatem w tym względzie bliżej do kanadyjczyków

oczywiście wszędzie ważny jest zdrowy rozsądek i zachowanie równowagi, niemniej wystarczy wysłuchać dziecka by wiedzieć czy jest gotowe na nowe wyzwania (takie pójście do sklepu to przecież coś dla malucha).

widzę że gabryśka z przyjemnością spędza czas na trzepaku. niestety podwórko mamy koszmarne i ciężko nawet je podwórkiem nazwać. miałam spore opory przed wypuszczeniem gabi właśnie z tego względu: nie ma miejsca dla dzieci, dzieci wałęsają sie pomiędzy zaparkowanymi samochodami lub siedzą właśnie na trzepaku. ale z drugiej strony nie siedzą same, siedzą z innymi dziećmi i widzę że to dla gabi jest ważne.

staram sie znaleźć równowagę tak by nie siedziała tam całymi dniami, niemniej kiedy chce iść na dwór zazwyczaj nie widzę przeszkód. oczywiście też wolała bym by wybiegała sie na wiejskim podwórzu (choć tam też sporo zagrożeń, mam koleżankę co to na własnej skórze zapoznawała się kolejno z różnymi urządzeniami i co roku kończyła na pogotowiu ) no ale mieszkam w mieście a do najbliższego placu zabaw jest kawałek i tam jednak samej jej nie puszczę...

zagrożenia były, są i będą. dzieciaki kochają włazić na dachy, drzewa i wszędzie tam gdzie rodzice by zabronili. ile to razy tata na mnie krzyczał że na drzewa włażę?

zatem wolę dziecko przestrzec przed pewnymi rzeczami tak by miała świadomość zagrożeń, niż zamykać w domu przez mój strach przed nimi.

Cytat:

W barach amerykańskich w telewizorze cały czas były wiadomości o zabójstwach, gwałtach, wypadkach i innych „ciekawostkach”. W barach kanadyjskich przeważały wiadomości o lokalnych festiwalach, największej wyhodowanej dyni i aktualnych cenach żywności. Komentarz chyba zbędny.

jesteśmy tym czym sie karmimy, również duchowo i intelektualnie... mnie zatem w tym względzie bliżej do kanadyjczyków

oczywiście wszędzie ważny jest zdrowy rozsądek i zachowanie równowagi, niemniej wystarczy wysłuchać dziecka by wiedzieć czy jest gotowe na nowe wyzwania (takie pójście do sklepu to przecież coś dla malucha).

widzę że gabryśka z przyjemnością spędza czas na trzepaku. niestety podwórko mamy koszmarne i ciężko nawet je podwórkiem nazwać. miałam spore opory przed wypuszczeniem gabi właśnie z tego względu: nie ma miejsca dla dzieci, dzieci wałęsają sie pomiędzy zaparkowanymi samochodami lub siedzą właśnie na trzepaku. ale z drugiej strony nie siedzą same, siedzą z innymi dziećmi i widzę że to dla gabi jest ważne.

staram sie znaleźć równowagę tak by nie siedziała tam całymi dniami, niemniej kiedy chce iść na dwór zazwyczaj nie widzę przeszkód. oczywiście też wolała bym by wybiegała sie na wiejskim podwórzu (choć tam też sporo zagrożeń, mam koleżankę co to na własnej skórze zapoznawała się kolejno z różnymi urządzeniami i co roku kończyła na pogotowiu ) no ale mieszkam w mieście a do najbliższego placu zabaw jest kawałek i tam jednak samej jej nie puszczę...

zagrożenia były, są i będą. dzieciaki kochają włazić na dachy, drzewa i wszędzie tam gdzie rodzice by zabronili. ile to razy tata na mnie krzyczał że na drzewa włażę?

zatem wolę dziecko przestrzec przed pewnymi rzeczami tak by miała świadomość zagrożeń, niż zamykać w domu przez mój strach przed nimi.

[rosa]

no tak w dużym mieście, to rzeczywiście inaczej wygląda
dla mnie bardziej przerażająco, pewnie byłabym znacznie ostrożniejsza

[hans]

[pao]

pewnie tak, ja znam chyba tylko takie dynamiczne

no ale ponoć podobne przyciąga podobne

pewnie tak, ja znam chyba tylko takie dynamiczne

no ale ponoć podobne przyciąga podobne

[alcia]

Ja myślę, że dużo zależy od tego, gdzie mieszkamy. W moim Oświęcimiu nie będę miała zbytniego problemu z dawaniem moim córom okazji do samodzielności. Wokół wszędzie place zabaw, pod oknami bloków, w pobliżu ławek z poczciwymi staruszkami. Drogi do szkół w tychże klimatach, do sklepów również.
Staram się dawać Kai tyle samodzielności, ile może bezpiecznie przyjąć. Gdy podchodzimy do ulicy, nie łapię jej panicznie za rękę 20 metrów wcześniej, tylko (czasem ze zgrozą) pozwalam jej biec swobodnie i zatrzymać się samodzielnie przed krawędzią drogi. Ufam jej, znam ją i wiem na co ją stać. Na tej zasadzie zwiększam jej pole do samodzielności i buduję moje zaufanie. Naturalnie te granice będą się rozrastać; w jakim tempie - zależy od niej.

Moje podejście byłoby nieco inne, gdybym mieszkała w centrum dużego miasta i raczej nie byłaby to kwestia mojej potrzeby skracania smyczy.

[Tobayashi]

Samo bezpieczeństwo dziecka to jedna sprawa, a druga - jak dany sposób wychowania i chronienia go wpłynie na niego już w dorosłym życiu.

Niedawno miałam się przekonać o tym, kiedy dorosła osoba (pod 40!!!), niby normalnie funkcjonująca w życiu, odwiedziwszy nas, bała się wsiąść do tramwaju (była z nim nieobyta), a kiedy po godzinie 22 miała wrócić do nas z centrum komunikacją miejską, wpadła w panikę . Wiem, że może nie tyle była trzymana pod kloszem, co straszona różnymi niebezpieczeństwami czyhającymi out there .

Straszenie uważam za najpodlejszą metodę wychowawczą, gorszą nawet od bicia. I nie podoba mi się to, co robią obecnie media - z jednej strony promują wycyckany świat konsumpcji w reklamach, nędzną rozrywkę w różnych 'szołach', a z drugiej - straszą, straszą, straszą. Dlatego tv nie mam od lat Słyszę oczywiście o tych wszystkich wypadkach, pedofilach itp i tak sobie myślę, że przecież nigdy nie mieszkaliśmy w kraju, gdzie nie ma agresji i zbrodni. To zawsze było. (Nota bene pedofil nie musi czyhać na ulicy; jeden przecież z najsławniejszych uwił sobie gniazdko w chórze słowików, a drugi w gabinecie terapeuty...)

Jestem za tym, żeby dziecko zdobywało swoją niezależność w swoim tempie, nie miało świadomości ofiary - nie bało się na dzień dobry, umiało o siebie zadbać i się obronić. Bardzo poważnie myślę o jakiejś sztuce walki dla Tobisia, jeżeli tylko będzie zainteresowany. I o tym, żeby kształcić w nim UWAżNOść. Zobaczymy jak będzie

[rosa]

łatwo się wypowiadać teoretycznie, potem za kilka lat w praktyce często zupełnie inaczej to wychodzi

[pao]

no to ja jestem przykładem praktyki

no to ja jestem przykładem praktyki

[Ewa]

Wiecie, tak mi się coś przypomniało. A propo nadmiernego pilnowania dziecka. Ostatnio gdy odprowadziłam Gabryśka na karate postanowiłam zostać na treningu i poobserwować. Większość rodziców po prostu odprowadza dziecko i zostawia, ale spora część kłębi się pod zamkniętymi drzwiami i podgląda przez szybę. Nie otwierają, bo podobno podczas treningu nie wolno . Ponieważ miałam akurat wolne (miałam wtedy babcię w domu, która zajęła się na tą godzinę Natim) zwyczajnie wzięłam sobie krzesełko, wniosłam na salę i zasiadłam do oglądania. Rodzice rozdziawili buzie, trener tylko spojrzał i nic nie powiedział. Siedziałam cały trening. Widać było, że trener był trochę spięty i jak musiał zdyscyplinować któregoś łobuziaka, to popatrywał na mnie . Pod koniec treningu wyluzował . Czy według Was to też już nadopiekuńczość i zbyt krótka smycz? Ja zazwyczaj też zostawiam Gabryśka na zajęciach, ale jak miałam okazję, to zostałam. Nie rozumiem, jak rodzic może sądzić, że nie może wejść na salę, gdzie trenuje jego dziecko. Pewnie, można wyjść z założenia, że dziecko jest samodzielne. Można zostawić i pójść do domu, ale dla mnie to jednak nienaturalne, aby tak bezgranicznie ufać jakiejś obcej osobie i zostawiać dziecko bez żadnej kontroli, dając sobie wmówić, że nie może mieć żadnej kontroli, bo nie wolno mu otworzyć drzwi.

Wiecie, tak mi się coś przypomniało. A propo nadmiernego pilnowania dziecka. Ostatnio gdy odprowadziłam Gabryśka na karate postanowiłam zostać na treningu i poobserwować. Większość rodziców po prostu odprowadza dziecko i zostawia, ale spora część kłębi się pod zamkniętymi drzwiami i podgląda przez szybę. Nie otwierają, bo podobno podczas treningu nie wolno . Ponieważ miałam akurat wolne (miałam wtedy babcię w domu, która zajęła się na tą godzinę Natim) zwyczajnie wzięłam sobie krzesełko, wniosłam na salę i zasiadłam do oglądania. Rodzice rozdziawili buzie, trener tylko spojrzał i nic nie powiedział. Siedziałam cały trening. Widać było, że trener był trochę spięty i jak musiał zdyscyplinować któregoś łobuziaka, to popatrywał na mnie . Pod koniec treningu wyluzował . Czy według Was to też już nadopiekuńczość i zbyt krótka smycz? Ja zazwyczaj też zostawiam Gabryśka na zajęciach, ale jak miałam okazję, to zostałam. Nie rozumiem, jak rodzic może sądzić, że nie może wejść na salę, gdzie trenuje jego dziecko. Pewnie, można wyjść z założenia, że dziecko jest samodzielne. Można zostawić i pójść do domu, ale dla mnie to jednak nienaturalne, aby tak bezgranicznie ufać jakiejś obcej osobie i zostawiać dziecko bez żadnej kontroli, dając sobie wmówić, że nie może mieć żadnej kontroli, bo nie wolno mu otworzyć drzwi.

[Humbak]

Ewo ten sam problem był na aikido u Natalki tzn dorośli siedzieli wprawdzie na ławeczkach obok ale ja rozmawiałam z prowadzącym i właściwie z moich obserwacji wynika że ma rację - po prostu dzieci kiedy nie ma rodziców jakoś zbierają się w sobie i ćwiczą, choć się boją - bo w przypadku sztuk walki wiele dzieci się boi, moja tak bardzo że zrezygnowała Kiedy są rodzice, dzieci się często rozpłakują i biegną do rodziców w ramiona, reszta to widzi i też jakoś się rozkleja, nie jest skupiona na tym co robią. Gdy rodziców nie ma - pełna mobilizacja i pokonywanie strachów, lepszy kontakt trener-dziecko.

Ale przecież tak naprawdę dzieci u Was - z tego co zrozumiałam - są za oszklonymi drzwiami co oznacza jednak wgląd w sytuację. Trener też nie wyprosił Cię z sali czyli dopuszcza fakt bycia kontrolowanym, choć jest to dla niego niewygodne i rozpraszające

[Ewa]

Wiesz, z moich obserwacji wynika, że jeżeli rodzic któregoś dziecka stoi za drzwiami, to dziecko ćwiczy. Gorzej właśnie jak tego rodzica nie ma. Tu naprawdę jest tylko garstka dzieci, które chcą ćwiczyć, reszta totalnie leseruje. Gabryśkowi zapowiedziałam wówczas, że zostaję, żeby zobaczyć czy się stara i mu zależy czy też nie bardzo mu się chce (oczywiście starał się jak najlepiej ). Naprawdę nikt się nie boi, raczej wręcz przeciwnie. Jest chłopiec, który ma wyraźne ADHD i kompletnie dekoncentruje grupę i totalnie przeszkadza trenerowi. Przydałoby się, żeby mamusia została raz na treningu, ale ona woli się szybko zmyć. Poza tym ja mam w pamięci historię treningów jakiejś sztuki walki w Boguszowie i w życiu nie dałabym sobie wmówić jakiegokolwiek powodu zabraniania kontroli treningów.

Wiesz, z moich obserwacji wynika, że jeżeli rodzic któregoś dziecka stoi za drzwiami, to dziecko ćwiczy. Gorzej właśnie jak tego rodzica nie ma. Tu naprawdę jest tylko garstka dzieci, które chcą ćwiczyć, reszta totalnie leseruje. Gabryśkowi zapowiedziałam wówczas, że zostaję, żeby zobaczyć czy się stara i mu zależy czy też nie bardzo mu się chce (oczywiście starał się jak najlepiej ). Naprawdę nikt się nie boi, raczej wręcz przeciwnie. Jest chłopiec, który ma wyraźne ADHD i kompletnie dekoncentruje grupę i totalnie przeszkadza trenerowi. Przydałoby się, żeby mamusia została raz na treningu, ale ona woli się szybko zmyć. Poza tym ja mam w pamięci historię treningów jakiejś sztuki walki w Boguszowie i w życiu nie dałabym sobie wmówić jakiegokolwiek powodu zabraniania kontroli treningów.

[Humbak]