wegedzieciak.pl

[ań]

tak sobie myślałam o drugim porodzie, który mnie czeka, wspominałam pierwszy i naszły mnie (jak zawsze w tym temacie) bardzo pozytywne odczucia. Pomyślałam sobie, że jasne, ze się trochę boję-czy tym razem wszystko pójdzie dobrze, że bardzo bym chciała by nie skończyło się na cięciu, wiem, ze to nie jest proste przeżycie, ale czuję, że ono jest tak niesamowicie mocne, ze bardzo chętnie jeszcze raz je przeżyję, jeszcze raz się w nim sprawdzę, przejdę przez to by otrzymać tak piękną nagrodę
Kurczę, w tym momencie kobieta ma tak nieziemską siłę, która wychodzi ze środka...jak dla mnie to jest przeżycie jedyne w swoim rodzaju, kompletnie niepowtarzalne i szkoda, ze niektórzy boją się tak bardzo, ze rezygnują z tego przeżycia, nie wiedząc co tracą.

tak ja to czuję, a Wy?

[Karolina]

Piękne przeżycie - jak jest już "po" , w trakcie straszna męczarnia, skupienie, wysiłek nieziemski, przynajmniej ja nie potrafiłam wtedy myśleć o pięknie, po prostu wogóle nie myślałam A wspomnienia, niepowiem, cudowne, całe cierpienie już wymazane z pamięci pozosta ło jedynie słońce, które mocno swieciło w okno sali porodowej

[pao]

rodząc Ulę nowa salowa (czy też insza pomoc medyczna) będąca po raz pierwszy przy porodzie (czyimś bo swoje pewnie miała ) rzuciła tekstem w stylu:
"czemu tylko my kobiety mamy tak się męczyć" czy też coś w ten deseń o niesprawiedliwości powiedziała to na chwilę przed narodzeniem uli zatem czas dość napięty zatem nie pamiętam co dokładnie powiedziałam (coś o pięknie jakiego mężczyzna nigdy nie doświadczy i o niesamowitych i cudownych emocjach jakich nie będzie w stanie poznać) niemniej efekt był taki, że ci co mogli to zamarli patrząc na mnie, kobitka skinęła głową a lekarz rzucił coś w stylu "pięknie powiedziane"

cokolwiek powiedziałam musiało mieć niezwykłą moc (może dlatego że tekst rzucony między parciami ) bowiem zmieniła się energetyka wszystkich. a poród ten, choć nie do końca przytomny (ale w pełni świadomy) przypominał mi świetną imprezę.

rodząc Ulę nowa salowa (czy też insza pomoc medyczna) będąca po raz pierwszy przy porodzie (czyimś bo swoje pewnie miała ) rzuciła tekstem w stylu:
"czemu tylko my kobiety mamy tak się męczyć" czy też coś w ten deseń o niesprawiedliwości powiedziała to na chwilę przed narodzeniem uli zatem czas dość napięty zatem nie pamiętam co dokładnie powiedziałam (coś o pięknie jakiego mężczyzna nigdy nie doświadczy i o niesamowitych i cudownych emocjach jakich nie będzie w stanie poznać) niemniej efekt był taki, że ci co mogli to zamarli patrząc na mnie, kobitka skinęła głową a lekarz rzucił coś w stylu "pięknie powiedziane"

cokolwiek powiedziałam musiało mieć niezwykłą moc (może dlatego że tekst rzucony między parciami ) bowiem zmieniła się energetyka wszystkich. a poród ten, choć nie do końca przytomny (ale w pełni świadomy) przypominał mi świetną imprezę.

[ań]

pao, oddałaś tym opisem dokładnie to co chciałam by wybrzmiało w tym temacie

[adriane]

[ań]

normalnie czuję ta moc dzięki Wam teraz zupełnie jak byście tymi słowami przygotowywały mnie do tego przeżycia zawsze chciałam przeżyć to tak jak było w wioskach indiańskich, kiedy kobiety były wszystkie razem z rodzącą. W sumie tworzymy teraz coś na kształt tego

[Karolina]

Przepraszam, jeśli wysłałam negatywną energię, nie o to mi chodziło. Czasowo usuwam sie z forum, Pao pewnie czuje dlaczego

[elenka]

Ja im bliżej porodu tym większą moc czuję w sobie, tak jakby się zbierała we mnie coraz bardziej im bliżej tego wielkiego wydarzenia. Nie chciałabym oddać nikomu tego co mnie czeka, co przyjdzie mi przeżyć.
Mimo iż wiem, że doświadczę bólu, zmęczenia, wysiłku, to i i tak czekam jak na wspaniały moment narodzin.
Wiem też, że J. będzie mi towarzyszył i też mnie to jeszcze bardziej pozytywnie nastraja

[zina]

Mysle sobie ze mam w sobie dosc sil zeby rodzic i naturalnie dobrnac do konca.
Bardzo chcialabym zeby miec w sobie tyle samo energii na spotkania szpitalne z lekarzami, ktorzy w tym momencie mieszaja mi w glowie i rozwazaja opcje planowanego cesarskiego ciecia za wzgledu na moja wrodzona wade serca. Smutno mi za kazdym razem kiedy pomysle ze nie bede mogla doswiadczyc tej szczegolnej, kobiecej "ekstazy" a w zamian dostane zastrzyki, tlen czy podobne szpitalne atrakcje. Nie potrafie pogodzic sie z mysla ze moja choroba moze zaklocic moj naturalny rytm a tym samym postawic lekarzy na najwyzszych obrotach ze wzgledu na moj stan zdrowia.
Od zawsze bowiem walczylam o swoje prawa do normalnej aktywnosci wbrew wielu.
Zdaje sobie sprawe ze wybierajac opcje naturalna moge ryzykowac co tym bardziej zwieksza moje poczucie odosobnienia.
Mam jeszcze czas na zastanowienie... Choc podjecie decyzji nie jest latwe to chcialabym przestac myslec ze cesarskie ciecie to cos gorszego bo najwazniejsze wtedy bedzie ta mala kruszynka, ktora czeka, zeby wydostac sie bezpiecznie na zewnatrz.
Wbrew temu caly czas mysle pozytywnie

[agaw-d]

Ja bałam się porodu z jednej strony bardzo chciałam go przeżyć, a tak na prawdę to bałam się bólu i tego, że coś się stanie i będę musiała być sama (nie było sali pojedynczej, więc gdyby ktoś rodził w tym czasie to M nie mógłby wejść). Wiem, że jeśli mam do czynienia z bólem to nie potrafię wtedy skupić się, nie potrafię go znieść, staje się nieprzytomna i nic ani nikt nie jest we stanie do mnie dotrzeć.
Z dzisiejszej perspektywy wspominam poród bardzo pozytywnie. Cały czas miałam obok M, który potrafił mnie uspokoić i dotrzeć do mnie mimo że byłam tak jakby daleko od 'ziemskiego świata'. Nawet jak myślałam że nie dam rady to za chwile wykrzesałam z siebie siłę i dawałam rade. Dla mnie było to przeżycie, którego nie da się opisać słowami, coś namacalnego, większość z emocji, które wówczas doświadczyliśmy coś co istniało wtedy między naszą trójką ciężkie jest do opisania
Choć teraz nie jesteśmy gotowi na kolejne maleństwo, a ja nie jestem gotowa na kolejny poród to wiem, że kiedyś nadejdzie taki czas i czekam na niego, myślę że tym razem będę bardziej świadomie to przeżywać...ale ta nieświadomość, która mi wtedy towarzyszyła była też ok...

[Lily]

[ań]

[kasienka]

[ań]

kasienka, czytałam o Indianach Hopi, że kobiety zbierały się razem w lepiance, która była zbudowana tak, ze większość była w ziemi, by panował półmrok. Mężczyźni siedzieli na zewnątrz lepianki i wybijali na bębnach rytm taki jak ludzkie serce

[pao]

są różne plemiona i mają różne rytuały. w niektórych kobiecie nie wolno było krzyczeć a zęby zaciskała na grubym rzemieniu. zatem Indianie niekoniecznie = natura

niemniej indianie plemienia Hopi są specyficzni

są różne plemiona i mają różne rytuały. w niektórych kobiecie nie wolno było krzyczeć a zęby zaciskała na grubym rzemieniu. zatem Indianie niekoniecznie = natura

niemniej indianie plemienia Hopi są specyficzni

[vlada]

pierwszy mój poród nie należał do przyjemnych i mocy o której piszecie dziewczyny ja nie czułam, choć wiem o co wam chodzi. Chciałam jak najszybciej uciec ze szpitala i w spokoju urodzić, ale niestety szpital i personel a tak naprawdę ciągłe badania i ta nieszczęsna kroplówa z oksytocyną nie pozwalały mi przeżyć tego zdarzenia tak jakbym chciała.
Mam nadzieję, że teraz uda mi się przejść przez tą piękną, lecz niestety bardzo trudną drogę tak jak sobie wymarzyłam
oby tak było

[pao]

pierwszy poród też nie był idealny a to za sprawą upiornej położnej z która wpierw toczyłam boje i rodzić mogłam dopiero jak już ją ustawiłam... niemniej pierwszy tez miło wspominam, choć po pierwszym nie myślałam o drugim porodzie

pierwszy poród też nie był idealny a to za sprawą upiornej położnej z która wpierw toczyłam boje i rodzić mogłam dopiero jak już ją ustawiłam... niemniej pierwszy tez miło wspominam, choć po pierwszym nie myślałam o drugim porodzie

[Pat]

vlada, ja miałam podobne odczucia właśnie przez cholerną oksytocynę.. ale nawet mi przez myśl nie przeszło wówczas , żeby brać znieczulenie. Tak miałam zapisane w głowie: "poród naturalny, do wody". Bolało..oj bolało.. Ale ..ja znów chcę być w ciąży! i znów móc przeżywać ten najpiękniejszy w życiu moim stan! Myślę, że drugi poród będzie już bardziej świadomy. Wiesz, ań, poczytam raz jeszcze książkę Sheili Kitzinger "Szkoła porodu". Zaraz po urodzeniu Leonka obśmiewałam się z tych jej fragmentów książki, w których pisze jakie to cudne przeżycie rodzić. Dla mnie - nie było to cudowne chwile, właśnie przez wielki ból (przez oksytocynę). Teraz, myślę że gdybym nie dostała znów tej cholernej kroplówki to mogłabym się "delektować" tym kosmicznym przeżyciem.
cyt, z książki: "W tym momencie rodzenie na prawdę zaczęłło mi się podobać. Bawiło mnie wykorzystywanie skurczzów, a każdy kolejny niósł ze sobą wyraźną zmianę. Nigdy dotąd żadnemu z moich działań nie towarzyszyło takie poczucie mocy i pewności sukcesu...Cudowne doświadczenie, niewyobrażalna satysfakcja"... i drugi cyt.:" Wspaniałe przeżycie, choc bardzo ciężka praca(...)Pielegniarki uważały, że powinnam powdychać entonox i nawet kładły mi na twarz maskę ale ja ją odpychałam mówiąc: Nie, dziękuję, nie boli mnie.To nie ma sensu. Ta maska mogłaby wszystko popsuć"
To miałaś na myśli zakładając ten wątek, ań, ?

[orenda]

Ja bym mogła rodzić i rodzić, jeśli moje porody były by podobne do pierwszego. Ja bardzo dobrze wspominam siebie z porodu, swój stan, który określam często jako haj. Ale też połączenie sił wszechświata, moc narodzin, poczucie, że biorę udział w czymś niezwykłym - w cudzie!! Ech... Troszkę zazdroszcze wszytskim brzuszkowym. Może i mi się jeszcze uda tego doświadczyć

[kasienka]

[Pat]

[zina]

[ań]

Pat, mój poród Jagodowy wcale nie był lekki, wymiotowałam z bólu, musiałam leżeć bo najpierw wody odeszły a dziecko jeszcze nie "zatkało" kanału, potem musiałam leżeć bo było godzinne badanie ktg przed porodem w wodzie, a potem przyszły potężne skurcze, gdzie odradzano mi wodę itd. nie było lekko, nie delektowałam się stanem upojenia, nie o to mi chodziło. Chodziło mi o tą niesamowitą moc jaką sie czuje w tak trudnych chwilach właśnie. jest to ogromny wysiłek, coś czego ludzie nie przechodzą na codzień-naprawdę ogromne wyzwanie a tu nagle nie wiadomo skąd w kobiecie rodzi się ogromna siła, że potrafi przez to przejść. Tak naprawdę jest w tym całkiem sama, tylko Ona rodzi.
To jest dokładnie to co napisała Kasieńka

[majaja]

[Lily]

Moja mama opowiadała mi niedawno, że jak urodziła moją siostrę (z komplikacjami, krwotokiem) to poczuła wielką ulgę - że już może umrzeć, bo dziecko wyszło i ona zrobiła co do niej należało. Była tak wymęczona, że tylko chciała dotrwać do końca i potem już jej wszystko było jedno.