wegedzieciak.pl

[ewatara]

[agaj77]

Kiedy dowiedziałam sie ze dzidzia ma przyjsc na swiat płakałam ze szczescia. Mój mąż równiez tak bardzo sie cieszył...Oboje przygotowywalismy sie na jej nadejście bo tak bardzo brakowało nam tupotu małych stópek...
Teraz mamy co chcielismy. Córka jest z nami juz miesiac a my zyjemy jakby w otchłani.
Nie mam siły jej bawic lulac i koic jej płaczu nie wiedzac o co jej chodzi. Moge to zrobic przez 15 min ale godzina jej usypiania czy wiecej nas wykancza (w cyklach kilki czy kilkinastu razy na dobe).
Nie mam do niej za grosz cierpliwosci i najchetniej to bym nia potrzasła a czasm krzycze razem z nia...
Jestem wyrodna matka, gdzie sie podział mój instynkt który jeszcze nie tak dawno był w pełni rozwinety - tak tkliwie zawsze patrzyłam na dzieci i ich pragnełam...
Jest tak cholernie nam trudno (początkowo pomagała nam moja mama ale sie skonczyło), tak tesknimy do czasów kiedy było nas dwoje...
Wiem ze moze to egoistyczne podejcie ale czuje sie bezrdana wobec tego małego człowieczka...Jest taka kochana, ale jak spi...
Mój maz bardzo mi pomaga ale mimo tego prawie codziennie chce mi sie wyc - nie tak wyobrazałam sobie zycie z dziecmi...
Juz nie moge sie doczekac kiedy mała bedzie kontaktowa, miała roczek albo dwa...
Czy to minie?
Prosze powiedzcie ze tak...

[adriane]

Może powinnaś porozmawiać z psychologiem czy to aby nie depresja poporodowa? Wszystkie mamy mają kryzysy, bardzo cieżko może byc, z takim maluszkiem jest tyle pracy, więc rozumiem Twoje uczucia. Ale czy nie masz przyjacióki jakiejś dzieciatej, która mogla by Cie wesprzeć rozmową, pocieszyć, przyjśc na pogaduchy. Zawsze czyjś przykład, kto już przerobił takie kryzysy z małym dzieckiem może pomóc.

[Malati]

[DagaM]

Po wielu dniach nieobecności wpadam sobie na wegedzieciaka i widzę ten oto cudny wątek.

Od tygodnia zajmuję się dwójką dzieciaczków prawie w identycznym wieku (swoją rozrabiaką i bratanicą młodszą o 1,5 miesiąca od Niny) i powiem tak; czuję się więźniem obecnej sytuacji. Radzę sobie całkiem nieźle, ale żeby jeszcze znaleźć czas na oderwanie psychiczne dla siebie to już nie. (No kurka, dopiero co usiadłam przed komputer, a tu włączył się mój wyjec )

No to sobie popisałam....cześć dziewczyny, do następnej wolnej chwili.

[ewatara]

[quote="agaj77"].
Jestem wyrodna matka, gdzie sie podział mój instynkt który jeszcze nie tak dawno był w pełni rozwinety - tak tkliwie zawsze patrzyłam na dzieci i ich pragnełam..."

- myślę, że nie wyrodna tylko bardzo przemęczona, rozumiem Cię, ja też miałam dosyć szczególnie w tym pierwszym okresie, tym bardziej, że mi nikt nie pomagał niestety, ale zobaczysz będzie lepiej, mała będzie dłużej spać, a tym samym Ty -będziesz dłużej spać...

"nie tak wyobrazałam sobie zycie z dziecmi..." - ja też myślałam, że jest z n a c z n ie łatwiej dzieci tak słodko wyglądają, ja się je widzi godzinkę na dzię u innych i nie czujje się wtedy zmęczenia i nawału obowiązków, do tego nie wszystkie dzieci są takie same, jedne są spokojne i ciche, śpią w dzień, a inne nie - moja córeczka tez prawie nic nigdy w dzień nie spała poza spacerkami...


"Juz nie moge sie doczekac kiedy mała bedzie kontaktowa, miała roczek albo dwa..." u nas minął roczek- na pewno jest nieporównywalnie łatwiej, choć nadal dużo zmęczenia i mało czasu dla siebie, ale zobaczysz jest dużo łatwiej, z każdym miesiącem będzie lepiej

[olgasza]

[Capricorn]

[Marcela]

[pidzama]

W sumie jeszcze za wczesnie na jakies rady z mojej strony ale nie ma co za bardzo wybiegac w przod; ja na poczatku tez czarno widzialam moje macierzynstwo; przed porodem mialam calkiem inny obraz macierzynstwa:) wiadomo ze sa lepsze i gorsze momenty; niedlugo corcia Twoja zacznie sie usmiechac, zaczepiac; zobaczysz jak wtedy wszystko co zle szybko mija...
poza tym polecam, podobnie jak dziewczyny spacery, wyjscie od czasu do czasu na zakupy do fryzjera. ja tez pije melise
pozdrawiam i zycze duuuuuzo cierpliwosci

[malina]

W marcowym "Mamo to Ja" jest wywiad z psychiatrą "Czy mamie wolno sie smucić" zaczyna sie tak "Kiedy kilka lat temu urodziłam pierwszą córeczke,płakałam,nie miałam na nic siły,wszystko wydawało mi sie bez sensu,jakby moje życie własnie sie skończyło..." Dalej jest o tym jak co z tym robic,o tym ,ze taki baby blues moze zakonczyć się depresją poporodową...

[eenia]

Zastanawiam się, czy inne matki dwójki i więcej dzieci się nie przyznają czy są aż tak niewiarygodne silne ( no tak, w sumie "powołanie" do macierzyństwa jeśli jest komuś dane może dawać siłę) ale dla mnie macierzyństwo jest cholernie trudne. Moje dzieci jak były maleńkie były "łatwe w obsłudze" spały, jadły, uśmiechały się i wydawało mi się, że i ja jakimś cudem mam to "powołanie". Ale teraz wiem, że żadnego powołania nie mam, od miesięcy myślę o tym i gryzę się, szukam jakiś możliwości żeby sobie pomóc, bo inaczej oszaleje. Każdy dzień to dla mnie "walka o życie", na okrągło tylko sprzątam po dzieciach, usługuje dzieciom, przebywam niemal stale w hałasie i wielkim zamieszaniu ( źle to znoszę bo lubię spokój) jestem na posterunku i muszę zawsze starać się je zrozumieć, wesprzeć, poratować... a kto mnie poratuje? ja nie mam prawa do tego żeby być wściekła, żeby źle się czuć, być chora, żeby nie mieć siły i ochoty, czuję się ograbiona ze wszelkich praw, moje odczucia i myśli się nie liczą, jestem ciągle na służbie, bo sprowadziłam te dzieci na świat i to mnie zobowiązuje do tego, żeby wychowywać je najlepiej jak się da. Próbuję tak reagować na humory dzieci , żeby pomóc im się uporać z ich emocjami a sama nie radzę sobie z własnymi.
Czekam aż urosną, aż odzyskam siebie.

[Marcela]

eenia, cieszę się, że to napisałaś.Też często widzę to w taki właśnie sposób. Nikt raczej o tym nie chce mówić, bo panuje dziecięcy hura-optymizm. Mamie nie wolno być zmęczoną, nie wolno rozpłakać się z bezradności, nie wolno - bo ma być zawsze bezgranicznie szczęśliwa. Tylko nie wiem czy to jest możliwe. Też mam jakieś plany i pasje - wszystko odłożyłam na później. Wierzę, że jeszcze się uda.

[ań]

[Capricorn]

[Ania D.]

Eenia, to naturalne odczucia. Mi tez jest czasem ciężko (mimo jednego dziecka), bo nie mam czasu na swoje pasje, na czytanie. Wiele rzeczy sobie odpuszczam, bo nie da się wszystkiego połączyć. Teraz jeszcze Pawełek ze zdwojoną siłą testuje moją wytrzymałość. Wiem, że przyjdzie jeszcze czas na to, żeby czytać tak duzo, jak kiedyś. Dobrze, że z dzieckiem można się spotykać ze znajomymi, tylko nie ma juz możliwości pogadania tak, jak kiedyś. Przyjmuję to naturalnie, że gdy dzieci są małe, to czas dla siebie jest po 20, jak maluchy spią (a samemu jest się zbyt zmęczonym, by coś robić sensownego ).
Bardzo dużo dają mi wszelkie wyjścia z Pawełkiem na wiele godzin - do różnych bibliotek (najbardziej podobała mu sie biblioteka KUL i jazda windą), do znajomej, która ma dziecko, rówieśnika Pawełka, na cmentarz oglądać aniołki etc.

[gosiabebe]

Eenia- moja babcia miała szóstkę dzieci,moja mama troję- i obie nie miały powołania ja mam jedno i więcej mieć nie zamierzam bo już jakiś czas temu stwierdziłam ,że to nie dla mnie. Kocham Majkę,a jednocześnie mam ochotę czasami uciec z mieszkania gdzie Ona robi bałagan,krzyczy,płacze. Kryzys nasz zaczął się jakiś czas temu i zamiast się skończyc to się nasila jestem zła na siebie za takie myslenie gdy ona śpi albo grzecznie się bawi ( co zdarza się chyba raz na tydzień) każdego wieczoru płaczę, a gdy widzę na ulicy osoby w moim wieku zastanawiam się co ja zrobiłam ze swoim życiem ,zazdroszczę im tej beztroski i czasami się wstydzę najgorsze jest to ,że wiem ,że humor majki jest uzalezniony w jakimś stopniu od mojego złego samopoczucia i tak to się nawzajem nakręca.Nikt w moim otoczeniu mnie nie rozumie, gdy opowiedziałam jednej osobie o moich odczuciach to powiedziała "no wiesz- jak ty tak możesz mówić przeciez to jest twoje dziecko powinnaś być szczęśliwa spędzając z nim czas i się poświęcać dla niej " ehhh

[ewatara]

[Capricorn]

[gosiabebe]

tylko ja już nie mam pomysłów "jak"

[kofi]

Gosiu miałam podobnie jak Ty, daawno temu.
Mnie dowartościowały studia, nie wiem, na ile to możliwe w Twoim przypadku.
Okazało się, że wcale nie jestem tak beznadziejna, jak myślałam.

[Capricorn]

[eenia]

Cytat:

Wybiegać się porządnie na świeżym powietrzu

no masz, nie jestem w stanie ogarnąć moich dzieci a zwłaszcza żywiołowego Franka a żeby dotrzymać mu kroku? zapomnij, brak mi energii , Ty naprawdę tak potrafisz?

[Capricorn]

[majaja]