wegedzieciak.pl

[kosa]

I dotknęłyśmy ciekawego tematu: "Matka zawsze wie". Oczywiście, uczymy się swojego dzieciaka, poznajemy go i wiele rzeczy wiemy. Ale ja też jestem wyczulona na stwierdzenie, że "matka wie" albo "kobieta powinna wiedzieć". Kiedy byłam w ciąży, moja teściowa pytała mnie, kiedy wreszcie urodzę i jak czuję, bo kobieta powinna wyczuwać takie rzeczy. A ja - nic. Czyżbym nie była kobietą?
Przecież to normalne, że jako rodzic i człowiek mamy wątpliwości. Niemowlak mówić nie potrafi, czasem po prostu płacze, bo sam nie wie, czego chce. Mama ma prawo nie wiedzieć! To wspaniałe nabrać doświadczenia i radzić sobie z dzieckiem. Tymczasem ja czuję, że jeszcze wiele przede mną i dopuszczam istnienie swojej niewiedzy. Dlatego też zdecydowałam się napisać na forum.
Pozdrawiam wszystkich rodziców, i tych którzy wszystko wiedzą i tych, którzy błądzą we mgle codzienności

[Ania D.]

Ja prawie nic nie wiedziałam (bardzo długo) i jak czytałam "rady" w gazetach, żeby zdać się na swoją matczyną intuicję, to mnie coś trafiało.

[Ewa]

Temat ciekawy, szczególnie, że u mnie np. było dziwnie. Ja świetnie wszystko wiedziałam i czułam przy pierwszym dziecku, a guzik wiedziałam i czułam przy drugim. Do dziś wydaje mi się to dziwne, bo przecież przynajmniej teoretycznie przy drugim powinno być łatwiej wczuć się w dziecko. Z Gabryśkiem tak było od początku. Na szkole rodzenia w czwartek żegnałam sie z położną słowami "zobaczymy się w weekend na porodówce", a położna po zbadaniu mojego brzucha stwierdziła, że jeszcze pochodzę z tydzień-dwa. Gabryś urodził się na drugi dzień . Jak płakał, to ja tak jak bym słyszała słowa "jestem głodny", "jest mi smutno", "przytul mnie". Pamiętam, że mnie to zjawisko wręcz fascynowało. Mąż zawsze, jak Gabryś płakał, to patrzył na mnie, bo wiedział, że ja automatycznie wiem dlaczego. Przy Natanielu było dużo trudniej. Jedyne wytłumaczenie, to fakt, że pierwszego roku Nataniela w ogóle nie jestem za bardzo świadoma ze względu na wydarzenia. Pierwszy rok był przeżyty trochę jak w letargu i może dlatego intuicja do mnie nie mogła dotrzeć...

Temat ciekawy, szczególnie, że u mnie np. było dziwnie. Ja świetnie wszystko wiedziałam i czułam przy pierwszym dziecku, a guzik wiedziałam i czułam przy drugim. Do dziś wydaje mi się to dziwne, bo przecież przynajmniej teoretycznie przy drugim powinno być łatwiej wczuć się w dziecko. Z Gabryśkiem tak było od początku. Na szkole rodzenia w czwartek żegnałam sie z położną słowami "zobaczymy się w weekend na porodówce", a położna po zbadaniu mojego brzucha stwierdziła, że jeszcze pochodzę z tydzień-dwa. Gabryś urodził się na drugi dzień . Jak płakał, to ja tak jak bym słyszała słowa "jestem głodny", "jest mi smutno", "przytul mnie". Pamiętam, że mnie to zjawisko wręcz fascynowało. Mąż zawsze, jak Gabryś płakał, to patrzył na mnie, bo wiedział, że ja automatycznie wiem dlaczego. Przy Natanielu było dużo trudniej. Jedyne wytłumaczenie, to fakt, że pierwszego roku Nataniela w ogóle nie jestem za bardzo świadoma ze względu na wydarzenia. Pierwszy rok był przeżyty trochę jak w letargu i może dlatego intuicja do mnie nie mogła dotrzeć...

[pao]

powiem tak mnie uczula "powinna" wiedzieć, bo nic nie powinniśmy. oczywiście każda z nas ma intuicje i może wiedzieć ale to nie znaczy że jest to już rozbudzone i w pełnym rozkwicie. a zresztą nie zawsze to co odbieramy za intuicję to rzeczywiście ona, zatem wszelkie powinności powodują u mnie niechęć

każdy ma intuicję i każdy może wiedzieć, ale nie ma nic na siłę i ciśnienie prędzej łeb rozsadzi niż komukolwiek pomoże

powiem tak mnie uczula "powinna" wiedzieć, bo nic nie powinniśmy. oczywiście każda z nas ma intuicje i może wiedzieć ale to nie znaczy że jest to już rozbudzone i w pełnym rozkwicie. a zresztą nie zawsze to co odbieramy za intuicję to rzeczywiście ona, zatem wszelkie powinności powodują u mnie niechęć

każdy ma intuicję i każdy może wiedzieć, ale nie ma nic na siłę i ciśnienie prędzej łeb rozsadzi niż komukolwiek pomoże

[kosa]

Ewo, super sprawa, że można mieć taką intuicję jak ty przy pierwszym dziecku. Szczerze zazdroszczę. Ja czytałam w kolorowych pismach, że khe khe to płacz dziecka głodnego itp., a potem probowalam rozszyfrować. Makabra. Mogłam potem tylko stwierdzić, że moja córka to indywidualistka, tylko czasem działa to, co napisane.
I fajnie by było tak wyczuwać potrzeby dziecka. Mnie po prostu irytuje, że dla niektórych ludzi to takie oczywiste, że kobieta coś powinna. Jeden pan katecheta w Gazecie Wyborczej napisał nawet, że kobieta jest predystynowana do opieki nad dzieckiem, bo rodzi się z umiejętnością rozpoznawania 20 rodzajów płaczu dziecka. Ciekawe, prawda? On się pewnie urodził predystynowany do tego, żeby wyprowadzić dziecko raz na tydzień na spacer, kiedy skończy ono 5 lat. W każdym razie takie opinie wciąż są obecne w dyskursie o macierzyństwie.

[DagaM]

no tak, mój błąd, że napisałam zawsze
Jeśli chodzi o wyczuwanie potrzeb dziecka, wydaje mi się, że jest to bardziej właściwie kwestia ilości czasu jaki spędza się z dzieckiem. Gdyby to tatuś był cały dzień z dzieckiem, być może on by się stał specem od interpretacji płaczu i kwękań.

Powiem Wam, że przez pierwsze kilka miesięcy też nic nie wyczuwałam, ani nie domyślałam się, a teraz, wystarczy, że spojrzę na córkę i po prostu wiem "o co jej biega" Dla mnie jest to takie naturalne...

[Ania D.]

Daga, potem tak, ale pierwsze miesiące to czasu nauki dla obu stron.

[Lily]

A może najłatwiej jest, jeśli dziecko ma podobne usposobienie do mamy, wtedy mama lepiej wyczuwa czego ono może chcieć, a jeśli ma całkiem inny temperament, to jest trudniej?
Przez tydzień była u mnie siostra z dzieckiem i mała wyła ciągle, nic jej nie pasowało, urządzała koncerty, co nas doprowadzało do pasji, a mnie jeszcze denerwowało że nijak nie mogę zgadnąć o co jej chodzi - w końcu jednak doszłam do wniosku, że to matka powinna lepiej znać swoje dziecko niż ja. Jednak wychodzi na to, że tak nie było, pewnie najwięcej wie o niej opiekunka...

[pao]

Cytat:

A może najłatwiej jest, jeśli dziecko ma podobne usposobienie do mamy, wtedy mama lepiej wyczuwa czego ono może chcieć, a jeśli ma całkiem inny temperament, to jest trudniej?

to jest fakt. widzę to szczególnie przy pisaniu horoskopów. kompletnie różne temperamenty, motywacje napędy i mimo że obie (wszystkie) strony chcą dobrze to nic z tego nie wychodzi... jakby nie było trzeba na to też zwracać uwagę

Cytat:

A może najłatwiej jest, jeśli dziecko ma podobne usposobienie do mamy, wtedy mama lepiej wyczuwa czego ono może chcieć, a jeśli ma całkiem inny temperament, to jest trudniej?

to jest fakt. widzę to szczególnie przy pisaniu horoskopów. kompletnie różne temperamenty, motywacje napędy i mimo że obie (wszystkie) strony chcą dobrze to nic z tego nie wychodzi... jakby nie było trzeba na to też zwracać uwagę

[alcia]

[ajanna]

ja dość trafnie odgaduję o co moim dzieciom chodzi. ale nie uważam, żebym zawsze wiedziała, co jest dla nich lepsze. czasem coś im proponuję, ale przez większość czasu raczej staram się słuchać ich podpowiedzi . uważam, że my, rodzice i tak zbyt wiele decyzji podejmujemy za nasze dzieci, więc kiedy tylko można staram się dać im wolną rękę.

[Lily]

To chyba taki mit, jak to, że matka zawsze rozpozna swoje dziecko (noworodka). Jak ma rozpoznać kogoś, kogo widziała przez pięć minut i nie jest charakterystyczny? To znaczy pewnie większość matek rozpoznaje, ale zdarzają się przecież przypadki zamiany w szpitalu nawet w dzisiejszych czasach.

[alcia]

[Lily]

Tobie nie, ale mimo to zdarzają się takie przypadki i to przecież nie żadnym wyrodnym matkom

[ajanna]

mi spokojnie mogliby obu chłopaków podmienić, bo byłam w szoku po cesarce

[pao]

Cytat:

Jak ma rozpoznać kogoś, kogo widziała przez pięć minut i nie jest charakterystyczny?

nie mieliby najmniejszych szans na podrzucenie innych

Cytat:

Jak ma rozpoznać kogoś, kogo widziała przez pięć minut i nie jest charakterystyczny?

nie mieliby najmniejszych szans na podrzucenie innych

[Karolina]

[kosa]

Moja siostra odwiedziła mnie w szpitalu w dniu urodzin Łucji. Była pod wielkim wrażeniem dziewczyny. Chyba po raz pierwszy w życiu spotkała taką małą istotę. Po powrocie do domu zadzwoniła do swojej przyjaciółki i powiedziała jej: "Wiesz, co się stało?" A przyjaciółka na to: "wiem. Spojrzałaś w oczy niemowlakowi."
Ja prawdopodobnie rozpoznałabym swoje dziecko po tym świdrującym wzroku. I jeszcze po tym, że jak każde dziecko każdej mamy, jest najpiękniejsze! Z powodu tej niezwykłej urody zastanawialiśmy się nawet, czy ktoś nam jej nie podrzucił

[naketka]

Ja bym mojej Zoski nigdy z innym dzieckiem nie pomyliła. Była taka podobna do swojego taty

[Malati]