wegedzieciak.pl

[alcia]

Kaja jest bardzo nieśmiała. Na prawdę bardzo... Zastanawiam się od jakiegoś czasu czy powinnam coś poczytać o nieśmiałości i próbować jej pomóc się ośmielić Czy traktować to normalnie, nie zwracać na to uwagi..
Była dzieckiem bardzo otwartym tak do drugiego roku życia. potem zaczęła się chować za mnie coraz częściej.. i na tym stanęło. myślałam, że to przejściowe, ale chyba nie zapowiada się na zmiany

Nie zajmowało by to moich myśli gdyby nie fakt, że czasem jej to na pewno lekko utrudnia życie (mocno zabrzmiało ) - chciałaby coś robić z innymi dziećmi, a zawsze najpierw trzyma sie mnie kurczowo i potrzebuje sporo czasu na rozruch. Często krępują ją różni dorośli ludzie (zresztą nawet dzieci) - kiedy zagadają coś do niej, a ona wstydzi się odpowiedzieć, spuszcza głowę w dół. Ktoś się oddali o kilka metrów- od razu zaczyna odpowiadać do mnie (na zasadzie: pani powiedziała do mnie:... pani jest bardzo miła, ja lubie takie miłe panie.. itp).

jak mogę jej pomóc? czy wogóle probować to robić?

[kamma]

To rzeczywiście dziwne, że ta nieśmiałość utrzymuje się tak długo. Wszystko wskazuje na to, że nie jest typowym etapem rozwojowym, a już immanentną cechą charakteru Kai. Oswajaj to: opowiadaj Kai bajki o nieśmiałych dziewczynkach, które pokonały wstyd i dzięki temu osiągnęły coś fajnego i ważnego. Niech ma świadomość, że po prostu są tacy ludzie i że warto przełamywać lęk, bo można wiele zyskać. Możesz też poszukać bajek terapeutycznych nt nieśmiałości, mogą się przydać.

[frjals]

A ty byłaś (jesteś) nieśmiała? Ja byłam (i jestem ) i W. ma to samo, niestety .
Wydaje mi się, że z nieśmiałością (czy też z każdą inną przypadłością swojego charakteru)można sobie zacząć radzić dopiero jak się ma więcej lat i jest się w stanie nad sobą zapanować. Więc na razie staram się pomagać...

[malina]

[Marcela]

alcia, nie wiem na ile się to przyda, ale może pomoże książka "Bajki które leczą" Doris Brett. Tam jest w zasadzie więcej o lękach i oswajaniu stresujących przeżyć, ale może to też trochę przyczynia się do nadmiernej nieśmiałości u dzieci?

[Lilka]

Ja sama byłam bardzo nieśmiałym dzieckiem i nie wiem, czy Cię to pocieszy, ale to przechodzi z wiekiem O ile dobrze pamiętam na przełomie podstawówki i liceum było już dużo lepiej a teraz już w ogóle nie mam problemów z nieśmiałością.

Dodam jeszcze, z własnego doświadczenia i nie tylko, że najgorsze w takich sytuacjach jest mówienie dziecku 'Nie wstydź się!', to tylko pogarsza sytuację, zwracając uwagę dziecka i innych, podkreśla problem, utrwala dziecku w głowie etykietkę 'jestem nieśmiała'.

Też myślę, że bajki terapeutyczne (wymyślone przez Ciebie, dostosowane ściśle do sytuacji), mogłyby być pomocne. Z tego co pamiętam, przy wymyślaniu takich bajek nie możemy opowiadać o dziecku, nadać tego samego imienia bohaterowi. Postać musi być bardzo podobna, żeby dziecko się mogło utożsamic, ale nie słuchać o sobie i czuć przymus takiego zachowania.

[Lily]

[alcia]

Marcela, dzięki. Książeczkę kupię, na pewno się przyda. Choć u niej nieśmiałość nie wynika z żadnych lęków.

[frjals]

[rosa]

jako dziecko byłam strasznie nieśmiała, ciężko mi było z tego powodu w przedszkolu i szkole.
Szymek był okropnie nieśmiały, pamiętając swoje uczucia nie naciskałam na niego, cieszyłam się z każdego małego sukcesu. w szkole odnalazł się dopiero w 6 klasie, on ma dodatkowo naturę outsidera i nie jest przebojowy. teraz, w wieku 12 lat dopiero powoli dochodzi do etapu na którym jego brat był 3 lata temu.
mam zero wspólnego z psychologią, ale myslę że u Kai ta nieśmiałośc jednak jest przejściowa, powoli na nowo oswoi się ze światem i wszystko będzie ok

[ Dodano: 2008-06-24, 10:49 ]

[Marcela]

[kamma]

[magdusia]

Moja Nadia co prawda nie jest nieśmiała ,
ale zauważyłam że w sytuacjach tzw.wymuszonych lubi się wycofywać.
Sama naprawdę chętnie podchodzi do ludzi i ich zagaduje,
lecz jeśli czuje się zobowiązana do jakiegoś zachowania bo ja czy ktoś inny oczekuje pewnego zachowania
np.w gościach czy jak rozmowę inicjuje osoba która jej nie przypadła do gustu
to potrafi się zaciąć.

[Amanii]

tak to chyba każdy ma... ja nie uważam się za osobę nieśmiałą, zawsze chętnie podchodzę do obcych, zagaduję, nie mam problemu z nawiązywaniem kontaktów i chyba nigdy nie miałam, ale pamiętam z dzieciństwa, że ZAWSZE jak czułam na sobie wzrok rodzicow (w sensie właśnie takim, że mnie obserwują i wymagają właściwego zachowania) to włączała mi się nieśmiałość. W kontaktach z rowieśnikami też. Ale najgorszy koszmar jaki pamiętam (który ciągnie się zresztą do dziś) to było "przedstawianie" mnie różnym wpływowym, znanym, ważnym osobom, praktykowane przez mojego ojca. Jak słyszałam "chodź sie przywitać z panią/panem X" to mnie ciary przechodziły. Zwłaszcza, że często po wizycie tego kogoś dostawałam ochrzan, że cośtam przy stole źle zrobiłam, albo że za cicho powiedziałam "do widzenia" i zachowuje się jak niewychowana.
Do dziś czasem to przedstawianie ma miejsce, ze względu na charakter pracy ojca. I do dziś przechodzą ciary, bo naprawdę czuję się w takich sytuacjach jak mała dziewczynka. Tatuś chce się "pochwalić" córą, a ja się zachowuję jak dzikus. Najlepsze jest to, że gdyby ta sytuacja była choć odrobinę mniej wymuszona to nie miałabym zadnego problemu z nawijaniem, żeby nie wiem jak ważny i znany był to człowiek (bez obecności ojca dużo lepiej idzie mi komunikacja z ludźmi tego typu, bo nie czuję się oceniana i krytykowana wzrokiem za każde potknięcie).
Dlatego wiem, że nigdy nie będę mojego dziecka ciągała na siłę, żeby się "pokazało" jakimś ciociom, wujkom czy innym obcym panom czy paniom. To największy stresior jaki przeżywałam w dzieciństwie.

[Malinetshka]

[alcia]

[zojka3]

Dzięki temu wątkowi zastanowiłam się dlaczego ja byłam/jestem? nieśmiała. U mnie ciągnęło się to bardzo długo i do tego stopnia, że jak byłam w szkole o coś pytana i znałam odpowiedź to nie odpowiedziałam. Zawsze dostawałam dwóje, dopiero miałam odwagę pisemnie się wypowiedzieć i to też najczęściej tak jak koleżanki, bo ja nie mogę mieć racji.
Wzięło się to chyba stąd, że nie miałam akceptacji u rodziców. Moje zdanie nigdy nie było szanowane. Ojciec jest takim człowiekiem, że jak się z nim zgadzasz to jesteś " mądrą dziewczynką" a jak nie to matołem. Bałam się mówić o tym co naprawdę myślę, nie odzywałam się zazwyczaj wcale

[alcia]

[Malinetshka]

alciu kochana, często chyba jest tak, że nie bardzo da się skontrolować takie subtelne sygnały, które wysyłamy.. Może np. Kaja obserwując Ciebie zauważyła kiedyś, że się wycofujesz w jakimś dialogu. Może było to nawet mało widoczne, a ona to wyczuła. Tak sobie gdybam tylko.. Wierzę, że świadomie nic takiego nie robisz, żeby gasić swoje córy.
Ja nie wiem skąd u mnie się wzięła nieśmiałość i obawa przed byciem sobą przy innych, wyrażaniem swojego zdania.. Jak próbuję analizować dzieciństwo i stosunek rodziców do mnie to nie widzę niczego niepokojącego. Myślę, że często mnie wspierali, pozwalali brać udział w dyskusji... Czasem wychodzi ze mnie jakieś zastraszenie, które nie mam pojęcia skąd się wzięło...

[alcia]

[Humbak]

nie bardzo wiem jak pomóc mogę tylko dodać że ta cecha z czasem przestaje być 'uciążliwa' jeśli się nad nią pracuje. Natalia była dość dziwnym dzieckiem - baaardzo nieśmiała a gdy tylko się zapomniała szalała bywało aż do przesady. Nie odpowiadała na żadne dzień dobry a wręcz potrafiła się rozpłakać. My po prostu nie ciągneliśmy jej na siłę do takich sytuacji (np 'no powiedz pani dzień dobry...' nie wchodziło w grę) dużo natomiast z nią rozmawiałyśmy już po tej sytuacji - np. tllumaczyliśy że pan był tylko oprzejmy i dlatego, że wtedy ludzie robią tak i tak i dlatego ta pani to a to powiedziała. W tej swojej nieśmiałości przeszkodą dla natalii były natomiast inne sytuacje - np powiedzenie przy kimś czego chce (do dziś czasem ma z tym kłopoty). Po prostu gdy widzieliśmy że coś jest nie tak pytaliśmy ją o to, zachęcaliśmy też do samodzielnych ruchów - np dwa dni temu musiałam ją zachęcić by to ona nie ja powiedziała koleżance spotkanej na podwórku że już idziemy. Powiedziałam jej co ma mówić i po trzech podejściach się odważyła, była z siebie bardzo zadowolona. Ostatnio też zaczyna sama kupować w sklepie i też się z tego cieszy, jest taaaka dumna.
Zauważyłam też że jej nieśmiałość nie jest cecha stała i nie zawsze występuje - trudno mi powiedzieć jednak od czego zależy, raz się wstydzi, innym razem podrywa chłopaków na podwórku . Może po prostu jej ta nieśmiałość ustępuje?

[Kamm]

Ja bylam bardzo niesmiala i jestem , teraz jednak w pewnych okreslonych warunkach .

Kiedys bylo to bardzo uciązliwe i naprawde cięzko bylo z tym funcjonowac ..

[Lily]

Może pomoże w czymś książka Zimbardo o nieśmiałości? Jest tutaj hxxp://www.chomikuj.pl/Chomik.aspx?id=yureawen&sid=393

[dort]

Wydawnictwo GWP ma wlasnie taką serie bajek - my ostatnio pozyczylismy z biblioteki ksiązke z tej serii "Chyba jestem niesmiały" B. Cain - polecam

[puszczyk]