wegedzieciak.pl

[Lilka]

Jaśminka od zawsze była bardzo 'charakterną' dziewczynką, upartą, krzykliwą, buntowniczką. Jest bardzo pobudliwa i nerwowa i powoli zaczynam tracić nadzieję, że to kwestia wieku i buntów dwu czy trzylatka. Sama już nie wiem, czy jej zachowanie jest efektem jakiś problemów nadających się do leczenia, czy po prostu 'ten typ tak ma'.
Podam kilka przykładów.
Mało sypia, od pół roku już nie sypia w dzień, śpi ok. 10 godzin na dobę. Przy czym gdy jest niewyspana, to jest wyjątkowo marudna i nieznośna. Czasem obudzi się przed 6 (optymalnie sypia do 7-7.30), bo coś ją wybudzi i już nie zaśnie, bo chce się bawić, uważa i wykrzykuje że już się wyspała. Gdy próbuję ją położyc w dzień w takie dni gdy obudzi się właśnie przed 6, to jest maksymalnie pobudzona, rzuca się po łóżku, zaśmiewa, wierci niemożliwie. A przy tym ziewa szeroko, więc wydaje sie, że gdyby tylko na chwilę się uspokoiła, to by zasnęła w minutę. Jedyne co pomaga w takich sytuacjach, to opowiadanie, ale nawet gdy opowiadam (na zasadzie 'opowiadam, gdy masz zamknięte oczki', cicho, spokojnie) to ona leży ale wciąż rusza nogami, czy głową.
Druga rzecz, przywiazanie do mamy. Do tej pory jestem z nią w domu (pracuję popołudniami), ale ostanio hasło 'musisz tu być!' stało się wyjątkowo popularne. Rzadko chce bawić się sama, wszędzie mi towarzyszy i doprasza isę wspólnej zabawy.
Następna rzecz, napady złości. Jaśminka zawsze była bardzo pobudliwa, łatwo sie złościła i wpadała w histerie. Do tej pory, gdy coś jest nie po jej myśli, rzuca sie na podłogę i teatralnie ryczy. O drobiazgi (podałam jej nie taką łyżeczkę, za wcześnie polałam ręce wodą do spłukania, gdy ona jeszcze chciała myć, itp). Poza tym wykłóca się o wszystko, przekrzykuje, strofuje nas itd. Przy czym potrafi przy zabawie bardzo ładnie i na długo się skupiać, jej ulubioną zabawką są różnego rodzaju puzzle, naprawdę ładnie i długo układa bez zniecierpliwienia. Z zabaw lubi też lalki, odgrywanie scenek, jest przy tym bardzo czuła, nie krzyczy na zabawki, tylko bardzo łagodnie z nimi rozmawia, przytula. Ładnie też skupia się na słuchaniu ksiażeczek, ulubionych 'Julków' mogłaby słuchać godzinami (spokojnie 7-8 rozdziałów czytamy, aż ja mam dosyć, a ona nie!)
Ogólnie jest tak, że gdy robimy coś, co Jasminka lubi (wspólna zabawa, czytanie) to wszystko jest super, gdy musi zostać sama, czy myć ręce, czy się ubrać, to zawsze są problemy i awantury.

Sama nie wiem, co o tym myśleć. Czy to wszystko może być spodowowane jakąś chorobą, nie wiem, hormony, robaki (była przeleczona poł roku temu), candida??

Aha, dodam, że dietę ma, moim zdaniem, bardzo zdrowa - praktycznie zero białego cukru, troche naturalnych słodyczy typu rodzynki, niewiele nabiału - głównie kefir. Niedużo też glutenu - podejrzewam nietolerancję - robię sama chleb. Nie ogląda tv, nie robi nic na komputerze. Nic, co mogłoby tłumaczyć tę nadpobudliwość i nerwowość.

[neuro]

A jak reagujesz na jej wybuchy złości? Jak się zachowujecie w takich sytuacjach? Mała ma stawiane jakieś granice, czy się toleruje jej każde zachowanie?

[Lilka]

Na skrajne ataki histerii reaguję wyniesieniem jej do sypialni, żeby się uspokoiła. Wie, ze może wyjść jak przestanie płakać i na ogół to pomaga. Na inne płacze na ogół nie reaguję, to znaczy gdy ona krzyczy, ja mówię, że nie rozumiem co mówi i robię swoje. Generalnie staram się nagradzać zamiast karać, chwaląc dobre zachowania.

[malina]

[kamma]

Lilka, Twój opis raczej wyklucza ADHD, ewentualnie dopuszcza ADD (zespół nadpobudliwości bez deficytów uwagi), ale najbardziej prawdopodobna wydaje się taka a nie inna konstrukcja układu nerwowego, czyli temperament. Postępujesz z córką właściwie, zatem błędy wychowawcze też raczej wykluczam. Obraz Jaśminki jest spójny, w różnych sytuacjach zachowuje się podobnie. jeśli chodzi o temperament, to jest on raczej niereformowalny, ewentualnie w wąskich ramach. Z czasem Jaśminka na pewno trochę złagodnieje, a póki co, nadal bądź konsekwentna, aby wiedziała, jak ten świat działa.

[Lilka]

Dziękuję, trochę mnie pocieszyłyście.
CO mnie niepokoiło szczególnie, to:
1. Ataki złości zdarzają się kilka razy dziennie i naprawdę zawsze o błahostkę. Wydaje się, że są one poza kontrolą Jaśminki, bo zwykle potem jest jej przykro, przeprasza, jakby w tych momentach zupełnie nie była w stanie nad sobą zapanować.
2. Jest przyklejona do mnie nie tylko w domu. W towarzystwie, którego nie zna, nie pójdzie sama się bawić do dzieci, wszędzie ciągnie mnie. Staram się jak mogę luzować pępowinę (na przykład wyjeżdża sama z dziadkami na działkę, spędzała z nimi weekendy i dobrze się wtedy czuje), ale jest to wciąż dość ścisłe grono bliskich jej osób – rodzina i znajomi – których się nie wstydzi, reszta wydaje jej się nie być dość bezpieczna.

[malina]

[bodi]

Lilka, to jeszcze ja Cię pocieszę
Czytając Twój opis Jaśminki, miałam wrażenie że czytam o Jagodzie. Naprawdę, wiele rzeczy się pokrywa, włącznie z zamiłowaniem do Julków
Histerie nie-wiadomo-o-co są u nas też na porządku dziennym (kasza polana oliwą, a ja chciałam bez - chociaz pytałam jej czy chce z oliwą - sytuacja z dzisiejszej kolacji...), J wybucha gwałtownie, a mnie to psychicznie wykańcza.
Przyklejenie do mnie - też to mamy. J lubi bawic się z innymi dziecmi, ale ja muszę byc pod ręką. Ostatnio miałam okazję by spytac o to psycholożkę, pogadałyśmy sobie przez chwilę i ona pocieszyła mnie, że to taki typ, wrażliwy i potrzebujący więcej czasu na to by się odpępnic.
na to jak postępowac, nie mam innych pomysłów niż Twoje. Też "nie rozumiem" co do mnie mówi, kiedy krzyczy, też w skrajnych sytuacjach ma czas na wypłakanie się w pokoju.

[Lily]

Jakiś czas temu pisałam parę artykułów o dzieciach (nie z własnej wiedzy, a z opracowań niestety) i dowiedziałam się między innymi że czas pomiędzy 2 a 3 rokiem życia to czas rytuałów - stąd pewnie

Cytat:

Histerie nie-wiadomo-o-co są u nas też na porządku dziennym (kasza polana oliwą, a ja chciałam bez - chociaz pytałam jej czy chce z oliwą - sytuacja z dzisiejszej kolacji...), J wybucha gwałtownie, a mnie to psychicznie wykańcza.

Więcej tu: hxxp://www.babyboom.pl/dzieci_1_2/rozwoj/rozwoj_psychofizyczny_dwulatka.html
lub tu: hxxp://www.warszawianka.waw.pl/?4,1,87 i w innych źródłach

[Pat]

ja tylko polecę "Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat". Tam jest to dobrze opisane: ETAPY rozwoju, problemy i sposoby radzenia sobie z nimi.

[Ewa]

Już przez moment pomyślałam, że sama coś pisałam o Natim . Pierwszy musi otworzyć drzwi, pierwszy zejść po schodach, pierwszy przygotować stół do posiłku - jeżeli ktoś go wyprzedzi, totalna histeria. Jeżeli postanowił bawić się daną zabawką, nieistotne, że zajęta, musi znaleźć się w jego rękach. Nie można? Histeria. Nie tak jak chciałem? Histeria. Mama zakręciła wodę? Histeria. Mama dała talerz do mycia? Histeria. Oj, można by takich przykładów mnożyć na pęczki. Jak mu przejdzie, przytula się do mojej nogi i słyszę 'psieplasiam, nie chciałem".
Przytulak też z niego straszny, zazdrośnik i przylepa. Przy obcych na początku najlepsze kolana mamy
Lilka, wygląda na to, że nasze dzieci są jednak według normy. Trzeba się przyzwyczaić i nie można na nic zwalić winy

Już przez moment pomyślałam, że sama coś pisałam o Natim . Pierwszy musi otworzyć drzwi, pierwszy zejść po schodach, pierwszy przygotować stół do posiłku - jeżeli ktoś go wyprzedzi, totalna histeria. Jeżeli postanowił bawić się daną zabawką, nieistotne, że zajęta, musi znaleźć się w jego rękach. Nie można? Histeria. Nie tak jak chciałem? Histeria. Mama zakręciła wodę? Histeria. Mama dała talerz do mycia? Histeria. Oj, można by takich przykładów mnożyć na pęczki. Jak mu przejdzie, przytula się do mojej nogi i słyszę 'psieplasiam, nie chciałem".
Przytulak też z niego straszny, zazdrośnik i przylepa. Przy obcych na początku najlepsze kolana mamy
Lilka, wygląda na to, że nasze dzieci są jednak według normy. Trzeba się przyzwyczaić i nie można na nic zwalić winy

[k.leee]

Hmmm, to niesamowite, że aż tyle jest w stanie słuchać czytania, Milena co chwilę o coś pyta, za chwilę się nudzi i szuka czegoś innego
Widać, że jest słodkim, kochanym i żywym szkrabem.
Jedyna rzecz na którą bym zwrócił uwagę to granice.

[malina]

[gonya]

No tak... To dołączę do grona - ja też mam wrażenie, że pisałaś o mojej Soni. Właśnie jestem po takim "ataku". Było hardkorowo. Wrzaski, plucie, pady na podłogę, wyznania nielubienia oraz epitety ("jeśteś bzidka!" - z naciskiem na "i" ofkors), tupanie, szarpanie mamy, bicie i kopanie. Mało?
Cóż z tego, że wyznaczamy jej granice ("NIE WOLNO bić mamy", " wyjdziesz z pokoju jak się uspokoisz", "nie krzycz, bo nic nie rozumiem" etc.), przy takim napadzie, jedyne co można w naszym przypadku to przeczekać. Tłumaczenie jej czegokolwiek nic w takim momencie nie daje. Za to później, staramy się zawsze pogadać o tym co się stało, dlaczego tak nie wolno, są przeprosiny, obiecanki, że już więcej nie będzie i zapewnienia o miłości najsłodszej. Aż do następnego razu... Takie życie... Jednakowoż nie tracę nadzieji że to wszystko minie, że babeczka ma o prostu charakterek i próbuje "ustawiać" sobie świat wg własnych reguł. Tylko nie wie jednego: jeszcze trochę na to za wcześnie...:)

Tymczasem proponuję założyć GRUPĘ WSPARCIA DLA RODZICÓW KRWIOŻERCZYCH TRZYLATKÓW i podrzucać sobie patenty na nasze bestie

[malina]

Może 2 lata i 10 msc to taki czas

[k.leee]

[malina]

[k.leee]

[Amanii]

[Lilka]

Bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Teraz to już naprawdę sie uspokoiłam
Tak czułam, że trochę panikuję i przesadzam, ale z drugiej strony jak się ma kilka razy dziennie nerwy napięte do granic wytrzymałości... to różne rzeczy przychodzą do głowy, z 'moje dziecko nie jest normalne' na czele
Uff, pocieszające, że nie tylko my się tak męczymy.

Co do stawiania granic, wydaje mi sie, że staram się tego bardzo przestrzegać. Dla mnie ignorowanie krzyków i wynoszenie ryczącego dziecka do drugiego pokoju, jest właśnie granicą, określeniem 'takich zachowań nie tolerujemy, jeśli chcesz być wysłuchana, chcesz by się Tobą zająć, to zachowuj się spokojnie, bez wrzasków'. Za każdym razem tłumaczę, po fakcie, że nie jestem głucha, że mogła powiedzieć spokojnie (że chce inną miseczkę itp) i ona przyznaje, że tak, mogła. Jedyne nad czym muszę pracować wciaż, to konsekwencja. To bardzo trudne, bo czasami odruchowo na jej dziki wrzask (np. ja chciałam sama nałożyć!) oddaję jej tę łyżkę czy coś. Odruchowo, sekunda bez zastanowienia.

[adriane]

Wszystkie opisane zachowania Jaśminki są jak najbardziej typowe w tym wieku.Wkrótce bunt 3-latka przejdzie zapewne w bunt 4-latka Ale im starsze dziecko tym lepiej można się z nim dogadać.

[Karolina]

Tymek ma tak samo. Tylko wybuchy złości miał dziesięć razy dziennie. A w dzień nie śpi już od roku więc ciesz się:) Sam też nie potrafił w domu się bawić.

W tym wieku obecność rodziców już nie wystarcza, siedzenie w domu także. Jeden spacer to za mało. Dzieko chce nowych wyzwań a nie ciągle nudy w domu, te same zabawy, te same twarze. Potrzebuje rówieśników - to z nimi powinno się bawić a nie z rodzicami. Moim zdaniem to jest przyczyną. Dlatego nie wyobrażam sobie aby tymek nie szedł do przedszkola. Chyba wszyscy byśmy się pozabijali nawzajem.

[kamma]

Lilka, to Cię jeszcze pocieszę
Irma jest zaledwie o rok starsza, a takie zachowania niemal całkowicie się skończyły. A bywało ciężko...
I jeszcze odnośnie stawiania granic, bo chyba nikt o tym nie napisał: ważne są pozytywne komunikaty, tzn unikajmy mówienia "nie", stosowania zakazów. Lepiej podawać przykłady pożądanych zachowań niż tworzyć zakazy. Oczywiście czasem zakaz jest potrzebny, ale powinien mu towarzyszyć opis właściwego zachowania, na zasadzie "Tak nie wolno, a tak wolno".

[malina]

[Lily]