wegedzieciak.pl

[renka]

Ostatnio nie mam zbytnio czasu, by zagladac na forum, ale intuicja ciagnie mnie w pierwszej kolejnosci do tematu "dzis jestem...".
Szczerze powiedziawszy to nie potrafie ogarnac, dlaczego tak wiele "zwiazkow" przezywa obecnie kryzysy i nie wplywa to pozytywnie na moje podejscie do partnerstwa. Coraz bardziej zaczynam bowiem watpic, ze zwiazek dwojga ludzi jest naprawde mozliwy, ze moze byc wiecznym rozkwitem i obustronnym spelnianiem sie.
Najbardziej zas dla mnie bolesne sa kryzysy wsrod osob spodziewajacych sie dziecka, badz gdy sa oni swiezo upieczonymi rodzicami.
Moze wczesniej nie zwracalam na to zbytnio uwagi, ale wydaje mnie sie, ze np. w pokoleniu moich rodzicow mniej ludzi decydowalo sie na rozstanie, a w pokoleniu mojej babci byly to znikome przypadki.
Byc moze tak nie jest, ale tak wynika z moich obserwacji lustrujac otoczenie wokol mnie.
Czy jednak byli/sa oni szczesliwi tworzac wieloletnie malzenstwa? Czy sie prawdziwie kochaja czy tylko jest to zwykle przywiazanie i tkwienie w nie dajacym poczucia szczescia i milosci zwiazku z mysla, ze "nic mi sie juz bowiem dobrego w zyciu nie przydarzy, wiec niech bedzie tak jak jest"?...


Gdzie sie podziala milosc, ktora wszystko wybacza, wszystko zwycieza, wszystko scala etc.?

Jak swoim dzieciom mam przedstawic czym jest rodzina oraz pojecie milosci (szczegolnie partnerskiej), gdy ich wlasni rodzice nie sa razem i tak naprawde pojecie "prawdziwej milosci" byc moze nigdy miedzy nimi tak naprawde nie istnialo?...

Szkoda, ze nie wszystkie dzieci sa poczynane jako "owoc prawdziwej milosci"...

Ehhh, ide poryczec sobie w poduszke...

[ewatara]

[stokrotki]

Mi sie wydaje ze ludzie sa po prostu leniwi dlatego sie rozchodza ..... Milosc ma rozne etapy, nie zawsze jest plomienna... Nad miloscia i uczuciami partnerskimi trzeba pracowac, pielegnowac, rozmawiac - przede wszystkim (moim zdaniem) . Niestety wiele par tego nie robi, bo i po co, skoro mozna sie rozwiesc i znalesc sobie druga/drugiego, przeciez to teraz takie modne ..... . Zdarza sie tez tak, ze ludzie po prostu zle sie dobrali, ze byl tylko chwilowy zachwyt, zauroczenie... I pol biedy, jesli to rozumieja dwie strony i w zgodzie ich drogi sie rozchodza ..... Sa tez tacy (niestety), ktorzy zyja /zyli w zwiazkach, w ktorych tylko jednej stronie zalezy/zalezalo ..... no ale to tez swiadczy tylko o tym, ze partner to skonczony dupek i nalezy wlasnie do grupy tych leniwych .....
W ogole wydaje mi sie, ze w dzisiejszych czasach ludziom brakuje takiej "normalnej radosci dnia codziennego", gubia sie w swiecie, a co za tym idzie gubia sie takze w relacjach z tymi najblizszymi .....

[ Dodano: 2008-08-21, 00:51 ]
Z takich moich obserwacji wynika, ze pokolenie naszych rodzicow rozwodzi sie teraz (przynajmniej w moim otoczeniu). Tkwili przez lata w nieszczesliwych małżeństwach, ich główną motywacja tego stanu były dzieci. Kiedy dzieci usamodzielniły się w końcu decydują się na zakonczenie tego co już dawno się skonczyło .... to smutne i niestety prawdziwe .... Ja mam tylko cichą nadzieję, że mnie to nie spotka ..... pracuję nad tym każdego dnia z moim mężem

[Tobayashi]

[wiosna]

Moim zdaniem najważniejsza w związku jest szczerość i otwartość.
Nie ma co oczekiwać, że 'wielka miłość' nadejdzie, jeśli druga strona musi domyślać się czegokolwiek. W moich oczach szczerość jest zdecydowanie na I miejscu,
i nie chodzi mi o niekłamanie - bo kiedy dwie strony się okłamują, trudno mówić o jakimkolwiek szacunku, gdzież więc miłość. Chodzi o umiejętność otworzenia się całkowicie, przyznania do swoich błędów i wybaczenia błędów partnera.
I oczywiście - kiedy partner okaże się niegotowy na takie życie - nas to porządnie kopnie, ale chyba warto ryzykować.
Jeszcze-nie-mąż-mój jest moim przyjacielem, jest bliską mi osobą, i dopiero póżniej - partnerem.
to powiedziałam ja - bardzo szczęśliwa i pełna miłości

[zina]

[wiosna]

[daria]

[quote="stokrotki"]Mi sie wydaje ze ludzie sa poprostu leniwi dlatego sie rozchodza [/quote


trzeba mieć chęci i starać się coś zrobić! to wazne!!

[puszczyk]

Ostatnio chyba Ania D. napisała o dbaniu o drugą osobę aż do znudzenia. Utkwiło mi to w pamięci. Widzę, że to jest ważne. Gorzej gdy ta druga osoba nie postępuje tak samo...

A co do szczerości i otwartości też uważam to za ważne, ale nie mam co liczyć na długie rozmowy o naszych uczuciach i problemach, bo ich po prostu nie będzie. Mój kochany unika konfliktów jak ognia, a rozstrząsać uczuciowych dylematów najzwyczajniej nie potrafi.
Ja za to nadrabiam i truję mu do ucha a on tego uważnie słucha.
Ale ogólnie jestem szczęśliwa, chociaż bywały chwile, że byłam załamana...

[Capricorn]

[Tobayashi]

Cytat:

Ostatnio chyba Ania D. napisała o dbaniu o drugą osobę aż do znudzenia. Utkwiło mi to w pamięci. Widzę, że to jest ważne. Gorzej gdy ta druga osoba nie postępuje tak samo...

Jasne, że trzeba o siebie dbać, ale nawzajem. "Aż do znudzenia" nie brzmi za dobrze Znam panów, którzy tak przyzwyczaili się do troski i opieki ze strony kobiet, że uważają to za naturalne i im należne, natomiast sami nie poczuwają się do troski o żony wcale a wcale Kobiety, będąc z natury rzeczy bardziej opiekuńcze, dają się często wkręcić w taki nierówny układ.

[wiosna]

Ja myślę, że jest różnica w takim dbaniu o kogoś, gdzie robi się coś za niego (wszystko czasem), bo może to łatwo pójśc w stronę niańczenia lub trzymania pod kloszem - a nie o to chodzi. Dbanie to dawanie wsparcia, opiekowanie się, ale takie zdrowe, takie, że ja chcę zrobić dla Ciebie wspaniały obiad, a z niego potajemnie te lepsze części nakładam Tobie na talerz, aby dać tyle, ile mogę najwięcej
I znowu - jeśli z drugą osoba nie trafimy, to będzie bolało - ale inaczej nie ma sensu.

Bardzo ważną sprawą jest słuchanie siebie nawzajem, co ja 'wpisałam' jakby w rozmowę - bo nie chodzi o dużo słów, a o to, że czyjeś słowa do nas trafiają, a my nasze staramy się przedstawić tak, żeby druga strona mogła zrozumieć (jeśli oczywiście zechce słuchać).

Ja również wyniosłam z domu rodzinnego niechęć do mężczyzn, u mnie jednak było to otwarcie mówione - 'chłop to inny gatunek człowieka', co ja pamiętam od zawsze, od dzieciaczka
Nie mamy jednak wpłypu na to, jacy byli nasi rodzice, więc jedyne, co można, to nie zniechęcać się i sprawdzić, i co ważniejsze dostrzec to, co w 'chłopach' dobre i poprawić w naszych rodzinach
Nabranie szacunku do kogoś, do świata, do siebie, jest chyba wszystkim co jest potrzebne. Za tym idzie i szczerość, i taka otwartość, jaką mam na myśli, i nie oczekiwanie zbyt wiele od drugiej strony. A za tym jest szczęście, i spokój, i miłość.

A, jedno jeszcze.. odkąd mieszkam na wsi, mam możliwość poznawania tutejszych obyczajów
Jakoże trafił mi się bardzo fajny sąsiad, rozmawiam z nim często - czasem też o związkach. Myślę, że sporo racji jest w tym, co zostało już napisane wyżej. Mnie jednak uderzyła jedna ogromna różnica - tutaj ludzie nie są ze sobą dlatego, że się kochają w naszym rozumieniu tego słowa. Tutaj jeśli kobieta jest wolna i 'robotna' , jest uznana za interesujący materiał na żonę. Jeśli przy tym jest młoda, nie ma dzieci i ma zgrabny tyłeczek - tym bardziej.
Małżeństwo nie jest wynikiem miłości, a układu, umowy - do mężczyzny należy zorganizowanie i przyniesienie do domu pieniędzy, zapewnienie drewna, węgla na zimę, 'obsługa' pól; kobieta natomiast ma zapewnić mu obiad, wychowywać dzieci, prać, kuchnię posprzątać.. I ja zszokowałam się tym, że tutaj tak to funkcjonuje - z żoną się w większości przypadków nie rozmawia (z mężem też nie, nie chodzi mi o dyskryminację kobiet). Czasem 'umowa' jest taka, że kobieta nic nie musi, czasem taka, że mąż nic nie musi. Ta druga czasem jest poparta czynem.
Kobieta ma nie wtrącać się do tego, co robi mąż, zwłaszcza poza domem. Druga strona - zależnie 'kogo kobieta weźmie'.
Sąsiad mój zszokowany jestnatomiast tym, że ja sporo czasu spędzam od jakiegoś czasu przy komputerze, rozmawiając z 'tym moim' bo o czym tu rozmawiać ? przez 'telefon' nic przecież nie można...?

Proste podejście, prości ludzie. Myślę, że nie można porównać tak prosto rozstań (i związków) z kiedyś (z na wsiach) i z teraz.
Ja przynajmniej teraz nie zamierzam, bo i tak rozpisałam się potwornie, ale cuż - ja tak już mam..

[Martuś]

[DagaM]

[Tobayashi]

To niańczenie to model przekazywany z pokolenia na pokolenie. Są takie kobiety, które ten model kopiują bez refleksji i mądre babki, które go przełamują. A więc brawo, DagaM

[ Dodano: 2008-08-21, 11:52 ]
Martuś napisała:

Cytat:

ludzie rozchodzą się obecnie coraz szybciej, i z coraz bardziej błahych powodów, najczęściej mając małe dzieci - a główną przyczyną jest to, że po prostu nie potrafią się dogadać.

Wydaje mi się, że może tak się dziać dlatego, że osoby te same pochodzą z dysfunkcyjnych rodzin i to, co znają, to kiepskie związki, w których nie było rozmowy, dyskusji, rozwiązywania problemów. Po prostu tego nie potrafią, a nie są na tyle świadomi i otwarci, by tę wiedzę zdobyć - na terapii, z książek. Mają przed oczami jedynie obraz swojej wiecznie nieszczęśliwej matki czy sfrustrowanego ojca, a że nie widzą innej drogi wyjścia, mówią sobie "o nie, ja tak nie chcę. jak się nie da tego zmienić, to ja wysiadam z tego pociągu".

[ Dodano: 2008-08-21, 11:57 ]
Ludzie bardziej świadomi swojej sytuacji, pomimo złych wzorów wyniesionych z domów, szukają, próbują zmieniać (=leczyć) siebie, pracować nad związkiem, ale jest tu duże ale: jak wiadomo, nader często kardynalny błąd zostaje popełniony na samym początku związku, to znaczy wybieramy partnera, który jest podobny do naszego ojca/matki i wpadamy w dobrze znane nam klimaty. Jeżeli oboje partnerzy w porę się obudzą i zaczną zmieniać sytuację, to wspaniale. Ale znam właśnie przypadki, gdy kobieta rozumiała problem i się starała, a mężczyzna wypierał problem i uparcie trwał przy chorym związku.
Dlatego uważam, że wówczas jedynym rozwiązaniem jest odejście, co równa się ratowaniu siebie i dzieci.

[Kasia B.]

Cytat z książki kiedyś tutaj polecanej "Kochaj siebie, a nieważne z kim się zwiążesz"


Większość rozwodów jest zbyteczna" - wyrokuje Eva-Maria Zurhorst, która dzięki swemu zawodowi terapeutki związków ma doskonały wgląd we frustracje wielu par. W swojej książce rozprawia się z wiecznym oczekiwaniem na kolejnego partnera, który okaże się wreszcie tym "właściwym". Partnerstwo jest, jej zdaniem, wymagającą, a zarazem opłacalną drogą rozwoju, czyli kolejną drogą do uzyskania pełni człowieczeństwa. Głęboki związek i miłość okazują się możliwe i tam, gdzie wszelkie nadzieje zostały już pogrzebane. Jesteśmy dzisiaj tak bardzo nastawieni na konsumpcję i błyskawiczne pozbywanie się zbędnych przedmiotów, że wzorzec ów przeniósł się wreszcie i na zjawisko partnerstwa. Będąc z drugim człowiekiem, mamy iluzję posiadania siebie nawzajem, a nie partnerstwa. Pragnieniu zaś posiadania dla siebie czegoś (tu - kogoś) towarzyszy iluzja, że należy osiągnąć to bez wysiłku. Jest to wzorzec, który Eva-Maria Zurhorst nie bez racji nazywa "fenomenem Borysa Beckera". Jej zdaniem, związek i miłość tak naprawdę zaczynają się wtedy, kiedy minie pierwsze zauroczenie i przychodzi nam zmierzyć się z problemami codzienności.


A tutaj taka ciekawostka hxxp://www.emetro.pl/emetro/1,85648,5500037,Moda_rozwodowa.html

[daria]

[Martuś]

[Lily]

To ja po raz setny polecę książkę hxxp://www.dobreksiazki.pl/b2898-zdobedziesz-milosc-jakiej-pragniesz.htm

[Jagula]

Moim zdaniem- na podstawie obserwacji znajomych związków (swojego oczywiście również) brakuje między ludźmi szczerości, otwartości, potrzeby wzajemnego zrozumienia dbania o siebie (co wynika z poprzednich cech) i zaufania. Dla mnie właśnie zaufani,e jest podstawą związku...jeśli możemy bezgranicznie zaufać drugiej osobie to zapewne będziemy w stanie wspólnie pokonać większość przeciwności- pomóc sobie i partnerowi, wyjaśnić wszelkie rozbieżności- i im wcześniej uda nam się owe rozbieżności wyjaśnić - tym oczywiście lepiej.

A rozstania wynikają z tego ,że ludziom nie udaje się osiągnąć czegoś z cech wyżej wymienionych, brakuje czasu na rozmowy, brakuje sił i chęci żeby znaleźć ten czas, brakuje motywacji i wiary w celowość dialogu....
Dlatego - mimo,ze jesteśmy dobrymi kumplami, częściej lub rzadziej wybucha miedzy nami namiętność, łączą nas dzieci i wspomnienia- nie jesteśmy w stanie tolerować drażniących codziennych nawyków, sposobu bycia i swoich dziwactw- ich tolerowanie staje się katorgą...
Czasami stawiamy za wysokie wymagania naszemu partnerowi...nasze wyobrażenia o nim są zgoła inne od rzeczywistości...

Ostatnio z moim mężem stwierdziliśmy,że wzajemna miłość to także kochanie wzajemne swoich dziwactw

Związek to dawanie i branie, to wzajemne relacje, które aby były poprawne powinny mieć ustalone reguły...to pytania- czego ja oczekuję i co mogę dać...

Koniec tego wymądrzania
Jestem w szczęśliwym związku choć bywają momenty kiedy mam ochote spacyfikować drugą połowę, wysłać na koniec świata albo co najmniej skopać tyłek....ale taka burza zawsze jest przyczynkiem do konstruktywnej rozmowy, którą gdzieś po drodze przeoczyliśmy....
Więc stawiam na zaufanie i wzajemny kompromis...i oczywiście należy dbać o siebie i swój związek- obustronnie

[Kamm]

[Tobayashi]

[Capricorn]

[stokrotki]

[kamma]