wegedzieciak.pl

[LucySky]

dziewczyny, dziękuję za odpowiedzi
Kat no właśnie mi w całej tej sytuacji z marudnym, wrzeszczącym, nieposłusznym czterolatkiem przeszkadza to, że krzyczę na niego. Staram się tego nie robić, bo to do niczego nie prowadzi, ale po prostu czasem puszczają mi nerwy. Chociaż ten wiek ma też wiele zalet, niekończące się, śmieszne monologi, coraz większa samodzielność, coraz ciekawsze książki do czytania przed spaniem...
kamma tak się staram robić, brać go za rękę, kiedy gryzie, zauważyłam już, że mówienie o tym nie pomaga. I mam wrażenie, że u niego to już niestety jest nawyk, dzisiaj przy bajce obgryzał, no chyba, że kot Filemon aż takie emocje w nim wzbudza, kto wie. Postaram się jak najwięcej z nim gadać podczas takich sytuacji z napięciem. Czyli rozmowa, tłumaczenie są dobre na wszystko.
bronka te pasożyty to mi chodzą po głowie już od jakiegoś czasu, w sensie przenośnym nie dosłownym. Kiedyś robiłam mu badanie. podczas pełni, ale nic nie wyszło. Chociaż podobno te badania są i tak bez sensu. Możesz mi napisać co to za żel? Chciałabym spróbować.

[zorro]

Mój syn zaczął obgryzać paznokcie, gdy urodziła się jego siostra, a na dodatek poszedł do szkoły. Przeszło mu dopiero, gdy dwa razy załapał jakąś grypę żołądkową i miał namacalny dowód na to, że niezdrowo jest obgryzać paznokcie. Przedtem wiedział, że brudne, ale nie mógł się powstrzymać.

[LucySky]

no właśnie, jeszcze jak gryzie w domu, to spoko , ale jak na placu zabaw po zabawie w piasku widzę łapy w buzi to jestem naprawdę niepocieszona. Tłumaczenia nie pomagają, że bakterie, że jajka robali.
Dzisiaj byli u nas znajomi - cały czas do nich wesoło gadał, choć pierwszy raz w życiu ich widział. A ta dziewczyna, która była nie mogła uwierzyć, że można nie jeść mięsa. Jestem pierwszą wegetarianką jaką poznała

[zorro]

Czyli w zasadzie powinnaś trzymać kciuki, żeby te bakterie zadziałały. Żartuję, oczywiście, ale u nas tylko ciężki ból brzucha pomógł... I to raz nie wystarczyło, bo myślał, że przypadek. Do dziś mu współczuje, bo to jeden z nielicznych przypadków, gdy chorował i czuł się niezwykle podle.

[bronka]

[LucySky]

dzięki, zapytam w sklepie zielarskim, może mają, jak nie to w aptece.

[dżo]

[ań]

ha, ja teraz znów mam w domu 4-ro latka.
No i generalnie jest o wiele bardziej znośnie niż Jagodą w tym wieku.
Da się z Nim dogadać
z rzeczy cięższych do zniesienia jest tylko to, że jak Mu co nie idzie to szybko się denerwuje i wtedy jęczy oraz to głośniej,
albo fiksuje się na jakimś jednym słowie albo kilku i w kółko tworzy zdania z tym ogólnie często gada to samo, najczęściej coś słowotwórczego i kompletnie bez sensu, i zamęcza nas tym, bo gada nonstop
ah, no i jest kompletnie utożsamiony ze szczurem, ale z tym da się żyć
jest leniuchem jak trzeba sprzątać, choć pokierowany potrafi byc dobrym kompanem do sprzątania

[kamma]

[eMka]

[lilias]

[ań]

[lilias]

[Kat...]

lilias, sorry ale albo to co opisujesz jest normalne, albo ja jestem okropną matką i ręce opadają. A czego oczekujesz od zmęczonego czterolatka w tłoku? Tego, że będzie siedział nieruchomo i nie odzywał się czy jeśli już się odezwie to będzie mówił wierszyki i będzie tylko i wyłącznie zadowolony?
Wiesz przecież sama jako matka, że dzieci nie rozumieją do pewnego wieku, że nie wszystko musi być tak jak chcą i mają prawo powiedzieć, że coś im się nie podoba. A to, że nie robią tego tak jak dorośli... Z też zawsze koniecznie chce siedzieć przy oknie i widzieć co jest za nim i zawsze jest zawiedziony jak takiego miejsca nie ma. Nie zachowa tego dla siebie, nie powie mi później, on to wyjęczy tu i teraz. Mnie też denerwuje czasem jak np kopie. Ale jak nie słucha to co mam niby zrobić? Uderzyć go? Rzucić się na jego nogi i unieruchomić ryzykując upadek?
To jest też przecież wiek testowania reakcji, tego na ile można sobie pozwolić. Uważasz, że matka powinna poważną rozmowę przeprowadzać w środku zatłoczonego autobusu? Ja też bym to odłożyła na jak wysiądziemy jeśli normalne prośby byłyby olewane.
Może to niedoskonałość komunikacji internetowej ale mnie jako matkę małego dziecka właśnie taka postawa jak Twoja boli. Ocena. Ręce opadają, że dziecko jest dzieckiem.

[MartaJS]

[Kat...]

No proszę Marta jak zwykle ujęłaś to prosto i zwięźle.

lilias sama napisałaś dlaczego dzieci uważają, ze są dozwolone. A skąd mają wiedzieć kto na co zezwala? Może gdzieś indziej właśnie takie zachowania są dozwolone? Gdyby to nie było normalne, nie występowałoby u wszystkich/większości dzieci. Funkcjonowania w społeczeństwie gdzie zasady są wynikiem umowy trzeba się nauczyć. I to nie tylko problem dziei ale także niektórych obcokrajowców. To co dla nas dorosłych czasem jest oczywiste, pożądane lub nie, dla innych czy dzieci czy "obcych" nie musi tak od razu.

[lilias]

Kat..., nigdy nie będą dla mnie normalne rękoczyny, wyzwiska, ani u dziecka, ani u dorosłego. u większości dzieci jakie znam (i znałam)nie występują aż takie napady agresji i wściekłości. załamuje mnie raczej nie zauważanie problemu, bo uważam to za problem. myślę, ze dziecko o coś woła, że potrzebuje poczucia bezpieczeństwa, uwagi i czasu dorosłych, pewnych reguł.

[MartaJS]

Myślę, że wszystko zależy od skali. Na pewnym etapie rozwoju to są chyba zachowania normalne, w pewnych granicach. Ja w sumie nie widuję zbyt wiele histeryzujących dzieci. Owszem, zdarzają się sceny, wrzaski, rzucanie się na ziemię, szczególnie w dużych sklepach, ale żeby to było jakieś masowe zjawisko - nie powiedziałabym.

[mariaaleksandra]

Polecam książkę "Rodzicielstwo przez zabawę". Bardzo fajnie jest tam napisane jak sobie radzić z emocjami dziecka m.in.
Jak kupowałam to książkę, to raczej przypadkiem. A jest w niej tyle ciekawych rzeczy, że nawet jak ktoś nie ma i nie planuje dzieci, to żeby się uporać z niektórymi swoimi emocjami, warto ją przeczytać. Zacytowałabym parę fragmentów, ale jest ich tyle, że najlepiej ją po prostu przeczytać

[Kat...]

[lilias]

[bodi]

[lilias]

bodi, zlituj się. wychowałam dwójkę i mam na bieżąco kontakt w dziećmi. zawsze szukam rozwiązania problemu i myślę, że każda mama czy tata też mogą. nikt nie obiecywał, że będzie lekko, łatwo i przyjemnie.

zresztą napisałam co miałam na myśli. ponownie najlepszego i już tu nie zaglądam, bo wystarczy, że napiszę coś innego niż się oczekuje i już atak, albo przypisywanie mi złych intencji. szczerość i obszerność wypowiedzi działa na moją niekorzyść. wystarczyłoby przecież napisać "hej, jest ok, a będzie jeszcze lepiej", "samo przyszło, samo przejdzie".

jako rodzic przechodziłam wszystkie etapy, z poczuciem winy włącznie, więc niech każdy ze swoim etapem robi co uważa, ale niech coś robi, bo przeczekiwanie niczego nie da. same zaobserwujecie, że przy odpuszczaniu sobie im dalej tym gorzej

[excelencja]

dżo, u nas dramatyczny etap był jak Li miała 3 lata i kilka miesięcy, czyli poszła do przedszkola tego, do którego chodzi.
Niedobrze mi się robiło, jak miałam iść po nią, bo prawie codziennie wyprowadzałam ją histeryzującą.
Zaczęłam ją ubierać od lewego zamiast od prawego buta i szła lawina, nie do opanowania, nie do zatrzymania.

To chyba był najgorszy czas w naszej wspólnej drodze. Tłumaczyłam sobie, że odreagowuje stres z przedszkola, ale to był chyba taki etap.

Teraz takie napady zdarzają się też, ale niezwykle rzadko, raz na kilka tygodni może rzadziej.
A wtedy przeważnie 2 razy dziennie.

Teraz jest rewelacyjnie, strasznie mi fajnie z tą kobietką.

[excelencja]

lilias, kompletnie nie rozumiem czemu dziwi Cię taka sytuacja w autobusie.
To jest normalne.
Niestety. Dzieci tak robią.