wegedzieciak.pl

[Humbak]

Lily, doczytuję wątek i Twoje odpowiedzi wiele mi też odpowiadają na pytania
Ponieważ co do szkoły moja opinia jest bardzo bliska opinia bodi, może jest u mnie tak jak napisałaś - po prostu uważam że szkoła nie jest dla mnie ale dla kogoś innego być może? Pytanie dlaczego ja też muszę...

[lilias]

podzielam zdanie dyni co do "wychowywania przez szkołę". możliwe, zdarza się, ale normą nie jest. szkoła dla mnie to tylko uzupełnienie tego co dziecko wynosi z domu, ale niezaprzeczalnie wielu dzieciom pozwala na przetrwanie trudnego dzieciństwa i obserwowanie i utrwalenie, że można inaczej. szkoła to świat (społeczeństwo, środowisko) w pigułce- uczy jak sobie radzić w grupie, albo inaczej to określę: wyciąga na wierzch nasze (dzieci) problemy z funkcjonowaniem w grupie z jednoczesnym zachowaniem swojej odrębności. Szkoła to ludzie-nauczyciele- tacy jak my. też mają problemy wychowawcze ze swoimi pociechami i wszystkie inne, które i nas spotykają.

Nikt nas nie uczy bycia rodzicem. dobrze czasem mając dziecko wrażliwe czy zamykające się na otoczenie skorzystać z poradni psychologiczno-pedagogicznej z prawdziwego zdarzenia. nasza intuicja czasem za wolno działa i nie umiemy pomóc dziecku ani sobie Czas dla dziecka, nauka śmiania się z siebie, nauka opanowania stresu to wszystko to milion drobnych codziennych naszych czynności, słów, sygnałów i gestów kierowanych do dziecka. Tak to widzę

nie jestem nauczycielem a może szkoda, tylko za młodu się spietrałam czy podołam

podzielam zdanie dyni co do "wychowywania przez szkołę". możliwe, zdarza się, ale normą nie jest. szkoła dla mnie to tylko uzupełnienie tego co dziecko wynosi z domu, ale niezaprzeczalnie wielu dzieciom pozwala na przetrwanie trudnego dzieciństwa i obserwowanie i utrwalenie, że można inaczej. szkoła to świat (społeczeństwo, środowisko) w pigułce- uczy jak sobie radzić w grupie, albo inaczej to określę: wyciąga na wierzch nasze (dzieci) problemy z funkcjonowaniem w grupie z jednoczesnym zachowaniem swojej odrębności. Szkoła to ludzie-nauczyciele- tacy jak my. też mają problemy wychowawcze ze swoimi pociechami i wszystkie inne, które i nas spotykają.

Nikt nas nie uczy bycia rodzicem. dobrze czasem mając dziecko wrażliwe czy zamykające się na otoczenie skorzystać z poradni psychologiczno-pedagogicznej z prawdziwego zdarzenia. nasza intuicja czasem za wolno działa i nie umiemy pomóc dziecku ani sobie Czas dla dziecka, nauka śmiania się z siebie, nauka opanowania stresu to wszystko to milion drobnych codziennych naszych czynności, słów, sygnałów i gestów kierowanych do dziecka. Tak to widzę

nie jestem nauczycielem a może szkoda, tylko za młodu się spietrałam czy podołam

[dynia]

[Humbak]

[dynia]

Ja rozumiem ,sama kiedyś poważnie analizowałam ideę homeschoolingu.Uważam jednak ,że są pewne typy dzieci,którym szkoła jest w jakimś stopniu potrzebna(moje z całą pewnością do nich należą ).

Tutaj artykuł o H.S ,niewiele ich po polsku więc można zerknąc okiem.
hxxp://www.edukacjadomowa.piasta.pl/pytania.html

[rosa]

do HS to trzeba być nieźle zdyscyplinowanym i mieć dużo cierpliwości, niegdy nie brałam pod uwagę takiego rozwiązania

moi synowi uczęszczają do najzwyklejszych rejonowych szkół, niektórych nauczycieli mają fajnych, niektórych beznadziejnych, kolegów też bardzo różnych, z różnych środowisk
moim zdaniem dzieci uczą się funkcjonować w społeczeństwie, które nie składa się z samych dobrych i miłych ludzi; uczy samodzielności, podejmowania decyzji; wywołuje różne emocje co też jest dla mnie ok

jeżeli chodzi o program nauczania, to rzeczywiście nie jest super, ale nie mam na to żadnego wpływu

[Anja]

Humbak, moim zdaniem, dobra szkoła z dobrymi nauczycielami (z pasją i wiedzą) wychowuje. Problem w tym, gdzie taką znaleźć.
Po co dzieciom szkoła? Jeśli pomyślimy o fajnej dobrej szkole z klimatem to znalazloby się kilka zalet (poza przekazywaniem wiedzy). Przede wszystkim praca w grupie, wiadomo (inna sprawa, że większość polskich szkół tak nie pracuje). Szkoła przydaje się też jako wylęgarnia znajomości i przyjaźni dziecięcych. I jeszcze coś. Pozwolę sobie skomentować to: "generalnie rzecz biorąc faktów które inteligentny rodzic może nauczyć je sam (1. mówię o poziomie podstawowym tylko i wyłącznie, nie zakładam że jestem wszechwiedząca; 2. mówię o dzieciach rodziców wykształconych." Otóż nauczyciel (z pasją) danego przedmiotu zostawia w tyle nawet najambitniejszego rodzica. Chodzi mi o warsztat, o metodykę. Uczenie angielskiego czy matematyki na poziomie podstawowym wydaje się łatwe - ze względu na materiał. Ale jak to zrobić, by dziecko to uwielbiało? Jak wymyślić zabawę na setne powtórzenie alfabetu czy tabliczki mnożenia? Rodzic, który jest nauczycielem wielu przedmiotów i do tego rodzicem po prostu raczej nie ma na to czasu. Dlatego ja wolę powierzyć dziecię fajnemu nauczycielowi. No i naprawdę praca zespołowa, praca w parach (wiem, powtarzam się ) przy zgłębianiu czegokolwiek jest bardzo ważna (owszem, praca indywidualna również). To tak na szybko, trochę chaotycznie.
BTW, jestem nauczycielem, pracowałam w fajnej szkole.

[madziulina]

Nie jestem rodzicem i może nie powinnam się wypowiadać, jednak to zrobię. Ze swojego punktu widzenia powiem, że nie wyobrażam sobie życia bez szkoły. Wiadomo, że codzienność w tak zróżnicowanym środowisku bywa ciężka, ale czy w dorosłym życiu jest inaczej? Z tego, co widzę, to raczej nie. Nie chciałabym uczyć się wyłącznie w domu, bo wydaje mi się to zwyczajnie nudne. Nie mam tu na myśli toku zajęć, ale całej szkolnej otoczki, jak np. przerwy. Zwariowałabym, gdybym po 45 minutach nie mogła pogadać z fajnymi ludźmi na ciekawe tematy. Bardzo kocham moich rodziców, lubię z nimi rozmawiać, jednak to nie to samo. Wiem, że dzieci, których rodzice decydują się na HS, nie są wyobcowane i zamknięte jedynie w czterech ścianach, ale wydaje mi się, że to nie jest to samo. Na pewno nie to samo! Wszystkich najfajniejszych ludzi, których spotkałam w swoim życiu, poznałam właśnie w szkole. A codzienne sytuacje, które zdarzają się w klasie (jakieś konflikty między uczniami, nawał sprawdzianów...) są po prostu normą i uczą, jak sobie w życiu radzić.
Czego uczy szkoła? Nie tylko tabliczki mnożenia i Twierdzenia Pitagorasa, bo faktycznie tą wiedzę można przyswoić w domu, ale PRZEDE WSZYSTKIM: tolerancji, wyrozumiałości, przyjaźni i... życia. Tak przynajmniej wynika z mojego doświadczenia. Szkoły, do których dotychczas chodziłam (podstawówka i gimnazjum) wspominam jak najlepiej. To moje najfajniejsze lata, chwile i świetni ludzie. Zobaczymy, co będzie w liceum...
Zapomniałam! Wycieczki szkole to dopiero frajda

[alcia]

[Humbak]

[bodi]

Humbak, przede wszystkim bardzo Ci dziękuję za odpowiedź
To dla mnie bardzo cenne bo większośc dzieci na forum jest w wieku przedszkolnym.

[Humbak]

bodi, wiem, że mogę ale dla mnie finansowo jest to nierealne... przyznaję że interesuje mnie nie metodologiczny aspekt nauczania domowego ale finansowy... jak radzą sobie z tym faktem finansowo takie rodziny... bardzo mnie to ciekawi

Inna sprawa czy jest to dobre dla moich dzieci - ktoś się tu wypowiedział że to co ja uważam za dobre nie musi być dobre dla moich dzieci. I to prawda - na dzień dzisiejszy uważam, że szkoła jest dla natalii i nie jest dla kuby (odnoszę się do ich charakterów, też tym co widzę w przedszkolu, podejściu do niego kuby który jest niezwykle niezależną istotą i wyciąga z otoczenia to co chce i kiedy chce i podejściu natalii która do przedszkola poszła bo chciala i nas o to prosiła od samego początku, jest bardzo społeczna, mniej niezależna). Nie wszystko dobre dla wszystkich.

Błędy dotychczasowe tylko nas wzbogaciły i rodzina kwitnie ale też każą one mi się zastanowić nad wieloma rzeczami związanymi ze szkołą. Zawsze powtarzałam to samo o lekarzach - nie wiesz który jest dobry dopóki na serio nie zachorujesz, nie pytaj więc tych którzy się nie przejechali na zdrowiu tylko tych po przejściach bo od nich dostaniesz adres lekarza z duszą. Poznałam, że podobnie jest ze szkołą - wszyscy ci którzy nie mieli problemów nie mają do niej zastrzeżeń, ci którzy się natomiast przejechali potrafią powiedzieć naprawdę wiele dla mnie cennych rzeczy i tych dobrych i tych złych

[madziulina]

[Anja]

Hmm, Humbak, ja Cię do edukacji domowej zniechęcać nie zamierzam, ale kilka słów jeszcze napiszę.
Co do metodyki, to ja to chyba inaczej pojmuję. Myśląc o bogactwie sposobów przekazania wiedzy nie nastawiam się na "spodobanie się" 30 różnym dzieciom. Przyznam, że to mnie zdziwiło. Ponadto, ja nie mam doświadczeń z uczeniem w państwowej szkole - miałam ten "luksus", że pracowałam w społecznej (bardzo małe klasy, pojedyncze - nie A, B, C...). Znajomość dzieci swoją drogą, ale bycie pasjonatem tego, czego się uczy to inna sprawa. Ja z każdym rokiem robiłam coraz większe cuda na kiju (znałam coraz więcej świetnych zabaw, piosenek, chantów itp, miałam coraz bogatsze zbiory fajnych zadań, coraz więcej "pomocy naukowych", co roku robiłam teatrzyk, nie mówiąc o regularnym czytaniu oryginalnych książeczek) - to jest po prostu świetna sprawa. No i, przepraszam, że się chwalę, miałam niezłe "efekty". Wśród rodziców moich uczniów byli również angliści i byli zdziwieni. Dlatego myślę, że nie ma takiej frajdy i efektów w domu.
Co do nabywania podejścia do nauki, zgadzam się z tym, że szkoła jest tu bardzo ważna. Ale obserwując niektórych moich uczniów nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że to jednak dom modeluje postawę do uczenia się. Mam też (ale małe) porównanie rodzinne - aż razi w oczy przejmowanie postaw po rodzicach.
To wszystko piszę obecnie z perspektywy nauczyciela (pracowałam przez 7 lat). Syn zbyt mały jeszcze. Wiadomo, może za 10 lat będę na to patrzeć inaczej i kto wie, może moje spostrzeżenia będą podobne do Twoich.

[rosa]

Humbak, czy bierzesz pod uwagę zdanie dzieci? czy Natalia woli szkołę niż hs?

[Humbak]

[dynia]

Nie wiem czy czytaliście,że najwięcej genialnych dzieci wyrasta z dzieciaków wychowywanych przez babcie,które nie ingerują za bardzo w rozwój intelektualny dziecka dbają tylko o jego bezpieczeństwo.Bardzo dużo w tym prawdy nic dziecku nie narzucasz,także swoich pasji,nie zagłuszasz niczym dziecka,nie przeładowujesz nadmiarem informacji ,samo ma czas na odkrywanie siebie,same znajdują swoją metodę.

[Anja]

Humbak, bardzo Cię przepraszam - rzeczywiście wygląda to tak, jakbym sugerowała, że zaszczepiłaś córce jakąś niechęć. Akurat myślę, że TY na pewno nie. Myślę wręcz, że to przejściowe trudności / bunt(?) - nawet nie zamierzam analizować przypadku Natalii, bo nic mi do tego.
Z tymi postawami, to często rodzice mają w sobie samych niechęć do nauki jako takiej, postawę, że uczenie się to nuda, ale trzeba, żeby w przyszłości wyjść na ludzi i dobrze zarabiać... I wówczas, choćby nauczyciel stawał na głowie i klaskał uszami, trudno jest sprzedać dziecku, że uczenie się to frajda. Im młodsze dziecko, tym łatwiej (mam również takie doświadczenie, że starsze dzieci są już czasem "zmanierowane" i bywa że z miejsca nie ufają nauczycielom).

[rosa]

Humbak nie wzięłam cię za fanatyczną matkę, tak po prostu zapytałam, a wcześniejsza Twoja wypowiedź mi umknęła

ja NIENAWIDZIŁAM szkoły podstawowej, moi synowie lubią, podejrzewam że hs byłby dla mnie jako dziecka czymś cudownym, a jak pytałam chłopców to dla nich zupełnie nie

zgadzam się że program nauczania jest nieudany, więcej frustrató niż nauczycieli z pasją, ale dla mnie to właśnie jest życie, nuda też jest potrzebna, a czasmi bywa motywacją do nauki

podoba mi się to co napisała dynia

[majaja]

[tęczówka]

dynia, ,to ma sens!
jak tak myślę to rzeczywiście dużo wyniosłam z czasu spędzanego z babcią(a trochę go było,bo mój brat chorował w dzieciństwie i mama musiała zająć się jego leczeniem)-jak teraz opowiadam znajomym co robiłam z babcią w dzieciństwie to mi zazdroszczą.
nauczyła mnie szydełkować,robić na drutach,dawać zwierzętom jeść,brała mnie ze sobą na "zmianki",święcenia pól itp i do dziś znam wszystkie możliwe kościołowe piosenki
czytała mi dużo religijnych rzeczy i przede wszystkim-opowiadała o swoich przeżyciach:wysiedleniu,fałszywym małżeństwie,ucieczce dziadka z Auschwitz,poczuciu obcości wśród "chadziajów"...
co ja z nią już przeżyłam...była świadkiem mojego pierwszego zerwania z katolicyzmem("babciu wiesz co,boga nie ma i nigdy nie było"),jak miałam problemy z alkoholem związane to też mi pomagała się wylizać.
babcie rulez,nawet te trochę stuknięte

[zina]

Lubilam swoja mala szkole muzyczna, do ktorej chodzilam przez pierwsze 5 lat. Jedna klasa, ta sama nauczycielka uczaca nas wszystkich przedmiotow przez taki wlasnie okres czasu (mam z nia kontakt do dzis!) Czulam sie w niej bardzo bezpiecznie i niemal domowo.
Druga podstawowka byla juz ogromna i anonimowa.
Mysle ze wazne jest zeby zagwarantowac dziecku, szczegolnie w pierwszych latach pojscia do szkoly, taki osrodek w jakim jest w miare przyjaznie choc oczywiscie nie wiem do konca na jakich kryteriach mialby sie ten wybor oprzec.
Nie wyobrazam sobie na dzien dzisiejszy edukacji domowej ale zyje w kraju, w ktorym m.in nie naucze mojej corki jezyka angielskiego stad poslanie do szkoly czy przedszkola uwazam wrecz za dobrodziejstwo.

[Anja]

Humbak, coś o edukacji domowej:
hxxp://dziecisawazne.pl/co-to-jest-homeschooling-czyli-edukacja-domowa/2/

[Humbak]

Anja, świetne podsumowanie, bardzo mi się podoba

Generalnie rzecz biorąc dla mnie homeschooling przebija jedynie edukacja montessori i waldorfska-montessori (pewnie dlatego że o innych niewiele wiem ) - nadal jestem zwolenniczką homeschoolingu w porównaniu do edukacji standardowej

to tylko moje zdanie

dziękuję za linka!!!

[mrtn]

Edukacja standardowa nie pozwala na indywidualność myślenia. Zabija kreatywność. Ogranicza. buuuuuuuu