wegedzieciak.pl

[koniczynka_k]

Jak uważacie kiedy jest odpowiedni moment na to aby zacząć zwracać uwage na to aby dziecko zaczęło się bawić samo? No i jak go tego nauczyć? Chodzi mi na przykład o chwile kiedy jemy czy też przychodzi koleżanka na kawę? Dobrze by było mieć takiego miłego maluszka, który w tym czasie zajmie się sam sobą

Ja jeszcze nie mam dziecka stąd moje wizyty w tym dziale są dość rzadkie więc jesli już taki temat był to dajcie linka - szukałam ale nie znalazłam...

[bojster]

[kocham_tramwaje]

[Karolina]

U mnietymek zaczął się bawić w domu dopiero kilka dni temu Więc to zależy wyłącznie od dziecka. W bloku jest masakra, dziecko truno usamodzielnić. Co innego gdy ma się swój domek, dziecko po prostu samo uczy się bawić na powórku.

[kamma]

Z mojego doświadczenia wynika, że to nie jest kwestia nauczenia dziecka, ale pozwolenia mu na to od samego początku. My często zostawialiśmy Irmę z koszykiem zabawek w łóżeczku. Wyciągała po jednej i doświadczała po kolei.
Właściwie dopiero teraz zaczęła mieć trudności z samodzielną zabawą, ale to typowy efekt uboczny przedszkola
Tak jak pisze walaija, poczucie bezpieczeństwa jest dość ważne. Ale wystarczy utrzymywać normalne domowe odgłosy: sprzętów domowych, szmer rozmowy, muzyka.

[Capricorn]

[eenia]

[szo]

[kamma]

[Amanii]

[koniczynka_k]

[kofi]

[Capricorn]

[majaja]

[ag]

[Capricorn]

Jest jeszcze jedna metoda: przyprowadzaj dziecko, z którym młody będzie się bawił

[frjals]

[ulapal]

dziecko uczy sie bawić samo, jak rodzice, czy opiekunowie mu na to pozwalaja, np, jak dostaje nową zabawkę , to czesto od razu pokazujemy dziecku jak dziala, zamiast najpierw dac mu sie znia zapoznac, azwreszcie rozpozna wszystkie przyciski, funkcje itd. no chyba ze se nie radzi to wtedy przyjsc z pomoca.
czesto ingerujemy za bardzo, zamiast dac dziecku eksplorowac do woli.

najlepiej zaczynac od momentow kiedy dziecko jest zainteresowane zabawa, to wtedy zostawic je samo, wyjsc do innego pokoju , zniknac z pola widzenia, ale np mowiac do niego, zeby wiedzialo ze jestesmy w poblizu. na poczatek wychodzimy na chwile, potem na dluzej. zapewniamy malucha ze zaraz wrocimy.

mialam taki moment, ze nie moglam gotowac nic w kuchni bo ethem ciagle wisial na mnie , bo chcial byc na rekach, albo zeby sie nim zajmować, ale przeszlo..

a ost bralam prysznic w dzien, drzwi do lazienki byly przytwarte lekko, ale ethem cos tam sobie wynalazl do roboty i nawet ani razu nie zajrzal do mnie , ani nie zawolal. choc czasem przylatuje umyc mi plecy

[koniczynka_k]

Cytat:

Jest jeszcze jedna metoda: przyprowadzaj dziecko, z którym młody będzie się bawił

tak, to by była metoda na razie nie mam żadnego pod ręką

[renka]

Ronka jest dzieckiem, ktora juz od malenkosci potrafila zajac sie soba. W sumie to nie wiem do konca jak do tego doszlo, ale wydaje mnie sie, ze ja wokol niej nie skakalam ciagle i dawalam jej chwile oddechu chocby dajac jej zabawke i obserwujac ja z oddali. Pieknie potrafi sie bawic sama ze soba.
Fionka dopiero zaczyna zajmowac sie soba - ona jest dzieckiem, ktore na maksa wymusza uwage otoczenia swoja osoba, co jest meczace. Zeby Fionke tego nauczyc to stosuje metode wychodzenia co jakis czas z pokoju, zeby pobyly same - oczywiscie co chwile do nich zagladam, zeby sobie nie zrobily krzywdy, szczegolnie, ze Fionka jest niesamowitym łazikiem meblowym Jak na razie to Fionka potrafi zaledwie przez kilka minut sama ogladac jakas ksiazeczke czy tez zajac sie jakas zabawka, ale dla mnie to duza zmiana na plus.

Ja mam taki mankament, ze zdarza mnie sie odplywac w marzenia - przy dzieciach takze, co ma plusy i minusy, bo mimowolnie dzieci wtedy zostaja pozbawione mojej ingerencji w swoj swiat. Pomijajac juz, iz czasami (np. dzis) zdarza mnie sie przy nich przysnac ze zmeczenia To tez w jakis sposob rzutuje na ich umiejetnosc zajmowania sie soba.

Dla mnie duzym wyzwaniem teraz bedzie nauka wspolnej zabawy dziewczyn

[Martuś]

Ja myślę, że to, czy dziecko umie się zająć sobą jest w ogromnej mierze kwestią jego usposobienia - są dzieci, które mimo dużej swobody i bycia 'krok za nimi' (kamma ) będą cały czas 'czepiać się maminej spódnicy' albo starać się zaabsorbować całą uwagę otoczenia, a są też takie, które 'same z siebie' potrafią godzinami bawić się same (czy to z powodu kreatywności i żywiołowości, czy przeciwnie - dużej 'stacjonarności' i flegmatyczności). Ja mam w domu właśnie taki 'model dziecka', które, kiedy ma dobry humor i nic mu nie dolega, bawi się samo godzinami, samo chodzi po całym mieszkaniu, wszędzie zagląda i wynajduje sobie zabawy, często mam wrażenie, że się nim prawie nie zajmuję, chociaż to pewnie tylko moje wrażenie. Na pewno to, że zawsze pozostawialiśmy mu dużo swobody (co prawda nie wsadzając go z zabawkami do łóżeczka, bo ono jest dla niego więzieniem ale przystosowując odpowiednio dużą przestrzeń w całym mieszkaniu), pozwalaliśmy mu samemu doświadczać, uczyć się, przewracać itd. ma wpływ na to, że Jaś tak ładnie umie się sam sobą zajmować, ale na pewno niejedno dziecko, mimo wychowywania w ten sam sposób byłoby dużo mniej samodzielne (ja byłam takim dzieckiem).

[kamma]

(Martuś, )

Mam jeszcze taką refleksję, że pierwsze dzieci lepiej potrafią zająć się sobą niż kolejne w rodzinie. Z czego to wynika - muszę pomyśleć Ale nie o tej godzinie

[Martuś]

[Lily]

[kamma]