wegedzieciak.pl

[jaskrawa]

majaja, ja nie twierdzę, że tak jest w każdym przypadku, że rodzeństwo nienawidzi młodszego brata/siostry, jeśli różnica wieku między nimi jest większa niż dwa lata
moja siostra jest ode mnie starsza o 7 i jakoś nigdy nie było źle między nami. owszem, była zazdrość, kłótnie i bitwy, ale w granicach normy.
proszę traktować mój poprzedni post "o nienawiści" z lekkim przymrużeniem oka
chodziło mi o to, że jeśli różnica wieku jest większa, to starsze dziecko będzie pamiętało czas "przed bratem" i może doznać poczucia "straty", ale oczywista sprawa, że od postawy rodziców zależy, czy ta "strata" będzie duża czy minimalna. jeśli świat kręci się tylko wokół dziecka i jest ono po prostu rozpuszczone, nic dobrego z tego nie wyniknie, bez względu na to, jak duża jest różnica wieku między rodzeństwem.

[Martuś]

Trochę nie rozumiem tej argumentacji, że lepiej, jak dziecko nie pamięta bycia jedynakiem, bo przecież roczne, czy dwuletnie dziecko może tak samo, a nawet myślę, że silniej, przeżyć poczucie straty, tym bardziej, że nie jest w stanie sobie tego zracjonalizować i potrzebuje rodziców intensywniej, niż kilkulatek. To, że po jakimś czasie zapomina, to przecież nie znaczy, że nie przeżywa tego w danym momencie, a to, że dziecko nie jest w stanie za bardzo ani zwerbalizować, ani zapamiętać danego wydarzenia, raczej utrudnia, niż ułatwia 'przerobienie problemu' i może być potencjalnie 'traumatogenne'- ja mam wrażenie, że mam właśnie taką lekką traumę po pojawieniu się mojej siostry (rok i dwa miesiące różnicy) - cóż z tego, że nie pamiętam momentu jej pojawienia i wcześniejszego okresu jedynactwa, pamiętam za to dobrze odczucie zazdrości i wściekłości na to, że zabiera mi przestrzeń, uwagę, przywileje pierwszeństwa i wózek (miałam z 2,5 roku, kiedy musiałam jej go oddać, bo jej wózek ukradli).
Konkludując ja, osobiście, nie jestem fanką małej różnicy wieku między rodzeństwem, bo uważam po prostu, że im mniejsza, tym trudniej dla rodziców, a często też dla starszaka, nawet, jeśli tego potem nie pamięta, chociaż oczywiście wiem, że nie ma w tej materii żadnych uniwersalnych zasad i zgadzam się w 100 proc. co do meritum, że

[Maple Leaf]

A ja uważam, że bez względu na różnicę wieku najwazniejsze jest to, jak rodzice potraktują pojawienie się nowego członka w rodzinie. Mam dwóch braci- 3 lata starszego i 6 lat młodszego. O żadnego z nich nie byłam nigdy zazdrosna. Zawsze miałam jednak gorszy kontakt ze starszym, bo odczuwałam swego rodzaju rywalizację między nami (nie chodziło o miłość i uwagę rodziców, ale bardziej o sukcesy w szkole, o "bycie fajnym" itp.). Niedawno sobie to wyjaśniliśmy i okazało się, że on zawsze czuł się gorzej ode mnie i czuł presję, by być lepszym, a ja odczuwałam dokładnie to samo. Tylko przez te lata się nie zgadaliśmy na ten temat. Z młodszym mam lepszy kontakt, bo z nim nie czułam tej rywalizacji. Mam do niego bardziej opiekuńczy stosunek, więcej czasu spędzaliśmy i spędzamy razem. Mimo, że od urodzenia jest oczkiem w głowie rodziców (wiadomo-najmłodszy), to jakoś umiem podejśc do tego na luzie. Rodzice przygotowywali nas na przybycie braciszka, uczestniczyliśmy w każdym etapie ciąży i po jego urodzeniu pomagaliśmy w opiece (z własnej woli). Tak samo pomagał mój starszy brat, gdy ja się urodziłam, ale nasze spięcia są chyba wynikiem charakterów. Tak czy inaczej, uważam posiadanie rodzeństwa za jedną z najwspanialszych rzeczy, jakie mnie w życiu spotkały. Gdyby nie Igor i Iwo, nie wiem jak poradziłabym sobie w pewnych sytuacjach życiowych. Cały czas wiem, że jest na świecie Ktoś, na kogo mogę zawsze liczyć, do kogo mogę zawsze zadzwonić i pogadać, kto mnie kocha i kogo ja kocham bez względu na wszystko.

Za to u mojej cioci sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Ma dwie córeczki (8 i 10 lat), różnica wieku jest bardzo mała.Teraz jest już w miarę spoko między nimi, są sytuacje, że nie mogą bez siebie żyć, ale jeszcze parę lat temu tak nie było. Kłóciły się, biły, wyzywały oskarżały o winę za byle co. I wina moim zdaniem była w tym, że ciocia nie przygotowała starszej córki na narodziny siostry. Były ze sobą przez większość czasu nierozłączne, a tu nagle mama znika, nie ma jej kilka dni, a wraca z dzieckiem i dodatkowo poświęca mu więcej uwagi niż jej. Nie bała się tego okazywać fizycznie Rodzicom dziewczynek sporo czasu i nerwów zabrało załagodzenie tej sytuacji, choć cienie zazdrości nadal są widoczne.

Trochę przydługi wywód, ale mam nadzieję, że oddałam istotę mojego stanowiska w tej sprawie

[rosa]

między mną a moja siostrą jest 3 lata i 2 m-ce róznicy, byłam o nią zadrosna okropnie, myslę że nadal trochę jestem
Szymek miał 2,5 roku jak urodził się Fra, i 14 lat jak urodził się Ziem, obu braci przyjął bezproblemowo, natomiast Fra (który miał 11 lat jak się urodził Ziemek) był i jest bardzo zazdrosny ech, w mamusię poszedł

[jaskrawa]

cóż, cóż, tak naprawdę chyba nie ma reguły. tyle głosów, co opinii, jeśli chodzi o tę zazdrość.
jasna sprawa, że trudniej jest mieć dwoje naprawdę małych maluchów, ale myślę, że JAKOŚ da się to przeżyć. ja po prostu chcę mieć małe dzieci z głowy jak najszybciej, niech sobie będą małe "jednocześnie"
karmię piersią, mała umie usnąć wieczorem tylko przy cycku (jasne, gdyby mnie zabrakło, jakoś by usnęła w taty ramionach, ale na pewno byłoby to poprzedzone płaczem, bo przyzwyczaiła się, że zasypia przy piersi). bez wyrzutów sumienia nie mogę zatem nigdzie wieczorem wyjść. na porządne wakacje też tak średnio, bo podróżowanie samochodem znosi bardzo różnie, raz lepiej, raz gorzej. ostatecznie byliśmy nad morzem niedawno. fajnie, super i tak dalej, ale ja wolę jednak bardziej aktywne wakacje, góry, wyprawy, dużo łażenia i zwiedzania. z wózkiem się po górach nie da. mała lubi nosidło, ale wytrzyma w nim góra godzinę, potem ryczy. gdzie zdążymy dojść w godzinę? owszem, pewnie są matki, które z dzieciorami na Rysy właziły i żyją wszyscy, ale wiadomo, że to od dziecka zależy, czy pozwoli. moje nie pozwoli.
i naprawdę, naprawdę, mimo że kocham bycie matką, że kocham moje dziecko ponad życie, ponad wszystko - chciałabym czasem, żeby miała już te 8-9 lat i żeby pojechała sobie na kolonie
albo do dziadka na wieś. bez nas. i żeby nie czuła się z tego powodu nieszczęśliwa.
a my wtedy - tam gdzie chcemy.
albo żeby była już na tyle duża, byśmy mogli ją zabrać pod namiot byle gdzie i żeby wędrówki mogły być połączeniem jej chodzenia na nóżkach z noszeniem w nosidle (gdy ją nogi zabolą, wiadomo jak to dziecko).
bo teraz to wszędzie ją trzeba nosić non stop i przecież to nawet dla niej niezdrowe... nie mówiąc o jej komforcie.
i co? urośnie nam na tyle, doczekamy się, by zacząć żyć "bardziej normalnie" (czyli 4-5-8 lat) i wtedy znowu bobas? ja właśnie tego chcę uniknąć i urodzić najszybciej jak się da. przemęczyć się ten pierwszy najtrudniejszy czas, a potem już tylko z górki (pod wieloma względem choćby tych wakacji, zdaję sobie sprawę, że z dwójką dzieci nigdy już nie jest naprawdę z górki)

[YolaW]

[squamish]

Cytat:

Trochę nie rozumiem tej argumentacji, że lepiej, jak dziecko nie pamięta bycia jedynakiem, bo przecież roczne, czy dwuletnie dziecko może tak samo, a nawet myślę, że silniej, przeżyć poczucie straty, tym bardziej, że nie jest w stanie sobie tego zracjonalizować i potrzebuje rodziców intensywniej, niż kilkulatek. To, że po jakimś czasie zapomina, to przecież nie znaczy, że nie przeżywa tego w danym momencie, a to, że dziecko nie jest w stanie za bardzo ani zwerbalizować, ani zapamiętać danego wydarzenia, raczej utrudnia, niż ułatwia 'przerobienie problemu' i może być potencjalnie 'traumatogenne'

Zgadzam sie! Chyba nie ma zasady na zazdrość wszystko zależy od dziecka,charakteru,rodziców,sytuacji,ogólnej atmosfery w rodzinie...
Jak i nie ma reguły kiedy rodzić drugie dziecko ,zawsze bedą plusy i minusy.W naszym pzypadku natura sama zdecydowała.Choć wcześniej niby planowałam mysląc podobnie jak jaskrawa(a do 35 chciałam urodzić jeszcze drugie dziecko)jak wyjść z pieluch to juz na maksa ,przemeczyć swoje i potem sobie odbić(choć potem przeżyłam duzy kryzys ,to był dla mnie trudny okres kiedy TYmek miał 9-15 miesiecy,karmienie piersią ,nocne,zmęczenie...zmieniłam zdanie no i wtedy okazało sie że za pozno )!To teoria a w praktyce nie jest tak kolorowo i nie da sie tak hurtem wszystkiego załatwić bez żadnego uszczerbku.Dziś świadomie nie zdecydowałabym sie na tak małą różnice wieku a najtrudniejsze w zasadzie przede mną po porodzie
Dwa lata (plus czy minus kilka miesięcy) to bardzo ważny okres dla dziecka kiedy potrzebuje ono 100% uwagi ,rodzi sie jego świadomość,buduje tożsamość,uczy sie życia -potrzebuje cierpliwych,kochających rodziców którzy ze wsparciem bedą mu towarzyszyc w tych trudnych chwilach ogarniania świata.Ja teraz przez rózne ciażowe uroki (kurcze nawet nie moge go porządnie przytulić ,ciagle uważam-myśle o tym i ta czujność też zabiera mnóstwo energii) żeby młody mnie nie kopnął w brzuch itp)-nie mam czesto siły,ochoty,cierpliwości...Wiele rzeczy mnie irytuje,ucze sie podzielnosci uwagi między brzuchem-a drugim wymagającym dzieckiem ,do tego dochodzą obowiązki nie tylko związane z 'oporządzeniem' dziecka -obiad,sprzątanie inne trywialne rzeczy- zamiast odpoczywać w ciąży latam żeby wszystko ogarnąć, zasypiam padnięta z opuchniętymi girami i marze żeby na moment rozpłynąć sie w powietrzu.Kiedy twardnieje brzuch nie wiem czy sie kłaść bo akurat TYmek płącze albo coś tam...Wiem,ze to przejsciowe tralalala i cieszy każdy postep dziecka w samodzielnosci ale egoistyczne to bo nie samo w sobie ale dlatego ,że czuje sie choć minimalnie odciażona ble.Także naprawde świadomy,przemyslany wybór z wszystkimi 'za' i 'przeciw' tak ,przysłowiowa'wpadka' czyli w zasadzie pozwolenie na ciaże bo w sumie to by było fajnie mieć drugi i dodatkowo czuje instynkt -nie!
'Ja sie nie skarże na swój los' żeby nie było ale sama na swojej skórze teraz odczuwam wziecie na siebie zbyt wiele kiedy psycha i ciało odmawiają posłuszeństwa
I jeszcze wkurza mnie ,że mój mąż ma co dwutygodniowe zjazdy na studiach ,może oderwać sie od rutyny ;ja wyjeżdżam wtedy na weekend do rodziców i zostaje na tydzień ( ale i tak moge pomarzyć o chwili samotności mimo ,że rodzice zajmą sie TYmkiem bo jest mój niepełnosprawny brat który człapie za człowiekiem jak cień)wiec w tygodniu po pracy też ma czas tylko dla siebie!Ja od dwóch lat wegetuje w domu bo najpierw karmienie piersią ,potem 'wpadka' i dwa miesiące strasznych mdłości i wymiotów-czas wyrwany z kalendarza wiec o wyjsciu gdziekolwiek możnabyło zapomnieć ,skończyły sie ale nieskończyły sie problemy z sikaniem i nietrzymaniem moczu ,moje wyjscia to tylko tam gdzie jest w poblizu kibel ewentualnie wypad do lasu A teraz to już dochodzi brzuch i generalne uczucie ociężałosci.Mąz trywializuje ,ze wyjdzie z małym na dwie godzinki na spacer -odpoczne sobie ,jasne ,tylko w co wtedy ręce włożyć( nie mówie o robocie) -czytać,słuchać muzy,kapiel......?I ciągle spoglądam na zegar ,kurde zaraz wrócą ,jak tu sie skupić na sobie i swoich potrzebach ble.Żeby byc szcześliwym człowiekiem trzeba pobyć czasami samamu ale nie na 5min kiedy dawno nie miało sie już nawet tych 5 minut -żeby chociaż usłyszeć WŁASNE myśli a nie 'teraz musisz zrobić to' ,zrobić tak' 'jestes beznadziejna przeciez inni potrafią a ty nie?' bla bla bla
Dziecko wstało czas zacząć swoją szychte Ufff troche mi ulżyło i ciśnienie spadło

[ Dodano: 2012-05-16, 07:31 ]
Ok dokończe jeszcze myśl ,chodzi o to żeby usłyszeć własne myśli a nie tylko te rodem z automatu 'teraz musze zrobić to' 'a potem to','jesteś beznadziejna ze ne umiesz tego wszystkiego zlepić w kupe i ogarnać -tyle babek sobie radzi ....' ;siebie -co tak naprawde czuje,za czym tęsknie ,czego chce ,czego pragne,co dla mnie ważne -to wszystko zeszło na plan enty...I wcale nie chodzi mi o wyjscia ze znajomymi bo takie sie dzieją choć rozmowy i tak schodzą na temat dzieci,pieluch i jaki to TYmek czy inny gagatek jest super!Ja chce pobyć sama choć jeden cały,długi dzień.Takie moje banalne marzenie na dzień dzisiejszy.
A chyba tak najbardziej wkurza mnie ten brak sił ,brak energii ,bo chciało by sie na pełnych obrotach jak najwięcej z siebie wycisnąć żeby nie stracić żadnej sekundy a sie nie da niestety!Oki teraz juz kończe:)

[Poli]

Ja takze nie jestem fanka malej roznicy wieku , po prostu uwazam ze jest to za ciezkie dla rodzicow, , mam przyklady w rodzinie.
Bedac w ciazy z lila mowilam sobie ze to moje ostatnie dziecko, ale teraz zachcialo mi sie nastepnego jednak nie teraz , moze za 5 lat , jak wyjde z pieluch , skoncze karmic i troche odpoczne, zaznam normalnego zycia to moze znowu naladuje baterie i bede miala sily na nastepne dziecko .Chce aby posiadanie malego dziecka bylo przyjemnoscia, naprawde uwielbiam kupowac sliczne ciuszki i ogladac te bajerry dla niemowlakow , wiec jakbym postanowila miec jedno za drugiem to nie bylaby to juz przyjemnosc dla mnie tylko obowazek.

[zina]

[bronka]

[squamish]

Cytat:

Ja też miałam czasem takie ciężkie chwile jak Ty, ale to wynikało raczej ze złej wówczas mojej relacji z mężem ( a raczej jego relacji ze światem). Przy dwójce w pełni sprawnych rodziców takie sytuacje raczej nie wynikają.

W mojej sytuacji to nie problem relacji z mężem bo akurat na tym polu jest niezle,generalnie oboje jesteśmy nastawieni na samorozwój ,komunikacje itd.U nas to efekt ogólnego przemęczenia i wzięcia za wiele na bary ;mąż pracuje ,po pracy pomaga mi a nocami siedzi w ksiażkach i przygotowuje sie na zjazdy.I oprócz tego ciagle problemy okołofinansowe ,opłaty nas zżerają w dużym mieście -8 miesiecy od przeprowadzki a my ciągle pod kreche Troche mamy pod górke ale nie ma pewnie tego złego co by na dobre nie wyszło ,hartujemy sie

[YolaW]

squamish, dobrze, że opisałaś jak to jest. Jak ja byłam w ciąży z Dianką to Olaf miał ponad 2 lata i nie było już najgorzej, ale i tak było hardkorowo. Np. własnie się położyłam padnięta z wielkim brzuchem, a Olaf co chwilę dupę mi o coś zawracał i ciągle musiałam wstawać, masakra. Nie było kiedy nacieszyć się tą ciążą.

[jaskrawa]

squamish, rozumiem Cię, bo sama też się często tak czuję. uprać, żarcie dla siebie, dla dziecka, spacerek, czyszczenie całej kuchni po każdym posiłku małej itd.. facet chociaż w pracy jest z dala od dziecka, ja jestem z dzieckiem niemal non stop. a ten spacerek... ta.. to samo mam! dwie godzinki. tyyyle wolnego czasu! nie wiem, czy w tym czasie w spokoju zmywać gary (bo jak jestem z małą, to ona czepia się moich spodni, gdy stoję przy zlewie i wisi na mnie, uniemożliwiając przemieszczanie się), leżeć bykiem, czytać książkę, a może się wykąpać, bo rano nie zdążyłam? najlepiej byłoby wziąć gary pod prysznic. i książkę. i czytać ją tam na leżąco jednym okiem, a drugim okiem odsypiać. nogą myć gary.
a Ty masz podwójnie ciężko, bo w ciąży.
i właśnie dlatego jestem za małą różnicą wieku. bo szybciej z bańki.
niespecjalnie wierzę we wszystkie reguły typu "jeśli jest taka różnica wieku, to jest tak, a jeśli tak, to jest tak". temat dot. zazdrości zaczęłam powtarzając czyjeś opinie - w sumie raczej obcych mi ludzi, "polecających" zajście w ciążę jak najszybciej, bo u nich to wszystko działa (właśnie z dwuletnią różnicą wieku). może u jednych to działa, u innych nie. sama nie mam doświadczenia w tym temacie. pewnie najwięcej zależy od tego, jakie są dzieci, jacy są rodzice itd.
co do różnicy wieku, cóż, na rodzinnych spendach widzę, jak bawią się dzieci w podobnym wieku, a jak te, u których różnica wieku jest większa. dwoje bawiących się sześciolatków bawi się naprawdę, dorośli mają je (prawie) z głowy. sześciolatek z dwulatkiem się nie bawi - bo sześciolatek jest jeszcze na tyle egoistyczny, by być zazdrosnym o zabawki, które zabiera mu niewiele rozumiejący dwulatek. dwulatek płacze, bo sześciolatek coś mu zabrał, sześciolatek płacze, bo się nudzi z dwulatkiem.
wolę mieć dzieci w podobnym wieku, bo będą na podobnym poziomie rozwoju, co, jak mi się wydaje, sprawi, że bardziej będą się potrafiły ze sobą bawić. ja bawiłam się najlepiej z kuzynkami w podobnym wieku, a nie z siostrą, starszą o siedem lat.
późniejsza relacja rodzeństwa to moim zdaniem zupełnie odrębna sprawa. my nie mogłyśmy w pełni cieszyć się ze wspólnej zabawy w dzieciństwie. za duża różnica wieku - gdy ona chciała się ze mną bawić "w szkołę", "w sklep" itd., to ja byłam na to za głupia. chciałam biegać, jeździć na rowerku, a nie siedzieć "w ławce" i posługiwać się wyobraźnią jak dziesięciolatka. gdy z kolei ja dorosłam do lalek i wyobrażania sobie ich świata, budowania im domków itd., moja siostra popalała już pierwsze papieroski i zakochiwała się w pierwszych chłopakach... to nie przeszkadza nam teraz być najlepszymi przyjaciółkami, gdy obie jesteśmy dorosłe. tak nas wychowano - że siostra to najbliższa osoba, że powinnyśmy zawsze móc na siebie liczyć i wspierać się. i tak jest.
ale ja chcę, aby moje dzieci już w dzieciństwie mogły stanowić dla siebie towarzystwo - nie tylko jako rodzeństwo, ale jako "koleżanki" czy "kolega z koleżanką". jasne, wiem, że tak czy owak bawiące się dzieci często wymagają interwencji rodziców, że jedno coś drugiemu zabiera, a to się pobiją, a to pokłócą. wiem, że to nieuniknione. ale jeśli moja córka będzie bawiła się ze swoją siostrą/bratem chociaż tak, jak ja się bawiłam z kuzynami w podobnym wieku, to naprawdę będę przeszczęśliwa.
a co do zmęczenia dzieckiem i nową ciążą - wydaje mi się, że to niespecjalnie ma znaczenie czy się ma pięciolatka czy dwulatka czy może siedmiolatka. tak czy owak ma się przy małym dziecku od cholery roboty i patrząc w ten sposób można dojść do wniosku, że nigdy nie ma dobrego czasu na drugie dziecko. no chyba, że starsze ma lat 18 i jest spokojnym, rozsądnym kujonem bez problemów charakterystycznych dla wieku dojrzewania, przy którym można już się tylko zrelaksować i zachodzić w ciążę.
akurat w moim przypadku facet bardzo mi pomaga i teraz, mimo że czasem jestem bardzo bardzo zmęczona, ogarniam jakoś. fakt, męczą mnie nocne karmienia, ale chyba przywykłam, zresztą jest ich coraz mniej, a "złe" noce nie zdarzają się codziennie. myślę, że nasza życiowa sytuacja ma tu niebagatelne znacznie. żadne z nas już nie studiuje, ja nie muszę póki co wracać do pracy ani starać się na wygospodarowanie czasu, by dorabiać w domu. jasne, fajnie by było mieć jeszcze jedną pensję, czasem mamy trudniejsze miesiące i przydałby się każdy grosz, jednak jakoś dajemy radę, kiedyś do tej pracy przecież wrócę, więc wiemy, że to sytuacja przejściowa. jasne, bywam totalnie wypluta, gdy mi młoda marudzi, gdy idą zęby, gdy nie śpi, gdy coś tam. ale to nie jest takie totalne, permanentne przemęczenie. nawet fakt, że jeszcze sobie teraz siedzę w necie, zamiast padać na pysk, gdy ona śpi, świadczy o tym.
zresztą, chcę się zdać na naturę, na instynkt, na moje własne ciało. może nie będzie mi dane zajść zbyt szybko w ciążę, może płodność szybko nie powróci. niech to się samo rozstrzygnie. jeśli chodzi o psychikę - czuję w sobie jeszcze trochę sił, nie jestem zniechęcona, przemęczona, że nie reaguję na myśl o drugim dziecku tekstem "o nie! jeszcze by tego brakowało!" (jak np. moja kuzynka, która ma wcześniaka i jej macierzyństwo naprawdę wydaje się być trudniejsze). może jestem naiwna, może nieświadoma co to znaczy, może jestem masochistką
wiem jedno - chcę drugie dziecko
co do skupieniu się na potrzebach pierwszego, małego dziecka - przypominam sobie opowieści mojej babci, jak na wsiach wychowywało się dzieci. dzieci rodziły się, kiedy Bóg dał, czyli prawie rok po roku. nikt się nie zastanawiał, czy starsze dziecko poczuje się odsunięte czy coś tam. to było naturalne. noworodek ssał pierś albo spał, starsze trzymało się maminej spódnicy, wspólnie z nią jedząc i naśladując ją w codziennej krzątaninie. po prostu. moja mama ma troje rodzeństwa, dwoje młodszych - półtora roku i trzy lata. nie pamięta, żeby kiedykolwiek była zazdrosna. rodzice wszystkie dzieci traktowali z jednakową miłością i uwagą, u sąsiadów też rodziły się dzieciaki, więc pojawianie się noworodków nie było niczym szczególnie wyjątkowym, ot, naturalna sprawa, że mamy rodzą dzieci, że nie są tylko "moją mamą", ale mamą w ogóle . nie umiem już lepiej tego ująć.
kurde, to chyba w ogóle zbyt indywidualna sprawa, żeby o tym dyskutować.

[LucySky]

squamish, dobrze przeczytać takiego posta szczerego.
Mi właśnie w drugiej ciąży brakowało tego skupienia na "nowym" dziecku. Nie mogłam ani do końca zająć się Markiem, bo byłam zmęczona, zniecierpliwiona i nienosząca trzylatków na rękach ani jakoś tak cieszyć się tym nowym życiem w środku. Ale u nas w ogóle było tak, że mi zależało na jak najmniejszej różnicy wieku między dziećmi. Zosia przyszła dopiero niedawno i teraz widzę, że gdyby M. był młodszy, to już kompletny hardkor bym miała. Tyle, że mi przy jednym dziecku niełatwo przychodziło ogarnianie rzeczywistości pt: sprzątanie, obiad z dwóch dań, spacer itp.

[squamish]

[jaskrawa]

Z tego, co piszesz, LucySky, wynika, że przy trzylatku również pojawia się ta "niemożność" skupienia się na nowym dziecku. I pewnie jednocześnie nie można też na "starym" dziecku. Myślę, że ten problem pojawia się w ogóle przy drugiej ciąży, bez względu na to, w jakim wieku jest starsze dziecko. Bo przecież na każdym etapie rozwoju wymaga uwagi, obserwacji, rozmów. Problemy się zmieniają, ale ciągle są.
squamish, jasne, trzylatka nie trzeba już nosić (najwyżej okazyjnie), jest bardziej samodzielny itd. Ale pojawiają się nowe sprawy. Trzylatek zazwyczaj jest już przedszkolakiem, przynosi z przedszkola choróbska (podobno pierwszy rok, czy to w przedszkolu czy to w żłobku jest najgorszy), zaraża mamę w ciąży, potem dzidziusia... Więc wypadałoby poczekać z dzieckiem do skończenia przez nie czterech lat, kiedy powoli jego system odpornościowy oswaja się już z bywaniem wśród innych dzieciaków. I tak dalej. Zawsze się zjawi coś, co w danym wieku można by uznać za przeszkodę. Moja koleżanka odchowała bliźniaczki, mając przy tym dwa czy trzy lata (nie pamiętam dokładnie) starszego synka. Dała radę. Można powiedzieć, że bliźniaki to też problem, bo przecież nigdy w zasadzie nie możemy się skupić na jednym z nich, od początku, od urodzenia.
Piszesz o zabawach, że kłótnie, że trzeba Cię było ratować. Jasna sprawa, nie mam złudzeń, że dzieci w pewnym momencie robią się samoobsługowe, siedzą jak trusie i wspólnie, w pełnej zgodzie, układają klocki. Ja z moim kuzynem biliśmy się jak wariaci. Byłam troszkę starsza i większa, więc to ja z reguły byłam oprawcą. Z kuzynką, rok młodszą, kłótnie były non stop. Obie byłyśmy uparte jak osły i żadna nie chciała ustąpić w żadnej sprawie. Ale co? Ale przez większość czasu rodzice mieli nas z głowy, podczas rodzinnych spotkań i nie tylko, bo wakacje spędzałam z nimi wspólnie, u babci. Tamte czasy wspominam jako najlepsze w życiu, mimo kłótni, bójek, obrażania się itp.. Zabawy w Indian... Pięknie . Myślę, że bratem nie dwa, ale cztery lata młodszym byłoby znacznie trudniej bawić się wspólnie w jakiekolwiek "tematyczne" zabawy. Brat dziesięciolatek pewnie pognałby grać w piłę z chłopakami, zamiast łazić po drzewach z sześciolatką. Mniemam sobie, patrząc na przykłady z własnego życia i własnej rodziny.
Ja też przy jednym dziecku często nie mogę zdążyć ze wszystkim, ale po prostu wyluzowałam. Jeśli nie zdążę, trudno. Staram się jak mogę. Jestem zmęczona. Czy będę mniej? Jasne, pewnie gdy moja córka skończy dziesięć lat i sama będzie sprzątać swój pokój (będzie albo nie będzie, na dwoje babka wróżyła ) i nie wymaże sobie włosów i wszystkiego dookoła jedzeniem...
Nie wiem, czy to się kiedyś kończy.
Mnie brakuje cierpliwości, wszystko chciałabym teraz, zaraz, już. Mimo wielu lat prób praktykowania cierpliwości, swojemu facetowi nie dorastam do pięt w tym aspekcie.
Dlatego wolę mieć rok czy dwa lata hardkoru totalnego niż cztery umiarkowanego. Nie chcę mieć poczucia, że całe lata i wieku zmagam się z pieluchami. Mam tego już teraz po dziurki w nosie, że przyjaciółka jedzie sobie w Alpy, na via ferraty, a ja co najwyżej na zlot mamusiek . Marzę o górach, o Norwegii, o powrocie na Islandię, o plecaku, namiocie, przespanych nocach. Niech się rodzi nowe dziecko, niech rośnie. Zapakujemy w samochód, pojedziemy w końcu byle gdzie, z wielkim namiotem. To jest nasze marzenie w tej chwili.
Poza tym mam chyba naprawdę masochistyczną naturę. Psychicznie czuję się sto razy lepiej, mając dziecko, niż wcześniej, z wieczną depresją, szukaniem dziury w całym. Teraz przynajmniej nie mam czasu o tym wszystkim myśleć i jest dobrze. Gdy jeszcze do tego dojdzie brak pieluch, to I'm in heaven, doprawdy! Nieważne, ile przyjdzie mi za to zapłacić.

[majaja]

[lamialuna]

ja sie tu wbije w temat... raz ze rozwazamy drugie, ktore planowo to juz nawet mialo byc urodzone...ale jakos zycie sie potoczylo w innym kierunku...

Jak sobie poradzilyscie z zazdroscia starszego dziecka??

[jaskrawa]

[Malati]

-----

[lamialuna]

no i nie zawsze sie udaje planowanie