wegedzieciak.pl

[Malati]

[Manu]

[Malati]

[Manu]

[Malati]

Manu, ja nie jestem fanką super niani,niektóre jej metody mi się podobają inne nie.Ja uważam że nie ma mowy o karze w przypadku tak małych dzieci jak Twoja córka

o co ci chodzi z tym wywracaniem kota ogonem,nie jest to zbyt miłe nie za bardzo wiem jak mam się do tego odnieść

[Manu]

[elenka]

[renka]

[bodi]

[dynia]

[Manu]

[Kat...]

Manu,

[Humbak]

ojej strasznie dużo tu tego... przebrnęłam przez 1/3 więc do niej się odniosę pomincie mnie jak mówię od rzeczy

[ulapal]

[DagaM]

[priya]

[DagaM]

[frjals]

adriane, dzięki za to co napisałaś, to było bardzo pouczające.
Mojemu ośmiolatkowi już bliżej do twojego najstarszego niż do dwulatków .
Małe dzieci - mały kłopot , tzn dopóki jest problem z braniem niedozwolonych rzeczy czy niechęcią do ubrania się (chociaż to oczywiście bardzo dokuczliwe i nam też się jeszcze zdarza), to jeszcze nie widzę dramatu. Ale kiedy dziecko nie chce się uczyć, czytać czy pomagać w domu sprawa robi się poważna. W. chodzi do szkoły już drugi rok. Za każdym razem konsekwencją nieodrobienia pracy domowej jest dwója, konsekwencją późnego wstania i nieubierania się jest spóźnienie do szkoły. I co? I nic. On te konsekwencje ponosi ale nie robi to na nim żadnego wrażenia. Konsekwencją grzebania się przed spaniem jest brak czytania (ta zasada jest stosowana od początku), a czytanie bardzo lubi. To też go nie motywuje do pospieszenia się.
Jako dorosły, który w przeciwieństwie do dziecka wie czym skutkuje posiadanie odpowiedniego wykształcenia czuję się wobec tego w pewnym sensie w obowiązku zmuszenia go do odrobienia lekcji itp. I jeżeli tłumaczenie nie działa (a często nie działa) próbuję się uciekać do kar, nagród albo na niego wrzeszczę i wymuszam . To nie jest ideał wychowania, zamiary miałam inne, ale życie je zweryfikowało. Nie mogę spokojnie patrzeć na działania mojego dziecka, które konsekwencje przyniosą dopiero za ładnych parę lat, kiedy będzie już dorosły i na niektóre rzeczy będzie już za późno .

Generalnie mam nadzieję, że macie dzieci które da się w opisywany przez was sposób wychowywać .

[Manu]

o rany, Humbak, jak fajnie ze sie tu wypowiedzialas, myslalam ze zostane sama na placu poju .... nie wsadzalabym kija w mrowisko gdybym wczesniej zauwazyla watek o Montessori

[ Dodano: 2009-11-30, 11:09 ]
frjals, musimy pogadac, forum jest dla mnie zbyt kulawa forma, za duzo skrotow myslowych mi wychodzi w pismie wiec zrozumialabys pewnie inc ponad bla bla.

Wilk jest najwyrazniej dzieckiem Montessori. tam sie mowi, ze kary i nagrody najzwyczajniej w swiecie nie dzialaja. dyscyplina jest, wykluwa sie sama z siebie. dzieci nie potrzebuja dozorcy, gdy nauczciel wychodzi z klasy nic sie nie zmienia, dzieci sa zajete, panuje cisza, nie robi sie chaos (cos totalnie przeciwnego bylo u mnie w szkole).

I wiesz, Wilka trudno nie lubic,reprezentuje naprawde niezalezny silny charakter - to przeciez tak rzadkie, to skarb.... a to, ze nie chce dla ocen sie uczyć to chwała mu za to! Ja osobiscie zrobie wszystko, by Polcia nie musiala sie przejmowac OCENAMI w szkole.
Mam jednak nadzieje, ze uda mi sie Polcie poslac do alternatywnej szkoly, ze uda mi sie przy tych moich "alternatywach" (alternaiv - jak mowi babcia mojej kolezanki) nie rozwalic wlasnego zwiazku. WIdze jak dom montesori Plcie rozwinal, uspokoil, uszczesliwil... to mnie motywuje.....

[ Dodano: 2009-11-30, 11:12 ]

[adriane]

Manu naprawdę Ci dobrze życzymy, aby takie postępowanie jakie planujesz i wprowadzasz z Twoim dzieckiem udało Ci się w 100% i aby obie strony (mama i dziecko) były z tym szczęśliwe.

Ja też jeszcze kilka lat temu byłam wielką idealistką, myślałam, że ja i moje dzieci możemy się zawsze dogadać, że możemy być partnerami, jednak życie zweryfikowało te moje poglądy.
Twoje dziecko jest jeszcze bardzo malutkie, życzę Ci abyś miała z nim super kontakt aż do dorosłości i dalej.

[frjals]

[dynia]

Ada fajnie to napisałaś

[elenka]

Ada ja też chciałam Ci podziękować za wszystkie Twoje posty w tym temacie. Wczoraj cały dzień dyskutowaliśmy w domu na temat wychowania/ niewychowania.

Ja jestem dzieckiem trochę takim jak Twój najstarszy syn i moi rodzice też mnie nie kontrolowali i duuuużżżżooooo mogłam, co niestety nie zawsze na dobre mi wychodziło.
Myślę, że gdyby byli bardziej zaangażowani nie czułabym się zagubiona jako dziecko i nie poparzyłabym się w wielu sprawach już jako nastolatka
Nie chodzi mi o rygor jakiś, tylko o ustalenie zasad w których można się swobodnie poruszać i których wszyscy domownicy pilnują.

[Manu]

[priya]

Cytat:

priya, a jak jest teraz? tym bardziej, że macie w domu drugie maleństwo? _________________

Jest dość dobrze, choć czasem sytuacja wymyka się spod kontroli. Natek czasem się zacina Jeśli akurat nie karmię małego albo nie jestem mu niezbędnie potrzebna w jakiś inny sposób, reaguję i działam aż do skutku. Gorzej jeśli absolutnie nie mogę akurat poświęcić czasu straszemu... Czasami też daję się wyprowadzić z równowagi, co jest najgorsze w skutkach w zasadzie i nie przynosi żadnych pożądanych rezultatów. Cudownie jest zachować spokój i z tym spokojem dojść do porozumienia. Choć czasem to trwa i trwa.
Ja jestem zwolenniczką wyznaczania jasnych reguł i zasad. Stosuję też kary typu nieoglądanie bajek czy coś na wzór "karnego jeżyka". Ale też uważam, że nie należy ograniczać za bardzo przestrzeni dziecka ciągłymi zakazami i nakazami, więc staram się tak zorganizować, żeby nie powtarzać ciągle "nie wolno", "nie rób", "zostaw". Wyborów pozwalam dokonywać, ale tak jak pisałam - z ograniczonej liczby możliwości, a kiedy widzę że Nat zupełnie nie może sobie z tym poradzić - decyduję za niego, zwłaszcza w sytuacjach wymagających szybkiej decyzji lub takich, które mogą być w jakiś sposób niebezpieczne.