wegedzieciak.pl

[Manu]

[orenda]

nasze córy lubią siedzieć na stole. Nie mam przeciwko jeśli nie robią demolki. Zoja wręcz uwielbia zdobywać szczyty, jak jej brakuje cm to donosi sobie stołeczek.

[Tobayashi]

[ań]

[Humbak]

[Manu]

[Humbak]

manu, czy są to tylko wersje papierowe czy masz może on-line zapytam niemal bezinteresownie?

szczęśliwa kobieto, niemal wszystkie konkrety są w języku niemieckim, ja nie mam czasu się go uczyć... buuuuu...

[Manu]

[Tobayashi]

[Humbak]

Manu, jak nie on-line, nie mam możliwości przeczytania ale dzięki za propozycję, zapamiętam na przyszłość

[excelencja]

Im więcej czytam o metodach hodowania dzieci, tym moje jest gorsze.
Dziś panna Liliana była uprzejma położyć się na ŚRODKU jezdni i odwalić dziką histerię.
Bo ona chciała iść w odwrotnym kierunku.

Usiłowałam zastosować metodę "przekupstwa" ...
niet
i 100 innych metod
niet

W końcu ją zdjęłam z tej ulicy bo jakieś auto śmiało jechać trasą, na której relaxowało się moje dziecko.

[bajaderka]

Ań, moze to się przyda....ze strony być rodzicami o której pisałam w temacie Montessori

Mamy dwie sekundy by zmienić zachowanie

‘Popatrz mamo! Jestem jak tata!’

Trzyletni Staś otworzył swój niebieski mazak i popisał nim po ścianie, w czasie gdy jego mama, Maria, przygotowywała warzywa na obiad. Podczas weekendu Staś pilnie obserwował jak jego tata malował kuchnię. Teraz chciał pomóc, przynajmniej tak wnioskowała jego mama, jednocześnie miotając się pomiędzy niedowierzaniem i przerażeniem. Staś nigdy nie popisał niczego. Zawsze używał papieru.

Maria zareagowała jednak bardzo pewnie:

‘Staś! Stop!’ – powiedziała stanowczo, ale delikatnie idąc w kierunku syna. Staś odwrócił się w jej kierunku i ich wzrok spotkał się.

Maria kucnęła do poziomu syna i kontynuowała: ‘Odłóż mazak’.

‘Mazakami piszemy tylko na papierze. Pamiętasz? Proszę, usiądź i pisz na papierze.’

Maria zabrała się za czyszczenie ściany i zmyła ślady mazaka w kilka minut podczas gdy Staś malował na papierze.

Kiedy tata, Piotr, wrócił do domu, Staś chętnie się pochwalił: ‘Tato, pomalowałem ścianę mazakiem, ale mama powiedziała: tylko na papierze’.

Piotr spojrzał uważnie i popatrzył na Marię.

Maria uśmiechając się powiedziała: ‘Wszystko w porządku, skorzystałam z zasady dwóch sekund’.

Podczas, gdy jesteśmy dla dziecka przewodnikami w nauce akceptowalnych zachowań, jak w przytoczonym wyżej przykładzie: mazakami piszemy tylko na papierze, nie po ścianach (nawet jeśli są tego samego koloru co ściana), warto poznać co nieco, jak działa pamięć dziecka. Człowiek posiada trzy rodzaje pamięci:

1. aktywną pamięć bezpośrednią
2. pamięć krótkotrwałą
3. pamięć długotrwałą

Aktywna pamięć bezpośrednia u dzieci pomieści dwie sekundy informacji. Mamy więc dwie sekundy, by przekazać wiadomość. Aby nasze mówienie odniosło skutek musi być krótkie i bezpośrednie. Dodatkowo chcielibyśmy, by nasz komunikat został przekazany w sposób, który wspomaga zapamiętywanie krótko- i długotrwałe. Rozważmy więc raz jeszcze tarapaty Stasia.

Kiedy Maria zauważyła, że Staś maluje po ścianie, wypowiedziała jego imię, a następnie słowo ‘stop’. Dwusekundowa informacja. Maria zostawiła swoją pracę i poszła w kierunku Stasia. Kiedy Staś zareagował odpowiednio, Maria mogła przejść do kolejnego kroku. Jeśli Staś nie przestałby pisać po ścianie, Maria mogłaby delikatnie chwycić jego nadgarstek i zatrzymać go.

‘Odłóż mazak’. Kolejna dwusekundowa wiadomość.

‘Mazakami piszemy tylko na papierze’. Dwie sekundy.

‘Pamiętasz?’ Dwie sekundy, które przywołują informacje z pamięci długotrwałej. Użycie słowa ‘pamiętasz’ wskazuje również na fakt, że cała informacja jest ważna, by ją zapamiętać.

‘Proszę, usiądź i pisz na papierze’. Te dwa polecenia: usiądź i pisz pomagają wzmocnić pamięć krótkotrwałą i bezpośrednią jednocześnie wyznaczając oczekiwane zachowanie dla pamięci długotrwałej. Użycie słowa ‘proszę’ pomaga dziecku w łatwiejszym przyjęciu poleceń.

Kiedy potrzebujesz zmienić zachowanie dziecka natychmiast, zapamiętaj zasadę dwóch sekund. Wydawaj krótkie dwusekundowe wiadomości rozpoczynając od imienia dziecka i słowa ‘stop’. Wyraź oczekiwane zachowanie. Użyj wyrażenia ‘Pamiętasz?’ Poproś o odpowiednie zachowanie zaczynając od słowa ‘proszę’. Przejdź do kolejnego kroku, który może wymagać spokojnego powtórzenia prośby lub prostej fizycznej interwencji takiej jak przytrzymanie nadgarstka.

Jeśli twoje dziecko ma problemy z reakcją na słowo ‘stop’, spróbujcie razem następującej zabawy. Zacznij od czegoś w rodzaju: ‘Poskaczmy razem’. Skaczcie przez kilka sekund, a następnie powiedz ‘stop’. Zatrzymaj się w miejscu na chwilę. Spróbuj wykonywać różne czynności, takie jak chodzenie, obroty, czołganie się, mruganie, machanie, śmianie się, tańczenie, machanie, i tak dalej. Po każdej mów ‘stop’ i zatrzymaj się w bezruchu. Wydłużaj tę zabawę przez wykorzystanie wielu różnych czynności i zwiększanie czasu przeznaczonego na każdą z nich. Pośmiejcie się i bawcie się dobrze.

Jednym z wielkich atutów jest możliwość nauki przez zabawę. Zapamiętaj, że badania pokazują, iż uczymy się efektywniej i szybciej, kiedy nauka przebiega w atmosferze radości i zabawy. Aby zmienić zachowanie, stosuj zasadę dwóch sekund i bądź radosny.
Raz jeszcze kroki zasady dwóch sekund:

1. Wypowiedz imię dziecka i ‘Stop!’
2. Dziecko przestaje lub dorosły interweniuje.
3. Wyraź oczekiwane zachowanie.
4. ‘Pamiętasz?’
5. Poproś o odpowiednie zachowanie.

zastosowałam tą metodę u Basi dokładnie w momencie gdy rysowała po ścianie, wystarczył jeden raz aby więcej tego nie robiła....u Jagody może będzie potrzeba kilku razy

[arete]

YolaW, my też przerabialiśmy etap wdrapywania się na stoły, nie to, żeby się całkiem skończył, ale nie jest już tak fascynujący. Pozwalaliśmy wchodzić na stół, tak jak Tobayashi, pod nadzorem. Bywało, że trzeba było siedzieć z nim naprawdę długo, zwłaszcza, że mamy przedszkole naprzeciwko, a Antek lubi wpatrywać się w bawiące się dzieci. Jeśli nie mogliśmy go pilnować, krzesła zakładaliśmy na stół i mówiliśmy, że sam wchodzić nie może. Ale gdy tylko robiliśmy coś w kuchni, zdejmowaliśmy krzesła i pozwalaliśmy na nich stawać i nam towarzyszyć, zwłaszcza asystować w zmywaniu, co Antek uwielbia.

Teraz ulubioną "zabawką" jest kij od mopa albo szczebelek od łóżeczka - można nim gasić światło, albo próbować dostać do żyrandola (na to drugie nie pozwalamy, kij od mopa "zaginął"). Mikołaj przyniesie mini golfa - chyba zaczynam się bać.

[Manu]

excelencja, to dopiero poczatek, za kilka lat bedzie uciekac ulica pod prad

[ań]

[Manu]

ań, napisz koniecznie czy dziala!tzrymam kciuki oczywiscie, ja tez na bejbi naszym sprobuje, tylko ze ona juz tak cichaczem potrafi

[ Dodano: 2009-12-04, 23:24 ]
bajaderka, mega punkt za pomoc.

[Tobayashi]

[Manu]

bajaderka, na tej samej stronie pisza tez:

"Niektórzy poszukiwanie granic nazywają “testowaniem”, ale słowo to ma negatywny wydźwięk. Natomiast jest rzeczą zupełnie pozytywną, jeśli dziecko próbuje nauczyć się reguł i zasad, jakie obowiązują w jego środowisku. Jest to właściwie bardzo ważne badanie. "
czytam to tak rozemocjonowana, ze az mi sie kreci w glowie. Trafic na tekst potwierdzajacy niesmiale intuicje to naprawde cos bardzo istotnego. daje poczucie bezpieczenstwa - MAMIE

[PiPpi]

dzięki bajaderka! aż sobie wydrukowałam Twojego posta

[Manu]

no to, wyobrazcie sobie prosze, nie koniec (z watku montessori):


[quote="excelencja"]

[zorro]

Nie odniosę się do teorii Manu, matki-założycielki wątku, bo też nie do końca rozumiem, może przez tę lakoniczność i skupię się na swoich doświadczeniach. Z nich jasno wynika, że dzieci potrzebują opieki rodziców, a do tej opieki zaliczam też jasno nakreślone reguły. Reguły pomagają współdziałać w rodzinie w miarę bezstresowo. Rodzice, każdy inny, dzieci, też o różnych charakterach mogą bez tego nie osiągnąć konsensusu. Moje dzieci (1,5 i 7 lat) mają stosunkowo dużo wolności w granicach bezpiecznych dla siebie. Syn zawsze był wymagającym dzieckiem - niespokojny niemowlak, łatwo irytujące się dziecko, jednocześnie wesołe i otwarte na innych. Wrażliwiec, jednocześnie wojownik. Piszę o nim, bo wiele zależy od charakteru dziecka. Świetnie, jeśli niespełna dwulatkowi można wytłumaczyć, że nie wbiega się pod samochód, a on ten dogmat przyjmie. Gorzej, jeśli dwulatek chętnie dałby się spłaszczyć nadjeżdżającemu samochodowi. I tu pojawia się pojęcie kary. Karą mogą być 'brudne zęby' (też to stosuję ), karą jest odizolowanie od rodziców (bycie razem to najwyższa forma szczęścia, jednak nie chcę być z synem, gdy wkurza mnie jego zachowanie, nie respektuje znanych zasad, doprowadzając mnie do szału - chcę być wtedy sama, dla jego dobra, bo nie mam ochoty krzyczeć, krzyk to ewidentnie efekt bezsilności, więc wtedy 'idzie do siebie' i to robi mu wspaniale - wycisza się, czytając ksiażki np). Mój 7-letni syn miał etap 'uciekania', oczywiście bez opamiętania, tak w okolicach 2,5 roku. Ponieważ nade wszystko zawsze cenił sobie wolność, karą, która majaczyła przed nim było: 'jeśli cały czas będziesz uciekał, będę musiała prowadzić cię na smyczy'. Wizja zniewolenia zadziałała i nie musiałam wprowadzać smyczy w życie. Tak samo było w innych sytuacjach. "Jeśli sam tego nie zrobisz (nie pójdziesz do łazienki się myć), będę musiała cię tam zanieść." Mój syn potrzebuje dużo wolności, ale w sytuacji wolności całkowitej gubi się totalnie. Traktuję go partnersko, ale nie traktuję go jak mojego kolegi, przyjaciela, równolatka. Przy mnie jest w większości przypadków spokojny i zrównoważony. Gorzej z ojcem. Ojciec często zapomina, że syn nie jest jego kolegą i wdaje się z nim w niepotrzebne wymiany zdań, które kończą się patowo. Wspaniale oczywiście mieć dziecko spokojne, zrównoważone, przyjmujące bezboleśnie wiele przekazywanych przez rodziców prawd. Łatwo wtedy przychodzi wiele rzeczy. Gorzej, jeśli tak nie jest. Mój syn chodzi spać najpóżniej o 21, zwykle o 20, ale nigdy nie jest śpiący (wg siebie), przez pierwsze 5 lat nie przespał ani jednej nocy longiem. Gdybym pozwalała mu z nami siedzieć 'ile wlezie', nie spowodowałoby to zmiany w jego zachowaniu, czyli kładzeniu się spać, tylko wiecznemu wiszeniu na nas do momentu, gdy sami szczęśliwie nie wylądujemy w łóżkach. Żle dla niego, źle dla nas. Uczyć też raczej z własnej wolni by się nie uczył, bo o wiele milej jest się ciągle bawić. Choć ma to szczęście, ze chodzi do szkoły waldorfskiej, ale jak to mówią sami Niemcy 'życie to nie waldorfska szkoła'.
No i do tego wszystkiego dochodzi drugie dziecko, zupełnie inne, o innych potrzebach, związanych i z wiekiem i z charakterem. Nie wyobrażam sobie, że oboje ustalają swoje zasady w naszym domu. Czasem ucinam wszelkie dyskusje, stwierdzając 'bo ja tutaj rządzę'. I powiem wam, że niektórym dzieciom jest to potrzebne. Stawiam granicę, jednocześnie próbując nie wyrządzić krzywdy moim dzieciom, nie złamać ich. Trudne to, ale wierzę, że się da. I coraz bardziej przekonuje mnie teoria, że dzieci ''wychowuje się'' tylko do 7 roku życia, a potem zbiera żniwo. Coś w tym jest.
PS. Nie znam super-niani. ;-P

[zina]

[zorro]

Starałam się.

[gosia_w]

Zorro, mi też bardzo się podoba to, co napisałaś. Dziękuję

[devil_doll]

zorro super jakbym czytala o swoim dziecku

zorro super jakbym czytala o swoim dziecku