wegedzieciak.pl

[sylv]

[ań]

moim zdaniem warto oten "dar" walczyć, tj. szukać, czytać ludzi uduchowionych, szukać w tym wszystkim siebie i słuchać swojego serca

[elenka]

Ja nie mam potrzeby szukać i nie ukrywam, że trochę mnie irytuje gdy ludzie wierzący podchodzą z pobłażaniem do ateistów. Ja nie uważam, że jestem czegoś pozbawiona
Uważam, że mi "boża iluzja" nie jest potrzebna do tego aby czuć się szczęśliwą.

[excelencja]

elenka, pojechała ostro, ale z sensem.
Też nie czuję, żeby moje życie duchowe było uboższe przez brak obecności boga.
Ale wiem ań, że nie chciałaś wcale powiedzieć, że ateiści to pustaki

[lilias]

elenka, excelencja, absolutnie nie uważam żebyście były w jakiś sposób uboższe, po prostu mamy trochę inne widzenie świata. Tak jak wcześniej pisałam różnimy się w odbiorze pewnych zdarzeń i określaniu ich: np. dla mnie posiadanie dzieci jest cudem (mogę to określić jako wierząca darem od Boga), dla Was cudem, szczęściem (też pojęcie nie do końca wytłumaczalne), najlepszym co mogło człowieka spotkać, itd. Odczuwamy tak samo i to samo, a całą różnicę widzę w postrzeganiu i definiowaniu pewnych rzeczy: dla mnie zbyt wiele rzeczy nie można wytłumaczyć "racjonalnie", żebym przestała wierzyć w Boga, dla Was zbyt wiele rzeczy można wytłumaczyć "racjonalnie" żeby w niego wierzyć. Abstrakcja? A może prawo jednostki do własnych przemyśleń i przekonań? Przecież nie mogę wykluczyć, że moje dziecko będzie ateistą, a któreś z Waszych osobą wierzącą. Skomplikowani jesteśmy i bardzo dobrze ważne żeby wystrzegać się fanatyzmu w swojej wierze jak i braku wiary w Boga.

[ Dodano: 2010-01-07, 17:30 ]
Peace

elenka, excelencja, absolutnie nie uważam żebyście były w jakiś sposób uboższe, po prostu mamy trochę inne widzenie świata. Tak jak wcześniej pisałam różnimy się w odbiorze pewnych zdarzeń i określaniu ich: np. dla mnie posiadanie dzieci jest cudem (mogę to określić jako wierząca darem od Boga), dla Was cudem, szczęściem (też pojęcie nie do końca wytłumaczalne), najlepszym co mogło człowieka spotkać, itd. Odczuwamy tak samo i to samo, a całą różnicę widzę w postrzeganiu i definiowaniu pewnych rzeczy: dla mnie zbyt wiele rzeczy nie można wytłumaczyć "racjonalnie", żebym przestała wierzyć w Boga, dla Was zbyt wiele rzeczy można wytłumaczyć "racjonalnie" żeby w niego wierzyć. Abstrakcja? A może prawo jednostki do własnych przemyśleń i przekonań? Przecież nie mogę wykluczyć, że moje dziecko będzie ateistą, a któreś z Waszych osobą wierzącą. Skomplikowani jesteśmy i bardzo dobrze ważne żeby wystrzegać się fanatyzmu w swojej wierze jak i braku wiary w Boga.

[ Dodano: 2010-01-07, 17:30 ]
Peace

[renka]

[elenka]

Kochane nie chciałam "ostro", chciałam tylko napisać o co mi tak naprawdę chodzi.

Nie poczułam się jak pustak, wiem że Wy, te które wierzycie robicie to ze szczerego serca, a nie konformizmu. Nie chciałam nikogo urazić.

Nie mniej jednak gdy z kimś rozmawiam i okazuje się, że jestem ateistką, to w odpowiedzi pada : "To ja się za Ciebie pomodlę", "Widać nie odnalazłaś jeszcze Boga w sobie" itp.

AhaLilias w pełni zgadzam się z tym, co napisałaś

renka rozumiem Twoje podejście, nie mniej jednak ja chciałabym aby moje dzieci oparcie miały w realnych osobach i przede wszystkim wierzyły w ludzi

Make Love Not War

[arahja]

Mój mały głos w dyskusji, i zmykam jako ateistka prawdopodobnie chcąca równie mocno zateizować biedne niewinne dziecko.

[elenka]

[excelencja]

[Malati]

[Lily]

W sumie co jest przerażającego w braku życia po śmierci? Jest to może przerażające, gdy myślimy o naszych bliskich - ale czy my sami możemy potem odczuć jakiś ból z tego powodu, skoro nas nie będzie?
Ja osobiście stoję na stanowisku, że nie wiem, jak to naprawdę jest. Chyba nikt z nas (lub mało kto) tak naprawdę wie...

[Kat...]

Ja też uważam, że nie ma nic złego w braku życia po śmierci. To tylko motywuje żeby przeżyć to, które mamy teraz, to jedno jak najlepiej. Drugiej szansy nie będzie.
Ja Boga nie czułam nigdy, chodziłam jako dziecko do kościoła tylko po to żeby pobyć tam z koleżankami, żeby mnie nic nie ominęło.
Tak jak Excelencja nie rozumiem po co wiara, ja tego nie czuję, nie rozumiem ale zazdroszczę czasem ludziom wierzącym i jakoś mnie tak dziwnie ciągnie do kościoła. Nie do Boga, nie do wiary tylko do kościoła- zupełnie inaczej niż większość. Bardzo lubię programy katolickie. Wydaje mi się, że nigdy tego nie poznałam więc jako rzecz nieznana mnie to interesuje choć w wielu punktach uważam zgadzam się ze stanowiskiem kościoła (ale jest też wiele, w których jestem na tym drugim biegunie). Niczego nie wykluczam, może kiedyś uwierzę, nawrócę się (nie sądzę ale nigdy nic nie wiadomo). Jakby mi ktoś powiedział z 6 lat temu, że będę wegetarianką to też bym się uśmiała.

[elenka]

[Malati]

[arahja]

[Judyt]

Polecam bardzo "Słup ognia". Ja można nie wierząc dojść umysłem do tego, ze Bóg istnieje. Dla mnie rewelacja.

[arahja]

[Malati]

arahja, to uważasz że jak ktoś zostaje złodziejem czy mordercą to jest to wina jego rodziców,bo obdarzyli go takimi a nie innymi genami.? Albo jak dziecko ma śmiertelną chrobę to też jest to wina ferelnych genów. ? Troche to uproszczone jak dla mnie. Gdyby moja osobowść i mój rozwój zależał od genetyki to za wiele bym w swoim życiu nie zrobiła-prawdopodobnie zapiłabym się na śmierć
Nie każdy jest w stanie wziąść swó los we własne ręce. Może warto zastanowić się dlaczego ?

[Tobayashi]

Dziewczyny, zaczynacie dyskutować na tematy wiary jako takiej, a nie na temat wdrażania do niej dzieci

Wracając wiec do tematu, uważam, że nie jest uczciwie powiedzieć dziecku, że "jest bóg" (jakikolwiek, przecież są różne religie teistyczne i różni bogowie) - uczciwiej byłoby powiedzieć: "wierzę, że jest bóg". Dziecko uwierzy we wszystko, co mu sprzedamy, to łatwe. Przy czym nie jest w stanie pojąc dokładnie o co chodzi. Znam 5-latka wychowanego w wierze katolickiej, chodzącego na religię. Kiedyś zachował sie niegrzecznie i jako usprawiedliwienie bełkotał coś, że chciałby miec Boga w sercu, ale diabel go skusił... Dla mnie bylo to żenujące. Jeżeli już ktos chce wprowadzać dziecko w świat wiary i religii, powinien, moim zdaniem, powiedzieć: "ja wierzę w takiego a takiego boga, ale inni ludzie wierzą w takiego, inni w takiego, a inni nie wierzą w ogóle".

Nie chcę, by ktokolwiek indoktrynował moje dziecko, nawet ja sama Nie oznacza to, że mam zamiar izolować je od moich poglądów i je ukrywać. Jak się zapyta co mama robi na tej poduszce, to mu powiem, że medytuje i porozmawiam o tym jak będzie chciał. Ale wychodząc z zalożenia, że dziecko nie potrzebuje religii i nie jest w stanie zrozumieć związanych z nią fundamentalnych zagadnien, nie mam zamiaru moich poglądów sprzedawać dziecku, gdy nimi nie jest zainteresowane i o to nie prosi. Nawet mojego męża, zagożałego antyklerykała i ateistę proszę, żeby nie wygłaszal swoich ostrych pogladów przy małym (choć ja je także podzielam) - nie chcę, by nieświadomie nasiąkał poglądami skrystalizowanymi w glowie 35-latka, nie mając pojęcia o co chodzi i nie mając żadnych własnych doświadczen.

Myślę, że malemu człowiekowi wystarczy na początek wychowanie według ogolnie przyjętych, uniwersalnych humanistycznych wartości np.niekrzywdzenia innych itd. Dopiero kiedy dziecko jest dostatecznie dojrzałe (nie wiem kiedy, zalezy od dziecka), można z nim sensownie porozmawiać na tematy duchowe.

Nawiasem mówiac, dziwię się, ze się dziwicie, czemu ateiści chrzczą swoje dzieci. Ja też tego nie popieram, ale się nie dziwię. W kraju, gdzie w urzędach, szpitalach i szkołach wiszą krzyże - symbole jednej tylko religii, każdy kto tej religii nie wyznaje, jest "inny". Rodzice chcą oszczędzić dziecku piętna inności. Niektórzy ateiści lub 'innowiercy' nie spotykają sie z szykanami, inni zaś tak, i to bardzo dotkiliwymi. Zawsze jednak są w mniejszości, a więc uważani za dziwnych i podejrzanych. Znam rodziców, którzy byli wręcz szantażowani przez rodzinę i straszeni wydziedziczeniem, jeśli nie ochrzczą nowonarodzonego. Przykre, że w takich sytuacjach brakuje w stosunkach międzyludzkich wspomnianych przeze mnie humanistycznych wartości - poszanowania wolności i integralności drugiego człowieka. I to w imię religii.

[sylv]

[YolaW]

[ań]

ja się cieszę, ze tak fajnie ta dyskusja idzie, bez przytyków i złośliwości mimo iż temat jest trudny, jeden z najtrudniejszych

[majaja]

[Tobayashi]