wegedzieciak.pl

[dżo]

Wydawało mi się, że taki temat już był ale nie znalazłam a jestem ciekawa Waszych opinii w tej kwestii.
Sama mam dość niskie poczucie własnej wartości, trudno mi powiedzieć dlaczego. Może to sprawa indywidualnych cech charakteru odziedziczona po rodzicach a może jakieś niedociągnięcia w wychowaniu.
Chciałabym aby mój syn był pewny siebie, umiał walczyć i wyrażać swoje zdanie. Jak mu w tym pomóc?

[Kat...]

dżo, dzięki za temat. Też mam niskie, jestem niepewna swoich decyzji, wszystkiego się boję i też nie chcę żeby Z taki był. Chętnie poczytam.

[dżo]

Z wikipedii:

Zaburzenie poczucia własnej wartości powstaje zazwyczaj na podstawie komunikatów podważających wartość dziecka, jakie dostaje ono od osób znaczących (np. rodziców, opiekunów). Początkowo np. dziecko jest uważane za cenne samo w sobie, dlatego że jest i dostaje komunikaty od otoczenia stosowne do takiego sposobu jego postrzegania. Z czasem jednak na skutek rozmaitych oczekiwań otoczenia, czy sposobów wychowania otrzymuje komunikaty, które przekonują go albo pozwalają podejrzewać, że wartość jego jako człowieka zależy od rozmaitych czynników zewnętrznych lub od konkretnych działań, czy umiejętności. Tak wychowywane dziecko zaczyna się starać, by sprostać tym wymaganiom i zasłużyć ponownie na to, by móc się poczuć wartościowym i kochanym przez rodziców dzieckiem. Tak wychowywane dziecko staje się często także jako dorosły osobą zależną od otoczenia, zewnątrzsterowną i niepewną siebie (własnej elementarnej wartości jako człowieka).

[blamagda]

Czytam , albo raczej podczytuję Gordona - "wychowanie bez porażek" - jego wskazówki i porady w dużej mierze podyktowane są dbałością o poczucie własnej wartości dziecka. Miałaś Dżo w rękach tę książkę?

[Humbak]

Ja mam ogromnie nieskie poczucie wartości i wszystkie wady społeczne jakie z tego wynikają (co czasem się ujawnia w postach które muszę potem edytować ) i choć przez ostatnie miesiące pracuję nad sobą i w ogromnej mierze rozszyfrowałam skąd toto i w jakimś tam stopniu sobie z tym poradziłam, to zdążyłam już to przekazać Natalii - nie pomogło przedszkole w sytuacji gdy najwazniejsza osoba w jej zyciu nawalała

Dużo jednak ostatnio nad tym pracujemy i po natalii widzę natomiast że bardzo ważne jest to by zamiast sugerować jej co powinna umieć lub zrobić, być bardzo uważnym na sygnały płynące od niej mówiące do czego ma lub nie ma preferencji i pomóc je rozwijać - samodzielnie. Np. natalcia strasznie chciała pływać, to było jej marzenie, jednak prowadził zajęcia (w szkole) pan który dużo krzyczał i był surowy. Natalcia co rusz chciała się wypisać, mimo że dobrze sobie radziła (wręcz świetnie wg tego właśnie pana). Staraliśmy się nie zaprzeczać temu co czuje ale 1/pokazywać jej co umie, co pokonała, z czym dała sobie radę (dziś zanurkowałam, dziś się nie bałam) a 2/uświadomić jej jak będzie się czuła gdy ostatecznie zrezygnuje. Wiedziała że będzie jej źle i za każdym razem przekładała decyzję. I udało się Na basenie pewności siebie jej nie brakuje.

Na podobnych przykładach widzę że należy dawać dziecku namacalne zadania po dokonaniu których zobaczą swoje namacalne sukcesy - umiem, potrafię, dałem sobie radę (nic w stylu jestem dobry, bo zawsze będzie ktoś lepszy)

Niestety to wszystko co wiem i czym mogę się podzielić
Wątek jest bardzo fajny, chętnie poczytam

[ Dodano: 2010-01-30, 01:44 ]
A! I coś dla mnie ważnego - właśnie nabyłam książkę beaty pawlikowskiej 'w dżungli miłości' i jestem po ogromnym jej wrażeniem. Abstrahując od faktu że wiele jej zdań i opinii jest moich, czasem wręcz dosłownie (co zawsze trochę łechoce, nie? no czyta się bosko ), książka na moje dotyczy nie tyle miłości co właśnie pewności siebie.
Dzieli ludzi na leniwców i wojowników. Leniwce to ci bez pewności siebie, natomiast ludzie wygodni - np mając dobrą opinię w otoczeniu nie podejmą żadnych ryzykownych działań bo a nuż spadną z piedestału.
Wojownicy uzywają 'mięśnia silnej woli' który wg autorki nie jest czymś wrodzonym ale czymś nad czym trzeba pracować całe życie. Nie boją się wyzwań, wiedzą co umieją a czego nie i nie boją się spaśc z piedestału bo nigdy na niego nie wchodzą.

Trudno mi tu wszystko przekazać, jestem w trakcie czytania więc też może lepiej się nie wypowiadać... ale raz że mnie połechotała a dwa że wielokrotnie czytam te same strony ucząc się jak być silną i sobą. Polecam.

[dżo]

[Humbak]

dżo, :*

hihi i to był właśnie przykład jak motywować dziecko i zwiększać jego pewnośc siebie - konkretnie wskazywać na umiejętności które pomogły mu z czymś dać sobie radę bądź nazwać to co właśnie zrobiło/nauczyło się

tak więc, dżo, jesteś super mamą

[Anja]

hmm, tak przy okazji, warto się zastanowić, jakie konkretnie nasze działania mogłyby owe poczucie własnej wartości podkopywać. stoją za nami "duchy przeszłości" - nie byliśmy wychowani w idealnych rodzinach, w idealnym środowisku i często podświadomie, wbrew sobie samym podcinamy dzieciakom skrzydła, czy napełniamy lękiem. dobrze jest mieć kogoś, kto nam to "wytknie".
Humbak, też mi się podobała książka Pawlikowskiej.

[dżo]

Anja, bardzzo cenna uwaga. Często powielamy zachowania, ktore wynieśliśmy z domu rodzinnego, nie zdając sobie nawet sprawy, że są one szkodliwe.

[Dominika]

Chyba jak zwykle dobrze wyposrodkowac... Nie chwalilabym zanadto i zbyt dlugo nauczenia sie przez dziecko podstawowej czynnosci zyciowej. Ale na poczatku np treningu nocnikowego trzeba pochwalic i uznac wysilek, by zmotywowac dziecko. Pochwaly kieruja dzieci ku zachowaniom korzystnym. To chyba dobrze?

Pamietam tez gdzies kiedys przeczytane, ze dla pewnosci siebie (i dobrego bezpiecznego poczucia sie w swiecie) potrzebne dziecku sa min 3 "filary". Jednym z nich jest dom, drugim np dziadkowie, trzecim kolejna rodzina lub dom przyjaciol, lub opiekunka. Dobrze, by bylo utrzymac conajmniej 3 takie wazne i stale punkty w zyciu dziecka. Polaczenia bliskich osob i miejsc. Wiaze sie z tym tez akceptacja przez szersze grono ludzi i punkty odniesienia. (Bylo to dla mnie wazne w momencie przeprowadzek) Trzymalam sie tej teorii i Ronja raczej dobrze to przeszla, a teraz wzmocnila sie jeszcze ta jej wesola pewnosc siebie (choc z natury jest raczej niesmiala i ostrozna) Pomagala rodzina, przyjaciele, skype( ) i zaakceptowanie w grupie z opiekunka a teraz w szkole.

[agaB]

Ja ponad rok temu byłam na wykładzie dotyczącym lęków u dzieci i to mnie zmusiło do zastanowienia się nad swoją wartością, która była niska i co zrobić z lękami, które przekazała mi mama.
Ponoć lęki, które mamy w sobie dzieci wyczuwają, więc tym bardziej chciałam coś zrobić, póki moje dziecko było małe.
I przeszłam 3 miesięczną terapię, bo uważam, że najpierw ja muszę się zmienić. Ja mam podnieść swoją wartość.
Potem szukałam różnych dobrych książek np. Nathaniel Branden "6 filarów poczucia własnej wartości"
A ostatnio zaczęłam studia podyplomowe z arteterapii i stwierdzam, że nie tylko przekwalifikuje się zawodowo, ale mam tam niezłą terapię.
Teraz widzę, że opłaca się inwestować w siebie, a jak nie możemy, to warto szukać ludzi znających się na danej tematyce, którzy mogą polecić przeczytanie naprawdę dobrych książek.

[Dominika]

To dawajcie tu jakas liste ksiazek na temat. Sprawdzonych. Poprosze

[topcia]

TO ja bym musiała popracować nad:
-

[Humbak]

[Anja]

z tymi pochwałami, to trochę jest tak, że przyjęło się chwalenie dziecka prawie za nic (3 kreski na kartce, a dorośli mówią; "wow, jak pięknie!"), no bo "trzeba motywować" , a z drugiej strony - pewnie ze zmęczenia - rodzice często nie widzą i nie doceniają rzeczy, przy których dziecko naprawdę się napracowało, zrobiło krok milowy itp. ja osobiście lubię chwalić. dzieci (i nie tylko dzieci) wtedy rozkwitają (jeśli pochwała jest "trafiona") - to jest cudne.

[Humbak]

Anja, napisałaś coś co u nas stosujemy od stosunkowo niedawna (wolno się uczymy) i jest najprawdziwszą prawdą

[agaB]

topcia, moja terapia dała mi po
1. Inne spojrzenie na życie, problemy.
2. Wyleczyłam się z tych okropnych leków, ale oczywiście coś na pewno została, ale teraz robię takie rzeczy, które kiedyś przepełniały mnie lękiem. Mam tutaj na myśli czynności związane z życiem codziennym.
3. Moja pewność podniosła się bardzo wysoko. Zauważyły to bardzo szybko osoby bliskie.

Odnośnie książek do poczytanie, to warto poczytać:
"Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci" Faber Adele, Mazlish Elaine, choć nie ze wszystkim się zgadzam. Ale warto coś takiego też przeczytać.

A czy ktoś może polecić jakieś książki odnośnie emocji dziecka.

[topcia]

[Anja]

[majaja]

[topcia]

[Kat...]

topcia, ja tego nie widziałam ale wydaje mi się, że to może nie być tym na co wygląda. A może on jest na coś chory? Może ma nie wiem hemofilie np i się boją żeby sobie czegoś nie zrobił? A jeśli chodzi o ta asekurację, to może on sam się boi?

[topcia]

[zorro]

To trudny temat. Dlatego, że do końca nie wiadomo. Można robić wszystko, co wydaje nam się prowadzi do wysokiego poczucia własnej wartości, a dziecko i tak przeżywa rozterki, bo albo charakter go do tego skłania, albo ma właśnie etap rozwojowy, który go nastraja negatywnie, albo po prostu nam się nie udało.
Przede wszystkim dziecko uczy się patrząc na rodziców - jak oni zachowują się w stosunku do świata. Potem liczy się wzmocnienie, które otrzymuje od rodziców i rodziny. No i jeszcze charakter, geny.
Ale: zawsze cieszyłam się, że mój syn jest taki odważny społecznie. Jako dwulatek sam chodził 'sobie załatwiać sprawy', czyli jeśli chciał balona, to szedł do Pani, która balony rozdaje i prosił o niego. Teraz ma siedem lat, więcej widzi, więcej wie i ma ostre momenty zwątpienia - jestem głupi, beznadziejny czasami słyszę. Albo boi się iść do sklepu naprzeciwko, nie chce zostać sam w domu. Może to taki wiek, gdy maleńkość miesza się już z wyczuwaną lekko nibydorosłością? A może jakaś pomyłka po drodze?
Dlaczego 'z chłopcami jest prościej'? Mi się wydaje, że wręcz przeciwnie.

[topcia]