wegedzieciak.pl

[Capricorn]

[Lily]

Capricorn, to jest 250 km, 7 godzin w drodze. Żadne dojeżdżanie nie wchodzi w grę. Sprzedanie mieszkania też nie, bo nie jest własnościowe. Poza tym oni są małżeństwem tylko na papierze, więc jakieś koalicje między nimi też nie przejdą, a ja ich na siłę zbliżać nie będę. No cóż, jak będzie to nie wiem, los pisze różne scenariusze.

[Capricorn]

Lily, w takim razie nalegam, abyś, w oczekiwaniu na to, co przyniesie los, wyłączyła w sobie wszystkie te negatywne wizje. Może za jakiś czas pojawią się rozwiązania, których teraz nikt nie bierze pod uwagę? Nie zadręczaj się.

[Lily]

Chętnie bym się nie zadręczała, tylko czasem mnie to nachodzi, zwłaszcza nocą. Chyba skutki obserwacji wzorca umierania i chorowania w mojej rodzinie... koszmar.

[hans]

[Capricorn]

[hans]

a czemu?

[Capricorn]

wkleiło sie powyżej

[Lily]

Tezę opieram na przykładzie znajomych, którzy stracili rodziców. mam dwoje, którzy nie mają już żadnego z nich...
No i mamy też, choć ma już prawie 60 lat.

[Capricorn]

pewnie trzeba by zacząć od zdefiniowania pojęcia "osierocony".

Człowiek, istota z natury emocjonalna, ma poczucie straty po śmierci kogoś bliskiego. A to chyba nie to samo, co poczucie osierocenia. To drugie kojarzy mi się z bezradnością.

[hans]

[Lily]

Wiadomo, że nie wszyscy czują tak samo - ale takie wrażenia do mnie docierają od różnych ludzi. Chciałabym być tą szczęściarą, która tak nie będzie czuła, ale znam siebie i wiem, że będzie inaczej.

[hans]

[Capricorn]

Pierwsza rzecz w toksycznych relacjach, to jest uświadomienie sobie, że tkwimy w chorym układzie, i w którym punkcie on jest chory.

Druga rzecz - złamać schemat toksycznych zachowań, przerwać krag.

Konfrontacja, szczególne bezpośrednia, nie zawsze jest dobrym pomysłem, nie zawsze ma kojący wpływ. Moja koleżanka kiedyś wygarnęła matce, że ta przez 30 lat NIGDY jej nie pochwaliła. A matka na to: "bo nie było za co"

[hans]

[Capricorn]

[DagaM]

Neo, wyobrażam sobie jak to wygladalo. Bardzo smutne.
Ja tez bylam bita, az pewnego dnia, majac 17 lat moj ojciec znowu chcial mnie zlac za cos (jakis drobiazg typu źle spojrzalam) i wtedy ja go stluklam na kwaśne jablko. To bylo straszne. Rozdzielala nas mama z sasiadka, ktora byla u nas, a moj brat byl w szoku.
Przez te wszystkie lata uzbieralo mi sie tyle tlumionej zlosci i agresji, ze moglabym teraz pracowac jako platny zabojca choc na codzien jestem bardzo ciepla i serdeczna.
Z reszty tych zlych emocji musialam sie wyleczyc...

Neo, a jak Ty sobie teraz radzisz w swoim życiu, jak z relacjami wobec innych, masz wsparcie? Takie przeżycia o jakich piszesz nie zapomina sie, potrafia bardzo ciazyc. Ja np. myslalam, że udalo mi sie odciać od tych wspomnień, a nie wiedzieć czemu, w trakcie ciąży wszystko do mnie wróciło, co kilka nocy koszmary...ech szkoda gadać.

[ Dodano: 2007-07-23, 16:22 ]

[Capricorn]

Daga, to Ty jesteś Wojpwniczy Żółw Ninja normalnie Toś dała czadu, i też jego własną bronią

Ja bym swoich raczej nie pobiła (chociaż raz matkę popchnęłam mocno, nie spodziewała się tego, to i poleciała) - ale to głównie ze względu na to, że nie byłabym w stanie ich dotknąć. Zresztą - nikogo z rodziny, i nie z rodziny też. Wyjątek, wiadomo, mąż, dzieci, lekarz. Umiem juz podawać rękę osobom obcym bez stresu. Ale nic więcej. Nie jestem w stanie dotknąć moich braci, z którymi mam przeciez kontakt w miarę normalny. Oni też nie są w stanie dotknąć ojca, matki, mnie, czy drugiej siostry. Mówię tutaj nie o jakichś bardzo intymnych gestach, tylko o podaniu dłoni czy poklepaniu po plecach. Takie jesteśmy wraki. A gdyby ktoś mi kazał podac rękę moim rodzicom, to pewnie bym im się na buty zwymiotowała. Mówię zupełnie serio.

[ Dodano: 2007-07-23, 16:41 ]

[Lily]

Mnie nikt nie bił (choć były groźby, więc zawsze siedziałam jak mysz pod miotłą), ale dotykać się i tak nie dam.
Moja mama zawsze mówi, w odpowiedzi na nasze z siostrą żale, że ona nie czuje się winna. No cóż, ona ma lekkie sumienie, a ja ciężko na sercu.

[hans]

Paskudne to wszystko ale...może wiedza o tym pomoże przerwać to błędne koło…
I jest jeszcze druga strona medalu tzw nadopiekuńczość...i to równie nieciekawe zjawisko jest

[Marcela]

O, wiem coś o nadopiekuńczości rodzica...... Moja mama mieszka 100 km ode mnie a czasem potrafi do mnie zadzwonić, żeby mi powiedzieć, że muszę się ciepło ubrać bo zima Muszę się jakoś wewnętrznie skupić w sobie, żeby mojej córki tak nie niańczyć i nie łazić bez przerwy za nią i sprawdzać czy ze wszystkim sobie poradzi. Nie jest to proste. Już się złapałam na tym, że martwię się trochę na zapas.

[Capricorn]

U mnie drugą stroną medalu jest zbytnia pobłażliwość. Mi nie było nic wolno - na zasadzie "bo nie", i bez przerwy mialam obowiązki, które mnie przerastały. W związku z czym najstarszemu synowi naprawde dużo odpuszczałam. Tzn. prosiłam np. o posprzątanie swoich rzeczy, czy zabawek, ale w końcu i tak sprzątałam ja. Co najwyżej konfiskowałam zabawki w ramach kary. Ale do dzisiaj mam taki problem, ze mój dziewięciolatek często ignoruje moje polecenia, i co więcej, do tego samego namawia młodsze rodzeństwo.

[Capricorn]

neo, a Ty jesteś jedynaczką?

[Capricorn]

Ja czasem podawałam swój wiek liczony od chwili, gdy wyprowadziłam się i zaczęłam żyć względnie normalnie. Odejmowałam sobie pierwsze 18 lat życia, bo to nie było życie.

[Lily]

Nie jestem w stanie na razie kontynuować tego tematu...