wegedzieciak.pl

[kasienka]

Chrzest jest aktem wstąpienia/przyjęcia dziecka do Kościoła Katolickiego. I jest trochę jakby nieodwracalny...Wiem, że niby można się z KK "wypisać" ale to skomplikowane i wedle katechizmu KK chyba już lepiej(jeśli się w to wierzy) być nieochrzczonym(i ewentualnie kiedyś się ochrzcić) niż być ochrzczonym i odejść z Kościoła

Ja byłam chrzczona, nic dziwnego, moi rodzice są katolikami i to praktykującymi. Niestety, ów akt chrztu, zaistniały bez jakiejkolwiek mojej woli czy chęci(w końcu miałam pewnie max.pół roku) był później wykorzystywany prze moich rodziców jako argument, mający mnie utrzymać na łonie kościoła, kiedy zachciało mi się szukać czegoś innego, well, ostatecznie stwierdziłam, że taka zorganizowana religijność w ogóle mi na razie nie odpowiada, tym bardziej, że chyba wiarę straciłam...Wtedy słyszałam, że Bóg i tak mnie kocha, że jestem Jego dzieckiem przez chrzest i nic na to nie poradzę Wk... mnie to strasznie i nawet miałam ochotę się z KK wypisywać, ale w końcu miałam ważniejsze sprawy na głowie, bo zaraz po okresie buntu weszłam z rozpędem w dorosłe życie.

Ślub wzięliśmy cywilny, dla moich rodziców to był problem, z powodu którego zepsuły się nasze relacje, albowiem twierdzili, że popełniamy grzech i oni nam w tym grzechu nie będą pomagać, toteż zostaliśmy pozostawieni sami sobie ze swoim dorosłym życiem(no, ja miałam 17latek...). Ale w gruncie rzeczy, może to i na dobre nam wyszło. Staram się podejmować decyzje przemyślane licząc się z konsekwencjami i ich nie żałuję raczej. Czułabym się bardzo nie fair, gdybym wtedy wzięła ślub kościelny po to, by mieć łatwiejszy start, mieszkanie, akceptację i pomoc rodziców itp...

Ponieważ to brak ślubu był problemem, a my nie byliśmy wierzący i nie mieliśmy zamiaru nikogo oszukiwać i przyrzekać na coś, co nie było dla nas istotne, kwestia chrztu rozwiązała się jakby sama przez się. Logiczne w tej sytuacji było, że bie będziemy przyrzekać w KK że wychowamy dziecko w tej wierze i nauce, skoro ta nauka nie jest naszą nauką i mamy do niej stosunek jaki mamy. Chyba mama Marcina była trochę zawiedziona, że chrztu nie będzie, choć sama nie praktykuje za bardzo, ale łyknęła to, z resztą ona raczej nie komentuje i nie wyraża swojego zdania. Moich rodziców pomijam, ale myślę, że zrozumieli nasze przesłanki i uszanowali je, choć przez jakiś czas miałam jazdę, że po kryjomu ochrzczą Zuzię(co za chamstwo!!!moim zdaniem, taki chrzest nie powinien być ważny, w końcu w konstytucji jest napisane, że to rodzice maja prawo wychowywać dziecko według własnych przekonań), ale chyba tylko modlą sie za nasze nawrócenie Babcie chyba pytały, ale nie naciskały, z resztą w takich sprawach, podobnie jak z pao, w rodzinie wiadomo, że ze mną się nie dyskutuje, bo to jest moje życie, moja rodzina, i nasze wspólne decyzje, których konsekwencji jesteśmy świadomi.

Jeśli Zuzia będzie chciała wstąpić do KK to proszę bardzo, ale niech to będzie jej świadoma decyzja, a nie moja czy Marcina(swoją drogą, nie wiem, czy byśmy się zgodzili na chrzest już teraz, albo na przykład za dwa lata, a wtedy ten temat może wypłynąć, bo będzie w wieku komunijnym...Ale to jeszcze przed nami...).


Z drugiej strony, chciałam powiedzieć, że nie potępiam ani nie oceniam postępowania innych, jestem w stanie zrozumieć, że ktoś chrzci dziecko, bo zależy mu na dobrych stosunkach z rodziną, czy nawet więcej, jak pisał k.leee, z jedną z najbliższych osób, którą darzy szacunkiem i wie, że dla niej(chodzi o babcię) ta sprawa jest bardzo ważna. Naprawdę rozumiem i myślę, że jeśli dziecku nie będzie to w przyszłości odpowiadało, to można pomóc mu pozałatwiać sprawy związane z wypisaniem się z KK

Ale myślę, że jeśli zależy na stosunkach z kimś z rodziny, dla kogo ten temat jest taki ważny to warto rozmawiać Tłumaczyć swoje wątpliwości, poinformować(bo przypuszczam, że w radiu na M niekoniecznie o tym mówili, lub przypomnieć o niedawnym dekrecie B16 dotyczącym zbawienia dzieci nieochrzczonych...Jeśli ta osoba jest osobą, dla której ów chrzest jest ważny ze względu na wiarę, a nie ze względu na to, co pomyślą sąsiedzi, albo że tak wypada, to myślę, że takie argumenty powinny zostać zrozumiane i uszanowane.

[bojster]

[rebTewje]

[Alispo]

[kasienka]

[rebTewje]

hehe, jesli o to idzie, to moge Ci slodzic tak bardzo, ze otworza w Posen poczte calodobowa, tylko nie wiem co na to Aslan

[bojster]

A u nas jest całodobowa!

(zaraz nas wszystkich poprzenoszą do offtopików ;-)

[kasienka]

[bojster]

(żeby nie było, że nie na temat)

[Capricorn]

Wypłynął tutaj też temat ślubu kościelnego - znam wiele par, które ani przez chwilę nie chciały żyć w zdodzie z nauką KK, ale ślub kościelny brały. W sumie najbardziej chyba po to, żeby przebrać się za księcia i księżniczkę, i zgarnąć łupy. A chrztami, komuniami jest w wielu przypadkach podobnie. Co - oczywiście - nie oznacza, że tak robić należy.

[ Dodano: 2007-08-02, 10:16 ]

[pao]

ślub kościelny czy chrzest czy tez komunie przestały być tak naprawdę kościelne... to już niemal świeckie tradycje będące pretekstem do wypicia i zgarnięcia prezentów...

niestety teraz znaleźć ludzi którzy naprawdę wierzą i żyją zgodnie ze swą wiarą to niełatwo znaleźć. znam kilka takich osób, jednak na tle reszty to mimo wszystko mniejszość.

jeśli są rodzice głęboko wierzący nie dziwię się, ze biorą ślub kościelny czy chrzczą swe dzieci. jednak większość czyni to albo dla spokoju, albo "bo wypada"... ja nie czuje tej wiary zatem i nic na siłę czynić nie zamierzam. cieszy mnie też, że komunia i reszta mnie ominęła i jakoś nigdy nie byłam przez to szykanowana, czy też nie żyło mi sie "gorzej", choć to może wynikać z mojego podejścia do świata jak i z wrodzonego tupetu.

najważniejsze żyć w zgodzie ze sobą, a czynienie czegokolwiek pod naciskiem, nawet jeśli okazało by sie potem z jakiś powodów słuszne, i tak jest niestosowne, bo sami ze sobą wtedy sie meczymy, a to najgorsza męczarnia jaka może sie człowiekowi przytrafić.

ślub kościelny czy chrzest czy tez komunie przestały być tak naprawdę kościelne... to już niemal świeckie tradycje będące pretekstem do wypicia i zgarnięcia prezentów...

niestety teraz znaleźć ludzi którzy naprawdę wierzą i żyją zgodnie ze swą wiarą to niełatwo znaleźć. znam kilka takich osób, jednak na tle reszty to mimo wszystko mniejszość.

jeśli są rodzice głęboko wierzący nie dziwię się, ze biorą ślub kościelny czy chrzczą swe dzieci. jednak większość czyni to albo dla spokoju, albo "bo wypada"... ja nie czuje tej wiary zatem i nic na siłę czynić nie zamierzam. cieszy mnie też, że komunia i reszta mnie ominęła i jakoś nigdy nie byłam przez to szykanowana, czy też nie żyło mi sie "gorzej", choć to może wynikać z mojego podejścia do świata jak i z wrodzonego tupetu.

najważniejsze żyć w zgodzie ze sobą, a czynienie czegokolwiek pod naciskiem, nawet jeśli okazało by sie potem z jakiś powodów słuszne, i tak jest niestosowne, bo sami ze sobą wtedy sie meczymy, a to najgorsza męczarnia jaka może sie człowiekowi przytrafić.

[Capricorn]

[adriane]

[rebTewje]

jesli swiadomie odrzucily Boga, to tak. Te, co nie mialy szansy zapoznac sie z Dobra Nowina, sa w nieco korzystniejszej sytuacji

[pao]

ano tak to jest ujęte, ze człowiek, który nie poznał Słowa nie może być do piekła strącony. jeśli jednak poznał Słowo i je odrzucił to wtedy już kary i wieczne cierpienie...

wpierw to sie pojawiło w odniesieniu do innowierców, którzy żyli godnie i byli dobrymi ludźmi (takie ich "usprawiedliwienie") teraz odniesiono tez do maluszków.

ano tak to jest ujęte, ze człowiek, który nie poznał Słowa nie może być do piekła strącony. jeśli jednak poznał Słowo i je odrzucił to wtedy już kary i wieczne cierpienie...

wpierw to sie pojawiło w odniesieniu do innowierców, którzy żyli godnie i byli dobrymi ludźmi (takie ich "usprawiedliwienie") teraz odniesiono tez do maluszków.

[ań]

Jagoda nie jest ochrzczona. Nasi rodzice byli zawiedzeni tą decyzją, jednak na kilku próbach przekonania nas przez rozmowę się skończyło. Wyjaśniliśmy Im, że chrzczenie dziecka, kiedy wychowywanie w duchu katolickim nie będzie miało miejsca, jest poprostu niepoważne.
Powtórzę za Kasieńką, że "warto rozmawiać". Nawet kilka razy, żeby każdy miał szansę zrozumieć Wasz wybór, skoro się z nim nie zgadza.
W czasie chrztu obiecuje się kościołowi poważne rzeczy i jak dla mnie robienie tego "dla kogoś" lub dla "świętego spokoju" jest nie fair wobec wspólnoty kościoła oraz wobec samego ochrzczonego, bo wprowadza się go na drogę po której potem nie będzie i tak prowadzony...
Inna sprawa, że jeśli się z takich powodów ochrzci dziecko, to potem istnieje niebezpieczeństwo, że te same nalegania wrócą podczas komunii (na którą z wiadomych powodów samo dziecko patrzy jak na mega wypas imprezę) itd. Bez sensu jak dla mnie plątać się w to wszystko. W Polsce standardem jest takie pójście w tradycję bez zastanowienia nad tym, że to wszystko ma przecież swoje konsekwencje...

[vlada]

Tonix również nie jest ochrzczony, choć naciski były i to mocne. P. może by się zgodził "dla świętego spokoju", ale ja nie. Nie pozwolę wychowywać mojego syna innym ludziom. Ja jestem jego matką i to ja (oczywiście z P.) chcę pokazywać mu drogę, którą uważam za słuszne podążać. Oczywiście jeśli za kilka lat będzie chciał ochrzcić się, to najpierw przeprowadzę z nim dłuuuuuugą rozmowę a potem "się zobaczy

Skoro ja i P. jesteśmy ludźmi niewierzącymi, to grzechem byłoby przekraczać progi kościoła.

Śmieszą mnie Ci ludzie, którzy biorą ślub, chrzczą itp. nie mając pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Próbuję ich zrozumieć (bo wszyscy tak robią, bo tak zostali wychowani.......), ale nie do końca potrafię.

[malina]

Zuzia tez nie jest ochrzczona. Ze strony rodziny było troche naciskow, ale i tak, znajac nasze poglady, nie spodziewali sie innej decyzji. Najbardziej przezył to ojciez Michała - codziennie chodzi na 6 do koscioła. Jak mi jakis czas temu powiedział: modli sie tam w naszej intencji, cokolwiek to oznacza.Tesciowa mnie bardzo pozytywnie zdziwiła - raz jak tesc zaczał temat przez tel, to tak na niego naskoczyła, ze to nasza sprawa, ze ma szanowac nasze odmienne poglady itd - ze tego dnia pojechał spac do siostry
Dla mnie ochrzczenie Zuzi dla swietego spokoju byłoby obłuda. A reszta, zeby juz nie powtarzac, podobnie jak u Kasienki i Ań.

[ań]

[kamma]

Irma nie jest ochrzczona, a my nie mamy ślubu. Nalegania zaczęły się jeszcze w czasie ciąży (choć przecież szansa na donoszenie była taka maleńka), przy czym na ślub namawiano nas bardzo krótko, a na chrzest nieco dłużej, w myśl dziwnych uzasadnień, że "ochrzcić trzeeebaaa". Nawet mój tata, który już dawno nie był w kościele, nalegał na chrzest. Ale jeszcze w czasie ciąży udało mi się ustalić i uświadomić rodzinie, że nic z tego nie będzie. Obecnie Irma ma 3 lata i nikt już o chrzcie nie wspomina.
Jak będzie w przedszkolu - nie mam pojęcia. Z pewnych źródeł słyszałam, że dzieci mogą być szykanowane za brak chrztu, i to zarówno przez rówieśników, jak i przez przedszkolanki. Nie wspominając o nauce religii bez wiedzy rodziców. Na szczęście zdarza się to coraz rzadziej.
Chciałabym jeszcze ustosunkować się do chrztu "dla osoby, na której nam zależy". Uważam, że jest to nie w porządku zarówno w stosunku do tej osoby, bo tak naprawdę nie dajemy jej tego, na czym jej najbardziej zależy (czyli małego katolika), ale i wobec boga, o ile istnieje. Myślę, że bogu bardziej byłby w smak ateista, który żyje w zgodzie ze samym sobą, niż pseudokatolik czy jakikolwiek "-wierca".

[vlada]

[ań]

[huanita]

ja ochrzciłam swoje dziecko "dla świętego spokoju". Tego żałuję, ale przez całą ciąże miałam naciski, że muszę wziąć ślub z ojcem mojego dziecka, mimo że mnie zawiódł z tysiąc razy, wiąc byłam już tak zniszczona psychicznie, że taką krzywdę robię dziecku świadomie, nie tworząc mu pełnej rodziny, więc ze chrztem ustąpiłam. Teraz inaczej o tym myślę, bo w kościele czułam się jak idiotka, a po chrzcie miałam dwa dni sprzątania, a każdy miał to gdzieś, jak ja to wszystko zrobię z małym dzieckiem. Atmosfera też była nie najlepsza, więc wszystko to wspominam, jak jakiś koszmar. W dodatku serce mi pękało w kościele, kiedy mały płakał, a ja nie mogłam go przytulić. Zastanawiałam się, dlaczego przyjeło się chrzczenie tak małych dzieci zupełnie tego nieświadomych. Z komunią mam nadzieje, że będzie inaczej, bo moje dziecko samo zadecyduje, ale jestem pewna, że i tak wszyscy będą mu robić wodę z mózgu.

[Capricorn]

[majaja]