wegedzieciak.pl

[mono-no-aware]

[kamma]

Ewa (mono), jesteś genialną mamą!
amudabi, Ty też jesteś niczego sobie Z tego, co piszesz wnioskuję, że doskonale znasz swoją córeczkę, a także masz fantastyczną intuicję i dobrze ją wykorzystujesz. Do tego troszczysz się o małą, o jej uczucia, o jej rozwój... Naprawdę, jesteś wspaniałą mamą. To, że Kalinka mówi "nie kocham cię", wcale nie znaczy, że Cię nie kocha. Ona jeszcze nie rozumie prawdziwego znaczenia słowa "kocham". Dla 2,5-latki "kocham" oznacza wszelkie ciepłe uczucia, więc mówiąc tak do Ciebie pragnie zakomunikować, że chwilowo ma do Ciebie żal/pretensje, złości się za np. jakiś zakaz albo zwyczajnie chce być z kimś, przy kim jest lekko, łatwo i przyjemnie, czyli babci, bo babcia nie ma obowiązku być surowa i konsekwentna.
To absolutnie nie jest kicha na całej linii. Wiele matek słyszy takie słowa od dzieci właśnie w tym wieku. A ojcowie słyszą je nawet częściej
KALA CIĘ KOCHA BEZ WĄTPIENIA.
Jest charakternym dzieckiem, więc być może jeszcze nieraz to usłyszysz. Uzbrój się w sporą dawkę dystansu. Nie odbieraj tego personalnie ani dosłownie. To jest jej dziecinny sposób komunikowania emocji. Gdyby wiedziała, jak bardzo było Ci przykro, to na pewno nie powiedziałaby tak. Ale empatia ciągle w stanie rozwoju.
Możesz próbować uczyć ją dojrzalszych form reagowania. Gdy mówi "nie kocham Cię", zastanów się, co TAK NAPRAWDĘ chce zakomunikować i pomóż jej ubrać to w słowa. Np. "rozumiem, że jest ci przykro, bo nie pozwoliłam ci obejrzeć bajki, tak?". A następnie zapodaj rozwiązanie problemu.
Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale i nagrody za ten trud są wspaniałe Będziesz jeszcze baaaardzo dumna ze swojej córki

[dżo]

amudabi, jakiś czas temu byłam na mini warsztatach pt. "Mały terrorysta", w skrócie opisałam to co tam usłyszałam, może Ci to coś pomoże :

Ogólnie trzeba przyjąć zasadę, że dziecko 2, 3 letnie zachowując się niegrzecznie, krzycząc, tupiąc nogami nie robi nm na złość ani nie manipuluje nam aby coś osiągnąć bo jest za małe na to by przewidzieć skutek swojego działania. Należy wczuć się w jego sytuację, spróbować zrozumieć co w danej chwili czuje i opanowywać swoje emocje (nie krzyczeć tylko szukać rozwiązania, które zaakceptują obie strony).

Należy zastanawiać się nad wypowiadanymi słowami i dotrzymywać obietnic (tych dobrych i tych złych) niezależnie od sytuacji czyli jeśli np. w sklepie dziecko wrzeszczy, histeryzuje bo czegoś tam nie dostało to należy pamiętać, że gdy powiemy: jeśli się nie uspokoisz to będziemy musieli wyjść ze sklepu musimy to zrobić czyli gdy dziecko nadal krzyczy należy poprostu wyjść, pokazać mu, że mówimy serio.

Mi spodobało sie kilka przykładów co robić aby dziecko zechcialo współpracować w danym momencie. Prowadząca proponowała min., aby pisać do dziecka liściki (nawet jeśli nie umie ono jeszcze czytać). Np. gdy maluch poraz kolejny marudzi i ociąga się z ubieraniem - włożyć do szuflady spodenki, sukienkę itd. i liścik: "załóż mnie dziś proszę ", zrobic z ubierania wydarzenie, coś atrakcyjnego.

Kolejna ciekawa choć zapewne trudna w realizacji sprawa to obracanie krytycznych momentów w zabawę. To fajnie jest opisane w książce "Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci".

Anja czytała i polecała w innym wątku tą książkę: hxxp://www.gandalf.com.pl/b/jak-przechytrzyc-dziecko-proste/ oraz tą: hxxp://www.gandalf.com.pl/b/dyscyplina-bez-placzu-delikatne-sposoby/

[mono-no-aware]

[Capricorn]

mono-no-aware, cudny algorytm popłakałam się

[zorro]

O. Ja też już to mam!
2 lata 3 miesiące i 6 lat starszy brat przy boku.
Rzuca się na ziemię, jak na przykład nie pozwolę jej wejść przez okienko pocztowe do kobiety, która przyjmuje listy.
Zdziera z siebie ubranie, jeśli nie może zdjąć.
Leje brata, bo nie podoba jej się to, co w danym momencie zrobił (ale on i tak sobie zasłużył ).
Wszystko robi sama, ale na dużo jej pozwalamy, jeśli nie zaszkodzi. No i też pewne rzeczy musi zrobić sama, bo jeśli ktoś ingeruje, to wtedy w tył zwrot i robimy od początku. Pamiętam, że mój syn kiedyś się wściekł, bo ojciec przekroił mu banana. Był wrzask i (o)krzyk: SKLEIĆ!!! Tak więc mniej więcej wiem, co mnie czeka. Ale lata nie te i łatwiej tracę równowagę. Z drugiej strony trochę zahartowana jestem. Jeśli strasznie wrzeszczy, rzuca się i nic nie mogę zrobić, to nic nie robię, a ona leży i wrzeszczy, a ja powracam do swoich zajęć, od czasu do czasu do niej zagajając. Zanim do tego dojdzie poponuję:
1) zwykłą pomoc,
2) podpowiadam, że zamiast walić w stół, można poprosić o odsunięcie krzesła,
3) odwracam uwagę,
4) pytam, czy przytulić,
5) angażuję teatrzyk, który mówi w moim imieniu.
6) ostatecznie wynoszę się z pokoju na kilka sekund.

I tak jeśli nie chce umyć zębów, woła ją szczoteczka brata, która podpuszcza. No i jak tu nie umyć zębów, jeśli woła cię szczoteczka brata!
Jeśli nie chce założyć piżamy / kapci / spodni, zwracam uwagę na piżamę / kapcie / spodnie, jakie to są fajne i na pewno chcą uczestniczyć w pokazówce przed tatą (że tak fajnie są zakładane). Czasem działa, więc polecam inwencję twórczą.

Bym zapomniała: mówię o swoich uczuciach. Że nie lubię krzyku.

[alcia]

U mnie ze standardami naszych reakcji podobnie jak u euridice i zorro.
A co do tego:

[amudabi]

Kamma, szczególne dzięki za pozytywne wsparcie i słowa, takie słowa zawsze krzepią..
Jesteś z pewnością fatastyczną mamą.
Od dwóch nocy Kala śpi z tatusiem a ja na osobnym łożu, zwyczajnie muszę się zregenerować, i to działa tak, że mała nie płacze w nocy i mniej się budzi, nawet pochrapywanie taty jej nie przeszkadza.
Bądź tu człowieku mądry...ale fakt że nie było go dwa tygodnie tez zachwial nią trochę, plus faza buntu, plus moje zmęczenie niewyspanie i rozdraznienie...
W kazdym razie wyższa szkoła kombinatoryki stosowanej jest niezbędna...pozdrawiam

[ Dodano: 2010-09-14, 11:21 ]
fantastyczną mamą rzecz jasna

[zorro]

Che che. Uśmiałam się z tego 'wafla'.
Ze starszym dzieckiem można wprowadzić 'liczenie do trzech'. Na mojego syna działa do tej pory, choć ma 8 lat. Tylko nie wolno nadużywać.
Liczenie szło w parze z groźbą, że jeśli nie zrobi tego, o co proszę sam, to będę musiała go zanieść siłą. A on jest / był i będzie (pewnie) niezależny, więc ew. konsekwencje byłyby bolesne.
Życzę wam, żeby bunt nie był częścią osobowości!

[kamma]

amudabi, dzięki
Jak odstawisz małą od piersi, to także dzięki temu może bardziej wyluzować. Korzystaj z chwil, gdy Kala jest z tatą: te chwile są dla nich bezcenne, a Ty odetchnij. I, niestety, to też jest norma: jeśli dziecko spędza większość czasu z matką, to przy ojcu jest bardziej wyluzowane, "grzeczne" i spokojne. Bo więź z matką jest szczególna.
Sorki, że tak chaotycznie piszę, ale jedną półkulą mózgu jestem już przy garach

[ań]

[zina]

Klara ostatnio zaskakuje mnie swoim zachowaniem (aktualnie 2 lata i 7 miesięcy).
Bardzo się zmieniła.
Od rozwrzeszczanej i niesłonnej do żadnych pertraktacji, czasem agresywnej dziewczynki do wrażliwej i łasej na przytulasy i całusy mądrej i w miarę dającej-sobie-wytłumaczyć.
Śmiem zaryzykować stwierdzeniem,że to jej najlepszy okres od urodzenia!
Komunikacja z nią mnie strasznie bawi, gada i rozumie prawie wszystko co strasznie ułatwia nam kontakt i załatwianie różnych spraw.
Jest nadal uparta i zdeterminowana ale jak krzyczy to już raczej nie z powodu tych dzikich i niezrozumiałych dla nas histerii. Po rozmowie bunt mija
Praktycznie nie płacze już z przemęczenia, zasypia w miarę łatwo.
Wcześniej były z tym hardcory.
Niedługo nowy etap w jej życiu, przedszkole.

[ań]

zina, pięknie! wspaniała nowina

[zina]

Klary najgorszy okres dwulatkowego buntu trwał może ok 3 miesięcy jeśli się nie mylę.
Dochodziło czasem do scen drastycznych, m.in zdzierania tapety ze ścian nie u nas

[ań]

zina, jak Ty to wytrzymywałaś, Klara nie oszczędzała Was już wcześniej jak wiemy

[zina]

ań, odchorowałam swoje
Klara praktycznie darła się w niebogłosy od urodzenia więc faktycznie te dwa lata lekkie dla nas nie były aczkolwiek jak się już człowiek prawie przyzwyczaił....
Teraz jakiś zenowy nastrój mnie ogarnął prawie płynę...
Licho nie śpi ale teraz sobie trochę odpoczywam

[amudabi]

Zina, może moje dziecko też zbiża się do jakowejś krainy spokojności bo 2i 7 miesięcy już blisko. Chciałabym, ale ona dawała się mocno we znaki od początku jak kochana tak absorbująca w 150%, więc to zachowanie normą się staje.
A przy tym wyobraznia nieograniczona, ogląda Cyrk Antosia, i już ci szpagaty chce robić i skakać na batucie, albo gwiazdy robić...
pozdrawiam..
Kamma , no marzy mi się odstawienie od piersi, ale odkładam to przez ten trudny etap właśnie, a tu końca nie widać tego buntu.

[pidzama]

u nas sprawdza się minutnik; masz tyle czasu na przyjście i ubranie się, kąpiel, zjedzenie, itp; zawsze biorę na niego poprawkę i dodaję kilka minut
jak zadzwoni i czegoś nie zrobi o co go prosiiłam to czegoś nie dostanie, schowam zabawkę... jak się zmieści w czasie to zawsze chwalę że jest super szybki bo wyrobił się przed czasem;
generalnie podpisuję się pod Waszymi postami; cierpliwość się przydaje; pocieszam się że to kiedyś minie; na pewno

[zorro]

[Humbak]

[kamma]

[wiget]

amudabi identycznie zachowuje się moja 2 latka. Myślałam, że różni się od innych dzieci właśnie tym uporem i histeriami, ale widzę, że nie jedyna mam ten problem.
Babcia radzi iść z tym do lekarza, co Wy o tym sądzicie? Wg mnie to jest niepotrzebne

[kamma]

wiget, myślę, że dobrze słuchać własnej intuicji. Jeśli Ty sama poczujesz, że z tymi histeriami to przesada, to możesz szukać porady u specjalistów. Ale lepiej chyba uzbroić się w cierpliwość i przeczekać do trzecich urodzin, a zwłaszcza do pójścia do przedszkola. Może się dużo wyjaśnić.

[mono-no-aware]

Ja naprawdę nie wierzę w coś takiego jak "bunt dwulatka" . PRZEPRASZAM WAS WSZYSTKIE! Jeśli dziecko wrzeszy, krzyczy, kładzie się na ziemi i za wszelką cenę czegoś nie chce zrobić to zawsze jest to jakiś powód. Brak umiejętności opanowywania emocji, złości, no i wiele innych. Nie sposób tutaj wszystkiego wymienić. Jedni nazywają to buntem, ale ja nie lubię tego określenia, bo wg mnie jest ono nieadekwatne i mające negetywną konotację.

A i żebyście nie myśleli, że ja jestem jakąś superidealną mamuśką, która się nie złości i ma rozwiązania na każdą sytuację. NIE!!!! Wręcz przeciwnie. Też mi czasami się spieszy, też chcę coś zrobić po swojemu itp., i wtedy pojawia się złość i konflikt na linii dziecko - rodzic.

[priya]

mono-no-aware, 'bunt dwulatka' to taka umowna przecież nazwa. Chodzi o to, ze właśnie w tym wieku dzieci ze szczególna intensywnością okazują