wegedzieciak.pl

[kamma]

Miałam niedawno rozmowę z kuzynem (a i reszta rodziny szybko się wtrąciła) na temat klapsów. Kuzyn był bardzo zdziwiony, że nie bijemy Irmy, gdy coś zbroi. On oczywiście też "nie bije" Julki (4-latka), ale daje jej klapsa, który "na pewno nie boli" i "sprawia, że Julka się wstydzi tego, co zrobiła". A ja się pytam:

Czego się dzieci uczą dzięki biciu?

Oczywiście większość "klapsujących" rodziców nie myśli o tym, czego się dziecko nauczyło, a jedynie o tym, co osiągnęli dzięki klapsowi. A osiągnęli dużo, bo zaprzestanie niewłaściwego postępowania. Mierzi mnie to! Oto, co myślę na temat "bezbolesnych klapsów":

Uderzając dziecko, wcale nie sprawiamy, że się wstydzi swojego zachowania. Uderzenie upokarza je, odziera z godności. Klaps sprawia, że dziecko uczy się, że nie ma prawa do własnego ciała, nie może o nim decydować, bo decyduje ktoś inny. I w przyszłości takie dziecko może podejmować wiele patologicznych zachowań, polegających ogólnie na pozoleniu na krzywdzenie go.

Dlaczego mój kuzyn nie bije swojej żony, gdy mu się narazi?
- Bo mogłaby od niego odejść: nadużywa zależności dziecka od siebie. Dziecko nie odejdzie.
- Bo mogłaby oddać: dziecko nie odda - wykorzystanie przewagi fizycznej nad dzieckiem.
- Bo ją szanuje: a czyż dziecku nie należy się szacunek?!
Po prostu nie ma dobrej odpowiedzi na to pytanie.

Przekonanie o nieszkodliwości klapsów jest dla mnie jednym z ważniejszych mitów, z którymi należy walczyć. Na klapsy należy spoglądać szerzej niż tylko w kontekście winy-kary.

Po tym przydługim wstępie chciałabym zapytać Was o zdanie w temacie cielesności naszych dzieci. Faktem jest, że przez długi okres to jednak my rozporządzamy ich ciałami: karmimy je, myjemy itd. Stosowanie klapsów wpisuje się w ten model, choć jest ewidentnym nadużyciem. Nie zadaję tu konkretnych pytań - jestem ciekawa Waszych refleksji w tym temacie.

[Lily]

Ja najbardziej pamiętam, jak mnie ojciec klepnął za to, że chciałam sama zapiąć kurtkę, miałam ze 6 lat. Fizycznie nie bolało, ale...

[orenda]

Dla mnie jest jasne, że nie mam prawa podnosić ręki na kogokolwiek, tym bardziej na dziecko. Sama nie raz dostawałam klapsy, a nawet więcej niż klapsy i wiem, że to boli a w psychice zostawia trwały ślad. Co więcej czasem jest trudno się powstrzymać, bo ten schemat reagowania na dzieci mam po rodzicach, choć cieszę się, że z klaspami i biciem sobie radze i mam do tego stanowcze i jasne stanowisko. Ale dla mnie większym problemem jest krzyk i nadmiar emocji i to, że ostatnio czesto wybucham i kiedy widze reakcję mojej córki, to mnie to przeraża Jak to zmienić? Co dzień sobie zakładam, że postaram się być spokojniejsza i nie reagować przesadnie na bzdury, raz wychodzi a raz nie... A tu chodzi o zdrowie psychiczne mojego dziecka

to się wygadałam... a miało być o klapsach...

[ań]

kamma, mam dokładnie takie same odczucia na ten temat co Ty zdarzyło mi się wywołać kiedyś dwie burze na ten temat na 2 innych forach. Przeraża mnie to, że jest społeczne przyzwolenia na dawanie klapsów i dlatego ludzie nawet się nie zastanawiają co robią swojemu dziecku a jak im zwrócisz uwagę to wojują głupimi argumentami, które tracą sens przy zastanowieniu... przez to moim zdaniem istnieje zjawisko katowania dzieci, bo rodzice czują się bezkarni i myślą, że dają lekkie klapsy a potem silniejsze i silniejsze... i tłumaczą to tym, ze byli zdenerwowani
a jest wiele innych metod na dotarcie do dziecka, nie wspominając o tym, ze dziecko skarcone w ten sposób nie wyniesie pozytywnej lekcji, jedynie nauczy się by tego nie robić w obecności osoby, która może zbić.

[gosiabebe]

[pao]

kiedyś widziałam ciekawą ukryta kamerę.

"przypadkowe osoby" miały wypowiedzieć sie przed kamerami. prowadząca wpierw zadała pytanie 'na sucho" by ludzie oswoili się z kamerą, a pytanie brzmiało: czy bicie dzieci jest dobrą metodą.

odpowiedzi były w tym samym klimacie:
tak, przecież od klapsa nikt nie umarł, ja czasem od ojca oberwałem i dobrze mi to zrobiło i inne takie. osoba niepodstawiona wyrażała właściwie te same poglądy.

po czym gdy zadawano to pytanie oficjalnie, wszyscy gwałtownie zaprzeczali i twierdzili, ze bicie jest złe. osoba niepodstawiona dostosowywała swa opinię do większości...

ciekawe było w tym to, ze osoba niepodstawiona umiała wytłumaczyć sobie zmianę frontu w logiczny sposób. czy tego właśnie nie robią wszyscy ci, którzy mówią, że to tylko klaps i nie boli...?

nikt nie ma prawa krzywdzić drugiego człowieka, zatem nie tylko w sposób bolesny fizycznie ale i duchowo, emocjonalnie czy jakkolwiek inaczej. dziecko ufa nam bezgranicznie, zatem odpowiedzialność jaka na nas rodzicach, dorosłych ciąży jest niebywale poważna, bo dziś kształtujemy przyszłość nie tylko naszych dzieci...

u mnie w domu nie ma krzyku i bicia. czasem bartek (mąż) dostanie pstryczka w nos albo w ucho, ale nigdy tego typu zachowania nie są traktowane jako kary czy wymuszanie czegokolwiek. kiedyś bartek rzucił jakimś tekstem z cyklu klaps, to Gabi zamiast sie wystraszyć zrobiła wielkie oczy i zaczęła go wypytywać a co to i po co.

uważam, zę jeśli chcemy by dzieci nas szanowały sami musimy umieć je szanować, jeśli chcemy by słuchały, sami nauczmy sie słuchać, jeśli chcemy by respektowały nasze zdanie respektujmy ich opinie. dobry przykład jest najskuteczniejsza metodą

kiedyś widziałam ciekawą ukryta kamerę.

"przypadkowe osoby" miały wypowiedzieć sie przed kamerami. prowadząca wpierw zadała pytanie 'na sucho" by ludzie oswoili się z kamerą, a pytanie brzmiało: czy bicie dzieci jest dobrą metodą.

odpowiedzi były w tym samym klimacie:
tak, przecież od klapsa nikt nie umarł, ja czasem od ojca oberwałem i dobrze mi to zrobiło i inne takie. osoba niepodstawiona wyrażała właściwie te same poglądy.

po czym gdy zadawano to pytanie oficjalnie, wszyscy gwałtownie zaprzeczali i twierdzili, ze bicie jest złe. osoba niepodstawiona dostosowywała swa opinię do większości...

ciekawe było w tym to, ze osoba niepodstawiona umiała wytłumaczyć sobie zmianę frontu w logiczny sposób. czy tego właśnie nie robią wszyscy ci, którzy mówią, że to tylko klaps i nie boli...?

nikt nie ma prawa krzywdzić drugiego człowieka, zatem nie tylko w sposób bolesny fizycznie ale i duchowo, emocjonalnie czy jakkolwiek inaczej. dziecko ufa nam bezgranicznie, zatem odpowiedzialność jaka na nas rodzicach, dorosłych ciąży jest niebywale poważna, bo dziś kształtujemy przyszłość nie tylko naszych dzieci...

u mnie w domu nie ma krzyku i bicia. czasem bartek (mąż) dostanie pstryczka w nos albo w ucho, ale nigdy tego typu zachowania nie są traktowane jako kary czy wymuszanie czegokolwiek. kiedyś bartek rzucił jakimś tekstem z cyklu klaps, to Gabi zamiast sie wystraszyć zrobiła wielkie oczy i zaczęła go wypytywać a co to i po co.

uważam, zę jeśli chcemy by dzieci nas szanowały sami musimy umieć je szanować, jeśli chcemy by słuchały, sami nauczmy sie słuchać, jeśli chcemy by respektowały nasze zdanie respektujmy ich opinie. dobry przykład jest najskuteczniejsza metodą

[ań]

[Lily]

Jeden z bardziej przykrych widoków to taki, jak dziecko przewróci się na ulicy i płacze, a rodzic daje klapsa, żeby się zamknęło

[kasienka]

[Lily]

Trudna kwestia kasienka, ale chyba jak dotąd nei wywołałaś w niej nadmiernego wstydu, skoro się nie przejmuje...
Ja chyba musiałam być mocno zawstydzana, bo nie rozbieram się przy nikim z jednym wyjątkiem, ale to też niechętnie. Bardzo nie chcę, by ktokolwiek na mnie patrzył i nie chodzi tylko o kompleksy.

[kasienka]

[Lily]

Jest już taka duża, że po prostu trzeba tłumaczyć... choć w sumie nie znam się, nie mam dzieci... ale zawsze lepiej tłumaczyć do skutku niż "czekać" na jakąś traumę...

[pao]

nie wyobrażam sobie zawstydzać kogokolwiek... myślę ze konsekwencje z jakimi i tak sie spotyka wystarczająco zawstydzają. dobry przykład i pozwolenie dziecku odczuć konsekwencje własnych czynów i decyzji (rodzice często niestety biorą to na siebie myśląc że chronią dzieci w ten sposób) wystarczająco dosadnie pokazuje co, jak i kiedy modyfikować.

nie wyobrażam sobie zawstydzać kogokolwiek... myślę ze konsekwencje z jakimi i tak sie spotyka wystarczająco zawstydzają. dobry przykład i pozwolenie dziecku odczuć konsekwencje własnych czynów i decyzji (rodzice często niestety biorą to na siebie myśląc że chronią dzieci w ten sposób) wystarczająco dosadnie pokazuje co, jak i kiedy modyfikować.

[arete]

Z tym wstydem bywa różnie. Myślę, że dziecko ma swój próg odczuwania wstydu, który powinien być uszanowany. Ja do dziś pamiętam jak mając 5-6 lat musiałam biegać w samych majtkach, bo nie chciano mi założyć sukienki, której się domagałam. Babcia i mama żartowały sobie, że przecież nic mi jeszcze nie urosło i nie mam się czego wstydzić.

[pao]

no ale tu kłania sie nie tyle sam wstyd ale uszanowanie zdania dziecka. jeśli w tym wieku odczuwa skrępowanie z powodu nagości to rodzic nie powinien tego bagatelizować...

no ale tu kłania sie nie tyle sam wstyd ale uszanowanie zdania dziecka. jeśli w tym wieku odczuwa skrępowanie z powodu nagości to rodzic nie powinien tego bagatelizować...

[Lily]

Mnie na półkoloniach pani koniecznie chciała namówić do kąpieli w majtkach, miałam z 9 lat. Wszystkie inne dzieci nie miały nic przeciwko temu... tylko ja nie taka jak trzeba, jak zawsze. Poza tym zawsze przeżywałam horror u lekarza, ze wstydu właśnie. Tylko nikt nie rozumiał, jak dziecko może się wstydzić nagości... paranoja jakaś.

[kamma]

W ogóle mam wrażenie, że coś takiego jak szacunek do dzieci nie jest praktykowane zbyt szeroko. A już poszanowanie ich woli, poglądów (!)... To dzieci mają wolę, a nie kaprysy? To dzieci mają poglądy?

[pao]

niestety ale szacunek jako taki jest zjawiskiem niszowym...

skoro dorośli nie wiedzą czym jest szacunek (choć go stale wymagają) to jak niby mają to dzieciom pokazać i je tego nauczyć?

niestety ale szacunek jako taki jest zjawiskiem niszowym...

skoro dorośli nie wiedzą czym jest szacunek (choć go stale wymagają) to jak niby mają to dzieciom pokazać i je tego nauczyć?

[kamma]

No właśnie, to jest problem. Targamy ze sobą przekonania i przyzwyczajenia z przestrzeni około 5 pokoleń, cóż więc sami możemy mieć do powiedzenia? Z takiego zaklętego kręgu mitów ciężko się wyrwać, ale chwała tym, którzy starają się iść własną drogą.

Pamiętam z zajęć o przemocy rodzinnej temat wstydu i cielesności dzieci. Razem z prowadzącą ustaliliśmy na przykład, że jest pewien wiek, kiedy rodzic płci przeciwnej powinien kategorycznie przestać kąpać dziecko - to było około 4-5 lat. Ale nie masz na to jednoznacznej recepty. Moja 3-letnia córka każe tatusiowi wyjść z łazienki gdy robi siusiu, ale kąpiel jej nie przeszkadza. Tyle, że mój niemąż jest bardzo delikatnym człowiekiem i nie myje jej krocza sam, tylko instruuje, jak ona ma to zrobić. Zresztą Irma nie chce również, żebym ja ją podmywała. Ma świadomość, że jej ciało należy do niej. Ma poczucie własnej godności. Myślę, że gdyby dostawała klapsy, nie byłaby taka pewna siebie w tej kwestii.

[pao]

to jest indywidualna kwestia

ja jako dziecko kompletnie nie wstydziłam sie swego ciała, było dla mnie (i nadal jest często ku przerażeniu innych) czymś tak naturalnym ze często ludzie nie potrafią pojąć mojego podejścia i niejednokrotnie ich szokuje. wszelkie ukrywania ciała i cielesności u mnie funkcjonują przez szacunek dla ich niegotowości niż z racji własnych potrzeb.

u gabrysi widzę dokładnie to samo: jeśli w nagości, cielesności, seksualności nawet, nie ma skażonych intencji (od otoczenia) to wchodzi w to tak naturalnie jak tylko dziecko chyba umie. ewidentnie dziecko bierze w tej materii wzór ode mnie a ze ja nie mam w tym temacie obciążeń to jest to dla nas zdrowe. ale każdy działa inaczej i tu kłania sie szacunek nie tylko względem danej osoby czy osób ale i pewnych zasad jakie jednak funkcjonują. jeśli jednak traktujemy wszystko naturalnie i nie tworzymy sztucznych tabu to człowiek może iść po prostu swoją ścieżką nie depcząc przy tym innych.

każdy działa inaczej i choć pewne kwestie warto dostosować do ogółu to jednak wazne by zrobić to z szacunku do innych a nie z ciśnienia, musu czy wszelkich innych niezdrowych tabu.

nie raz pisała, nie raz napiszę:
nic na siłę

to jest indywidualna kwestia

ja jako dziecko kompletnie nie wstydziłam sie swego ciała, było dla mnie (i nadal jest często ku przerażeniu innych) czymś tak naturalnym ze często ludzie nie potrafią pojąć mojego podejścia i niejednokrotnie ich szokuje. wszelkie ukrywania ciała i cielesności u mnie funkcjonują przez szacunek dla ich niegotowości niż z racji własnych potrzeb.

u gabrysi widzę dokładnie to samo: jeśli w nagości, cielesności, seksualności nawet, nie ma skażonych intencji (od otoczenia) to wchodzi w to tak naturalnie jak tylko dziecko chyba umie. ewidentnie dziecko bierze w tej materii wzór ode mnie a ze ja nie mam w tym temacie obciążeń to jest to dla nas zdrowe. ale każdy działa inaczej i tu kłania sie szacunek nie tylko względem danej osoby czy osób ale i pewnych zasad jakie jednak funkcjonują. jeśli jednak traktujemy wszystko naturalnie i nie tworzymy sztucznych tabu to człowiek może iść po prostu swoją ścieżką nie depcząc przy tym innych.

każdy działa inaczej i choć pewne kwestie warto dostosować do ogółu to jednak wazne by zrobić to z szacunku do innych a nie z ciśnienia, musu czy wszelkich innych niezdrowych tabu.

nie raz pisała, nie raz napiszę:
nic na siłę

[rosa]

[adriane]

[Lily]

Znam przypadek mycia 16-latka przez mamę... nie jest bynajmniej upośledzony...

[pao]

ogólnie słowo "kategorycznie" jest co najmniej dziwnym przy wychowywaniu.

u nas cielesność jest naturalną i ciało nie jest żadnym tabu. gabi myje sie sama ale nie z racji wstydu lecz samodzielności. nie ma kłopotu z wejściem do łazienki gdy ktoś jest pod prysznicem a nauczona jest pukać i pytać (czyli poszanowania intymności drugiej osoby) i my również w ten sposób sie zachowujemy.

gabi dobrze wie jak my wyglądamy, nie przejmuje sie swoją nagością, ale i nie epatuje nią niepotrzebnie mimo, ze przecież żadne z nas nic nie wymuszało, nie edukowało w tym względzie. ot idzie to naturalnie i tyle


teraz w dobie nadmuchania tematyki pedofilskiej to ojciec boi sie ucałować własne dziecko (w szczególnosci syna) bo podejrzenia może wzbudzić... a przecież dzieci najlepiej wyczują nasz skrępowanie czy jakąkolwiek niezręczność sytuacji. rzecz w tym, zę nie potrafią tego zinterpretować.

ogólnie słowo "kategorycznie" jest co najmniej dziwnym przy wychowywaniu.

u nas cielesność jest naturalną i ciało nie jest żadnym tabu. gabi myje sie sama ale nie z racji wstydu lecz samodzielności. nie ma kłopotu z wejściem do łazienki gdy ktoś jest pod prysznicem a nauczona jest pukać i pytać (czyli poszanowania intymności drugiej osoby) i my również w ten sposób sie zachowujemy.

gabi dobrze wie jak my wyglądamy, nie przejmuje sie swoją nagością, ale i nie epatuje nią niepotrzebnie mimo, ze przecież żadne z nas nic nie wymuszało, nie edukowało w tym względzie. ot idzie to naturalnie i tyle


teraz w dobie nadmuchania tematyki pedofilskiej to ojciec boi sie ucałować własne dziecko (w szczególnosci syna) bo podejrzenia może wzbudzić... a przecież dzieci najlepiej wyczują nasz skrępowanie czy jakąkolwiek niezręczność sytuacji. rzecz w tym, zę nie potrafią tego zinterpretować.

[adriane]