wegedzieciak.pl

[marcyha]

Moja jedenastolatka właśnie odkrywa różne "nowe aspekty życia". Jakiś rok temu przestała kąpać się z siostrą. Rosną jej piersi, zaczęła używać dezodorantu . I tutaj mam zagwozdkę troszku - bo - nie jestem pewna, jak przekazać jej, że poznawanie własnego ciała i odczucia z tym związane to nic złego. Moja mama wpajała mi, że "te rzeczy" są fe i grzeszne, jakby usłyszała słowo "masturbacja" to pewnie by oślepła , a blokady z takim wychowaniem związane wlokły się za mną dość długo. Nie chcę, żeby moje dzieciaki budowały sobie jakieś poczucie winy, ale jak im przekazać informację, że ich instynkty są naturalne?

[kasienka]

No właśnie...to jest dla wielu osób nadal temat tabu...Ja jestem teraz dość otwarta, ale i tak trudno czasem o tym rozmawiać...Pewnie w wielu rodzinach jesteśmy pierwszym pokoleniem, które nie chce robić z tych spraw fee, rączki na kołderkę itp...
Ja jestem skołowana...Bo z jednej ztrony nie chcę przedstawiać cielesności w złym świetle, jako czegoś z czym trzeba się kryć i chować, a z drugiej strony, nie chciałabym z tego zrobić jakiegoś idola, chciałabym, żeby to było-tak jak jest-po prostu normalne...

Więc pewnie dopóki nie pojawią się pytania lub jakieś bardziej kłopotliwe dla otoczenia sytuacje niż paradowanie z pupą na widoku, nie będę się odzywać za wiele...

A co do kąpieli, było o tym wcześniej, też jakoś mi nie wchodzą słowa kategorycznie...Zuzia ma czasem fazy że zamyka się w łazience jak się przebiera(choć chyba bardziej się wstyda przed rówieśnikami, obu płci, niż przed dorosłymi), ale M.czasem pomaga jej się umyć(no właściwie myje się sama, ale trzeba włączyć prysznic czasem ,pomóc z ręcznikiem) i ona nie ma nic przeciwko temu. Dopóki dla żadnego z nich to nie jest krępujące, to chyba nie ma co kategorycznie zakazywać tacie wejścia do łazienki...

[Lily]

Trudno postawić taki warunek, że myje tylko osoba tej samej płci, bo co z samotnymi rodzicami?

[pao]

ja na szczęście nie miałam narzuconych tabu z cielesnością. faktem też ze doedukowana nie byłam w tej materii, ale jak to ja poszłam za naturą i poszło tak normalnie.

efekt taki, że gabryska tez nie ma tabu. jeśli ma pytania to odpowiadamy najdokładniej jak można w danym wieku. ostatnio wypytywała mnie którędy wyjdzie dzidziuś traf chciał, że chwile potem byłyśmy w szpitalu i tam był przepiękny plakat gdzie narysowana była ciężarna i różne fazy porodu. bardzo ładnie, obrazowo i ogólnie zachwycająco. gabi była usatysfakcjonowana i poród przestał być wielką zagadką

zjawisko wstydu u niej jeszcze nie występuje a my niewątpliwie nie zaszczepiamy go w niej. raczej jest uczona uszanowania dla innych osób, które mogą sobie nie życzyć na przykład jej nagości. i to działa

ja na szczęście nie miałam narzuconych tabu z cielesnością. faktem też ze doedukowana nie byłam w tej materii, ale jak to ja poszłam za naturą i poszło tak normalnie.

efekt taki, że gabryska tez nie ma tabu. jeśli ma pytania to odpowiadamy najdokładniej jak można w danym wieku. ostatnio wypytywała mnie którędy wyjdzie dzidziuś traf chciał, że chwile potem byłyśmy w szpitalu i tam był przepiękny plakat gdzie narysowana była ciężarna i różne fazy porodu. bardzo ładnie, obrazowo i ogólnie zachwycająco. gabi była usatysfakcjonowana i poród przestał być wielką zagadką

zjawisko wstydu u niej jeszcze nie występuje a my niewątpliwie nie zaszczepiamy go w niej. raczej jest uczona uszanowania dla innych osób, które mogą sobie nie życzyć na przykład jej nagości. i to działa

[tomek]

Bicie dziecka, także klapsy, jest zachowaniem uwłaczającym godności ludzkiej, bo cóż to za sztuka tak traktować słabszego, kogoś kto nie ma jeszcze możliwości się obronić? Inna sprawa, że rodzice często biją pod wpływem emocji, a później tego żałują. Znam, niestety, całkiem sporo takich przypadków.

Warto zwrócić uwagę, że nawet zwolennicy cielesnych kar mówią, że warunkiem ich skuteczności jest precyzyjne określenie zasad i konsekwencja. W praktyce jest o to niezwykle trudno. Dziecko za to samo przewinienie jest raz bite, bo np. mama ma zespół napięcia przedmięsiączkowego, a innym razem nie ponosi żadnych konsekwencji. Mały człowiek szybko się wówczas uczy, że kara nie zależy od tego co robi, ale od humoru rodziców, będącego często następstwem zewnętrznych, pozadomowych okoliczności.

[pao]

Cytat:

Dziecko za to samo przewinienie jest raz bite, bo np. mama ma zespół napięcia przedmięsiączkowego, a innym razem nie ponosi żadnych konsekwencji.

tu jest jeszcze jedne haczyk:

dziecko ponosi/nie ponosi konsekwencji... a taka mama? czy ponosi konsekwencje wyzywania sie na dziecku?

zatem nie tylko chodzi o brak konsekwencji względem dzieci, ale nade wszystko względem samego siebie.

Cytat:

Dziecko za to samo przewinienie jest raz bite, bo np. mama ma zespół napięcia przedmięsiączkowego, a innym razem nie ponosi żadnych konsekwencji.

tu jest jeszcze jedne haczyk:

dziecko ponosi/nie ponosi konsekwencji... a taka mama? czy ponosi konsekwencje wyzywania sie na dziecku?

zatem nie tylko chodzi o brak konsekwencji względem dzieci, ale nade wszystko względem samego siebie.

[kamma]

Rażąca jest również niekonsekwencja tego typu: dziecko jest bite za swoje winy, a dorosły nie. Dziecko czuje się więc gorsze od dorosłego, jego samoocena spada, wiara w siebie spada, i przede wszystkim poczucie własnej godności. Czy bite dziecko będzie szanowało swoje własne ciało, jak dorośnie?

[Karolina]

Z drugiej strony małe kocięta są czasem pacnięte przez swoją matkę, a szczeniaki dostają czasem lekkie ugryzienie...
Fakt uderzenie dziecka jest wynikiem bezsilnosci rodzica, ale jak postąpić kiedy wszystkie argumenty zostały wyczerpane?
Raz klapnęłam Tymka w pupę, wstyd mi do dziś. Póżny wieczór, Mia wreszcie śpi w łóżeczku, ja obok usypiam Tymka a on na złość piszczy. Wie, ze nie wolno, wie, że powinien mówić szeptem a przynajmniej nie wrzeszczeć. Wpada w szał piszczenia, nic do niego nie dociera. Strasznie się wkurzyłam i po prostu bez zastanowienia go pacnęłam. On się zdziwił powiedział "mama bije" ale od razu się uspokoił, po czym zasnął. Od tamtej pory jest cicho, stara się i sam mówi " cicho Mia pi"...
Mam nadzieję, ze to pierwszy i ostatni raz....

[Cytrynka]

Mnie niestety kilkakrotnie zdarzyły się klapsy. Wstydzę się tego, bo uczę dzieci, że nie wolno bić. Za każdym razem były przeprosiny z mojej strony i tłumaczenie, dlaczego do tego doszło (nie usprawiedliwanie siebie). Kilka razy zdarzyło się, że musiałam posmarować kremem miejsca intymne Julci, za każdym razem pytałam czy nie ma nic przeciwko.

[pao]

Cytat:

Z drugiej strony małe kocięta są czasem pacnięte przez swoją matkę, a szczeniaki dostają czasem lekkie ugryzienie...

tylko, ze nie jest to oznaką słabości rodzica a jedynie ichnim językiem. my ludzie możemy wytłumaczyć... no i mamy szerszy wachlarz możliwości edukacyjnych.

bartek raz dał klapsa gabyśce i do dziś sobie to wypomina. ja zaś gabryskę pogryzłam... oki, nie było to celowe, raczej z przypadku (choć też przy bezradności) ale potem miałam kaca moralnego XXXXXL. (od razu wyjaśniam, miałam ją na rękach a ta tak szalała, szarpała sie i wyła, że nie mogłam jej utrzymać a jeszcze jedną rękę miałam jakąś torbą obciążoną, wszystkie warunki zewnętrze na nie, dziecko sie szarpie, jest za małe by je postawić i potrzebowałam trzeciej ręki. no i chwyciłam zębami za rękaw. przynajmniej tak myślałam. w domu okazało sie że nie tylko rękaw...)

Cytat:

Z drugiej strony małe kocięta są czasem pacnięte przez swoją matkę, a szczeniaki dostają czasem lekkie ugryzienie...

tylko, ze nie jest to oznaką słabości rodzica a jedynie ichnim językiem. my ludzie możemy wytłumaczyć... no i mamy szerszy wachlarz możliwości edukacyjnych.

bartek raz dał klapsa gabyśce i do dziś sobie to wypomina. ja zaś gabryskę pogryzłam... oki, nie było to celowe, raczej z przypadku (choć też przy bezradności) ale potem miałam kaca moralnego XXXXXL. (od razu wyjaśniam, miałam ją na rękach a ta tak szalała, szarpała sie i wyła, że nie mogłam jej utrzymać a jeszcze jedną rękę miałam jakąś torbą obciążoną, wszystkie warunki zewnętrze na nie, dziecko sie szarpie, jest za małe by je postawić i potrzebowałam trzeciej ręki. no i chwyciłam zębami za rękaw. przynajmniej tak myślałam. w domu okazało sie że nie tylko rękaw...)

[Lily]

A ja się zgodzę z tym, co gdzieś tam kiedyś czytałam - że jeżeli dziecko dorosłemu robi fizyczną krzywdę, a nie rozumie słowami,że nie wolno, to pacnięcie go po łapach (aczkolwiek nie mam na myśli bolesnego lania) nie jest niczym złym. Pod warunkiem, że nie jest to zimne wymierzanie kary, a raczej spontaniczna reakcja. Ja jak mnie dzieciak gryzł i inne rzeczy bolesne mi robił, a jego rodzice nie reagowali, to w końcu mu powiedziałam, że oddam - i przestał.

[Karolina]

[pao]

to tylko kwestia tego jakich argumentów użyjemy. na każdego jest argument, kwestia znalezienia go. niestety większości rodziców brakuje cierpliwości (lub co gorsza nie chce im się) choć są i tacy, którzy po prostu nie zostali tego nauczeni (i to chyba największa grupa) zatem trudno im znaleźć metodę by dotrzeć do dziecka.

ostatnio widziałam sie z moim bratem i jego familią. kacperek ma dwa lata, według mnie to już poważny wiek. gabryska w tym czasie umiała całkiem nieźle argumentować i dyskutować. trochę rozrabiał wiec zwróciłam mu uwagę, raz drugi, po czym słyszę: daj sobie spokój on i tak nie rozumie (powiedziane przy dziecku) spokojnie odpowiedziałam,z e rozumie, po czy zreflektowałam sie i dodałam, "no chyba ze z nim nie rozmawiacie."

mój brat odparł na to "nie rozmawiamy" i niestety nie był to żart...

miałam pełno przypadków gdzie z dziećmi z którymi ponoć nie dało sie dojść do porozumienia jednak można było to zrobić (choćby 5 latek z domu dziecka mający ADHD gdzie mi wszyscy klęskę wróżyli).

mam jednak świadomość, że niektóre reakcje są impulsywne i odruchowe. zatem nie tyle w ich zaistnieniu jest problem, co w reakcji dorosłego na swoją reakcję. bo jeśli rzecz zaistniała spontanicznie, nieprzemyślane i świadomie rodzic tego samego by nie powtórzył, to zazwyczaj przeprosiny, wytłumaczenie i rozmowa z dzieckiem skutecznie sprawę rozwiązują, o ile sytuacja nie powtarza sie nagminnie. (wersja: bije i przeprasza a potem bije chyba jest zbyt oklepana a jednak nadal istnieje...)

dla mnie wzorem (choć sytuacja nie związana z biciem była) została moja mama gdy jako dziecko miała miejsce taka sytuacja:

-paulina wyjmij ser z lodówki
ja do lodówki a sera nie ma
-nie ma
-jest
nie ma
-jest
efekt taki że skończyło sie awanturą, dostałam opieprz, bo przecież jak nie ma jak jest, po czym mama zajrzała sama do lodówki a sera rzeczywiście nie ma.
ja obrażona ale po dziecięcemu dumę zagryzłam no bo to rodzic. mama rozgląda sie po kuchni a ser tuż obok niej... i wtedy mama zrobiła coś co zapamiętałam na całe życie i co cała moją dziecięca dumę przełamało a spowodowało, ze nabrałam wielkiego szacunku dla mamy:
po prostu mnie przeprosiła. tak normalnie, zwyczajnie. powiedziała ze rzeczywiście sama ten ser wyjęła, że zapomniała, ze nie powinna była podnosić głosu itp.
być może właśnie wtedy zasiała we mnie to ziarno, które ciągnie mnie do rozmawiania, dyskutowania i osiągania porozumienia. w każdym razie ziarno wzeszło i teraz podobnie chowam moje córy (choć modyfikując wiele aspektów )

(a ob mamy tez kiedyś oberwałam, tez mnie potem przeprosiła ale jakiś większych nauk nie pamiętam z tej konkretnej sytuacji no poza faktem że dostałam torebką w głowę i mama sobie w ten sposób ulubione lusterko zbiła )

to tylko kwestia tego jakich argumentów użyjemy. na każdego jest argument, kwestia znalezienia go. niestety większości rodziców brakuje cierpliwości (lub co gorsza nie chce im się) choć są i tacy, którzy po prostu nie zostali tego nauczeni (i to chyba największa grupa) zatem trudno im znaleźć metodę by dotrzeć do dziecka.

ostatnio widziałam sie z moim bratem i jego familią. kacperek ma dwa lata, według mnie to już poważny wiek. gabryska w tym czasie umiała całkiem nieźle argumentować i dyskutować. trochę rozrabiał wiec zwróciłam mu uwagę, raz drugi, po czym słyszę: daj sobie spokój on i tak nie rozumie (powiedziane przy dziecku) spokojnie odpowiedziałam,z e rozumie, po czy zreflektowałam sie i dodałam, "no chyba ze z nim nie rozmawiacie."

mój brat odparł na to "nie rozmawiamy" i niestety nie był to żart...

miałam pełno przypadków gdzie z dziećmi z którymi ponoć nie dało sie dojść do porozumienia jednak można było to zrobić (choćby 5 latek z domu dziecka mający ADHD gdzie mi wszyscy klęskę wróżyli).

mam jednak świadomość, że niektóre reakcje są impulsywne i odruchowe. zatem nie tyle w ich zaistnieniu jest problem, co w reakcji dorosłego na swoją reakcję. bo jeśli rzecz zaistniała spontanicznie, nieprzemyślane i świadomie rodzic tego samego by nie powtórzył, to zazwyczaj przeprosiny, wytłumaczenie i rozmowa z dzieckiem skutecznie sprawę rozwiązują, o ile sytuacja nie powtarza sie nagminnie. (wersja: bije i przeprasza a potem bije chyba jest zbyt oklepana a jednak nadal istnieje...)

dla mnie wzorem (choć sytuacja nie związana z biciem była) została moja mama gdy jako dziecko miała miejsce taka sytuacja:

-paulina wyjmij ser z lodówki
ja do lodówki a sera nie ma
-nie ma
-jest
nie ma
-jest
efekt taki że skończyło sie awanturą, dostałam opieprz, bo przecież jak nie ma jak jest, po czym mama zajrzała sama do lodówki a sera rzeczywiście nie ma.
ja obrażona ale po dziecięcemu dumę zagryzłam no bo to rodzic. mama rozgląda sie po kuchni a ser tuż obok niej... i wtedy mama zrobiła coś co zapamiętałam na całe życie i co cała moją dziecięca dumę przełamało a spowodowało, ze nabrałam wielkiego szacunku dla mamy:
po prostu mnie przeprosiła. tak normalnie, zwyczajnie. powiedziała ze rzeczywiście sama ten ser wyjęła, że zapomniała, ze nie powinna była podnosić głosu itp.
być może właśnie wtedy zasiała we mnie to ziarno, które ciągnie mnie do rozmawiania, dyskutowania i osiągania porozumienia. w każdym razie ziarno wzeszło i teraz podobnie chowam moje córy (choć modyfikując wiele aspektów )

(a ob mamy tez kiedyś oberwałam, tez mnie potem przeprosiła ale jakiś większych nauk nie pamiętam z tej konkretnej sytuacji no poza faktem że dostałam torebką w głowę i mama sobie w ten sposób ulubione lusterko zbiła )

[kamma]

Dobrze jest potrafić powiedzieć dziecku "przepraszam". W ten sposób może ono odczuć, że jest obdarzane szacunkiem. I że jest traktowane poważnie.
Ja zawsze widziałam w mojej córce osobę dorosłą i zawsze tak ją traktowałam, nawet jako noworodka. Dużo do niej mówiłam, a gdy coś przeskrobałam, przepraszałam ją. Po prostu widzę w niej osobę dorosłą, mimo że jest taka maleńka. Albo inaczej - nie zauważam różnicy między osobą dorosłą a dzieckiem.

[ań]

mi też się zdarzyło przeprosić Jag, bo traktuję Ja poważnie. Jej uczucia są dla mnie bardzo ważne i chcę by czuła się zawsze wartościowa a nie jako ktoś gorszy.

my w sytuacjach takich ja opisała Karolina(bo Jag to niezłe ziółko i co wieczór w domu dopada Ją "świńska godzina") ostrzegamy, ze jeśli zachowanie się powtórzy to idzie siadać w swoje miejsce "odosobnienia" gdzie ma warunki do przemyślenia, czy to co robi ma sens. Przeważnie działa od razu, a czasem Jag ma ochotę nas wypróbować i z zadziorną miną obserwuje co się będzie działo- my stawiamy na konsekwencję no ale wiadomo-dziecko ciekawe jest i tyle.

[malina]

[ań]

[pao]

nam jak gabryska szalała to szła do swojego pokoju przemyśleć swoje zachowanie. metoda okazała sie tak skuteczna, że kiedyś u mojej mamy gabi narozrabiała, po czym wyszła do sypialni dziadków. myśmy oniemiały nie wiedząc o co chodzi. a ona tam posiedziała, posiedziała, wróciła spokojna ze skruszoną mina i oznajmiła: już przemyślałam moje zachowanie, przepraszam.

nam jak gabryska szalała to szła do swojego pokoju przemyśleć swoje zachowanie. metoda okazała sie tak skuteczna, że kiedyś u mojej mamy gabi narozrabiała, po czym wyszła do sypialni dziadków. myśmy oniemiały nie wiedząc o co chodzi. a ona tam posiedziała, posiedziała, wróciła spokojna ze skruszoną mina i oznajmiła: już przemyślałam moje zachowanie, przepraszam.

[kasienka]

[ań]

[sylv]

Cytat:

izolacja by ochłonąć zawsze pomaga zwłaszcza na takie wulkany energii jak moje dziecię

znam taki przypadek, na ktory nie pomaga.. tzn. moze i metoda "przemyslen" dzialala w wieku 2-3 lat. w tej chwili ma troche wiecej i jest nie-do-zniesienia. i to nie jest ciekawosc, tylko czysta zlosliwosc. w sumie dziwne, bo wychowanie wrecz modelowe: szacunek, sluchanie, zadnych kar cielesnych, etc. ale ostatnio jak patrze na to zachowanie, to mnie normalnie zniecheca do posiadania wlasnego

[malina]

[ań]

[Karolina]

Piszecie o starszych dzieciach, które juz rozumieją więcej. A co z młodszymi?

[kamma]

Z młodszymi tak samo, o dziwo. Tylko metody nieco prostsze. Zresztą prostsze są również ich sposoby na rozrabianie
Nawet 9-miesięczny dzieciak jest w stanie zrozumieć, co znaczy "wróc, jak się uspokoisz". Wiem, że to może zabrzmi drastycznie, ale taka jest prawda - maluchy rozumieją o wiele więcej, niż nam się wydaje. PRzykłady wyciągania konsekwencji wobec maluchów:
-Zniszczył zabawkę - traci zabawkę.
-Uderzył mnie - nie ma do mnie dostępu przez chwilę (długość chwili zależna od wieku dziecka).
Szczerze mówiąc, trudno mi jest wymyślić więcej przykładów niewłaściwego zachowania u maluchów.