wegedzieciak.pl

[arahja]

[frjals]

[arahja]

[frjals]

[arahja]

[kma]

Liznęłam trochę surdopedagogiki, języka migowego i tzw. palcówki (pokazywanie literek nie całych słów) i mnie uczona w ten sposób: zawsze jak migasz mów (do głuchoniemego dziecka nie wiem czy nie bardziej - nigdy nie wiadomo jak duża jest utrata słuchu, są śladowe pozostałości słuchu i trzeba je ćwiczyć - tak słuch się ćwiczy i rozwijać, no i czytanie z ruchu ust też jest bardzo ważne)

Nie czytałam całej strony KOKO tylko tak z grubsza, bo nie miała m czasu i pani która pokazuje migane słowa robi błąd bo nie mówi i tym bardzo możliwe wprowadza błąd rodziców i stąd może problemy z mówieniem u dzieci, których rodzice pomijają ten bardzo ważny aspekt - zwrócicie uwagę na panoramę czy wiadomości dla głuchoniemy, pani która miga cały czas rusza ustami - czasami oglądałam ten program tylko by poćwiczyć miganie mam fajną książkę Pomigaj mi mamo - co prawda jest ona przeznaczona dla głuchoniemych dzieci ale znaki b.podobne sa do bobomigów. Nie wiem czy będę wprowadzać bobomigi - pierwszy raz o tym tuatj czytam i muszę to przemyśleć.
Pozdrawiam

[arahja]

[kma]

[eMka]

Cytat:

I tak jak pisałam trudno stwierdzić jak znaczna jest utrata słuchu.

u dzieciaków próg słyszenia pozwalają wyznaczyć badania obiektywne słuchu, więc jak najbardziej możemy ocenić "jak znaczna jest utrata". jeżeli dziecko ma resztki słuchowe to choćbyśmy stawali na głowie to dziecko to nie będzie rozumiało tego co do niego mówimy. Wtedy pozostaje do dziecka migać i nie będzie miało znaczenia czy przy tym mówimy czy nie.

[arahja]

Dziękuję, eMka. To samo miałam napisać.

[kma]

O tym, że do dzieci nawet z głęboką utratą słuchu należy mówić wiem od dwóch surdopedagogów, w tym jedna, która uczyła mnie podstaw migowego na co dzień pracowała w przedszkolu z dziećmi głuchymi i w poradni dla rodziców niesłyszących dzieci.
Mam też przykład u siebie w rodzinie: 30letnia już dziewczyna ze znaczną okołoporodową utratą słuchu tylko dzięki determinacji swojej matki mówi (oczywiście w charakterystyczny dla niesłyszących gardłowy sposób, nie dla wszystkich zrozumiały za pierwszym razem) i czyta z ruchu warg, nie miga. Ma także niesłyszącego męża, też niemigającego.
Jeśli jest nawet mała szansa, że dziecko nauczy się mówić (a nauka języka najlepsze efekty przynosi do z tego co pamiętam 3-4r.ż), albo chociażby słuchać (czyli czytać z ruchu warg) powinno się do niego mówić, ponieważ niestety bardzo mało osób słyszących miga a trzeba brać pod uwagę, że dziecko kiedyś będzie dorosłe i będzie chciało się komunikować nie tylko z migającymi.
Nawet jeśli głuche dziecko nie opanuje mowy w sposób czynny (nie będzie mówić) to może uda mu sie opanować mowe w stopniu biernym (rozumieć z ruchu warg)

[arahja]

[eMka]

kma ja pisałam o rozumieniu mowy przez osobę niedosłyszącą, a konkretnie o głębokich niedosłuchach.
arahja oprócz tego co piszesz należy pamiętać, że w dzisiejszych czasach leczenie osób niesłyszących i niedosłyszących jest na bardzo wysokim poziomie, coraz więcej dzieci i dorosłych jest implantowanych, co daje zupełnie nowe możliwości w rehabilitacji słuchu i rozumienia mowy.

ale zupełny off się zrobił.

[arahja]

[kma]

arahja, masz racje, chodziło o system językowo-migowy (zmylił nie podtytuł podręcznika Pomigaj mi mamo. Język migowy dla rodziców często zamiennie się stosuje się to nazewnictwo a to rzeczywiście nie jest to samo.

[eMka]

[arahja]

[eMka]

arahja jest sporo racji w tym co piszesz, ale z kilkoma sprawami nie mogę się zgodzić. Przede wszystkim w Polsce również nie implantuje się hurtowo. Proces kwalifikacji do implantu jest długi i dość skomplikowany. rozważa się wiele aspektów, między innymi właśnie to czy otoczenie w jakim żyje głuche dziecko da możliwość rozwoju drogi słuchowej. jeżeli rodzice dziecka są głusi to logiczne jest, że praca jaką należałoby włożyć w ewentualną terapię jest nieporównywalnie większa, niż u dziecka rodziców słyszących. Nikt tego nie ukrywa przed rodzicami. I fakt jest taki, że większość implantowanych dzieciaków pochodzi z rodzin normalnie słyszących. Głusi często rezygnują z takiej opcji- mają swoje środowisko, swój styl życia i w to chcą wdrażać swoje dziecko.
Rodzic który słyszy, że dziecko jest głuche, niedosłyszące- to jest tragedia. To co przechodzą takie osoby porównywalne jest do żałoby po stracie osoby bliskiej. Nie wierzę, że znajdzie się ktoś kto mając możliwość stworzenia dziecku chociaż podobnych warunków życia jak zdrowa osoba, to odmówi. To tak jakby rodzicom tłumaczyć, że dziecko bez nogi też może żyć, może pracować, uczyć się, założyć rodzinę. Że jest proteza, ale to nie jest prawdziwa noga, więc lepiej nie zakładać, bo z protezą też wcale nie jest łatwo. oczywiste jest, że rodziców należy uświadomić, że implant to nie ucho, że nic nie przyjdzie samo, że z dzieckiem trzeba pracować.

a co do tej pracy- nie demonizowałabym samej terapii. odpowiednia współpraca surdologopeda-protetyk słuchu- psycholog pozwala na sprawną i wbrew pozorom sympatyczną terapię. Pracując z dziećmi każdy terapeuta stawia przede wszystkim na zabawę. dziecko jest takim pacjentem, który jeśli nie będzie chciał współpracować, to nie będzie. jeżeli terapeuta się nie stara, to dziecko pokazuje język i ma to w d*pie. terapeuta musi się postarać stworzyć przyjazne warunki. oczywiście zdaję sobie sprawę, ze specjaliści są różni, nie zawsze wygląda to tak kolorowo. z drugiej strony gdybym widziała, że moje dziecko niechętnie współpracuje, to bym zmieniła terapeutę.

co do szumów usznych. bardzo wielu głuchych i niedosłyszących boryka się z tym problemem. Znane są przypadki prób samobójczych, również udanych. Wielu niedosłyszących po założeniu aparatu słuchowego zaczyna akceptować swój szum uszny (nie dzieje się to w tydzień, czasem trwa rok, dwa). Założenie ap. słuch. lub generatora szumu jest najskuteczniejszym sposobem w terapii szumów usznych na tą chwilę.

nie stawiam implantów i aparatów w jakiejś glorii chwały. Mają wiele wad i niestety zbyt wiele osób sądzi że po ich założeniu będą normalnie słyszeć, rodzice robią awantury, bo dziecko ma aparat "już" miesiąc, a wciąż często pyta "co???"... trudna jest to sprawa, ale uważam że najważniejsze jest to, że oba te środki dają możliwość stworzenia takich warunków do życia jak mają osoby słyszące. Bo nie oszukujmy się- życie człowieka głuchego, niedosłyszącego nie jest proste. ani pod względem technicznym jak i tym dotyczącym życia prywatnego. I póki co nic nie zapowiada, żeby to się zmieniało.

ps. proponuję wydzielić ten temat z bobomigów.

[Martuś]

Hm, nie wiem, czemu wcześniej nikt tego nie wydzielił. arahja, zrobiłam to tak, żebyś była autorką tematu i mogła np. tytuł edytowac, bo sama nie wiedziałam za bardzo, czy taki będzie ok, powinien by chyba bardziej ogólny, ale to już sama go nadaj