wegedzieciak.pl

[Humbak]

jak podchodzicie do tego ile macie lat?

temat chodzi za mną odkąd skończyłam 30 lat... Mi przyznaję bywa że ciężko to przychodzi, zwłaszcza widząc jak inne kobitki w tym wieku mają urządzone życie - dom/mieszkanie, praca, dzieci, mąż... u mnie to wciąż (poza mężem i dziećmi ) wszystko niestabilne i raczej bida, a ja czuję się jakbym zmarnowała jakieś ostatnie 10 lat... a niczym mulan z bajki chciałoby się coś zrobić, coś zdziałać

ostatnio mam przebłyski pożytku z mojego wieku - choćby wtedy gdy obsługiwała mnie w sklepie bardzo niemiła pani i spokojnym choć oburzonym tonem powiedziałam jej że jestem klientem i nie życzę sobie takiego niemiłego traktowania, powiedziałam do widzenia i wyszłam (bo nie chciałam dać jej zarobić, więcej tam nie wejdę brr ) - kiedyś albo bym się skuliła albo nakrzyczała zamiast normalnie załatwiać takie rzeczy. Teraz pomyślałam sobie że to moje pieniądze i jestem za stara (sic!) żeby się tak traktować. Taka pewność siebie którą dał mi wiek...
czasem emocje czy myśli niestety (hi) innych pomaga mi zrozumieć właśnie wiek...

nie chcę mówić że w duchu to ja jestem wieczną 25latką bo przyznaję się że chyba nie chciałabym być taką wieczną... podoba mi się idea że jestem starsza, jedynie chciałabym żeby ta moja starszość niosła ze sobą pewien bagaż, ale coś widzę że wiek przychodzi a bagażu niet i zaczynam myśleć że coś chyba jest nie tak...

i takie tak jeszcze rzeczy łażą mi po głowie...
jak wam się udaje pogodzić z wiekiem? zwłaszcza po 30tce?

[Tempeh-Starter]

u mnie akceptacja pełna i radosna - szczególnie jak spotkam noektórych moich rówieśników
może to dla tego że 5 lat temu urodziłem się na nowo i całe życie dopiero przede mną!
znalazł bym w przeszłości może i całą dekadę której za nic nie chciał bym powtórzyć ale na szczęście było - minęło mam to już za sobą więc luz

[Lily]

A ja jestem ciągle zszokowana moim wiekiem, nie mogę uwierzyć, że mam już tyle lat i że się starzeję. Zwłaszcza że nie czuję się starsza niż np. 10 lat temu

[lilias]

aktualnie mam lat sporo po 30tce i jest mi z tym dobrze a dokładniej 41. Wiekiem przestałam się przejmować po dość drastycznym przypadku, kiedy w rodzinie pochowaliśmy rok po roku kuzynkę i kuzyna(rodzeństwa, żadne z nich nie dożyło 33 lat). Stąd wdzięczność moja do sił wyższych, że mogę własne dzieci wychować, bo nie każdemu jest to dane. Dzieci dorastają, podobno nie wyglądam na swój wiek i jestem w miarę zdrowa, więc jest ok. Marzeń mam trochę, ale to nie są te z tych samospełniających się, więc niech sobie będą. Jestem szczęśliwsza niż kiedyś i zauważyłam, że im mniej oczekuję od życia tym więcej mnie cieszy. Koniec tych mądrości forumowej żółwicy, mam nadzieję, że dalej będziemy sobie tu przyjaźnie gawędzić

aktualnie mam lat sporo po 30tce i jest mi z tym dobrze a dokładniej 41. Wiekiem przestałam się przejmować po dość drastycznym przypadku, kiedy w rodzinie pochowaliśmy rok po roku kuzynkę i kuzyna(rodzeństwa, żadne z nich nie dożyło 33 lat). Stąd wdzięczność moja do sił wyższych, że mogę własne dzieci wychować, bo nie każdemu jest to dane. Dzieci dorastają, podobno nie wyglądam na swój wiek i jestem w miarę zdrowa, więc jest ok. Marzeń mam trochę, ale to nie są te z tych samospełniających się, więc niech sobie będą. Jestem szczęśliwsza niż kiedyś i zauważyłam, że im mniej oczekuję od życia tym więcej mnie cieszy. Koniec tych mądrości forumowej żółwicy, mam nadzieję, że dalej będziemy sobie tu przyjaźnie gawędzić

[renka]

Ja jeszcze troche przed 30-stka i w sumie u mnie roznie bywa.
W tym roku zaczal dopadac mnie kryzys z powodu wieku i tego, ze poza urodzeniem dwoch zdrowych dzieciaczkow to innych osiagniec zyciowych nie mam (najbardziej sfera zawodowa mnie dobija).
Ale tak naprawde to sie zatrzymalam myslowo odnosnie swojego wieku na czasach licealno-studenckich Ostatnio z kims rozmawialam odnosnie matury i rzucilam, ze przeciez calkiem niedawno ja zdawalam, bo zaledwie... i tu sie zawahalam, bo chcialam powiedziec, ze zaledwie kilka lat temu, ale jak dobrze porachowalam to musialam sama przed soba przyznac, ze bylo to 11 lat temu

Ale zaczelam sobie powtarzac, ze prawdziwe zycie zaczyna sie po 30- stce, wiec jest dobrze
Wszystko - szczegolnie w sferze zawodowo-materialno-dorobkowej - dopiero przede mna

[Mycha]

W tym roku bedę miała 39. I od jakiegoś czasu coraz bardziej zauważam, że moja osobowość składa się z ludzi w różnym wieku, w różnym stadium dojrzałości. W niektórych sytuacjach daje o sobie znać ktoś tak stary, że prawie umarły - chyba najczęściej, gdy mam deprechę i humor na narzekanie. A chwilami aż się wsydzę swoich szczenięcych zachowań czy emocji - na przykład do dziś moja teściowa mówi do mnie na "ty", a ja do niej na "pani" - jak nauczyciel do ucznia w szkole - a ja nie znajduję w sobie siły, żeby to w końcu ukrócić. Mam też nieuregulowane sprawy zawodowe - jakbym ciągle była w podstawówce. Generalnie, kiedy mam dobry humor, to postrzegam siebie jako osobę o jakieś 10 lat młodszą, co akurat wydaje mi się pozytywne. Najgorzej czuję sie w konfrontacji ze znajomymi, którzy wciąż pytają: a jak tam praca, kiedy będziesz miała dzieci itp. Czuję, że urodzenie Dosi przydało mi autorytetu w ich oczach.

Humbak, czasami jak tak patrzę np. na moich sąsiadów obarczonych bagażem doświadczeń, dwójką dzieci i robotą od świtu do nocy, to zła jestem na siebie, że znowu narzekam zamiast dziękować losowi za to, że mogę sobie siedzieć w domu, mąż mnie utrzymuje i mam tylko dom na głowie. No i co z tego - za chwilę znowu jestem niezadowolona ze swojego losu. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma

[daria]

ja kończę 30 we wrześniu i jestem w szoku że tyle mam już lat, bo wcale się na swoje lata nie czuję.. no może mam podobne odczucia jak Ty Humbak i moja pewność siebie pomaga czasem, potrafię też podjąć poważne rozmowy bez jakiegoś wstydu, czy skrępowania.. ale odkąd urodziłam Natalię, to poczułam, że się starzeję i niestety nic tego nie zatrzyma... chociaż duchem też czuję się na dwadzieścia parę lat... mam nadzieję, że tak będzie długo...
no i jeszcze w zeszłym roku.. jak kupowałam piwo mężowi, będąc już w zaawansowanej ciąży.. usłyszłam:
nie dość, że taka gówniara pije, to jeszcze w ciąży... pomyślałam wtedy, że miło mieć naście lat mając prawie trzydzieści... nawet jeśli tak się tylko komuś wydaje

a co do bagażu... czuję się z wiekiem coraz mądrzejsza.. w niektórych sprawach, doświadczenie zawodowe mam niewielkie, ale mam nadzieję, że jeszcze wszystko przede mną

staram się jeszcze nie myśleć o starości bo to wiąże się z umieraniem, a na to póki co nie jestem gotowa... ani o tym myśleć
w sumie to teraz najważniejsze jest dla mnie to, żeby dobrze wychować moją córkę, żeby dać Jej miłość i wsparcie i po prostu być szczęśliwą w małżeństwie, rodzinie.. jak ma się to.. to można nawet bidę klepać i będzie dobrze

[Humbak]

dzięki dziewczyny za odzew dobrze jest posłuchać co inni myślą, zawsze to otrzeźwia i dystansu nadaje

[Capricorn]

właśnie skończyłam 35 lat, nie odczuwam potrzeby oprotestowania upływającego czasu (nigdy nie odczuwałam w zasadzie). Jestem na fajnym etapie delektowania się życiem, a wszystkie nienajlepsze zjawiska od zawsze nazywam nabywaniem doświadczenia.

a odnośnie tego, że życie zaczyna się po trzydziestce - moim zdaniem, zaczynamy żyć prawdziwie i świadomie (a nie tylko egzystować) dokładnie wtedy, gdy tego zapragniemy, żadne magiczne bariery nie są konieczne. Do dzisiaj nie mogę przestać się dziwić pewnej znajomej, która wyszła za bawidamka i lekkoducha, wszystkie jego wybryki znosiła z uśmiechem na ustach, po czym dostała ciężkiej depresji, bo "wszyscy mówili, że on po trzydziestce się zmieni" - a ten się nie zmienił.

[Lily]

Ja tam nie jestem fanką bagażu. Mój bagaż jest coraz cięższy i wcale nie pozytywny. Oczywiście rozumiem, że chodzi o bagaż własnych osiągnięć, sukcesów itp. Ale nawet jak się nie jest nieudacznikiem (a ja jestem) to i tak toczące się życie przynosi czasem sporo przykrości. W ostatnim czasie takiego bagażu mi sporo przybyło i naprawdę jest to przygnębiające...
Ale podsumowując - najważniejsze, to być młodym/ą duchem Metryka ma tu tylko tyle do powiedzenia, że ciało się troszkę z wiekiem zużywa

[zorro]

Niestety: "Ludzkość po trzydziestce - napisał Gombrowicz - wkracza w potworność. Cała piękność była po tamtej, młodej stronie". Przyjmuję to z pewną dozą humoru, choć rubryki 'przyjmę do pracy 25-35 lat' już mnie nie dotyczą, ale całe szczęście zdążyłam sobie już coś wypracować i w tych rubrykach pracy nie szukam. Jestem chyba ewenementem, bo zawsze cieszyłam się z upływającego czasu. Gdyby 'dobra wróżka' zaproponowała mi powrót do 'lat szczenięcej młodości' 'skopałabym jej tyłek'. Ta głupota, te dylematy. Ech. Znowu miałabym się męczyć ze sobą?! Straszne.

[Humbak]

[dżo]

[Agnieszka]

Niebawem wejdę w 39 wiosnę. Czy ją czuję, nie. Czy wyglądam..... ocena należy do innych. Mnie cały czas coś w duszy gra choć nie wszystko zapewne uda mi się zrealizować. Z racji różnych rzeczy związanych z pracą i dużo młodszego brata jakoś nie odczuwam swojego wieku za mocno, różne spontany bywają nadal (choć mniej niż niegdyś bo: szkoła, utrzymanie rodziny, wymiar urlopu, kasa tez stanowią barierę).
Przybywa siwizny, zmarszczek, zmienia się ciało itd taka fizjologia naszych organizmów. Jak nie mogę zmienić czegoś, to akceptuję (jak osiągnę gabaryty może być np taniec brzucha).
Nie zrobiłam kariery (nie moje to zresztą) ale wiem jak chcę żyć i czego chcę. Mam sporo pomysłów, chroniczny brak czasu, za mało kasy ale mam chęci i pomysły, doświadczenia (nie wszystkie dobre), fajna rodzinę, przyjaciół sprawdzonych, super znajomych, głód dalszej wiedzy w kierunkach różnych i b.rozbieżnych. Zapewne na wszystko nie starczy mi czasu ale wiem, co dla mnie ważne i tego trzymać się będę

A czas zaczęłam dostrzegać wraz z dzieckiem

[devil_doll]

w wakacje bede miec 32 lata z mojej perspektywy im jestem starsza tym bardziej siebie lubie osiagnelam pewien etap stabilizacji , jestem bardziej asertywna niz bylam i w ogole jest o.k. nie chcialabym znowu miec 15tu lat i przezywac nastoletnich rozterek
ostatnio doszlam do wniosku ,ze spelnienie osiagne kolo 60tki

w wakacje bede miec 32 lata z mojej perspektywy im jestem starsza tym bardziej siebie lubie osiagnelam pewien etap stabilizacji , jestem bardziej asertywna niz bylam i w ogole jest o.k. nie chcialabym znowu miec 15tu lat i przezywac nastoletnich rozterek
ostatnio doszlam do wniosku ,ze spelnienie osiagne kolo 60tki

[Tempeh-Starter]

Ja jeszcze tylko dodam (to ważne i naukowo potwierdzone stwierdzenie) że jeśli chodzi o osobowość, a w niej świadomość siebie i swojego wieku to jest nam dane na zawsze zatrzymać się na wieku ok 30 lat!
A że ciało jednak z czasem będzie się zmieniać (tu przeproszę miłe panie)... a chuj z ciałem

[pomarańczka]

[Humbak]

devil_doll, twój podpis bardzo pasuje do tego tematu...

euri, dzięki pytanie nasuwa mi się na usta... ile śpisz? a zaraz potem - kiedy? pytam serio serio, to są dla mnie b aktualne tematy

[excelencja]

Zawsze chciałam mieć 19 lat i np. co wyda się śmieszne, bardzo przeżyłam moje 20 urodziny. Nadal chciałabym mieć 19
Ale nie mam, te po 20 już przyjmowałam normalnie, teraz czeka mnie kryzysowa ćwiartka i nie mam ochoty, bo to zmusza do podsumować, a moje podsumowanie nie wypada zadowalająco, właśnie pod względem zawodowym.
Widzę moich znajomych (trochę starszych, no bo niewielu mam w moim wieku) i widzę, co wielu z nich osiągnęło zawodowo, co mogą sobie do cv wpisać, ile zer (z jedynką z przodu) potencjalnie mają na koncie bla bla bla.
No i trochę mi kiepsko, nie dlatego, że teraz jestem z Lilką, ale dlatego, że poprzednie lata pracowałam na odwal się- byle zarobić na wyjazdy w góry
A z drugiej strony patrzę na taką Kingę Baranowską i znów mam doła, dlaczego tak mało dałam z siebie w górach, przecież mogłam coś osiągnąć, a teraz już nie mam szans, bo nie odważę się ryzykować życia, nie mogę odebrać dziecku jedynego rodzica jakiego ma.

O i tak, nie lubię takich przełomowych urodzin
30 też się boję
i 40
i 50
a potem to z górki

[Humbak]

[Kat...]

A ja jestem młoda ale czuję się staro jak na to co w tym życiu udało mi się zrobić. Podobnie mam jak Renka. Mam 23 lata i oprócz zdanej matury nic nie osiągnęłam. No dobra niby się dostałam na państwowe dzienne studia ale co mi z tego jak okazały się beznadziejną stratą czasu i wywołały u mnie fobię szkolną? Mam dziecko ale ono właśnie bardzo utrudnia mi wyrwanie się z domu. Jestem zupełnie zależna i w tym wieku to "nie wypada". To nawet nie chodzi o jakieś nie wiadomo jakie osiągnięcia zawodowe ale ja całe życie przeimprezowałam. Nic nie zwiedziłam, niczego się nie nauczyłam, niczym się na poważnie nie interesowałam tylko piłam i oglądałam tv. Mam poczucie zmarnowanego życia. Ale jednocześnie teraz jak już zaczynam sobie w głowie układać jakoś swoją przyszłość, dążyć do realizacji tych planów to zaczynam czuć, że jednak coś mogę. Ciągle się ze sobą wewnętrznie miotam. Jestem w takim rozkroku między matką, dorosłym człowiekiem a nastolatką, którą się ciągle czuję. Dalej dzielę ludzi na tamtych dorosłych i nas nastolatków No i widzicie jak się miotam? Nie umiem nawet skłądnie napisać o co mi chodzi

[mossi]

[Humbak]

[zorro]

[Cytrynka]

Ja jestem trochę starsza od Ciebie Humbaczku, i szok przeżywam, kiedy myślę, że studia skończyłam w 1999, a obroniłam się w 2000. Ale co ciekawsze, im starsza jestem tym bardziej akceptuję wygląd, mimo, że po ciążach nieco się zmieniłam . Przeraża mnie natomiast, że nie urodziłam jeszcze czwartego dziecka, a tu czas ucieka...
No i kwestia zdrowia, nie jestem taka zdrowa jaka chciałabym być.