wegedzieciak.pl

[kamma]

Hm, ja mam wrażenie, że dorosłość przychodzi z rodzicielstwem. Ja zostałam matką dosyć późno, w wieku 27 lat, i to był moment, od którego zaczęłam żegnać się z młodzieńczą beztroską. Do 30 nie osiągnęłam nic i był to czas, kiedy bardzo byłam tym faktem zdołowana. Właśnie pod kątem upływu czasu: że mam już swoje lata, a nie wiem nawet, co chcę w życiu robić. A potem przyszło pasmo sukcesów
Fizycznie poczułam upływ czasu dopiero po drugiej ciąży, która dużo kosztowała mój organizm. Sypnęło się kilka siwych włosków, łupanie w krzyżu, niemożliwy do zlikwidowania brzuszek... I siły już tyle nie mam, co kiedyś.
Jak mi z tym jest? Ano, jakoś spokojnie. Jest o tyle dobrze, że ostatnio mimo oczywistych trudności udało mi się coś osiągnąć i bardzo wyluzowałam, bo wcześniej byłam kłębkiem nerwów. Czyli chyba staram się powiedzieć, że akceptuję upływ czasu, akceptuję moje "życiowe stanowisko" i powiem Wam nawet, że często łapię się na wyobrażaniu sobie, jak to będzie być mamą dorosłych dzieci. Mam nawet kilka postanowień na szczególne sytuacje mimo że będą miały miejsce za jakieś 15 lat.
Podoba mi się moja stanowczość i pewność siebie, to jest coś, czego bardzo mi brakowało w latach szczenięcych. Ale brak mi z kolei młodzieńczego szaleństwa, radości bycia żywą tak po prostu. Żal mi, że straciłam umiejętność zauważania piękna i cieszenia się nim. Ale może to nie kwestia wieku, a przebytej depresji albo zmęczenia materiału.
I co najlepsze - mam poczucie, że okres nasilonego realizowania siebie mam jeszcze przed sobą. Bo tak to jest: mam dzieci, stworzyłam je dla nich samych i teraz to jest ich czas. Robię pewne rzeczy dla siebie, ale i tak dzieci są priorytetem, więc nie martwię się, że nie mam etatu, nie zdaję jakichś egzaminów, nie robię podyplomówek. To wszystko jeszcze przede mną

[lilias]

[Tempeh-Starter]

to było 40 i z 40-to latka

na prawdę wszystko jest w nastawieniu - też w tym negatywnym i dla mnie nie do zaakceptowania, że dziecko jest ograniczeniem i grubą kreską miedzy młodością a zezgredzeniem.
bo to guzik prawda (no chyba że ktoś nosi w sobie zgreda od kołyski

[rosa]

mi to się nie chce wierzyć że mam tyle lat ile mam nie czuję się na tyle
kariery nie zrobiłam, ale mam sporo pasji i zainteresowań, które w miarę możliwości udaje mi się rozwijać

[lilias]

[adriane]

[eMka]

[adriane]

[kamma]

[adriane]

[woy1976]

Cóż jestem po trzydziestce i mam wrażenie , że dużo straciłem lub raczej gdzieś zgubiłem ale to raczej nie przez wiek ale przez wybory , do których życie zmusza !
Dziś na to patrzę inaczej , życie to krótka podróż i przy dobrych wiatrach dojadę tym pociągiem pewnie do siedemdziesiątki może kilka stacji dalej czyli prawie półmetek.
Wiek rzeczywiście trochę daje do myślenia jak wszystko co nas otacza , nie jest to powód do smutku raczej do refleksji i wyciągania wniosków . Jestem szczęśliwy i to mnie rzecz jasna cieszy nie mam już tej "pary" co dziesięć lat temu ale jeszcze niejedno piwo mogę wypić
Moim celem jest wychować i ukształtować mojego syna (moja Aga) jest w tym super więc jestem na dobrej drodze , chciałbym jeszcze zrealizować się w 100% zawodowo i czerpać z tego satysfakcję to jest jednak czasochłonne i przyjdzie pewnie za 5-10 lat
poza tym Carpe Diem . Akceptuję egzystencję taką jaka ona jest i staram się jechać w miarę wygodnie i nie przesiadać się z wygodnego dobrze jadącego pociągu

[Humbak]

bardzo wam dziękuję za szczerość ten watek przyznaję że mnie utula... źle się czuję w gronie który mówi 'świat jest twój, hulaj dusza, nic cię nie ogranicza, do boju!' bo kojarzy mi się z liceum , ale uciekam też od marudzenia 'nic mi się nie udaje, wszystko się walii' (no czasami można... ale tylko czasami i po to by się utulić ździebko... )
lubię prawdziwe życie i ten wątek jest prawdziwy, czytam go wciąż i wciąż, bardzo wam dziękuję raz jeszcze

kamma, jakbym czytała o sobie tyle że jeszcze na sukcesy czekam, hi, ale to co napisałaś jest naprawdę piękne i chyba to co chciałam tu napisać Trochę mi smutno że nie mam w sobie tej spontaniczności jak wtedy gdy pojawiła się natalka, ale lilas dodała mi otuchy że to przejściowe - jak tak przezyję

trochę mnie też przeraża że nie mam pasji która mogłaby mnie trzymać przy duchu gdy myślę o pracy - ale mam nadzieję że to też przejściowe. Generalnie rzecz biorąć 30 nie jest jakąś dla mnie granicą gdzie wcześniej mogłam a teraz nie, ale jednak te kilka ostatnich zwłaszcza miesięcy mówi mi że kuba dorasta i czas pomyśleć jak chcę życ przez następne 10 lat... do następnego zadumania nad sobą tym co robię i kim jestem.

Jesteście dla mnie bardzo cenną skarbonką wiedzy o życiu - dzięki

[huanita]

Ja moge się podpisać pod słowami Kat...
Urodziłam Kacpra w wieku 19 i uważam się za dobrą matkę ale ze względu na mój wiek jestem traktowana jak matka innej kategorii. Do tego wyglądam na gówniarę ale przecież nie zestarzeję się na życzenie Trochę mnie to irytuje bo jak coś nie tak zrobi matka po 30 to jest ok a jak matka w moim wieku to każdy mówi że to normalne bo jest za młoda na matkę. poza tym mój wiek jest ok
nie wiem czy to co napisałam ma sens ale przy Kacprze ciężko myśli pozbierać

[rosa]

ja urodziłam Szymka mając 21 lat, Franka jak miałam 24 lat, studiowałam jednocześnie i może dlatego lata dwudzieste nie kojarzą mi się jakoś super. do pracy poszłam mając 30 lat i naprawdę odżyłam
a teraz mam Ziemniaczka i znowu stresy

[Izzi]

mi się ciągle schizi, że mam 21 lat (góra 23), że maturę miałam chwilę temu a studia skończyłam chyba w jakimś przyspieszonym tempie - bo już jestem po
jednak w chwilach czarnych, podczas pochmurnych dni, gdy tak sobie siądę i pomyślę ile ja już tych wiosen przeżyłam to włos mi się jeży ..że już tyle
a odpowiedzialności we mnie nie za wiele..
potomstwa się nie dorobiłam - nawet się nie starałam
dóbr materialnych też nie posiadam zbyt wielu
jestem szczęśliwa z tym co mam i jaka jestem i to najważniejsze
wieku swojego nie rozpamiętuję
a marzenia ma ciągle jak młoda d^)#@$
na wszystko przyjdzie czas, nie?

hasta luego

[zorro]

Naprawdę siadacie i myślicie nad swoim wiekiem?!

Mnie się wydaje, że problem 'po trzydziestce' to istnieje tylko tu, w naszym zaścianku. Przeraża mnie to z perspektywy polskiej - no bo zaczyna się myśleć o emeryturze. Czyli następne 30 lat to czekanie na nią w zawieszeniu? Walka i stres? A wiadomo już, że dobrze przyszłym emerytom nie będzie. Dlatego coraz częściej chcę rzucić wszystko, sprzedać dobytek i wyruszyć w świat. Żeby uciec przed tą emeryturą.

[Tempeh-Starter]

[Kat...]

adriane, ja sobie zdaję sprawę z tego, że kogoś może to śmieszyć bo rzeczywiście jestem młoda. Moi rówieśnicy mają różne prace już za sobą, większość teraz magisterki broni, niektórzy się już usamodzielnili, choć nie ma na to jakiegoś wielkiego parcia bo mieszkam w Warszawie i jeśli się chcą gdzieś wyrwać to tylko do UK. Poza tym kursy, studia, nauczone języki, odwiedzone miejsca i te pasje. O to mi chodziło. Jestem teraz zupełnie jak nastolatka- na utrzymaniu, na łasce, nie mogę sobie wyjść, uciec, wyjechać cokolwiek bo jest Z. Mi naprawdę nie chodzi o jakieś nie wiadomo jakie osiągnięcia tylko o cokolwiek. Nic nie zrobiłam, czuję się i prawie wszyscy mi dają do zrozumienia, że jestem pasożytem, leniem a ja bym bardzo chciała tylko ciągle napotykam jakieś ograniczenia czy to fizyczne jak teraz z brakiem opieki dla Z i tym samym niemożności pójścia do pracy, czy psychiczne blokady, moja niewyleczona wracająca depresja i mnóstwo barier wewnętrznych.
I wiecie co? Jakbyśmy nie podawali cyferek to ja bym obstawiała, że jestem najstarsza bynajmniej nie z bijącej ode mnie mądrości życiowej (choć mam nadzieję, że się kiedyś pojawi), tylko przez to wieczne gderanie, narzekanie, zramolenie.

[Humbak]

Kat, kiedyś pewna osoba powiedziała mi, że wszystko co robię i co mogę a nie mogę jest w mojej głowie. Zapamietalam to okrutnie. Nie chodzi o to że dzieci nie ograniczają bo tu zgadzam się z Tobą - ograniczają i to bardzo - jednak to na ile wykorzystam tą przestrzeń która mi zostaje to nie tyle moje chęci i możliwości co moja głowa.

Sprawdziło się u mnie choćby z taką głupotką jak chodzenie na basen - bałam się iść sama z dwojką dzieci i to nie pływających a i ja rumakiem wodnym nie jestem - jak dam sobie radę? Kiedy powiedziałam sobie w końcu że najwyżej będzie fatalnie - zarobiłam się jak wołek zabawiając kubę który wszystkiego się bał i natalkę która promiennie nas wszędzie ciągnęla po kazdym skrawku jej ukochanego basenu - i udało się zmęczona, umordowana ale przeszczęśliwa wyszłam z basenu na którym bawiłam się trochę z natalką, trochę opanowałam lęk kuby wszyscy bawiliśmy się przednio i jak tylko wołam że znów idziemy na basen to radocha jest niezmierna. zapominam o sodomie-gomorze jaka wtedy panuje i jest cudownie - nam wszystkim. A moje obawy jak dam radę jak to będzie co to będzie naprawdę były w głowie.

Czasem tak bardzo siedzą w głowie że rozmyślam nad tym czego się boję zamiast nad tym jak to ominąć. Ale czasem brakuje mi jednak sprytu polotu czy czego tam i po prostu nie wiem jak to ominąć - czasem wtedy pytam wegedzieciakowców

A siedzenie z dzieckiem w domu - ja się sama do tego przyznałam dość niedawno... jest wygodnie siedzieć z nim w domu, bo daję mu opiekę taką jaką chciałabym by miał i nie muszę biegać pomiędzy pracą a domem, nie mam stresu że jest z nim ktoś kto może go krzywdzi albo zaniedbuje, nie muszę iśc do pracy której nie chcę, a czasem się wstydzę, nie jestem tak bardzo zmęczona jak byłabym... jest mi po prostu z tym wygodnie
No i dokonałam wyboru - chcę być w domu z nim. Nikt mi nie każe, wiele matek wynajmuje opiekunki na cały etat i nadal tworzą kochającą rodzinę, ale ja dokonałam wyboru. Bo mi tak wygodniej? Nie ukrywam że też.

[yolin]

[ajanna]

dużo ciekawych myśli się tu pojawiło


wiosną stuknie mi 40 i też nie mogę w to uwierzyć . nie cieszę się z tego specjalnie, ale pocieszam się, że młodo wyglądam .

pierwsze dziecko urodziłam w czasie studiów - mając 23. lata i wyglądając na góra 17 . wszyscy uważali, że to strasznie wcześnie - to był pierwszy taki przypadek wśród znajomych. przedtem, podobnie jak dziewczyny tu pisały, głównie skupiałam się na imprezowaniu . co prawda studiowałam dziennie i miałam bdb stopnie, ale to tylko dlatego, że łatwo mi to przychodziło, bo na studia dostałam się z najlepszą lokatą . poza tym mieszkałam z rodzicami i starałam się jak mogłam nie parać się pracą - byle mieć na imprezy, alkohol i papierosy . dziękuję wszystkim buddhom za to, że tak wcześnie miałam dziecko, bo postawiło mnie do pionu jak nic i nikt w życiu - zostałam wege, zen i skończyłam studia, pracowałam za porządną kasę i przez 3 lata ją karmiłam. potem robiłam karierę - dość dużo osiągnęłam - wiem co lubię robić i do czego się nadaję, a do czego nie. sama z wypalającej kariery zrezygnowałam - na rzecz spokoju i odchowania dzieci. co prawda trochę się to moje bezrobocie nieprzewidzianie dość przeciągnęło - 6 lat . ale staram się zupełnie nie odmóżdżyć - oglądam dużo ambitnego kina i dużo czytam, używam jęz obcych i m.in. dlatego potraktowałam emigrację jako wyzwanie również intelektualne. jeszcze co do wieku, to może mnie o 10 lat młodszy mąż odmładza . bo ja dalej uwielbiam taniec, koncerty, spontan i dziwne ciuchy. mam nadzieję, że nie przekroczę granicy między ekstrawagancją a śmiesznością . co do ciała, to fakt - starzeje się - nieprzespana noc jest katastrofą, kondycja nie ta co kiedyś. chociaż w moim przypadku najbardziej chyba postarzyła mnie ciąża bliźniacza i wyczerpująca fizycznie przede wszystkim opieka nad 2 dzieci . mam nadzieję, że dotrwam do września, poślę ich do przedszkola i znajdę jakąś ciekawą, satysfakcjonującą i w miarę dobrze płatną pracę. bo kariery ani wielkiej kasy już robić nie chcę (zresztą na to drugie nigdy nie miałam ciśnienia).

BTW co do dostrzegania piękna, to ja stale jestem na nie wrażliwa, a w okresach depresji może nawet bardziej

[k.leee]

[Anja]

[KaliszAnka]

Ja o tym ile mam lat nie myślę na codzień prawie wcale. Wydaje mi się jakbym 18 skończyła dopiero wczoraj i łapie sie cały czas na tym, że widząc młodzież w tym wieku nadal odruchowo myślę o sobie jako jednej z nich.

Otrzeźwienie przychodzi kiedy mam okazje podsłuchać o czym mówią i jak mówią - bo przeważnie od razu dociera do mnie, że to już zupełnie inny poziom i inne klimaty (broń boże nie oceniam negatywnie dzisiejszej młodzieży, po prostu już inne rzeczy mnie interesują i jestem chyba odrobinę "starej daty"), ale nie wywołuje to we mnie jakieś nostalgii czy smutku.

Za niecałe 3 lata stuknie mi 30 i jakoś wogóle do mnie to nie dociera. Mieszkam z moim mężczyzną na swoim od jakis 4 lat, od 2 zarabiam na siebie, skończyłam wymarzoną uczelnię, urodziłam dziecko i jak o tym pomyślę to czasem mam wrażenie, że to nie ja, że to czyjeś inne życie jest, bo to niemożliwe żebym ja już miała to wszystko

Tak czy siak w ogóle nie zwracam uwagi na wiek pod kątem zamartwiania się "ojej to już tyle?". Może dlatego, że mój niemąż jest o 7 lat starszy, wokoło mam samych jego znajomych niewiele młodszych, którzy zupełnie nie pasują do obrazu statecznych, poważnych i nudnych dorosłych. Dorośli (rodzice i ich znajomi) którzy mnie otaczają zresztą też - więc może po prostu nie mam zakodowanego w głowie systemu który każe łączyć z przekroczeniem pewnego wieku jakieś ograniczenia.

Na wszystko jest zawsze czas jeśli jest chęć i niema "idealnego wieku" do żadnych rzeczy (oprócz oczywiście naturalnych ograniczeń związanych z pogarszającym się z wiekiem zdrowiem). Można być 25 latkiem, z pracą, rodziną i domem którego każdy dzień do końca życia będzie już wyglądał tak samo i można w tym czuć się spełnionym, jak i w wieku 40 lat dopiero dokonać czegoś wielkiego i zacząć życie na nowo - niema tu reguł myślę. Grunt to nastawienie.

[yolin]