wegedzieciak.pl

[kociakocia]

Ortoreksja - obsesja zdrowego jedzenia

Właściwe odżywianie służy zdrowiu i dobrej kondycji - to wie każdy. Pod warunkiem jednak, że nie przeradza się w obsesję. Dziś ortoreksja, czyli chorobliwa pogoń za zdrowym jedzeniem, staje się problemem równie poważnym, co bulimia i anoreksja.

Produkty tylko z ekologicznych upraw, analizowanie z długopisem w ręku witamin i mikroelementów, które należy spożyć w ciągu doby, białek nie łączymy z węglowodanami, nie jemy słodyczy i żywności przetworzonej… Zasady zdrowego odżywiania można by jeszcze długo wymieniać. A ortorektycy znają wartość odżywczą każdego produktu i zasady ich łączenia nie gorzej, niż doświadczeni dietetycy. Ich celem nie jest jednak odchudzanie. W ortoreksji najbardziej istotna jest jakość posiłków, a nie ilość. Każdy produkt powinien być ekologiczny, każdy posiłek odpowiednio przygotowany, by w końcu podporządkować życie jedzeniu.

W szponach zdrowej żywności

Chorobę jako pierwszy opisał amerykański lekarz – Steven Bratman w 1997 roku. Znał ją jak nikt inny, bo sam wpadł w jej szpony. Jako dziecko chorował na alergię pokarmową, musiał więc bardzo uważać na to, co je. W pewnym momencie sam zauważył, że inni ludzie wcale nie poświęcają tyle czasu jedzeniu. Zmagania z chorobą opisał w książce pt. „W szponach zdrowej żywności”. Ortoreksja niszczy życie Kiedy zdrowe odżywianie staje się obsesją, jest równie niebezpieczne, co i inne zaburzenia odżywiania. I podobnie jak anoreksja, czy bulimia - jest chorobą psychiczną. Cały dzień podporządkowany jest przygotowywaniu posiłków, wszak jeść trzeba regularnie, o tej porze to, o tej tamto i nic nie może stanąć temu na przeszkodzie.

Nici z tortu u babci

Praca po godzinach, czy długie spotkanie nie wchodzą w grę. Na półkach rośnie kolekcja poradników i książek o tym, co jeść, a czego unikać i kiedy ortorektyk spotyka się ze znajomymi, chce rozmawiać o odżywianiu. Uważa, że powinien uświadamiać ludzi, którzy nie znają zagrożeń. I chociaż nie zawsze prowadzi do wyniszczenia organizmu, to ma jednak wiele negatywnych skutków społecznych i interpersonalnych.

Osoby nią dotknięte nie wezmą do ust niczego, co nie jest zgodnie z ich „jedynie słuszną koncepcją odżywiania". Najchętniej jedzą to, co sami przygotują, wszystko inne nie tak ugotowane, za tłuste, nie tak przechowywane, boją się, że może zawierać konserwanty albo barwniki. Ortorektyk nie zje niedzielnego obiadu u rodziców, ani tortu na urodzinach babci.

Czy jaja były z chowu klatkowego?

A jeśli już coś tknie, to zada masę pytań: czy użyte jajka były z klatkowego chowu, a czy w deserze jest naszpikowana chemią margaryna, czy może ekologiczne masło. Jakość jedzenia jest bowiem najważniejsza życiową kwestią, nawet jeśli miałoby to sprawić komuś przykrość, czy zepsuć atmosferę. W końcu taka osoba może zostać uznana za dziwaka i przestać być zapraszana.

Zwykle też sam chory unika wspólnych posiłków, żeby nie być narażonym na „niebezpieczeństwo” niezdrowego jedzenia, ale też ma mniej czasu na życie towarzyskie, bo czuje przymus pogoni za zdrowym odżywianiem: najpierw biega od sklepu do sklepu, od targu do targu za zdrową, ekologiczną żywnością.

Niedobory w organiźmie

Następnie spędza całe godziny na przygotowywaniu zbilansowanych i zdrowych posiłków. Często poza społecznymi konsekwencjami, wykluczenie z jadłospisu kolejnych „niezdrowych” produktów może prowadzić do zbytniej utraty wagi i niedoborów w organizmie. I w końcu ortorektyk czuje się niezrozumiany, uważany za dziwka, izolowany, a to prowadzi do depresji.

Przy tym chory, choć całe godziny poświęca na komponowanie posiłków, często nie czuje przyjemności z jedzenia, ale obowiązek wypełniania zasad zdrowego żywienia. Podobnie jak w przypadku anoreksji i bulimii, przyczyny ortoreksji leżą w zaburzeniach psychicznych.

Kiedy do lekarza?

Najczęściej chorują na nią osoby skoncentrowane na sobie i nieustannie dążące do perfekcji na wielu płaszczyznach. Jeśli ich życie nie jest satysfakcjonujące, skupiają się na diecie, aby w ten sposób wypełnić pustkę. Kontrola nad pożywieniem rekompensuje ortorektykom porażki w innych dziedzinach życia. W końcu sami o wszystkim decydują, a sukces zależy tylko od nich, bo nikt im nie mówi, co powinni jeść.

Świadomość, że mają życie po kontrolą, sprawia im satysfakcję. Mówi się też, że ortoreksja to choroba klasy średniej, bo często też zapadają na nią ludzie sukcesu, którzy gonią za nowoczesnymi trendami. Tak jak w przypadku anoreksji, czy bulimii, leczenie objawów nie wystarczy. Trzeba dotrzeć do przyczyny choroby, która tkwi w psychice.

Pierwsze objawy są niewinne

Pierwsze objawy ortoreksji zazwyczaj są niewinne. Zaczyna się od stosowania diety, zainteresowania zdrowym żywieniem. Najpierw z jadłospisu wyłączają tłuszcze i słodycze, potem wprowadzają warzywa tylko z ekologicznych upraw, pieką sami chleb bez ulepszaczy. Z każdym dniem menu staje się coraz bardziej wyśrubowane. Anoreksję, czy bulimię łatwiej też rozpoznać, bo chory gwałtownie chudnie. Zdrowe odżywianie długo może nie budzić podejrzeń otoczenia.

Czerwone światło powinno się zapalić, kiedy na planowanie posiłków i zakupy przeznacza się więcej niż 3 godziny dziennie, a swoje menu planuje z dużym wyprzedzeniem. Ważniejsza staje się jakość posiłku, a walory smakowe przestają mieć znaczenie. Przy tym z dużą dokładnością analizuje się wartość odżywczą, a bywa, że i kaloryczną. I w końcu, kiedy żeby uniknąć niezdrowej żywności, posiłki jada się już tylko samotnie.

Tekst: Monika Doroszkiewicz
hxxp://kobieta.wp.pl/gid,11859737,img,11859777,kat,26263,galeriazdjecie.html?T%5Bpage%5D=1

[dynia]

Niektórzy forumowicze chyba ją mają

[DagaM]

kociakocia, jako osoba zajmująca się doradztwem żywieniowym ( ), spotykam się z tym problemem coraz częściej. Dla niektórych zdrowe odżywianie się jest czymś w stylu, albo wszystko, albo nic. Ludzie wpadają w skrajności, to powoduje umysłowy ścisk, poczucie winy, brak akceptacji siebie. Nawet jak ostatnio przeglądałam książkę Gillian McKeith, którą darzę sympatią, wyczytałam tam takie stwierdzenie trącące właśnie fanatyzmem żywieniowym.

To jest już problem natury psychologicznej. Uczę ludzi wypośrodkowania, odnalezienia się w świecie różnych pokarmów, nie tylko i wyłącznie "tofu, owsianka i kiełki", ale umieć pozwolić sobie raz na jakiś czas zjeść ciastko, popite porządnym kawskiem z dużą ilością piany i nie mieć wyrzutów sumienia, które bardziej mogły by zaszkodzić niż to co się spożyło.

Myślę, że dobrze by było, aby ludzie mieli świadomość, że jednak pożywienie jest paliwem dla ciała i warto inwestować w dobrej jakości jedzenie (razowe, zielone itd.), a zjedzenie raz na jakiś czas czegoś "niezdrowego" potraktować jak pokarm dla duszy która moim zdaniem jest równie ważna co ciało

[kociakocia]

podpisuje sie dwoma łapami pod Twoimi słowami DagaM

trzeba po prostu miec w życiu dystans do bardzo wielu rzeczy... kawa wyjątkowo dziś wypita

a przy okazji, mam 2 grubasy, z poważnymi już problemami zdrowotnymi (zapuszczeni są na maxa) , których muszę namówić na spotkanie z Tobą

[zojka3]

Ale wiecie co ja nie widzę w tym nic złego, że ktoś się zdrowo odżywia i nie potrzebuje sobie strzelić kremówy od czasu do czasu, tak dla równowagi psychicznej. Jeżeli nie jest to tej osobie do niczego potrzebne i zachowuje równowagę psychiczną dystans to chyba ok.
Ja akurat pionizuję się czasami czymś niezdrowym ale dlaczego to miałoby być normą? A jak nie to już z gościem nie tak?

[alcia]

zojka3, tu nie chodzi o dbałość o zdrową dietę, tylko już o obsesję na jej punkcie.

Parę lat temu koleżanka mi zarzuciła ortoreksję, nieźle się uśmiałam
Bo niektórzy po przeczytaniu tego typu artykułów podejrzewają tą chorobę u wszystkich osób, które nie chcą jeść byle czego i patrzą na skład produktów, które kupują. A to już przegięcie w drugą stronę.

[DagaM]

zojka, moim zdaniem, nie ma osoby, która nie miałaby swojej odskoczni, a często jest to jednak jedzenie. Poza tym, mało kto był wychowany w duchu zdrowego odżywiania, więc wszyscy wiemy co to jest kremówka i frytki, no nie? A trudno jest tak nagle wyeliminować większość tego, co się jadło przez wszystkie ostatnie lata, radykalnie zapomnieć o pewnych smakach, które często kojarzą nam się z beztroskimi chwilami.

Być może pokolenie naszych dzieci będzie takimi osobami, których junk food nie będzie specjalnie interesował. Inna sprawa, że jak się człowiek zdrowo odżywia cały czas, pewne rzeczy jak czekolada, ciastka itp. przestają smakować.

Chce powiedzieć, że nie powinniśmy się bać niezdrowych produktów spożywczych, bo pozbawią nas kontroli nad sobą (i np. czekolada zmusi nas do zeżarcia całego opakowania). Tylko trzeba nauczyć się, jak sobie radzić w świecie, gdzie większość ludzi je co popadnie i chcąc nie chcąc, będziemy w sytuacjach, gdzie będą serwowane nie tylko zdrowe rzeczy. Tak więc popadanie w skrajność, czyli absolutne zabranianie sobie lub swoim dzieciom, może spowodować bunt - popadnięcie w druga skrajność - wszystko, tylko nie zdrowe odżywanie.

Inna sprawa, ze osoby, które na co dzień odżywiają się zdrowo, mają sprawniejsze ciała, umysły, a ich psychika jest bardziej zrównoważona i nie mają tyle huśtawek emocjonalnych i problemów natury psychologicznej. Myślę, ze osób całkowicie pozbawionych problemów emocjonalnych, choćby najmniejszych, albo nie ma, albo można policzyć na palcach rąk i ewentualnie nóg. Wymaga to dużej pracy nad sobą, a na to składa się nie tylko dążenie do zdrowego odżywiania, ale i praca nad rozwojem emocjonalnym/umysłowym/duchowym, nad dojrzałością emocjonalną, której często nie możemy nauczyć się od naszych rodziców.

[ Dodano: 2010-01-28, 12:51 ]

[zojka3]

[DagaM]

[zojka3]

[arahja]

[zojka3]

[alcia]

[gosia_w]

to ja na konto powyższego artykułu, po bardzo zdrowym obiedzie, zjadłam 4 kawałki mlecznej czekolady
A tak na serio, to myślę, że ciężko ustalić granicę, gdzie zaczyna się ortoreksja. 3 godziny dziennie na planowanie posiłków i zakupy to bardzo dużo, chyba że w tym mieści się też gotowanie, to mi się tyle zdarza Na szczęście tylko czasami. A jeżeli chodzi o tort u babci... Ja widzę, że całkiem często zdarzają się sytuacje wyjątkowe . Czasem w domu, czasem poza domem. Czy wobec tego starania w kierunku zmniejszenia ich liczby, to już choroba?

[arahja]

[Lily]

[zina]

Mialam etap ortoreksji po spedzonych paru latach na syfiastym angielskim jedzeniu
Pilnowalam godzin posilkow, jadlam tylko to co sama przyrzadzilam, nie mialam ochoty na spotkania, bylo mi ciagle zimno, cere mialam za to delikatna jak aksamit
Teraz czasem tesknie do tej samokontroli choc oczywiscie nie w takim nasileniu.
Ortoreksja przy malym dziecku raczej mi nie grozi

[angienunia]

a co myslicie o witarianizmie i frutarianizmie? Czy to juz podchodzi pod ortoreksje?

[DagaM]

[Lily]

[DagaM]

angienunia, nie jestem zwolenniczką, a przynajmniej nie przy naszym krajowym wyborze owoców i warzyw. Nie, zdecydowanie nie widzę tego.

[angienunia]

[Lily]

Jędrusiowi się chyba sprawdza Chociaż dla mnie to zdecydowanie zbyt skomplikowane. Może gdyby z każdego napotkanego drzewa spadał mi owoc o każdej porze roku to bym się skusiła okresowo

[renka]

[Lily]