wegedzieciak.pl

[YolaW]

topcia, nie wiem

[ajanna]

o kurcze, straszne te dowcipy

tutaj, w Katalonii lubią Polaków, ze względu na pewne historyczne powiązania i podobieństwa . zresztą tutaj raczej nikt nie przeprowadza się, żeby się dorobić, ale ze względu na klimat

[mahakala2000]

Ja wróciłam pod koniec 2008, po 5 latach w Londynie. Był czas kiedy całą rodziną mieszkaliśmy w UK, ale najpierw partner wrócił, dostał lepiej płatną pracę w Warszawie (a zarabiał całkiem sporo w Londynie, w swoim zawodzie-architekt). Potem wróciły dzieci - chyba z przekory, trudny wiek dojrzewania. Ja wpadałam co 3, 4 tyg na tydzień, ale czułam się jak wizytator z Snepidu, sprzątaczka, praczka i ogarniaczka całego syfu, który się zbierał między moimi przyjazdami. Nie było w tych wizytach realności. Takie odświętne wizyty (odświętne po tym ogarnęłam chatę), bez szarości dnia codziennego w postaci zakupów, usterek, i innych zupełnie prozaicznych historii. Poza tym związki na odległość mają krótki termin przydatności do spożycia
Praca - zajowałam się posiadłością pewnej hrabiny. Głownie robiłam za drugi system alarmowy dla licznych cenności tam zgromadzonych - byłam sama w wielkim domu, 3, max 4 dni w tyg. Zajmowałam się ekipami remontowymi, zepsutymi sprzętami i organizacją ich naprawy, zdarzało mi się machać ścierką i prasować - ale z wielką przyjemnością wróciłabym tam - natychmiast. Dodatkowo pomagałam siostrze mojej pracodawczyni w organizacji (catering) koncertów chopinowskich - 1, 2 x miesiącu. Totalna niezależność finansowa, także totalna elastyczność w kwestii urlopów (niestety niepłatnych; ale np byłam 2 miesiące w Indiach, Nepalu i Bhutanie i nie było problemu z kasą... i czasem wyjazdu). Bardzo dużo podróżowałam gł Europa i cudowne było, że stać mnie było na to bez większego wysiłku.
Wcześniej (20 lat temu) mieszkałam ponad 2 lata w NIemczech. Dość szybko po powrocie do Polski wiedziałam, że wolałabym mieszkać bardziej na zachodzie. Nie wyjechałam, bo mój ówczesny partner nie chciał. W końcu likwidacja Funduszu Alimentacyjnego (2004), zmusiła mnie do natychmiastowego wyjazdu - i to była jedna z najlepszych decyzji w moim życiorysie
Bardzo kiepsko mi z moim powrotem. Jestem szczęśliwa, bo jestem z rodziną. Obecnie zajmuję się córeczką, nie pracuję i nie mam pracy. Ale wkrótce coś trzeba będzie zacząć robić. A praca za mniej niż wynosiła moja tygodniówka (3-4 dni pracy w tyg), przez cały miesiąc, rozwala mnie na łopatki. Mam masę pomysłów na własną dzialność, ale po kupnie mieszkania w W-wie, zero kasy w odwodzie... Ufam, że na któryś z nich uda mnie się dostać dofinansowanie z EFS...
Powrót był naprawdę ciężki. Jestem wrocławianką z urodzenia i zamiłowania, mieszkam w Warszawie. Pierwszy kontakt - szok. Totalna chamówa w urzędach, środkach transportu. Po paru latach w UK, człowiek przyzwyczaił się do miłej obsługi i ludzi i to nie było proste. No i jako miłośniczko-praktyczka zdrowego stylu życia, spędziłam parę miesięcy na szukaniu sklepów i różnej maści produktów z branży (do tej pory zdarza mi się robić zakupy w UK; raczej nie jest to wyraz nadmiernego rozpasania; mój mąż jest chory i jest leczony naturalnie; dieta ma tu kolosalne znaczenie). Teraz jest trochę lepiej ale gdybym mogła wrócić do łondynu - spakowałabym się w ciągu 1 godz NIestety, mąż ma za dobrą pracę i nie zanosi się na wielki come back... A realia polskie. Cóż, zakotwiczyliśmy w W-wie, kredyt na mieszkanie, kupiliśmy działkę pod Wrocławiem i żyjemy od pierwszego do pierwszego, bez żadnych szaleństw. A tych nieco szalonych, improwizowanych wyjazdów bardzo mi brak. I duże ograniczenie finansowe. W moim przypadku, najbardziej odczułam to po ogromnym zmniejszeniu się możliwości wszelkiej maści. Tam, prawie wszystko jest możliwe. Tutaj zdecydowanie nie bardzo. Bynajmniej w moim, konkretnym splocie sytuacji.
Może jeszcze kiedyś tam wrócimy (bardzo bym chciała). Narazie kombinujemy kiedy byłoby możliwe wzięcie roczej GAP year i wyjechanie do Azji. Oczywiście pytanie - co byśmy robili po powrocie (mężowi nikt nie da rocznego urlopu, a znalezienie pracy na tym poziomie może nie być proste)...
I tak jestem obecnie w świecie zupkowo-kupkowym i czasem mam wrażenie,że mózg mi się skurczył. Ale Pola rośnie i niebawem mój horyzont się nieco poszerzy.
Reasumując - zdecydowanie wolałabym mieszkać w Londynie

[topcia]

[TataOliwki]

20 stycznia minęło 5 lat odkąd jestem w mieście Londyn. Początki, krótko mówiąc, nijakie. A nijakie, bo przez 18 miesięcy ja tu, dziewczyny w Polsce. Nie polecam nikomu!

Teraz jest już zupełnie inaczej. Im dłużej tu jesteśmy, tym bardziej lubimy to miejsce. Nie wariujemy, z nikim się nie ścigamy, nie odkładamy funtów do skarpet. Cieszymy się z tego co mamy, cieszymy się tak zwaną normalnością, tym, że pani w urzędzie skarbowym nie widzi we mnie potencjalnego oszusta i cwaniaczka.

Oliwka chodzi do szkoły i chodzi z prawdziwą radością i entuzjazmem (prawie jak jest tato w przeszłości ). Może dlatego taka w Oliwce ochota, że wbrew temu co piszą polskie gazety szkoła jest na bardzo dobrym poziomie i dzieje się tam dużo fajnych rzeczy.

Nie narzekamy na tutejszą służbę zdrowia, nie narzekamy na jedzenie, nie krytykujemy niewychowanych (tak piszą) Anglików. Tylko słońca jakoś mało (na coś narzekać, jak na Polaka przystało, trzeba...).

No i pewnie w ciągu najbliższych kilku lat do Polski nie wrócimy. Co potem? Nie wiem, niczego nie planujemy, niczego nie wykluczamy...

Serdeczności!

[yolin]

Cytat:

Holandia też chodzi po głowie . ALe...... jakby jakiś potop to pierwsza idzie pod wodę . Także chyba odpada . _________________

ja bym sobie dala spokoj z Holandia, nie tylko z powodu powodzi, ale i zniszczonego srodowiska. Holandia jest najwiekszym producentem swininy... e... wieprzowiny i zalewane jest doslownie swinskim gnojem, przez co cierpi z powodu kwasnych deszczy, co zdazylo juz zniszczyc praktycznie wszystkie lasy.
slyszalam od znajomego Holendra, ktory mieszka niedaleko nas i za nic w swiecie nie chce tam wrocic,

[agazima]

ups ja do holandii na studia chce isc ale podoba mi sie w samym amsterdamie. Chyab na brak eko warzyw to nie ma co narzekac bo sa
a i rowerkiem wszyscy jezdza przez co o wiele mniej spalin.
Amsterdam w sumie bardzo spokojne miasto.
surowa czekolada jest jak najdzie ochota.

[martka]

[topcia]

TataOliwki, ile Oliwia miała lat jak się przeprowadziliscie?

[TataOliwki]

[ Dodano: 2010-02-09, 13:46 ]

[topcia]

[kulka]

Nam w UK żyje się ...no wlaśnie, sama nie wiem jak, po prostu żyje się Na pewno jest łatwiej z przyczyn czysto prozaicznych jak poziom życia czy poczucie bezpieczeństwa jakie daje ten kraj. W przypadku prawdziwych problemów ze zdrowiem, dostęp do fachowej pomocy i lekarstw jest nieoceniony. Narzekać można co najwyżej na pielęgniarkę na emergency

Jedyne czego żałuję to brak dziadków na miejscu. Nie myślę bynajmniej o pomocy, raczej o radości jaką daje im wnuczek.

Do niedawna myślałam, że w Polsce byłoby mi lepiej ale nie mogę się dłużej sugerować szczeniackimi, szalonymi latami. Każda kolejna wizyta w ojczyźnie uświadamia mi, że Polska już od dawna nie jest moim domem.

[topcia]

[kulka]

Homeopatia jest tu dziedziną nauki, częścią medycyny. Nie ma problemu z zarejestrowaniem się do homeopaty w szpitalu, choć sama jeszcze nie korzystałam bo nasz Czarodziej przyjmuje w moim rodzinnym mieście. Jestem bardzo zadowolona ze sklepów ze zdrową żywnością, gdzie również można dostać przeróżne naturalne preparaty.

[LaMandragora]

[maryczary]

[LaMandragora]

[malva]

bardzo ciekawy temat ,ja się zastanawiam nad wyjazdem od paru lat ,ale jakoś na etapie zastanawiania się konczy.. i chyba tak juz zostanie ,ale angielski szlifuję cały czas-tak na wszelki wypadek

[topcia]

[malva]

[topcia]