wegedzieciak.pl

[lightfeather]

Nie wiem jak sie uporać z natłokiem emocji, które się przeze mnie przewalają więc postanowiłam się Was poradzić. Zoja ma już 2 miesiące i przez większość czasu jest spokojnym, uroczym dzieckiem. Zdarza się jednak że płacze i to wywołuje u mnie niesamowity lęk; do tego stopnia że unikam sytuacji które ten płacz mogą wywołać. Skutek jest taki na przykład, że nie wychodzę z nią na spacery bo mała ryczy gdy ją ubieram. Czasem ten lęk jest tak silny, że odbieram ją jako zupełnie inne dziecko niż jest - zamiast fajnego bobasa który się do mnie smieje widzę ją tylko w którejś faz: po płaczu albo przed płaczem. A że nie mogę sobie z tym poradzić łapię się na tym że w jakiś sposób zaczynam się chwilami wycofywać emocjonalnie z kontaktu. Nie umiem tego dobrze wytłumaczyc chyba...
Co ja mam robić? Przecież nie mogę się jej bać cały czas, wystarczy że się boję o nią...
Któraś tak miała?

[dynia]

Kochana w te pędy do lekarza wygląda to na depresje poporodową przedłużająca się.Lekarz powinien zasugerować jakieś lekarstwa,tak sądzę
Nie ma co zwlekać z takim stanem,powodzenia życzę

[Lily]

[lightfeather]

dzięki za odpowiedzi.Ja juz się właściwie zgłosiłam rzecz w tym, że zaproponowano mi terapię która dotyczy relacji między mną a małą. I cholera nie potrafię na nią wyjść! Po prostu nie jestem w stanie przebrnąc przez ubieranie, szukanie nieznanych mi ulic, rozbieranie i ponowne ubieranie. Wiem, że to brzmi niewiarygodnie ale mnie to w tej chwili przerasta; byłam na spotkaniu wstępnym tydzień temu i prawie zwariowałam z nadmiaru emocji. A jestem w tej chwili sama bo A. pracuje do późna i nie ma żadnego dnia urlopu do końca roku. Jest ze mną moja mama ale choć stara się jak może nie potrafi pogodzić się że ja mogę mieć tego typu problem - według niej już dawno się pozbierałam - więc nie bardzo potrafi mi tutaj pomóc

[kamma]

lightfeather, skoro mama nie jest w stanie Ci pomóc, to może znajdź kogoś innego, kto pomoże Ci w mobilizacji oraz przygotowaniach do wyjścia? To nie powinno długo trwać - po kilku wyjściach prawdopodobnie nauczysz się już przygotowywać samodzielnie, zyskasz trochę spokoju i pewności siebie.
Powodzenia!

[lilias]

lightfeather, najważniejsze jest właśnie wyjść zrobiłaś pierwszy krok, teraz czas na następny, bo to jest Ci(Wam) potrzebne i dobre. Żeby poczuć się pewniej spróbuj rozpracować drogę przy pomocy przyjaciół, internetu, czy mapy, kartki i ołówka. Może weź mamę ze sobą, popatrzy, że inni też tak mają i tak po prostu bywa. Dziewczyny dobrze mówią koniecznie korzystaj z pomocy.
p.s. nie znam matki, która się nie spoci przy ubieraniu płaczącego/ wrzeszczącego dziecka, a małe dzieci specjalnie ubierania nie lubią Dawaj do przodu i powodzenia!

lightfeather, najważniejsze jest właśnie wyjść zrobiłaś pierwszy krok, teraz czas na następny, bo to jest Ci(Wam) potrzebne i dobre. Żeby poczuć się pewniej spróbuj rozpracować drogę przy pomocy przyjaciół, internetu, czy mapy, kartki i ołówka. Może weź mamę ze sobą, popatrzy, że inni też tak mają i tak po prostu bywa. Dziewczyny dobrze mówią koniecznie korzystaj z pomocy.
p.s. nie znam matki, która się nie spoci przy ubieraniu płaczącego/ wrzeszczącego dziecka, a małe dzieci specjalnie ubierania nie lubią Dawaj do przodu i powodzenia!

[blamagda]

Miałam podobnie. Chyba nie w takim natężeniu jak ty, ale podobnie. Jak tylko Gutek płakał, ja dostawałam trzęsionki, agresji, złych myśli i strasznego stresu i histerii. Z rad które pomogły mi (oprócz spotkań z psychologiem), to tłumaczyć sobie zawzięcie i głośno i wyraźnie, że ten płacz dziecka to zupełnie co innego niż płacz starego - że bobas nie umie powiedzieć, i ten ryk to tylko " kurna, matka, szybciej no przez ten rękawek przeciągaj rączkę mą, bo denerwuje mnie to niemało. Possałbym sobie albo pospał. Wolałbym w ogóle, jakbyś mnei teraz nosiła i pokazywała drzewka przez okno... bla bla bla... "i tak właśnie sobie sama głośno mówiłam starając się "wyłączyć wtyczkę zasilającą uszy" i słyszec tylko siebie, a nie krzyk. To walka była na maksa. Po zejściu na parter byłam mokra, zapłakana, wściekła i chciałam oddać wózeczek pierwszej napotkanej osobie. Musisz zawalczyć i dojść jakoś na tę terapię. A może niech mama ubierze, przygotuje i zejdzie z dzidzią na dwór i ty tam czekaj i śpiewaj sobie ulubioną piosnekę na relaksację przed drogą - czy taka opcja nie ma sensu?

[Anja]

lightfeather, doskonale Cię rozumiem. już samo "banie się własnego dziecka" i trudności z wyjściem to był mój chleb codzienny, gdy mój syn był taki mały, jak Twoja córeczka. ja akurat depresji nie miałam (i wydaje mi się, że i Ty niekoniecznie ją masz), ale stres nieziemski był..
jeśli możesz, jak najszybciej gdzieś wyjdź, nie tylko do psychologa, ale tez na jakieś zajęcia dla mam z takimi maluchami, może jakiś klub matek jest w Twojej okolicy? z mojego doświadczenia wynika, że bezpośredni kontakt z innymi matkami bardzo pomaga - nagle się okazuje, że one też pękają i że wiele z nich ma bardzo podobne problemy.

[lightfeather]

dzieki wielkie! Myślę, że właśnie tutaj jest problem blamagda, z trudem tłumaczę sobie że mała w ten sposób próbuje się skomunikować i że jej płacz oznacza coś innego niz ja w swojej głowie słyszę. Muszę zacząć tłumaczyc jej krzyki w inny sposób bo inaczej całą zimę w pieleszach domowych przesiedzimy.
Anja - sporo różnych klubów w okolicy ale sama pewnie wiesz jak to jest gdy masz po prostu wysoki poziom lęku; wyjście nie jest takie łatwe. Ale kiedyś mi się uda...

[maryczary]

[lightfeather]

maryczary - w tym sęk że rzeczywiscie trudno to nazwać. Przerasta mnie odpowiedzialnośc chyba, fakt że jest całkowicie ode mnie zależna. Plus utrata wolności najkrócej mówiąc. Wydawało mi się że jestem na to gotowa ale jednak zaskoczyło mnie jej pojawienie się w moim życiu. Boję się chyba też wśród ogromu uczuć są też niechęć, pragnienie ucieczki itp, coś czego świadomie nigdy nie chciałam jej ofiarować. Ale jest. Nie chcę się tu uwywnętrzniać bo sama ledwo dotykam tych uczuć, jest mi po prostu trudno uporać się z rozczarowaniem może... że macierzyństwo nie jest takie glamour , przynajmniej w tej chwili

[excelencja]

lightfeather, bez psychiatry nie ma bata - jest Ci cholernie trudno pewnie, zbierz się bo obawiam się, że to się po kościach nie rozejdzie.

[maryczary]

[Anja]

lightfeather, może to głupia sugestia, ale u mnie działa, bo ja też, gdy słyszę dziki płacz, to zamieniam się w kłębek negatywnych emocji... czy próbowałaś może stoperów? wiem, że to brzmi głupio, ale u niektórych się sprawdza. wtedy ten płacz tak nie wrzyna się w mózg i człowiek nie ma morderczych myśli.
trzymam kciuki za każdy krok do przodu.

[zina]

lightfeather, tak, macierzynstwo to nie znowu taki glamour choc bywa cudnie, szczegolnie pozniej.
Mam nadzieje ze niedlugo pogadamy o tym na zywo.

[squamish]

Ja mam ten sam problem z wychodzeniem na spacery a dokładniej z ubieraniem małego w kombinezon i czapke!Dlatego przestałam lubić zime i napewno następne dziecko planuje na wiosne - lato.Ja mam sposób banalny na małego ubieram go na śpiącego.Tymek jest bardzo aktywny od 6 rano a ok 11 robi sie bardzo senny więc ja go karmie ,usypia mi przy cycu ,odczekuje troche i potem bardzo delikatnie go ubieram.Najczęściej wybudza sie ,pobuczy ale ten płacz już nie jest taki przerazliwy i myk na dwór a tam raczej nie płacze a jak zaczyna no to albo na ręce,albo kołysanie,albo smoczek,w ostateczności wracamy do domu:( no ale codziennie chociaz krótki spacer no ale męczymy.Życze powodzenia i na Twoim miejscu zdecydowałabym sie na terapie ( na psychiatre raczej nie konicznie!!!! po co od razu faszerować sie tabletkami ,pewne rzeczy trzeba sobie uświadomić i przerobić w sobie a nie zagłuszać tabletami wiem bo sama pare lat temu przeszłam ostrą depresje!!!!).Pozdrawiam

[malva]

[bodi]

Lightfeather, maryczary napisała Ci bardzo mądrze, podpisuję się pod kazdym słowem

Przyszło mi jeszcze do głowy, że skoro jest z Tobą twoja mama, może ją poprosisz o ubieranie Zojki na spacery? Weź ją pod włos, powiedz że jej to wychodzi lepiej niż tobie korzystaj jak najwięcej z pomocy i postaraj się jednak dotrzeć na te spotkania, na pewno dużo Ci dadzą.

Co do emocji i lęków pojawiających się przy małym dziecku, jest też tak że ta sytuacja- pierwsze dziecko - otwiera nagle drogę do świadomości różnym emocjom z dzieciństwa, które do tej pory mogły sobie gdzieś spokojnie siedziec zamiecione pod dywan, a teraz nagle wybuchają.

[rosa]

lightfeather, współczuję, dziewczyny dobrze radzą
a poza tym: nic na siłę, staraj się wychodzić w dni kiedy czujesz że dasz radę
jak mnie wyjście z domu zeszłej zimy przerastało, to nie wychodziłam
nie wiem jak u was z pogodą, ale moze chusta zamiast wózka - nie trzeba tak opatulać dziecka

[fylwia]

lightfeather, mnie też przerażał wrzask, który Tymek nam serwował od samego początku przy każdym przewijaniu czy przebieraniu. Każda jego kupka to był dla mnie wielki stres, bo wiedziałam, że muszę zmienić pieluchę i że to oznacza krzyk, na który nic nie mogę zaradzić. Nie miałam wcześniej nigdy do czynienia z takim żałosnym płaczem, byłam bezradna... Sytuacja się poprawia - czasem, kiedy jest najedzony i w dobrym humorze udaje się go przewinąć bez płaczu za to z uśmiechami i gaworzeniem. Pomogło powtarzanie sobie, że nie dzieje mu się krzywda, że płacze bo wszystko jest dla niego nowe i niezrozumiałe albo nawet straszne. Wydaje mi się, że takie podejście i odrobina wprawy sprawiły, że teraz mniej nerwowo się do tego zabieram i nie przenoszę dodatkowo mojego stresu na małego. Oczywiście dalej mamy czasem ryk przy przewijaniu, ale zwykle nie tak straszny jak na początku, a poza tym wiem, że to nie jest moja wina, że nic nie robię źle i to naprawdę pomaga przetrwać te kiepskie momenty. Nie pomagała za to obecność najpierw jednej a teraz drugiej babci, które tylko podgrzewały atmosferę i albo "pomagały" mi ubrać dziecko byle szybciej albo rozkminiały co to mu może dolegać... brrr... nie moge się doczekać, kiedy zostaniemy sami ze swoimi problemami - ja widocznie nie umiem "współpracować"...
Tyle na szybko, jesli chodzi o moje doświadczenia... Dziewczyny napisały tu już dużo mądrych rzeczy, więc ja nie będę się rozpisywać. Trzymaj się, próbuj powoli małymi kroczkami wyjść z sytuacji, która tak się obciąża, na pewno znajdziesz właściwą drogę sama lub z pomocą innych.

[rosa]

lightfeather, a mama cię nie stresuje dodatkowo?

[lightfeather]

Dzięki dziewczyny! Tego mi chyba najbardziej było trzeba. Jakoś tak ostatnio trafiałam, ze kobietki które pytałam o zdanie w tej kwestii albo nie pamiętały jak to było, albo nie chciały wnikać w stan swoich uczuc albo rozpływały się w szczęśliwośći - te były najgorsze, bo na ich tle wypadałam dość blado i najnormalniej zazdrościłam, że przeżywają coś do czego ja nie mam dostępu tak mi się wydawało. Ja chyba naprawdę uwierzyłam, że jeśli tylko przetrwam poród to dostanę jakiegoś hormonalnego kopa a z nim wiedzę, jak to ogarnąć. A tu nic. Zero ekstazy, śladowe ilości radochy z jej obecności i ten strach, że coś jej się stanie, że może juz jest chora choć nie ma żadnych objawów, że może ją coś boli a ja powinnam to już wiedzieć podczas gdy nawet nie wiem jak trzymać ją by sie jej dobrze odbiło. Zatem zaczęłam ukrywac się w łazience gdy ona płakała bo tylko tam jej nie słyszałam. Do tego doszła językowa amnezja i czułam się bezradna totalnie. Ale zaczynam się zbierać, trochę. Wczoraj nawet udało mi się wyjść z mała, hura! wprawdzie blisko domu, ale to z jej perspektywy nie ma żadnego znaczenia
ROSA -Mama o dziwo nie przeszkadza; moze nie umie zaakceptować faktu, że idzie mi to tak wolno i na dodatek szukam pomocy jakiś psychologów ale nie komentuje i nie daje jakiś dziwnych rad. Pomaga gdy wyraźnie daję sygnał że jej potrzebuje. Tu się naprawdę sprawdza; ale może dlatego że dałam jej do zrozumienia, że ma przyjechać mi matkować...

[lamialuna]

oj droga lightfeather zgadzam sie z wizyta u GP i pocieszam, ze tez takie fazy miewalam czy miewam. jestem kompletnie nieodporna na te jeki wrzaski i marudzenia... jak mamy dzien malego maruda to siedzimy w domu - przerabialam wrzaski na ulicy - nie dla mnie
staram sie nie alienowac, wole kopnac w sciane.. ale ja ogolnie taki charakterek jestem.

nic sie nie martw im dziecko starsze tym tolerancja placzu sie nam podnosi i coraz bardziej go rozumiemy. czesc placzu okazuje sie tylko marudzeniem, a dziecku nic nie jest.

Zgadajcie sie z Fylwia - moze uda sie Wam na jakis Londynski spacer wybrac

[Kat...]

Ja też tak miałam i chociaż urodziłam w sierpniu i była cudowna pogoda na spacery też nie wychodziłam czasem na początku ze strachu przed rykiem. Straszna jest ta bezradność ale to naprawdę mija z czasem. Mi pomogła mama. Pokazała mi, że to co biorę za ryk jest marudzeniem albo próbowaniem własnego głosu. Przez jakiś czas miałam wrażenie, że on ciągle ryczy i marzyłam żeby się zamknął. I też ja jak maryczary pokochałam tak naprawdę Zygmunta z czasem, dopiero w okolicach roku czy nawet później poczułam się matką.
I faktycznie spróbuj z chustą. Na początku mogą ryki ale jak się dziecko przyzwyczai, to naprawdę mniej płacze w chuście. Ja nawet teraz obserwuję, że jak jadę z Zygmuntem autobusem i jest w mei-taiu to jest spokojniejszy niż jak siedzi sobie na siedzeniu.

[Anja]