wegedzieciak.pl

[901]

Nie wiem jak to u Was, ale ja to mam kilka niegroźnych, choć uciążliwych zmartwień związanych z moim 14 miesięcznym synem. Martwię się, że:
-nigdy nie przestanie się przysysać w nocy,
-nigdy nie wyprowadzi się z naszego łóżka,
-nigdy nie usiądzie na nocnik,
-ja nigdy nie będę w stanie zostawić go w przedszkolu.

Poza tym Wojtek nie umie klaskać, tańczyć, układać puzzli i jeździć na jeździku.

Piszcie o Waszych troskach, związanych z Waszymi pociechami, stwórzmy taką małą grupę wsparcia

[honey]

moze dziwna jestem ,ale nie zamartwiam sie tymi rzeczami...
wiem ,ze to wszytko bedzie mialo miejsce ..w swoim wlasnym czasie ...nic na sile ..
i nie mozna dziecka pospieszac.. staram sie po prostu radowac chwila obecna ,tym co jest ...
ps. to moje drugie dziecko..
moze dlatego... chociaz przy pierwszym tez nie martwilam sie na zapas...bo po co...ostatecznie... co ma byc to i tak przyjdzie... najlepiej uzbroic sie w spokoj i wiedze...a nie nerwy.. kazdy na tym lepiej wyjdzie...mama i dziecko..

[kamma]

Mam za sobą zarówno martwienie się, jak i niemartwienie. I powiem Ci, że na niemartwieniu wychodzi się o wiele lepiej. Zamiast popadać w ruminację, lepiej cieszyć się tym, co masz dzisiaj. A na pewno masz wiele takich rzeczy, które się cieszą, a kiedyś zapewne się skończą. Na przykład: kiedyś Wojtek odessie się od cycka i nastąpi taki dzień, od którego począwszy już nigdy nie będziesz go karmić. Co do wymienionych przez Ciebie problemów, to o wielu pisze się w poszczególnych tematach i może znajdziesz tam jakieś pomocne rady.
Ale jestem PEWNA, że Wojtek kiedyś odessie się w nocy, zacznie spać w swoim łóżku, zacznie korzystać z nocnika, jak będzie na to gotowy. Co do przedszkola, to na to nie ma gwarancji, niestety Właśnie jestem w tym miejscu, ale wierzę, że damy radę.

[pao]

mnie na martwienie szkoda czasu nawet jak myśl przeleci to nie poświęcam jej uwagi bo i po co

nic na siłę, wszystko w swoim czasie

mnie na martwienie szkoda czasu nawet jak myśl przeleci to nie poświęcam jej uwagi bo i po co

nic na siłę, wszystko w swoim czasie

[ań]

[rosa]

a ja się martwiłam i nadal się martwię, tylko teraz inne problemy
taka już moja natura

ale lepiej myśleć pozytywnie, tutaj jest taki ogólny trend , mam nadzieję, że ja też się nauczę

[Ewa]

[alcia]

Mi sie zdarzało martwić różnymi kwestiami dotyczącymi diety Kai, kiedy ją urodziłam.
Nie było to jakieś ciężkie zamartwianie się, bo ja raczej z tych działających, niż zakopujących się troskami. Ale wtedy miałam trochę na głowie z tym naszym wegetarianizmem. Nie znałam jeszcze wege.dzieciaka, nie znałam żadnych wegusów z dziećmi (słyszałam o kilku takich, ale to trochę mało, jak dla początkującej matki), nie miałam/znałam wartościowej literatury na ten temat... a do tego otaczała mnie cała masa "życzliwych" znajomych i lekarzy, którzy snuli barwne wizje nt tego, co zrobię własnemu dziecku Mną akurat nie łatwo manipulować, ale wiecie.. dla równowagi przydało by mi się wtedy czasem kilku na prawdę życzliwych.

Ludzie trafiający tutaj z wieloma wątpliwościami, dostają od razu całą masę rad na gotowo, jak rozszerzać dietę dziecka, czym karmić takiego malucha. Wyobraźcie sobie, że ja do tego wszystkiego musiałam dojść sama, wygrzebując pojedyńcze informacje z całej masy źródeł. Ile mnie to czasu i zaangażowania kosztowało (netu wtedy tez nie miałam).
Martwiłam się, czy wszystko uwzględniłam, czy nie przeoczyłam czegoś ważnego. czy na pewno będzie zdrowo rosła, jak inne dzieci. Czy będą jej wyrastały ząbki w takim czasie jak innym dzieciaczkom, czy zacznie chodzić wtedy, kiedy inne. Jak będzie wyglądał jej rozwój emocjonalny, intelektualny. Czy wyniki badań nie będą odbiegały od norm.
Teraz uśmiecham się na samo wspomnienie niektórych myśli, jakie wtedy czasem przelatywały przez moją głowę. Ale wtedy momentami lekko nie było.

Teraz już nie mam sobie czym głowy zaprzątać

[901]

No dobra, macie rację, niech Wam będzie.
Wczoraj odebrałam wyniki morfologii Wojtka, porównując do norm wydawały mi się b. złe, a dziś okazało się , że to było porównanie do norm dla dorosłego.

W każdym razie, jak obudziłam się rano, a mały leżał przyssaczony między mną a mężem, powiedziałam do swojej drugiej połówki, że to faktycznie cudowne że możemy sobie tak leżeć i że faktycznie za jakiś czas tego nie będzie.

Na swoje usprawiedliwienie powiem, że do napisania tego postu popchnęły mnie informacje podane w miesięczniku "Rodzice" gdzie napisali, że są dzieci, które przed ukończeniem 2 roku życia układają obrazek z 60 puzzli!!
Do tego doszło kilka opowieści mojego brata, że jego syn to to i tamto już robi no i .... się nazbierało.

[pao]

nie ma sensu porównywać dzieci miedzy sobą. nawet jeśli w jakiejś sferze jest do tyłu to w innych na pewno przoduje każde dziecko jest inne i tak jak i dorosły: do jednych spraw przykłada większa uwagę a do innych nie

nie ma sensu porównywać dzieci miedzy sobą. nawet jeśli w jakiejś sferze jest do tyłu to w innych na pewno przoduje każde dziecko jest inne i tak jak i dorosły: do jednych spraw przykłada większa uwagę a do innych nie

[901]

Hmm, jeśli taka jest natura Wojtka że wszystko robi później niż inne dzieci, to jest ok. Boję się tylko czy ja czegoś nie zaniedbuję po prostu.
Staram się nie porównywać Go do 1 czy 2 dzieci, ale jak widzę, że całe jego otoczenie rówieśników (+ lektury co "powinien") są do przodu, to naturalnie mnie to zastanawia

[kamma]

[pao]

Cytat:

Cytat: 901 napisał/a: są dzieci, które przed ukończeniem 2 roku życia układają obrazek z 60 puzzli!! O, moja droga, czymś takim się przejmować? Moja córka do tej pory nie wykazuje absolutnie żadnego zainteresowania puzzlami, no chyba żeby je poobgryzać, w tym jest najlepsza.

gabryska ma prawie 6 lat i tez nie ułoży za leniwa jest

Cytat:

Cytat: 901 napisał/a: są dzieci, które przed ukończeniem 2 roku życia układają obrazek z 60 puzzli!! O, moja droga, czymś takim się przejmować? Moja córka do tej pory nie wykazuje absolutnie żadnego zainteresowania puzzlami, no chyba żeby je poobgryzać, w tym jest najlepsza.

gabryska ma prawie 6 lat i tez nie ułoży za leniwa jest

[kamma]

Ano właśnie. To zależy również od temperamentu dziecka, umiejętności skupienia uwagi, cierpliwości.... A temperament jest wrodzony, niezmienialny.

[malina]

[majaja]

Sorki, nie chce mi sie logować
Tak na przykładzie puzzli. To że jakieś dziecko nie układa, nie chce układać puzzli to nie oznacza, że nie posiada niezbędnych ku temu umięjętności. Dana czynność może go zwyczajnie nieinteresować jako zbyt spokojna. Po co układać puzzle skoro można wspiąć się na kanapę i kwiatki porzesadzać mamie. Za jakiś czas, np. rok, może się okazać, że dziecko cały czas to umiało tylko mu się nie chciało. U Mirona tak było z klockami. Troszke sie martwiłam, bo dwóch klocków na sibie nie położył. dopiero teraz odkrył klocki i od razu układa jakieś niesamowite budowle.

[Tobayashi]

Puzzle? A co to jest?
Ja się martwię, że Tocio nie umie jeszcze ułożyć kostki Rubika. Kręci, kręci i nic mu nie wychodzi

A tak serio, to każde dziecko to przecież oryginał. Jakże byłoby nudno, gdyby wszystkie rozwijały się według tabelek i wykresów. Mam wielką wiarę w moje dziecko, że wspaniale sobie ze wszystkim poradzi w swoim, indywidualnym czasie

[Ewa]

To, że jakieś dziecko w wieku dwóch lat układa puzzle, to jeszcze nic nie znaczy. Może być za to słabsze w innej dziedzinie. Podam przykład swojego Gabryśka. Mając 2,5 roku znał już cały alfabet, za to gdy miał 3,5 roku i dostał na wizycie lekarskiej kredki i kolorowankę, to ją totalnie pobazgrał jednym kolorem. Boskie było spojrzenie pani doktor, jakby od razu dopatrujące się jakiś opóźnień w rozwoju , bo dziecko nie umie kolorować. Przecież później w szkole też są widoczne różnice między dziećmi - jedno jest świetne z matematyki, drugie jest urodzonym humanistą, a jeszcze inne ma talent plastyczny. Nie porównuj, tylko ciesz się talentami swojego dziecka.

To, że jakieś dziecko w wieku dwóch lat układa puzzle, to jeszcze nic nie znaczy. Może być za to słabsze w innej dziedzinie. Podam przykład swojego Gabryśka. Mając 2,5 roku znał już cały alfabet, za to gdy miał 3,5 roku i dostał na wizycie lekarskiej kredki i kolorowankę, to ją totalnie pobazgrał jednym kolorem. Boskie było spojrzenie pani doktor, jakby od razu dopatrujące się jakiś opóźnień w rozwoju , bo dziecko nie umie kolorować. Przecież później w szkole też są widoczne różnice między dziećmi - jedno jest świetne z matematyki, drugie jest urodzonym humanistą, a jeszcze inne ma talent plastyczny. Nie porównuj, tylko ciesz się talentami swojego dziecka.

[Karolina]

[Ewa]

[Lily]

Ja czytałam mamie w wieku 5 lat, bo mnie nikt nie czytał - nawet nie wiem, kiedy i jak się nauczyłam.

[901]

No i tego mi trzeba było.

Wszystkim dzięki, kammie dodatkowo

[honey]

[Lily]

Ale w Polsce większość dzieci zaczyna czytać dopiero w 1 klasie, czyli w wieku ok. 7-8 lat.

[majaja]