wegedzieciak.pl

[maharetefka]

[lilias]

[madam]

[riku17]

Dzięki dziewczyny jeszcze raz
Naprawdę Wasze komentarze bardzo podniosły mnie na duchy.
Musze tylko przestać sama traktować siebie jak małą dziewczynkę a wszystko będzie dobrze :)

My już po wizycie u rodziców. jak już byliśmy pod drzwiami to całkiem niezłym pomysłem wydało mi się przywiązanie do cegły karteczki i wrzucenie im do salonu

Mam zareagowała bardzo entuzjastycznie, aż się popłakała z radości. A tata tak jak się psodziewałam, wymamrotał pod nosem "hurra ale się cieszę", odwrócił się i poszedł do pokoju. Cały wieczór już nie zamieniłam z nim słowa.

Ale po tej wizycie jest mi na pewno o niebo lepiej. Jeszcze jutro teściowie .

Buziaki

[majaja]

[Kat...]

[majaja]

[karmelowa_mumi]

riku17, gratuluję i cieszę się, że reakcja mamy była fajna na to, co w głowie taty - nie masz wpływu.

A zresztą - nie wolno Ci się teraz denerwować, pamiętaj

[Mikarin]

[sunny]

[majaja]

[Fatty]

Cytat:

tata tak jak się psodziewałam, wymamrotał pod nosem "hurra ale się cieszę", odwrócił się i poszedł do pokoju. Cały wieczór już nie zamieniłam z nim słowa.

jeszcze to wspomnisz jak będzie cwałował na czworaka z dziecięciem na grzbiecie przez wszystkie pokoje i rżał radośnie... zastanowisz sie wtedy czy to ten sam chłop był



Moja koleżanka też się załamała gdy test wyciął jej taki nr, że okazał się pozytywnym. Wsparcia nie miała w mamie, która upatrzyła ją sobie za cel do nieustannego dogryzania(nie pamiętał wół jak cielęciem był gdy ona była w wieku mojej kolezanki, 23 lata to już 2 córki miała ), długo chodzła jak z krzyża zdjęta, ale później zaakceptowała sytuację i coś się w niej odmieniło: zaczęła mówić o sobie w formie my, gadać do brzucha, bajki mu czytać.
Teraz jest zakochana w swym synu po uszy, dogryzająca mama zmieniła się w szczebiocąca babcię, żeby było super pasuje tylko aby wyprowadzili się z domu bo są scysje na linii mąż-teściowa

[ames]

riku17 ogromne gratulacje przede wszystkim!!!
jak dobrze,że większość dylematów przeszło,rozmowy za Tobą i miewasz się w tej nowej,pięknej sytuacji coraz lepiej. Dziewczyny super Ci doradziły.

ja mimo,że planowałam swoją ciążę (zawsze mówiłam,że najpierw dzidzi,potem ślub) w dniu kiedy się dowiedziałam,że to JUŻ (myślałam,że dłużej nam to zajmie) to od euforii po płacz,że może trzeba było się jeszcze trochę wstrzymać...może lepszy moment byłby za miesiąc/dwa...bo tak dziwnie zaczęliśmy w oczach innych planować Dzidzię na miesiąc przed planowanym rok wcześniej ślubem i wyszło najpiękniej jak być mogło,ale emocje chyba każdą przyszłą mamę dopadają- czy była całkowicie przygotowana(czy można być?) czy nie...
także samych pięknych chwil Tobie teraz życzę,dużo spokoju i radości

[idalianna]

Cześć Beata Wiesz... Nie wiem jak Cię tu pocieszyć, ale opowiem Ci o mnie. Generalnie na forum się nie udzielam za bardzo, raczej czytam.
O ciąży dowiedziałam się 20 kwietnia, czyli prawie 8 miesięcy temu. Jak łatwo się domyślić - u mnie już blisko końca. A dokładnie termin mam za 4 godziny i 20 minut, jutro, 18 grudnia. Tego pamiętnego 20 kwietnia byłam jeszcze przed maturą. Wyobraź sobie co poczułam.
Tragedia! A co z moimi marzeniami? A co z wyjazdem na studia do Wrocławia? Wydawało mi się, że rodzice mnie wywalą z domu i zamieszkam pod mostem. Naprawdę byłam przerażona. Ale... nic takiego się nie stało. Co prawda pisząc maturę rano męczyły mnie dolegliwości I trymestru, czyli rozwiązując zadania czułam tylko fale gorąca i mdłości. Ale dałam radę. Długo zwlekałam z powiedzeniem rodzicom. W końcu jednak przerażenie mojej Mamy trwało 2 dni, potem zaczęliśmy się wspólnie zastanawiać co zrobić.
Wtedy pomyślałam - no bo w końcu to taka Mała Istotka, Moja Krewetka wielkości ziarenka groszku... I wszystko jakoś się potoczyło. Wynajęliśmy mieszkanie z moim cudnym chłopakiem, zamieszkaliśmy razem. Nadmienię, że jest on teraz w klasie maturalnej, na studniówkę pójdę z nim z tłuszczykiem pozostałym po ciąży pod sukienką. ; ) Jakoś znalazłam pracę. Nawet poszłam z brzuchem na studia. Co prawda to chyba jednak się nie uda w tym roku, wolę zostać z Małym na początku, a studia zacząć znów za rok. Ale... ale od początku wszystko się zmieniło. A przede wszystkim ja. Jestem lepszym człowiekiem. Nie jestem taką egoistką jak wcześniej, staram się dla Małego i dla mojego narzeczonego, którego kocham coraz bardziej. W końcu złapałam kontakt z Mamą, nigdy wcześniej nie potrafiłam nawet się do niej przytulić. A teraz dzwonię do niej, rozmawiamy, pomaga mi.
Mimo tych wszystkich niedogodności i niepewności... cieszę się. Jestem szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Czując ruchy Małego Tymka we mnie głaszczę się po brzuchu, drapię go po piętach, którymi wierci nieopamiętanie. Zobaczysz, na początku jest przerażenie, ale czując jak rośnie w Tobie taka Malutka Istotka, pokochasz ją z całego serca i za nic na świecie nie będziesz chciała tego cofnąć. Dasz sobie radę, wszystko inne stanie się mniej ważne. Będzie dobrze!

[moony]

idalianna, strasznie przyjemnie czyta się takie posty jak Twój. Trzymam kciuki za dalszy równie pomyślny rozwój sytuacji i szybkie rozwiązanie. Jak czujesz? Już blisko do końca?

[idalianna]

Skurcze co 7 minut od rana, ze szpitala mnie odesłali jeszcze (1,5cm rozwarcia...), Tymek ma 3500g. Zastanawiam się czy to normalne, że cały czas co 7 minut i się nie porusza. A boli nie brzuch, ale właściwie... jak by mi miało tyłek rozerwać. ; ) Także spróbuję może zasnąć i wtedy mnie obudzi coś bardziej zwiastującego wyskoczenie Malucha. : >

[excelencja]

idalianna, bardzo dobrze Cię boli, bardzo dobrze ))
No i nie rusza się, pewnie, a Ty byś miała siłę się ruszać, jakby coś Cię wyciskało )
Bądź ZEN i baw się dobrze :*

[Mia]

idalianna, w takim razie trzymam za Was kciuki!

[Pipii]

:*

[squamish]

idalianna a ostatnio myslałam o Tobie ,serio .Pojawiłaś sie z dobrą nowiną i zniknęłaś.Fajnie ,że wszystko sie dobrze układa.No i trzymam kciuki za szybkie rozwiązanie.Dajesz dziewczynooooo...

[moony]

Cóż za punktualność... Kciuki akcji. A to uczucie rozrywania to ja już miałam przy skurczach partych. A więc dajesz, dziewczyno!

[koko]

Idalianna, ja teraz żałuję, że nie urodziłam dziecka będąc w twoim wieku. Już by był gałgan odchowany, a ja bym się bardziej skupiła na sobie, ewentualnie moim chłopie trochę. A ty po studiach będziesz mieć już samowystarczalnego syncia.
A teraz: przyyyyj!!!!

[Pipii]

Dodam, że w Liceum wydaje nam się, że studia są najważniejsze, że jak to bez studiów.. że zaraz po LO trzeba iść na studia itd itp.
Też tak myślałam..
Sytuacja życiowa zmusiła mnie do powtarzania 3 klasy LO. Dwa razy pisałam maturę, bo się noga podwinęła. Studia zaczęłam późno, oj dużo później od moich rówieśników, byłam jedną z najstarszych w grupie, potem je rzuciłam, potem rozpoczęłam kolejne studia - też rzuciłam..
I wiesz co? Uważam, że studia to ostatnia rzecz, jaką się trzeba w życiu przejmować. Nie żałuję ani trochę tego, że mam takie "tyły" edukacyjne w porównaniu z moimi rówieśnikami z LO. Zdobyłam bardzo dużo doświadczenia życiowego i dzięki temu - wiem czego chcę a to jest ważne, nie jakiś papierek ani to czy jesteś na II czy na V roku studiów :* Trzymaj się!

[jarzynajarzyna]

Wy tu pitu-pitu, a kutasa kto potrzyma? ja straciłam gdzieś, chłop pulpit sprzątał i nie ma

[go.]

się robi:



w ogóle wiecie co zauważyłam, że jakieś ze 1/4 nówek-cieżarówek u nas mówi "jestem w ciąży, ja pierdolę, co teraz? przeciez mialo byc dopiero za dwa lata, jestem w czarnej dupie i sie zesram" a 2 tygodnie później noszą fotkę swojej fasolki w portfelu,na tapecie i w komórce, i są najszczęsliwsze na świecie

i tak jak mówi Pipii, ja też jestem do tyłu z edukacją, ale teraz na wychowawczym na reszcie nie mam i pracy na głowie, i domu, i szkoły, tylko czytam dzieciowi książki akurat ostatnio z prawa budowlanego i raz na dwa tygodnie mam weekend odmóżdżający od domu
Z perspektywy gdybym wróci z tą wiedzą/uczuciami do przed ciąży- nic bym nie zmieniła!

więc riku to gratuluje Ci bardzo!