wegedzieciak.pl

[bodi]

oj, super by byo gdyby kamma zechciala tu wkleic swoj opis, pamietam ze splakalam sie czytajac go, a potem nie moglam znalezc...


a wiec zgodnie z obietnica opisuje moja cesarke

operacja byla planowa z powodu ulozenia miednicowego, moje dziecko bylo bardzo uparte i nic - lacznie z proba obrotu zewn - nie zdolalo go przekonac by ustawilo sie frontem do wyjscia

dzien przed wyznaczonym terminem zglosilam sie do szpitala, wiedzialam ze operacje przeprowadzi lekarka ktora poznalam wczesniej, wiec czulam sie troche spokojniej, w znanych rekach.

pamietam ze na sale op. wchodzilismy oddzielnymi wejsciami, maz w jakiejs specjalnej komorce na miotly musial sie przebrac w zielone ciuszki, w ostatniej chwili wygonilam go jeszcze po aparat, bo wczesniej zarzekal sie ze zadnych zdjec z operacji nie bedzie, potem mi dziekowal ze jednak sie uparlam

przed wejsciem na sale odbylam pogadanke zanestezjologiem, uprzedzil mnie o mozliwych skutkach uboocznych, podpisalam zgode itp formalnosci.

po igle w kregoslup zostalam ukrzyzowana na stole operacyjnym obie rece przypieto mi do stolu, w jednej wenflon, do drugiej przypiety pomiar tetna

maz siedzial za moja glowa i dodawal mi otuchy, na szczescie nie czulam nic co dzialo sie za zielona zaslonka w pewnej chwili tylko zorientowalam sie, ze w wielkiej lmpie nad moja glowaq odbija sie wszystko jak w lustrze i widze panie chirurgow przy pracy

nie czulam ciagniecia ani bolu, tylko taki tepy nacisk chwilami.

w pewnym momencie uslyszelismy jak na sasiedniej sali krzyczy noworodek i usmiechnelismy sie do siebie: zaraz urodzi sie nasza coreczka:)

tymczasem w kacie sali nastal jakis ruch i przyniesiono mi zawiniatko w szpitalnej pieluszce - ten krzyk to bylo nasze dziecko

polozna przysunela mi tobolek do twarzy, zebym mogla sie przywitac, i przystawila mi do piersi, mala pierwsze lyki mleka popila w poztcji lotniczej podczas gdy ja bylam zszywana.

potem pojechalysmy razem na sale pooperacyjna, dalsze karmienie itp.

pamietam ze pierwsze wstawanie z lozka po ustapieniu znieczulenia bylo dziwnym doswiadczeniem, nie wiedzialam jak sie za to zabrac nie angazujac obolalych miesni brzucha.

rana na brzuchu ladnie sie zagoila, przemywana roslinna wersja mydla bialy jelen.

ale rana w psychice pozostala, mimo ze pozornie nie bylo zadnej traumy, i operacja przebiegla zgodnie z planem, to jednak pozostal we mnie jakis brak.

wiem dzisiaj ze wiele spraw bylo nie tak jak powinno, ze wzgl tylko i wylacznie na wtgode lekarzy lub brak refleksji: to ze obie rece mialam przypiete do stolu op. i nie moglam przytulic mojego dziecka po porodzie. ze wycierali ja i wazyli zamiast dac mi ja od razu na skore, najlepiej skin to skin, to sie da zrobic rowniez przy cc. ale przede wszystkim to ze nikt mi nie powiedzial - wlasnie teraz rodzi sie panstwa dziecko

dodam jeszcze ze nie mialam zadnych problemow z karmieniem piersia, laktacja ruszyla od razu.

mimo tych wszystkich minusow to byla piekna chwila, moment pierwszego spotkania byl zupelnie magiczny

[kamma]

zina, jeszcze raz gratuluję Bruno jak kopia Klary I imię śliczne
Poszukałam mojego opisu cesarki, przeczytałam cały i przeżyłam na nowo Wrzucam:

Zaczęło się 7.1. z samego rańca. Włączyłam komputer, żeby zobaczyć, czy biechna już urodziła, a tu żadnych wieści. O 9 poszłam do łazienki i moim zdumionym oczom ukazał się czop śluzowy, którego rzekomo miałam już nie mieć (dzięki, Pani Doktor Strasząca). Chwytam za telefon, żeby zadzwonić do dochtora. Patrzę, a tu sms od biechny No to z powrotem na wegedzieciaka W końcu pół godziny później zadzwoniłam do dochtora, który kazał w te pędy przyjechać. Pojechałam z nastawieniem, że nie dam się zamknąć znowu Dochtor orzekł, że 2 cm rozwarcia, zatem zrezygnowałam z wykłócania się o powrót do domu. Kładą mnie pod KTG, leżę ponad godzinę, położna zbiera wywiad do CC, a u mnie skurcz za skurczem. Decyzja zapadła: CC o godz. 14.
Na sali operacyjnej ukazała się Doktor Strasząca. O, nie! - pomyślałam, gdzie mój dochtor? Na szczęście niebawem dołączył.
Znieczulenie do kręgosłupa. Drętwieje mi lewa noga, a prawą przytupuję jak baletniczka. Anestezjolog przechyla stół. Po jakimś czasie operacja się zaczyna, rozcinają mnie, nie czuję bólu, a na twarzy mam szeroki uśmiech. Trochę odlatuję, ale nie na tyle, żeby nic nie czuć. I nagle czuję silny ból! Prawa część ciała nie odleciała do końca! Anestezjolog wstrzykuje mi coś dożylnie, coś tam mówi... ale ja go już nie słucham... Moja świadomość opuściła ciało, opuściła Układ Słoneczny, gdy nagle przypomniałam sobie o Dzidku! Wracam, zabieram jego świadomość ze sobą i wędrujemy razem. Byłam w takich miejscach, o których się Wam nie śniło! Widziałam najdalsze zakątki Wszechświata, widziałam niesamowite mgławice i konstelacje. Po chwili zostałam sama, Dzidka już ze mną nie było.
Zaczęłam dochodzić do siebie w windzie, wiozącej mnie na oddział. Znów odjechałam.
Gdy ponownie otworzyłam oczy, pierwszym dźwiękiem, jaki dotarł do mojej świadomości, był głos Michała. To było jak powrót do domu Zaczęłam go wołać. Nie mogłam złapać ostrości widzenia, ale w końcu zamajaczyła przede mną postać w zielonym fartuchu i... z białym zawiniątkiem w rękach! Nie mogłam uwierzyć! To musiał być Dzidek! Ale nie w inkubatorze?! NAPRAWDĘ? Pełnia szczęścia!
Zaczęłam chaotycznie wypytywać Michała o wszystko. Gdy usłyszałam "2730", zrozumiałam, że donoszony i że wszystko jest w porządku! Zaczęłam powtarzać tę przepiękną liczbę, raz za razem, pewnie myśleli, że bredzę Ale ja byłam po prostu szczęśliwa.
Pamiętałam naszą podróż, jejku, chciałabym, żeby On też pamiętał...
Wiecie, nie miałam pojęcia, że poród przez CC może być cudownym przeżyciem. Ale był.

ta podróż to było coś niepojętego. Wprawdzie nie widziałam swojego ciała w oddali, nie było żadnego oddalania się od ciała, ale najbardziej niesamowity był powrót po synka, zwłaszcza że, jak pisał Michał, Tymek zaraz po urodzeniu był nieprzytomny. Czyli rzeczywiście musiał być ze mną.
Byliśmy jak dwie niezmiernie małe iskierki. Cały czas blisko siebie. Coś jakby twarz przy twarzy. Patrzyliśmy na te cuda i trzymaliśmy się za... sama nie wiem, za co, po prostu byliśmy złączeni.
Byliśmy na skraju Wszechświata. Tak daleko, że dalej nie ma już nic: żadnego światła, żadnych obrazów. Co tam właściwie było? Wciąż się zastanawiam. To było coś, czego nie byliśmy w stanie objąć rozumem, sercem czy czymkolwiek innym. Jak bezdenna przepaść, czerń idealna, a może idealna przezroczystość?
Postanowiliśmy wrócić, zwiedzając po drodze bardziej znajome obszary.
Niedługo potem Tymek zniknął, a ja sama powoli zmierzałam w stronę domu. W stronę Ziemi.
A potem odnalazłam się w głosie Michała.

Tak to wtedy opisałam. Jak widzicie, niewiele szczegółów z samej cesarki, bo mi świadomość zdezerterowała. Ale to, co najważniejsze, jest nadal aktualne: moja druga cesarka była piękna i odczarowała ten żal i poczucie niedoskonałości z powodu niemożności urodzenia sn. Wszystkim Mamom Cesarzowym tego życzę
Dochodziłam do siebie bardzo długo, ale to dlatego, że przez ostatnie 2 miesiące ciąży musiałam leżeć plackiem. Potem miałam zakwasy od każdej codziennej czynności.

[Jagula]

[zina]

bodi, kamma, piekne opisy Wasze! Naprawde wzruszylam sie do lez!
Tym bardziej ze sama odnajduje sie poniekad w Waszych opisach.

kamma, metafizyka, wow!

[neon.ka]

[zina]

neon.ka, dziekuje, szukalam i sama nie moglam juz znalezc

[Jagula]

[kamma]

Jagula, przeoczyłam Twoje pytanie. Ten manewr z przekręcaniem stołu był po to, aby znieczulenie grawitacyjnie przepłynęło do słabiej znieczulonej połowy ciała, tak mi się przynajmniej wydaje.

[Jagula]

[Humbak]

Nie umiem niestety pięknie pisać, więc moja historia trochę w skrócie:

Miałam się stawić z samego rana, jednak wszystkie formalności sprawiły, że urodzić mogłam dopiero po 10…

Niewiele pamiętam z okresu oczekiwania na narodziny Antosia… chyba głównie strach o niego, o siebie i strach przed samym cięciem… W trakcie poprzedniego cięcia, przy Kubusiu, był moment, kiedy sala zaczęła wirować, zamieniła się w tunel, ja traciłam świadomość, a moim ciałem zaczęto szarpać tak, że nie mogłam oddychać – lekarze mieli kłopot z wyciągnięciem synka… wtedy coś na sali zaczęło pikać, ludzie zaczęli się szybciej ruszać, podeszła do mnie któraś z osób obecnych tam… zaczęła głaskać po głowie (?) i uspokajać. Wtedy – nie wiedząc co się dzieje, a byłam zbyt słaba by zapytać – pomyślałam tylko, że być może to teraz na mnie czas i że mam chwilę by poprosić Boga o to, na czym mi zależy najbardziej. Prosiłam o zdrowie dla Kubusia, o to, by rodzina była cała kiedy mnie nie będzie, by nie zabrakło w nich miłości a Przemkowi wytrwałości…

I teraz mając to w pamięci czekałam na taki sam zabieg… bardzo się go bałam. Do tego stopnia, że kiedy położyłam się na stole operacyjnym i wstrzykiwano mi znieczulenie, któraś z kobiet przypadkiem dotknęła moich stóp (!) i aż krzyknęła, że są takie mokre, hi… no wstyd mi było okrutnie, więc przeprosiłam tylko, że to z nerwów… zdziwiła się na to, że skoro to trzecia cesarka to nie powinnam się bać. Odpowiedziałam jej tylko, że trzecia, to znaczy, że wiem co mnie czeka, ale nie oznacza to, że nie boję się, czy wszystko pójdzie dobrze. Kobieta była ludzka, bo uśmiechnęła się tylko i powiedziała, że nie ma się czego bać i że na pewno wszystko będzie dobrze.

Tu nastąpiła rzecz dosyć zabawna – nagle kobita do mnie niemal krzyknęła: „Proszę się przewrócić na plecy, szybko!” Ja nieporadnie próbowałam się przewrócić, bo znieczulenie już zaczynało działać a łóżko było mega niewygodne, a ta na to: „Tak nie, za nisko, wyżej!” …i tu niestety znieczulenie podziałało na maksa i to wyżej mi tak niezgrabnie wyszło, że byłam ułożona nie dość że krzywo, to lekko zwisając nogami w dół… Dwie kobiety stanęły nade mną debatując jak mnie poprawić, po czym stwierdziły: „To w razie czego jak pani będzie leciała to proszę się trzymać”. Ja im na to żartem: „Nie ma sprawy”, a one: „Nie, poważnie… ale chyba pani nie spadnie…” Do dziś nie wiem, czy to był żart czy nie, ale czułam że jestem nie do końca horyzontalnie ułożona…

Sam zabieg był dość zabawny, mój lekarz operował mnie ze znajomym, pytali mnie czy wyciąć poprzednie dwie blizny na rzecz jednej szerszej czy chcę mieć trzecią kreskę (bo miałam dwie, blisko siebie). Żartowali ze mną i między sobą, omawiając np. kto na jaką ocenę potrafi zszyć jamę brzuszną (notabene, mam na 5 ). Było miło… Antosia wyjęli szybko i zgrabnie. Niestety, nie pokazali mi go, powiedzieli tylko „Chłopiec. Duży” i usłyszałam jego krzyk. Szczerze mówiąc popłakałam się słysząc, że już jest na świecie… choć dość szybko musiałam się zająć sobą, bo powtórzył się tunel z narodzin Kubusia. Walczyłam ze sobą, chciałam zasnąć, ale potwornie bałam się, że jak zasnę, to się nie obudzę. Wymiotować mi się z tej chęci spania chciało… ale strach był większy. Choć tym razem personel informował mnie co się dzieje i wreszcie dowiedziałam się, co się wydarzyło na stole przy narodzinach Kubusia – miałam bardzo wysokie ciśnienie i wysoki puls. Leki, które powinny obniżyć ciśnienie, na mnie nie działały tak jak powinny. Dostałam ich końskie dawki. Kiedy wszystko się uspokoiło a ciśnienie spadło do 160/90 usłyszałam, że ich nieźle wystraszyłam… nie wiem, jaki pułap osiągnęłam, byłam zbyt pijaniutka w tym czasie… i chyba to akurat nie bardzo chodziło mi w tym momencie po głowie…

Po operacji przenieśli mnie do sali pooperacyjniej gdzie czekał na mnie mąż i maleńka najpiękniejsza istotka na Ziemi… i mogłam go wtedy ukochać, przytulić i zapłakać ze wzruszenia… takiego momentu się nie zapomina…

A teraz ten mopsik przeciąga się obok mnie na tapczanie… To niesamowite, że jeszcze 5 tygodni temu był po drugiej stronie…

[malwiska]

Może i ja tu coś wreszcie napiszę Chociaż powinnam pisać do połowy w wątku o przebiegu porodu sn, a od połowy tutaj

Byłam już po terminie i nic nie wskazywało na to, że będzie cc, lekarka doradziła pokazać się w szpitalu w 7 dniu po terminie więc w niedzielę poszłam na jagody, zrobiłam ciasto, dopakowałam torbę, aby nazajutrz wyruszyć do szpitala. W poniedziałek rano, pojechałam z mamą, gdyż mój niemąż w pracy był (jak by co to by szybciutko dojechał) i zgłosiłam się na izbę przyjęć, lekarz nie stwierdził porodu ani żadnego rozwarcia, ani w ogóle nic i postanowił zostawić mnie na patologii. Poszłam na oddział, stwierdzili, że nie będą nic ze mną robić dziś, dopiero we wtorek, podłączyli ktg- wszystko dobrze.
We wtorek około 14 założyli mi "balonik" Foleya i czekałam i już nie jadłam od obiadu nic (rano były skurcze przepowiadające, ale nic poza tym) około 20 balonik zaczął działać, zaczęły się skurcze, co 10, 7, 5 minut, potem co 3 - mama i niemąż pojechali do domu, mieli wrócić, jak pojadę na porodówkę. Około 22 rozwarcie osiągnęło 3 cm i przenieśli mnie- zadzwoniłam do Kamila i on będąc już prawie w domu wrócił z moją mamą do Krakowa łamiąc przy tym chyba wszystkie przepisy ruchu drogowego (50 km w 18 minut.)

Mama czekała w samochodzie, a my mieliśmy skurcze, co 2,5 minuty (chciałam dostać znieczulenie, ale rozwarcie ciągle 3 cm więc było za wcześnie) potem posiedziałam pod prysznicem i położyłam się. Skurcze były mocne, ale takie w miarę na luzie, w nocy się rozregulowały i osłabły, nawet przespałam pół godziny. Rano znów zaczęły się regulować i nie zgodziłam się na kroplówkę, chciałam jeszcze poczekać, miałam nadzieję, że samo ruszy dalej. (mama w nocy pojechała do domu) koło południa zgodziłam się na kroplówkę, leciała bardzo powoli (1 ml na godzinę) skurcze były ciut mocniejsze, ale też do przejścia. Bałam się, że nie dostanę znieczulenia, jakoś nie mogłam się przestawić się na to, że będę RODZIĆ. Ale położna sprowadziła mnie na ziemię, za co jestem wdzięczna, bo używając mocnych słów uspokoiła mnie i dodała otuchy.
Po południu mama przyjechała, Kamil pojechał się ogarną do domu, ja w tym czasie znów posiedziałam pod prysznicem z podkręconą już na 3 ml kroplówką. Około 18 przyszła lekarka i przebiła paluchem pęcherz, zalało mnie po pachy a położna powiedziała "teraz zaczniesz odczuwać skurcze (jak bym ich do tej pory nie czuła) podkręcili kroplówkę znów, na 6 ml. Postęp był taki, że główka się przyparła, bo cały czas Groszek był wysoko, wysoko. Faktycznie zaczęłam odczuwać skurcze! Mama poszła położyć się do auta i planowała potem zmienić się z Kamilem (który padał też na pysk po nocy przekimanej przy mnie na fotelu) wieczorem, jakoś koło 20 zaczęłam skakać na piłce, była już przy mnie inna położna, młoda taka, bardzo fajna. Podkręcili kroplówkę na 9 ml, poprosiłam o gaz. Z gazem już nie mogłam skakać na piłce, ale siedziałam na łóżku i w skurczu wstawałam i wbijałam głowę w ramię Kamila, wdychałam gaz, który nie łagodził bólu- myślałam, że plecy mi pękną. W skurczu Groszek zamiast schodzić na dół pchał tyłek do góry, że mi się cycki podnosiły. Położna powiedziała, że do znieczulenia w moim przypadku potrzeba z 6 cm i to też nie pewne czy dostanę w ogóle. Ale byłam taka wkurzona i zmęczona, że chciałam już tylko, żeby to się skończyło, Kamil w tym czasie zaproponował mi drugie dziecko - ma chłopak wyczucie. Przysypiałam między skurczami (miałam jakieś 40 sekund przerwy) Kamil zawołał położną około 22.30 powiedziałam, że już długo nie wyrobię, poszła po lekarkę, która mnie zbadała i to był najgorszy moment i nawet kwikłam. Rozwarcie nadal 3 cm, zapytała czy zgadzam się na cesarkę- podniosłam kciuk do góry gdyż właśnie towarzyszył mi skurcz. Przynieśli papiery i po raz pierwszy w życiu podpisałam coś bez czytania. Miałam jeszcze 3 skurcze: na łóżku, na wózku (cudnie się jechało, wiatr mnie owiał ) i na stole. Podano mi znieczulenie, ciśnienie skoczyło do 200, potem spadło do 70 Czułam, że już będzie wszystko dobrze, a że cesarka - trudno, po tylu godzinach nawet się cieszyłam, ze taki finał. Kamil czekał przed salą ale słyszał wszystko przez otwarte drzwi, mama jeszcze nie wróciła z auta, ale kazałam zadzwonić jak już się urodzi, bo moja mama taki nerwus straszny, wystraszyła by się zabiegiem.
Pogadałam z lekarzami, pośmiali się, a o 23.04 usłyszałam skrzeczenie potworka i nad moją głową przeleciał Groszek- chłopiec, 4450 kg i 62 cm. Na sale weszła lekarka, która zadecydowała o cc, jak usłyszała, że bobas tyle ważył powiedziała "dobrą decyzję podjęliśmy" Dali mi go pocałować i zawieźli na chwile do taty i na salę noworodkową. Łzy popłynęły, ale byłam już bardzo spokojna. W nocy pisałam smsy do wszystkich, bo nie śpiąc i nie jedząc tyle czasu, odrobina glukozy i godzina snu wystarczyły więc musiałam jakoś zabić czas do rana.

Spokój i dobry nastrój towarzyszył mi do końca pobytu w szpitalu i a teraz jest jeszcze lepiej A Kamil był aniołem przez ten czas.

[KasiaQ]

malwiska, piękny opis przeżyłaś swoje, na szczęście wszystko dobrze się potoczyło dzięki decyzji lekarki