wegedzieciak.pl

[groszek]

To chyba jednak jest depresja.
Nie mam siły na nic.
Myśl o nałożeniu butów z wyższym obcasem mnie osłabia - nie miałabym siły w nich maszerować. Tylko zwisające za duże dżinsy - ale tylko w nich się mieszczę - utyłam, gł. na brzuchu - nie wiem, czy to przez hormon stresu, czy po prostu tak bajecznie mi się tłuszcz odkłada - wyglądam na 7 miesiąc ciąży.
Chciałam napisać coś więcej, nie mam z kim pogadać, ale na to też nie mam siły.
Czuję się beznadziejną kobieta, matką. Do dupy.
Jak mam znaleźć siłę, żeby się ratować. Zdarzają mi sie mysli samobójcze, ale skoro tylko myślę i o tym piszę, to pewnie się nie zdecyduję...bo i na to nie mam siły. Ale maskara.
Wybaczcie ten niepozytywny wątek.
Ale nie mam teraz do kogo się zwrócić.

[Jagula]

to pisz , to pierwszy krok ściskam

[Jagula]

wysłałam post i usłyszałam spot hxxp://www.stopdepresji.pl/]stop depresji jakieś czary

[dżo]

groszek, a myślałaś o zwróceniu się do terapeuty/psychologa?
Ostatnio natknęłam się na ulotkę osoby, która ogłasza się jako motywator czyli ktoś kto "pilnuje" i mobilizuje telefonicznie lub osobiście do działania (jakiegokolwiek).

[kamma]

groszek, prawdopodobnie rzeczywiście to depresja... Niestety, okres jesienno-zimowy pogarsza objawy. Są naturalne sposoby wspomagania nastroju, na przykład specjalne lampy udające słońce, sport, dieta bogata w magnez, ale obawiam się, że w Twoim przypadku to może nie wystarczyć. Groszku, jak długo to już trwa? To pierwszy taki Twój stan czy kolejny?

[groszek]

Mój nie najlepszy nastrój trwa dość długo, ale to jest falowe - raz jest bardzo źle, raz do wytrzymania.
Po kilku próbach udało mi się znaleźć terapeutkę, z którą się dobrze czułam. W czasie rocznej terapii nastrój miałam lepszy, trochę wyluzowałam, ale musiałam te terapię przerwać i od prawie pół roku nie mam takiego wsparcia.
2 lata temu przez kilka miesięcy brałam jakiś lek( nie pamiętam nazwy), przepisany przez psychiatrę - poszłam specjalnie na prywatną wizytę, bo nie wytrzymywałam ze swoimi dołem. Ale nie zauważyłam różnicy( może brałam za krótko te leki?) i przestałam.
W czasie terapii uświadomiłam sobie pewen sprawy; przyczyny, dlaczego dzieje się tak a nie inaczej, ale niestety poza tą świadomością nie było przełożenia na działanie, na trwałą poprawę.
Moje życie od lat jest udawane.
Mam tego dosyć, ale nie mam siły zmienić.
Próbuję, ale każdy dzień mnie przerasta. Mobilizuję się chwilami na zabawę z synem, ale na to mam też coraz mniej sił. Chowam się i płaczę, albo patrzę w monitor kompa. Albo leżę.
Dzięki za wysłuchanie

[alcia]

groszek, u mnie niestety identycznie.
Nie mogę pracować, spać, jeść muszę na siłę, ból rozwala mi klatkę piersiową.
Nie wiem jak długo tak pociągnę
No to Ci pomogłam..

[dynia]

Dziewczyny może na początek leki wyrównujące poziom serotoniny ,trochę by pomogły?Wizyta u lekarza to też jakiś pomysł,zresztą i tak konieczny do uzyskania recepty .Nie brnijcie w ten cholernie ciemny zaułek,depresja to bardzo podstępna bestia.Idzie zima nie ma co się pogrążać bardziej.Życzę Wam dużo siły i światła :*
P.S Od siebie mogę polecić dziurawiec i wit. B complex ,ale na dłuższą metę to też słabo działa.

[turkus]

[squamish]

Dziewczyny przeżyłam depresje kiedy mieszkałam w Anglii,rozumiem Was i bardzo ściskam to bardzo trudne ,bo to sie wie przecież,ze umysł płata figle ale nie takie proste z tego wyjść.Mi jednak na początek pomogły dobrze dobrane leki ,takie aktywizujące a nie jeszcze bardziej dołujące.Reszte musiałam odrobić sama bo nie miałam dostępu do psychologa .A i pomogło mi to forum hxxp://www.psychotekst.pl/Forum/index.php .
To było straszne i bardzo nie lubie wracać pamięcią do tego okresu ,generalnie straszne lęki ,niemoc i straszny,straszny dół.I zapijanie niestety alkoholem co jeszcze bardziej wpędzało w pustke...

[groszek]

[squamish]

groszek u mnie też niestety mnóstwo spraw nie rozwiazanych z przeszłości ,czesć jakoś przerobiłam a częsć pozamiatałam do kąta i czekają tam sobie ...A depresja pewnie czyha gdzieś ,bo to jak z alkoholizmem ,jeśli raz sie pojawił epizod moze wrócić następny,dlatego(a kiedyś lubiłam w sumie babrać sie w tych dołach ,bo zawsze coś tego urosło jak nie wiersz to coś innego) teraz gdy tylko pojawia sie jakiś ryzys ,dół zapala sie czerwona lampka i zaczynam działać zęby tylko nie zapuscić sie dalej .Dół to dół ale deprecha to już jazda bez trzymanki...Dbam o diete żeby chociaż tutaj być w porządku,teraz suplementuje b12 ,magnez i witD i czuje fajnego powera.I szukam dobrego psychologa ale jeszcze takiego w ramach NFZ nie spotkałam.Szcześliwie mój mąż studjuje psychologie a jest to też mój konik wiec i oparcie mam i z kim podyskutować.
groszek zawalcz o siebie ,jak coś wspieram!
alcia jeśli nie masz tendencji depresyjnych to może zwykłe przemęczenie,zbyt duzo obowiazków albo jakieś niedobory.Trzymaj sie kobieto!

[agus]

groszku, nie wiem, czy Cię to pocieszy, ale nie jesteś sama z tym bólem. Ja też niestety zmagam się z dołem od nastu lat. Próbowałam wszystkiego i po wielu latach sięgnęłam wreszcie po leki - i to była dopiero realna pomoc. Po półtora roku lekarz kazał mi odstawić i teraz znowu mam się gorzej... też z powodów ostatnich wydarzeń w życiu.
Leki dobrze dobrane powinny zadziałać po 2-3 tygodniach - te co miałaś, widocznie nie były, albo dawka była nieodpowiednia.

Dobrze doczytałam, że nie mieszkasz aktualnie w Polsce? Wyobcowanie za granicą jeszcze utrudnia życie, wiem coś o tym... Pisz tutaj, poczytamy i wesprzemy, to może być dobry początek zmian. Trzymaj się.

[kofi]

Ano nie jesteś sama. W ubiegłym roku miałam podobnie, zaczęłam brać antydepresanty, ale one nie załatwiają sprawy całkiem, a nie chcę zwiększać dawki. U mnie też nierozwiązane problemy z przeszłości i niewrozwiązywalne obecne, pomogłaby psychoterapia, na którą nie mam siły.
Jeśli umiesz o tym pisać, to pisz, wiele osób Cię zrozumie, jakaś pomoc terapeuty/lekarza jest chyba jednak niezbędna, pomyśl o tym, będzie Ci chociaż trochę łatwiej żyć.
Mnie koleżanka z drugiego końca Polski przysłała adres i telefon przychodni psych. w moim mieście i któregoś dnia odważyłam się zadzwonić.
A potem chodząc do tej przychodni spotykałam w niej koleżanki, myślę, że połowa ma podobne problemy, z którymi się nie afiszuje.

[moritura]

Zgłasza się etatowy zaburzeniowiec od pewnego czasu gotowy do walki.
Depresja w podstawówce, nawrót w liceum - wówczas "przygaszana" alkoholem. Potem na czwartym roku studiów, kolejne uderzenie, praktycznie zwalające z nóg (nawet przerwałam wtedy studia, na których bardzo mi zależało - później udało się skończyć, a nawet kontynuować na III stopniu...). Sporo zaburzeń odżywiania, nie ma co wchodzić w szczegóły, już kiedyś o tym pisałam. Obecnie uwikłana w quasi-związek z (bardzo zaawansowanym) alkoholikiem, zrywany z bardzo dużą regularnością, przeplatany nawet innymi relacjami.

Chciałam napisać tylko jedną rzecz: że trzeba i warto walczyć o siebie i że czasem warto poczekać nawet rok-dwa-trzy na efekty. Trudno, życie jest jedno, drugiej szansy, innego startu już nie dostaniemy - trzeba się uporać z tym bagażem, który nosimy. Ja ledwo się uporam z jednym problemem, od razu wpadam w następny - tak jakoś ciągnę kulawo... Faktem jest, że od kiedy "pokonałam" depresję (w cudzysłowie, żeby nie poczuć się zbyt silna - czuwam, żeby przyłapać gada in flagranti, jak się przyczai z rogiem), mniej straszą mnie inne problemy (np. obsesyjny lęk przed włamaniami, który niekiedy na długie tygodnie uniemożliwiał mi przespanie jednej nocy).

Za tydzień zaczynam z nowym terapeutą, bo z ostatnią panią rozstałyśmy się dość szybko (za obopólnym porozumieniem). Z doświadczenia wiem, że jak otwarcie mówi się o swoich problemach, od razu okazuje się, że 9 na 10 osób z otoczenia ma również problemy ze sobą, mniej lub bardziej nasilone - fasada szczęścia jest dobra dla obcych, bliskim trzeba pozwolić sobie pomóc.

Co do depresji, bo czuję się weteranką: bądź dobra dla siebie! Rób, co Ci sprawia przyjemność. Dla mnie to często były kuriozalne sprawy, np.: nie walczyć z rannym wstawaniem z łóżka, ale poleżeć w nim tak długo, aż poczuję, że mam już siłę stawić czoła światu. Albo: kupić sobie jakiś bardzo drogi drobiazg do jedzenia, w rodzaju masła z nerkowców. Trzeba wyłapywać takie rzadkie momenty, kiedy nachodzi na coś ochota, chociażby na kino - i nie rozkminiać: mam ochotę czy nie, bo na pewno wyjdzie na to, że lepiej zostać w domu, tylko chwytać moment i ruszyć się z domu. Poza tym: pisać dziennik emocji/uczuć, taka prosta sprawa, nic nie kosztuje, a wiele pozwala uporządkować. Np.: "dzisiaj czułam złość, kiedy stało się to a to; posmutniałam, słysząc, że...; poczułam się lepiej, gdy..." itd. Potem, w chwilach skrajnego doła, można się przekonać, że to życie nie jest jednak takim jednolitym pasmem smutków, jak się wydaje. Ponadto ważne, żeby zobaczyć, że to nie czynniki zewnętrzne nas przybijają: wobec tych samych bodźców możemy odpowiedzieć na milion różnych sposobów.

I przenajważniejsza sprawa: LUDZIE. Depresja izoluje od ludzi. Izolacja wzmaga depresję. Trzeba się przemóc i spotykać z ludźmi, gdy się ma na to ochotę lub nie. Można sobie wyznaczyć np. limit 7 dni, powyżej którego musimy zorganizować sobie towarzystwo.

Piszę to bardzo pod siebie, tzn. to, co mi pomog(a)ło - być może Tobie się to do niczego nie przyda i musisz znaleźć własną drogę. Ja mam manię kontroli i jestem bardzo zdyscyplinowana, więc takie sztywne zasady/wskazówki zawsze były dla mnie najlepsze.

Niestety, podstawowa jest chyba jednak opieka psychiatry i psychoterapeuty. Wierzę w to, że ludzie wychodzą sami z depresji - tak samo, jak wychodzą sami z alkoholizmu. Zdarza się, bywają cuda. Ale to chyba zwykle kończy się słabo, takie ćwiczenie woli - przede wszystkim nie wyłapiemy samodzielnie momentu, kiedy potwór wróci, żeby znowu złapać nas w swoje macki a to się niestety depresyjnym ludziom bardzo często zdarza.

Przepraszam za brak ładu i składu w tym poście, taki strumień świadomości mi trochę z tego wyszedł.

EDIT:

Tak mi się jeszcze przypomniało, że zarówno na początku podstawówki, jak i potem w liceum, codziennie płakałam. Dosłownie codziennie. Tak, jakbym brała prysznic - albo w łazience, albo przed snem pod kołdrą, chowałam się, żeby popłakać. I myślałam, że to właściwie zupełnie normalne - że tak się żyje, w takim nieustannym "to be or not to be", z jedną nogą w grobie i przesuwaną w czasie decyzją o "not to...". I po prostu z tego wylazłam, na czworakach, z cudzą pomocą. Cudownie jest sobie pomyśleć: "nie jestem wyjątkowa; tysiące, miliony ludzi chorują na to samo - i wychodzą z tego; są ku temu narzędzia, sposoby, leki, metody, lekarze, specjaliści, a we mnie nie ma nic wyjątkowego - nie ma takiego czynnika, przez który wyleczenie mnie miałoby być niemożliwe". Tak sobie powtarzałam w skrajnej rozpaczy nie raz, tak sobie mówię teraz przy innych sprawach. To samo powtarzam "mojemu" alkoholikowi, choć on akurat nie dowierza. Albo mówiłam sobie np.: "Ludzie wychodzą z nałogu heroinowego - a ja nie potrafię przespać jednej nocy?". BTW, zdarzało mi się chodzić na spacery między północą a np. 3 w nocy bo na ulicy było 100 razy bezpieczniej niż w mieszkaniu, zdaniem mojej chorej głowy...

Znowu bełkoczę, a znowu miałam tylko o jednym: że jest nadzieja dla każdego i w każdej sytuacji. I że to, co się myśli o świecie i sobie w depresji, to KŁAMSTWO, oszustwo, podłość schorowanej mózgownicy. A człowiek umie się dystansować do swoich uczuć i nimi sterować. Najpierw farmaceutycznie - bo potrzebna jest proteza. A potem może się uczyć żyć bez niej. Ale trzeba dać sobie szansę.

[kamma]

moritura, rrrrany... Weteranka - to mało powiedziane. Jesteś ekspertem, jakich mało. Masz bardzo dużo racji, a właściwie wszystkie Twoje wskazówki są niezwykle cenne. Pozwolę sobie wyłuskać te najbardziej uniwersalne:

[emaliia]

Wybaczcie mi ale ja nie pomoge Wam własnym doświadczeniem ale jeżeli nie macie nic przeciwko toprzytoczę epizod z życia kogoś bliskiego. Bardzo zaawansowany stan maniakalno depresyjny-terapeuci przeróżni, nawet alternatywni przez lata i nie pomogli, 2 lata temu temu skończyła się sprawa depresji serią wizyt u mongolskiego specjalisty z dziedziny akupunktury i oczyszczania organizmu(wątroby, nerek-przy bólach kręgosłupa i wieloletnich problemach z zajściem w ciąze i jelit-przy depresji) chińskimi mieszankami ziołowymi. Nie siedzcie moje pannny bezczynnie-szukajcie sposobu na dołki; te mniejsze i większe.

[groszek]

Moim problemem numer 1 jest BRAK poczucia własnej wartości.
Jestem chodzącym wyrzutem sumienia.
Moja sytuacja rodzinna, małżeńska i wiele związanych z nimi kwestii nie ułatwia stanięcia na nogi.
Próbuję ułozyc w głowie plan wyjścia z sytuacji- ale w każdej kwestii jest ściana: ale przecież nie, bo..

Tyle jest prawdy w tym co piszecie.

Odizolowałam sie od znajomych - uznałam, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia i raczej trace, niz zyskuje w bliższym poznaniu.

Roczna terapia uspokoiła mnie trochę, ale nie wypracowałam sobie narzędzi do pokonywania codziennych demonów, asertywności. Nadal czuję się gorsza od każdej mijającej mnie osoby...

Ale tak chcę poprawy.
Siedzę z notesem i piszę jakieś myśli, staram się ogarnąć chaos.

Wcześniej moją małą terapią była jazda samochodem w korkach z pracy do domu. To był czas tylko dla mnie. Lubiłam go. Słuchałam muzy, którą lubię, gadałam do siebie na głos, płakałam, śmiałam się, wrzeszczałam.
Potem mogłam spokojniej zająć sie synem, domem.

Teraz pracy brak, samochodu brak, muzy brak, bo nie mam sterowników do płyty audio w kompie. Tylko korki chyba nadal są, ale nie wiem, bo nie wychodzę z domu.

Obiecuję sobie nowy początek, od jutra.
Który to juz raz...

[karmelowa_mumi]

[Lily]

groszek, jakoś przeoczyłam albo nie pisałaś: skąd mniej więcej jesteś? Oczywiście nie musisz odpowiadać

A stan Twój rozumiem aż za dobrze, co prawda u mnie teraz lepiej, ale wiem, jak się możesz czuć. Nie obiecuj sobie, że coś tam zrobisz od jutra, że będzie jutro całkiem inaczej, bo to tak szybko się nie dzieje... skup się na przetrwaniu chwili obecnej i mimo wszystko znajdź odrobinę sił, żeby szukać jakiejkolwiek pomocy.
Trzymaj się.

[turkus]

[squamish]

groszek mam bardzo podobnie .Ja niestety przez straszne lęki musiałam zrezygnować ze studiów ileś lat temu.Teraz siedze e domu z dzieciakami,niby jest dobrze,czasami łapią mnie kryzysy ,robie mnóstwo planów na przyszłość ale boje sie że jak bede musieć wrócić do pracy,marzą mi sie studia -to znowu wróci ze zdwojoną siłą.
Grupa terapeutyczna to jest fajna sprawa,korzystałam gdy studiowałam w Łodzi i troche mi to pomogło.

[squamish]

Mówienie o sobie to już jakaś cząstka sukcesu.Kiedyś nie umiałam,nie nauczono mnie tego,bałam sie tym bardziej ze powtarzano u mnie w domu ,że to co sie dzieje w czterech ścianach powinno w nich zostać.I milczałam bardzo długo .Taka samotność ,kiedy niby otaczają Cie ludzie ale zupełnie cie nie znają i nie wiedzą co w tobie siedzi jest najgorsza i chyba to najczęściej doprowadza do samobójstw i załamań.

[groszek]

Zanim wrócę na swoje stare polskie śmieci i pewnie do terapeutki - jakoś wyskrobię te 320 zł miesięcznie) staram sie przeżyć.
Objadam sie. Zapycham jedzeniem dziurę w sercu.
Ale planuję diete od jutra.
Dlatego dzis zjadłam prawie całe pudełko Krautsalat i pół sałatki ziemniaczanej z winegretem. Będzie z 600 kcal na plus.
W moim życiu zagubiłam siebie - na sto procent. Starałam sie robić to, czego (wydawało mi się ) oczekiwali inni, żeby nie zawieść, żeby byc lubianą, żeby być świetną. Po czasie okazuje sie to takie miałkie....
Mobilizuję wszystkie siły na walkę. Z bestią depresji.
Ale najbardziej - muszę zaakceptować i pokochać siebie. Wybaczyć sobie. Czuję teraz bardziej niż kiedykolwiek, że to jest klucz do sukcesu.
Mam nadzieję, że Wy Matki wege, zmagające się z podobnymi demonami, poradzicie sobie.
Nie czuję magicznego przypływu siły. Walczę. Z " " i ze swoją słabością.
Szukam w sobie pragnień, potrzeb - nie marzę od lat - ale czuję się przyduszona do ziemi.
Wyznaczam sobie cel, pozwalam na potknięcia i idę do przodu.


Jeszcze raz dziękuję za Wasze wsparcie.

[dżo]