wegedzieciak.pl

[TinaM]

[ana138]

[wolfskin]

nie śpi z nami, bo on potrzebuje dużo przestrzeni do spania. tak ma i już, rozumiem go. a dziecko kładło się z nogami na nim, rozpychało. facet chodził nieprzytomny, bo ciągle się budził. dlatego wyniósł się z sypialni. mnie te dziecięce wiercenia tak nie przeszkadzają, bo gdy chłop nie śpi z nami, to jest więcej miejsca. poza tym ja zwijam się w kłębek i śpię, nawet na malutkim kawałku łóżka. on tak nie potrafi.
ja po nocy z dzieckiem mogę też sobie dospać (jeśli noc jest gorsza)- np. podczas drzemki dziecka w ciągu dnia. facet nie może, bo idzie do pracy.
gdybym dla ocalenia związku miała przez te wszystkie miesiące wstawać do łóżeczka dziecka, albo - jeszcze gorzej - do innego pokoju - wolałabym chyba olać taki związek i przynajmniej nie być zombie
a co do "równouprawnienia" w kwestii wstawania. owszem, gdy młode było bardzo malutkie, wstawał by mi je podać do karmienia (wtedy jeszcze spało w łóżeczku, tuż po porodzie, potem je przeniosłam do naszego łóżka gdy pojawił się problem z odkładaniem go po jedzeniu, bo się budziło i był hardcore). ale teraz, gdy śpi ze mną, po cholerę facet miałby trwać na posterunku, skoro dziecko bezproblemowo zasypia, gdy poczuje mnie i pierś? possie chwilę i śpi dalej. czasem robi awanturę, gdy się za bardzo wybudzi albo za wcześnie mu pierś zabiorę. no ale wtedy i tak gość by nie pomógł, jeszcze bardziej wkurzyłby młode, że matka cycora nie daje tylko się ojcem wykręca

[lilias]

wolfskin, trzyosobowa kanapa by się nadała śpimy na takiej i dobrze, bo J. rzuca się we śnie, jak za przeproszeniem potłuczony. za czasów dwuosobówki sama rozważałam emigrację na inną kanapę, i to bez dziecia na cycku

[bronka]

Gdyby mój mąż robił ustalenia przed poczęciem gdzie dziecko ma spać i na jakich warunkach kazałbym mu najpierw dojrzeć, a potem starać się być tatą.

Nie lubię spać z dziećmi w łóżku. Ciasno mi po prostu. Jak karmiłam to czasem spałam z dzieckiem, czasem nie. Zależy ile razy się budziło w nocy/ w jakiej byłam formie itp.
Moich chłopców trzeba w nocy zanieść do ubikacji ( bo inaczej sa mokre niespodzianki)- robi to mój mąż. Czasem jak się przebudzi któryś to mąż zostaje z nim w łóżku utulić/ ogrzać itp. I przyznam, że gdzieś tam w środku nie lubię jak mąż śpi z dzieckiem, a nie ze mną

[aga40]

majaja czytasz w moich myslach!
kazdy ma swoje zasady i stara sie je realizowac. przeciez nie wywrocimy ustabilizowanego zwiazku ze swoimi oczekiwaniami przez pojawienie sie dziecka

[aga40]

dziecko nie jest 3 osoba w zwiazku dwojga ludzi. ma swoje prawa, ale tez musi sie przystosowac!

[MartaJS]

aga40, to prawda, zgadzam się. Ale dla mnie związek nie kończy się na spaniu Wspólne spanie nie wyklucza też seksu, chyba że seks uprawia się tylko w łóżku i w nocy. I myślę, że spanie w trójkę może czasem mniej rozwalać związek niż 1. wstawanie co 5 minut do dziecka, 2. matka śpiąca gdzieś osobno z dzieckiem. Ale pewnie nie zawsze, nie w każdym przypadku. Każdy robi jak uważa.

[Kat...]

A ja byłam pewna, że nie ma innej opcji niż wspólne spanie ale chętnie się młodej pozbywam z łóżka . Jak się przyssie i zaśniemy to zostaje, ale jeśli uda nam się ją odłożyć to śpi u siebie.

[neina]

Mnie się wydaje, że mniejsza ochota na seks wynika bardziej z chronicznego zmęczenia niż z tego, czy się śpi z dzieckiem, czy nie. Tak jak MartaJS napisała, kochać się można nie tylko w łóżku
aga40, też to dla mnie trochę dziwne, że poczyniliście pewne założenia co do postępowania z dzieckiem, zanim się urodziło. Szczęściarze z Was, że trafił się Wam taki egzemplarz, który sobie na to pozwolił Niektóre dzieci budzą się np. przez 2 lata, czasem co pół godziny, nie wyobrażam sobie takich wędrówek do innego pokoju wtedy.
Znam facetów, który są zwolennikiem w ogóle osobnego spania, niezależnie czy jest dziecko, czy nie, twierdzą, że wtedy partnerka jest dla nich bardziej atrakcyjna...
wolfskin, ja bym jeszcze trochę przeczekała. Może on przeżywa jakiś kryzys nie związany z Tobą, czy małym? Okazuj mu tyle wyrozumiałości i serdeczności na ile Cię stać i obserwuj, czy coś się zmienia.
Co do rozstania, to w naszym przypadku zdziałało cuda(a jak się rozstawaliśmy, to nie zakładaliśmy chwilowej separacji, tylko tak na dobre), teraz jest super pod każdym względem Ale rozumiem, że to nie jest panaceum na wszystkie problemy związkowe i może dać też rezultat odwrotny.

[neina]

Co mi jeszcze przemknęło przez myśl, że może Twój mąż doświadczył jakiejś traumy porodowej, słyszałam, że to się czasem zdarza, uczestniczył w porodzie? Piszesz, że problemy zaczęły się bezpośrednio po narodzinach syna. Tak czy inaczej, przydał by się dobry psycholog, choć rozumiem, że nakłonienie go do tego może nie być możliwe.

[agus]

wolfskin, dłuuugo myślałam nad tym, co napisałaś, i co by tu mądrego wymyślić, ale chyba trudno mi będzie coś dodać po tym, co dziewczyny pisały... Przede wszystkim: jeszcze się nie poddawać, jeszcze warto poczekać. Zły czas może minąć, przeobrazić się, albo też prawdziwy powód upartego braku zaangażowania się ujawni (oby).
Niestety znam uczucie bezsilności, jak się próbuje trafić jakoś do niby bliskiej nam osoby, która nie chce się porozumieć, bo już tam jakieś bariery narosły, i co gorsza, nie chce "grzebać się w uczuciach", by nam o nich powiedzieć. Widzę w Tobie jednak dużo mądrości i determinacji i chciałabym, żeby Wam się udało te cienie pokonać.

MartaJS, chyba Ty pisałaś, że jak ma się czasem ochotę na tryb 'off' od rodziny, to partner nie powinien tego naprawiać... Wydaje się to nieadekwatne zupełnie do sytuacji wolfskin, bo ileż taki off może trwać? Miesiącami? Latami?... A jeśli już się zdarzy, wypadałoby o tym przynajmniej powiedzieć ukochanej osobie, umierającej tymczasem z niepokoju i smutku, bo nie wie, co się dzieje...

Co do spania-nie spania z dzieckiem, myślę, że nie jest dobrze, jak na stałe (czyli na miesiące lub dłużej) jedno z rodziców ewakuuje się z małżeńskiej sypialni i dziecko zajmuje jego miejsce. Bez względu na to, gdzie i jak można się kochać, myślę, że to nie jest za dobry sygnał. Niestety wspólne spanie również nie chroni związku od rozpadu, ech. Jednak coś mi mówi, że niespanie do tego rozpadu się przyczynia, tzn wtedy, jak robi się z tego sytuacja permanentna.

I jeszcze jedno: po kiego grzyba kobiety stają na rzęsach, żeby wykazać się zrozumieniem 'prywatnej przestrzeni' faceta, podczas gdy same ledwo żyją ze zmęczenia? Niby dlaczego ojciec dziecka może pozwolić sobie na luksus 'przestrzeni' a matka swoją przestrzeń musi dać w odstawkę na lata? Nie rozumiem takiego podejścia. Dziecko jest wspólne, zmęczenie też.

[aga40]

Cytat:

I jeszcze jedno: po kiego grzyba kobiety stają na rzęsach, żeby wykazać się zrozumieniem 'prywatnej przestrzeni' faceta, podczas gdy same ledwo żyją ze zmęczenia? Niby dlaczego ojciec dziecka może pozwolić sobie na luksus 'przestrzeni' a matka swoją przestrzeń musi dać w odstawkę na lata? Nie rozumiem takiego podejścia. Dziecko jest wspólne, zmęczenie też.

swieta racja!
u nas bylo wstawanie podzielone: on do 1 ja potem. dbamy bardzo o przestrzen dla kazdego z nas. kazdy ma swoj prywatny czas tylko dla siebie. to jest dla na bardzo wazne!
nie mam wyrzutow sumienia jak zostawiam dziecko tatusiowi i wychodze nawet do glupiego centrum handlowego. zostawiam papu na stole i reszte mnie nie obchodzi przychodze jak dziecko juz dawno spi

[MartaJS]

[agus]

[wolfskin]

przez kilka dni było całkiem nieźle (chociaż wcale nie różowo), a teraz znowu to samo. ignorowanie mnie, zero jakiejkolwiek czułości... wczoraj po położeniu dziecka spać poszłam do niego do łóżka, przytuliłam się... a on powiedział, że idzie spać i odwrócił się tyłem do mnie.
wiecie co, on chyba nie pozostawia mi wyboru...

[wolfskin]

neina sugerujesz, że to trauma... nie sądzę. był przy porodzie, ale poród mieliśmy bardzo łatwy i przyjemny. on podkreślał zawsze, jakie to było dla niego fajne przeżycie. nie sądzę, by mnie okłamywał. muszę dodać, że wcale go nie musiałam namawiać do uczestniczenia w porodzie, sam chciał.
poza tym bezpośrednio po tym zdarzeniu jeszcze przez chwilę było dobrze. widziałam, że czeka, aż skończy się połóg, byśmy mogli znowu się kochać. na początku dziecko spało w swoim łóżeczku, wszystko było cacy. a potem, mimo że nadal spaliśmy ze sobą, wszystko się popsuło. ponieważ i tak nie było żadnej bliskości, a jedynie chłód, bez żalu zdecydowałam się na spanie z maluchem. zdecydowałam się na to, bo dziecko rosło i coraz gorzej znosiło przenoszenie do swojego łóżeczka po karmieniu. mieliśmy więc w nocy straszne jazdy, bo ono nie chciało spać, płakało itd. . więc pomyślałam, że skoro i tak "życie małżeńskie zamarło", to wolę spać z dzieckiem, przynajmniej wszyscy będziemy lepiej spali.
a teraz czuję, że znowu mam przez to wszystko depresję. nic mi się nie chce. zmuszam się, by iść z dzieckiem na spacer, by się w ogóle ubrać. gdyby nie fakt, że czuję resztki poczucia obowiązku, w ogóle bym nie wstawała. jestem tak bardzo rozczarowana tym związkiem

[lilias]

[evel]

Hmmm, wolfskin, ale on Cię wyprosił ze swojego łóżka czy po prostu nie miał ochoty na seks? Może gdybyście tak poszli spać, tylko po prostu przytuleni, to chłopu by się trochę poprawiło? Mój ma tak czasem, dlatego pytam - na początku nie rozumiałam i się obrażałam, ze się dupą odwraca, teraz już go znam i się po prostu oplatam wokół niego nogą wtedy. Może Twój facet wstydzi się przyznać, że chce się przytulić?

[neina]

[lilias]

[gemi]

lilias, czuję, że nasze podejście do relacji w małżeństwie mają całkiem pokaźny wspólny mianownik Po prostu mam tak, że się cieszę, gdy czytam o dobrych relacjach między żoną a mężem

[neina]

[wolfskin]

lilias problem w tym, że on niemal zawsze tak robi - odwraca się. więc przestaję próbować się przytulać. potem jednak nie wytrzymuję i próbuję. i znowu jest to samo
jasne, ze każdy może mieć zły dzień, być zmęczony itd., ale chyba nie non stop? ja też jestem zrypana po całym dniu z dzieckiem, a jednak chociaż CZASEM mam ochotę się przytulić, o seksie już nawet nie wspominam.
mówisz, żeby się nie przejmować i cieszyć się życiem. cieszę się życiem. pisałam już o tym. mam przyjaciół, hobby, wspaniałe dziecko. tylko związek mi się rozsypuje. dylemat, przed którym stoję, sprawia, że odechciewa mi się wszystkiego. jestem wrażliwą osobą. gdy kocham to tak naprawdę mocno. chciałam, byśmy byli razem do końca. nie umiem się tak po prostu cieszyć życiem, gdy tak ważny dla mnie aspekt życia rozwala się jak domek z kart. gdybyśmy chociaż nie mieli dziecka, byłoby mi łatwiej... wiem, że związek to nie cały świat, to nie powinien być warunek mojego dobrego samopoczucia. a jednak mam strasznego doła, bo wiem, że w tym wszystkim jestem nie tylko ja, ale też maluch. i nie wiem, czy mam go skazać na życie z rodzicami żyjącymi osobno (wiem, że mnóstwo dzieci tak żyje i wcale nie są nieszczęśliwe) czy na patrzenie, jak między rodzicami się nie układa. jakie jest to mniejsze zło? inna sprawa, że ten sam dylemat dotyczy mnie samej, nie tylko "fundowania" dziecku czegokolwiek. czy ja wolę być nieszczęśliwa w nieudanym związku czy być samotną matką. jest jeszcze inna sprawa - boję się, że gdybym odeszła, próbowałby odebrać mi młode. prawda jest taka, że do tej pory to on sobie lepiej radził w życiu, ma lepszą pracę, jest bardziej zrównoważony, człowiek bez skazy. ja mam za sobą epizod z leczeniem psychiatrycznym (depresja), niespłacone nadal długi. gdyby sąd miał to ocenić, nie wiem, czy to mi przyznano by dziecko. prawdopodobnie nie. kurwa, wolałabym nie musieć tego sprawdzać. na samą myśl robi mi się słabo.
evel nie wyprosił, po prostu się odwrócił, dał do zrozumienia, żebym sobie poszła.
nie wiem, czy się wstydzi... jeśli ja bym się wstydziła powiedzieć, ze chcę być przytulona, korzystałabym z inicjatywy tego drugiego. a on nie korzysta, więc chyba nie chce, abym to robiła. inna kwestia, że nie uśmiecha mi się taki związek, gdy tylko jedno z nas wykazuje jakąkolwiek inicjatywę.

[lilias]

wolfskin, za daleko lecisz. rób swoje, zadbaj o własną psyche, wtedy nie tylko Tobie będzie łatwiej. jak za bardzo naciskamy to druga strona często chowa się do skorupki. nie każdy umie żyć i rozmawiać z człowiekiem który nieustannie uzewnętrznia (bo nie da się inaczej), że jest nieszczęśliwy. Mówię Ci zadbaj o siebie, dziecko , trochę o chałupę i koniecznie zacznij się uśmiechać. nie snuj dziwnych domysłów na temat zabierania dziecka, tylko wkurz się i rób wszystko, żeby było widać, że radzisz sobie i to nie najgorzej Tobie naprawdę źle robi (i Waszemu związkowi chyba również) pełna zależność od faceta. rób swoje, powtarzam, i rozglądajsię za dobrą pracą, a że faceci mają lepsze? przeważnie lepiej płatne, czy lepsze to nie powiem na teraz może jakieś chałupnictwo, czy coś w tym gatunku. własny grosz (żeby opanować te długi), uśmiechnięta twarz... zobaczysz tak łatwiej jest. kryzysów u mnie również nie brak, ale pamiętam powiedzonko, że trzeba się szybciutko pozbierać na szufelkę i do przodu. może powiem bezpardonowo, ale nie świruj jeno zaopatrz się w dobrą szufelkę

gemi, wiesz jak to jest uczę się cały czas życia w związku (od 23 lat)