wegedzieciak.pl

[Humbak]

Ciekawa jestem jak się do tego odnosicie - jesteście też tego zdania czy nie?

Mam pewne zdanie na ten temat, którym postanowiłam się podzielić i bardzo chętnie usłyszałabym Wasze, żeby moje... - zweryfikować?

Ja usłyszałam to dziś po raz kolejny. W dodatku usłyszałam też, że to "choroba" Polek, że jak tylko się dowiedzą o ciąży to idą na wolne, bo na zachodzie tak nie jest.

A mi przyznaję, jak słyszę takie opinie od kobiet (więc wybaczcie te kobitki, które tak myślą, ale mam powody... ) to mi się nóż w kieszeni otwiera, bo:
- miałam zarówno fatalną ciążę (do końca 8 miesiąca), w której nie byłam w stanie wyjść z domu na spacer! to był koszmar
- miałam super ciążę, w której nie tylko pracowałam do końca, ale też szybko wróciłam do pracy po, choć pracowałam w domu z maluszkiem, ale i tak co kilka dni do pracy trzeba było na parę godzin pójść i szłam z maluszkiem (!) i się dało
- i mam teraz ciążę bardzo średnią, z beznadziejnym początkiem, a od tygodnia wreszcie jest super, ale dałam radę pracować niestety tylko do 4 miesiąca

Znam też, faktycznie, takie kobiety, którym nic tak naprawdę nie było a i tak poszły na zwolnienie.
Ale mimo tych pojedynczych przypadków, jak słyszę o ciąży-nie-chorobie od kobiet, które nie miały w ciąży żadnych poważnych dolegliwości to mam ochotę coś zrobić, że one na podstawie swojego marnego pod względem "chorowania" doświadczenia wystawiają taką cenzurkę wszystkim kobietom...
Znam też takie którym było bardzo ciężko i wręcz chwalą się tym, że pracowały do końca. Dla mnie to łut szczęścia w ich głupocie, że dzieci im się zdrowe urodziły, nie ma być z czego dumnym, raczej dziękować za to, że dziecko głupoty mamy zdrowiem nie przypłaciło...

Z jednej strony mamy pracować bez względu na wszystko.
Z drugiej jak się dziecko chore urodzi to jest to nasza wina, bo "coś widocznie źle robiłam nie dbała o siebie tylko kariera jej w głowie"
A... no i te dzielne kobiety zachodu...

Trochę chyba tak się oburzam, bo sama planowałam pracować do końca ale mi się teraz nie udało i wkurzam się że mnie się wrzuca do jednego wora z uciekającymi od pracy...
Ale wiem że może być różnie w ciąży i ta jedna szuflada "nie choroba" do której wrzuca się wszystkie ciężarne bardzo mnie wkurza - zwłaszcza, że we wszystkich przypadkach jakie znam tą szufladę tworzą kobiety dla kobiet.
I w obliczu takich dylematów zastanawiam się też, czy to naprawdę mężczyźni są twórcami "szklanego sufitu" o którym ciągle czytamy, czy to kobiety same - INNYM kobietom tego sufitu nie stwarzają produkując takie właśnie opinie odnośnie ich decyzji...

Jakie Wy macie doświadczenia w tym temacie?

[Sunflower]

Ja mam w zasadzie bardzo podobne refleksje do Twoich. Uważam, że ok ciąża to nie choroba ale jednak stan wyjątkowy, który może (nie musi) objawiać się wieloma dolegliwościami z którymi poszłabyś do lekarza, gdybyś w ciąży nie była. Poza tym jest jeszcze jedna kwestia, tego na ile w tym całym biegu, mając np. stresującą pracę, z męczącymi dojazdami, można przygotować się fizycznie, psychicznie i emocjonalnie na przyjście na świat dziecka? Jeżeli kobieta ochoczo "ucieka" na zwolnienie to widocznie jej praca jest dla niej dużym obciążeniem fizycznym albo psychicznym.

Nie wiem, jak u Was z tymi doświadczeniami ale ja nie spotkałam się ani razu z sytuacją, żeby kobiety w ciąży w firmie były potraktowane chociażby zgodnie z bhp, czyli np. zmniejszono im wymiar pracy przy komputerze... Niestety też wszystkie moje znajome, które zapierały się, że będą pracować do 9 miesiąca, wcześniej lądowały w szpitalu z zagrożeniem ciąży. I potem jest tak jak piszesz, jak nie chodzisz do pracy to jesteś leniem, a jak chodzisz i są potem problemy, to też twoja wina. I bądź tu mądrym...

Ciąża to nie choroba. Ale szczerze, większości Polek przydarzy się 1 raz, może 2 razy w caaaałym życiu... Czy to zbrodnia, że ten wyjątkowy czas chciałyby przeżyć będąc skupionym na sobie, ta tym jakie sygnały daje im ciało, na dorastaniu do roli matki? Niech po prostu robią, co dla nich najlepsze czy to miałoby oznaczać pracę czy odpoczynek od niej...

[nemain]

Hm..ja mam w temacie lekkie rozdwojenie jaźni

wychowałam się w rodzinie, gdzie oboje rodzice byli przedsiębiorcami i zatrudniali kobiety. widziałam i przyjmowałam niektóre z nich do pracy, a potem widziałam odwracanie kota ogonem, wykorzystywanie pracodawcy etc. chociaż w firmie zawsze się wszyscy cieszyli z nowego dziecka to jednak zdarzały się sytuacje, że dziewczyna szła na zwolnienie od razu jak się dowiedziała o ciąży. wiecie, skoro lekarz wystawił zwolnienie to pracodawca nie dyskutuje tylko puszcza kobietę do domu, ba! u mnie się nawet dzwoniło pytać czy wszystko ok. A potem przeżywa się szok jak się spotyka tą kobietę w galerii handlowej objuczoną torbami z nowymi fatałaszkami czy dźwigającą sprzęt rtv (a spotkałam!) więc rozumiecie, że uczucia są mieszane... człowiek po prostu czuje się wykorzystany i oszukany.

z drugiej strony, sama w poprzedniej ciąży gdzieś od połowy musiałam w większości leżeć i wiem, że w ciąży może być różnie. nie mam pretensji do kobiet, które idą na zwolnienia bo coś jest nie tak, ale nie podoba mi się klimat ucieczki z pracy, bo można...

[eMka]

ja też mam mieszane uczucia w tym temacie. tzn. wiem, że jest sporo kobiet, które mimo bardzo dobrego samopoczucia, bez większych dolegliwości towarzyszących idą na zwolnienie na samym początku ciąży, żeby wykorzystać "ten najdłuższy płatny urlop w życiu"- słowa mojej znajomej.

z drugiej strony sama po sobie widzę, że niekoniecznie ciąża musi być zagrożona, leżąca, żeby nie być do tej pracy do końca zdolnym. I ja dziś mogę w galerii z zakupami zasuwać, a to w ogóle nie wyklucza tego, że w pracy jestem tylko na 60% swoich możliwości, bo co chwilę jestem chora. odporność mi w ciąży wysiadła całkowicie.

sama walczę teraz ze sobą, żeby wziąć L4, wszyscy mi to radzą i namawiają. tylko właśnie ja ogólnie czuję się bardzo dobrze, "ciążowo" jest super. tylko od początku ciąży przeszłam już zapalenie krtani, oskrzeli, 2 razy zatok i anginę. obiecuję sobie, że przy kolejnej infekcji zostaję w domu. Jestem na kierowniczym stanowisku i to mi też sprawę utrudnia, bo czuję się mocno odpowiedzialna za to co się dzieje w pracy.
ogólnie jestem w kropce.

komuś innemu na pewno bez wątpliwości radziłabym dbać o siebie i dziecko, bez patrzenia na pracę. bo tak, uważam że ciąża nie choroba, ale STAN WYJĄTKOWY. każdy każe na siebie chuchać dmuchać i "się nie denerwować", ale jak przychodzi co do czego to się krzywo patrzy na babeczkę, która w 4. mcu jest już na zwolnieniu. radziłabym mieć to w d*pie i patrzeć przede wszystkim na dobro swoje i Maleństwa.
(tylko u siebie trudno mi to zastosować).

[MartaJS]

Zależy od ciąży, zależy od pracy.

W zdrowej ciąży, jeśli I trymestr nie jest ekstremalny, automatyczne L4 jest robieniem pracodawcy w bambuko i tyle. Z drugiej strony pracodawca też musi być fair i przestrzegać KP, nie można ciężarnej wysłać w delegację, nie może pracować w nocy, przy kompie max. 4 godziny i tak dalej.

A jeśli ciąża jest zagrożona, jeśli kobieta źle się czuje - to zależy od sytuacji. Nikt normalny nie zakwestionuje zasadności L4, jeśli ktoś ma np. pracę stojącą czy dużo chodzenia, a np. szyjka się skraca, takiej pracy nie można też raczej wykonywać w III trymestrze. Można też po prostu fatalnie się czuć, to jest kwestia subiektywnych odczuć, które też trzeba uszanować.

[koko]

Humbak, najgrosze w tym co piszesz jest to, że właśnie kobiety kobiet nie chcą zrozumieć. Myślę, że babki powinny trzymać ze sobą sztamę. Miesiączkę też każda z nas przechodzi inaczej, jedne nie pamiętają, że ją mają, drugie mdleją, rzygają i zwijają się z bólu. A te pierwsze z oburzeniem utyskują na drugie mówiąc, że nie ma co się ze sobą pieścić, "mnie tam nic nie boli". To samo dotyczy wszystkich sfer, społecznych, zdrowotnych, itd. Także ciąży.
Ciąża nie jest chorobą, ale jest stanem wyjątkowym i wymaga wyjątkowego traktowania i okoliczności. Prawdą jest, że wiele kobiet zaczepia się do pracy i jak tylko podpisze umowę - zachodzi w ciążę (planowaną) i leci na zwolnienie. Takie przypadki zdarzają się zawsze i wszędzie, w każdych innych okolicznościach. Nie uważam to za uczciwe i normalne, pomijam to teraz.
Wiecie, uważam, że po prostu idealnie zachowała się moja szefowa na wieść, że jestem w ciąży, myślę, że może to być też podsumowaniem mojego stanowiska.
Po pierwsze ogromnie się ucieszyła, po czym powiedziała: "mam nadzieję, że zostaniesz z nami w pracy jak najdłużej, ale jeśli uznasz, że chcesz już wyłącznie dbać o ciążę i cieszyć się macierzyństwem - idź na zwolnienie".

[Alispo]

[strzyga]

Opowiem Wam jak było w moim przypadku.

O zajście w ciążę staraliśmy się wiele lat (przyczyna problemów jest nieznana - medycznie niby wszystko ok.). Moja praca jest dla mnie straszliwie stresująca i nie wiem czy ten stres nie jest tu kluczowy. Praca w dużym uproszczeniu polega na siedzeniu, głównie przed komputerem, a także czytaniu różnych papierzysk. Charakter pracy, jaki wykonuję, sprawia, że nie można jej zamienić na nic innego. Mogłabym robić tylko to, co do tej pory.

Kiedy zaszłam w ciążę od razu poszłam na l-4. Bałam się, że ten stres zaszkodzi rozwijającemu się dziecku. Początkowo planowałam wrócić po I trymestrze, jednak zmieniłam zdanie i na zwolnieniu byłam aż do porodu. Moja ciąża od samego początku przebiegała bezproblemowo (może dlatego, że była tak wyczekiwana). Nigdy nie miałam najmniejszej nawet mdłości, byłam pełna energii, nie wiem co to zgaga. Urodziłam w terminie zdrowego synka.

Ciąża na pewno nie jest chorobą. Pewnie wiele z Was potępi moje postępowanie, ja jednak uważam, że pójście na l-4 było słuszną decyzją. Być może miałabym inny pogląd na tę kwestię gdybym nie miała problemów z zajściem w ciążę.

[Lady_Bird]

strzyga, daj spokój!Jak masz taką stresującą robotę, to wg. mnie dobrze zrobiłaś! Ja też wylądowałam na l4, ale u mnie było rzyganko i inne akcje. Po krwawieniu miałam zakaz siedzenia od gin, no a w robocie by mi raczej warunków leżących nie zapewnili Co ciekawe, u mnie szef jak się dowiedział to sam mnie wyganiał na L4! Ale on ma młodą żonę co niedawno rodziła, to może wiedzaił z czym to się je.
Ja w ogóle nie wiem jaki jest cel tego tematu, może nie doczytałam w pierwszym poście.

[Sunflower]

strzyga, ja Cię doskonale rozumiem. I mówiąc szczerze raczej też podobnie to widzę. Ja przez moją pracę miałam duże problemy zdrowotne, często nie ma się czasu na zjedzenie normalnego posiłku, a nawet czasem wstrzymywałam pójście do toalety bo koniecznie trzeba było coś dokończyć. I to nie są pojedyncze przypadki. Praca wymaga też dużego skupienia i zwraca się uwagę na każdy najmniejszy błąd a w ciąży nie zawsze człowieka stać na pełne skupienie. Wiem, że to nie będzie dobrze przyjęte ale trudno. Nie wyobrażam sobie, żebym w ciąży zaniedbywała posiłki albo nie mogła się wyspać bo muszę wstać o 6 rano, a wracam o 17.30 - 18. No jakoś tego nie widzę... Gdybym przy takim trybie życia np. poroniła, miałabym do siebie pretensje do końca życia. Zwłaszcza, że już jestem lżejsza o jeden jajowód.

[terra]

Na pewno nie jest w porządku wobec pracodawcy, jeśli kobieta wykorzystuje to jako ten "najdłuższy, płatny urlop". Ja od początku ciąży czuję się fatalnie i pracuję tylko dlatego, że muszę, bo pracuję na własny rachunek (jako freelancer). Mimo że pracuję w zasadzie półleżąc, to i tak czasami nie jestem w stanie temu podołać, więc odbiło się to już na mojej pracy. Ale jak pomyślę, że miałabym w takim stanie pracować na kasie albo gnać gdzieś ciągle z wywieszonym jęzorem... W życiu nie dałabym rady. Problem tkwi chyba w tym, że inni oceniają innych według siebie. Moja mama w pierwszej ciąży ganiała po rusztowaniach, więc nie może się nadziwić, co to się ze mną dzieje "w tej ciąży".

Ale powiem wam, że najbardziej mnie wkurzają, jak takie opinie wygłaszają mężczyźni. Mój własny niestety w tym celuje.

[koko]

terra, chociaż wiesz co, jakby się tak dobrze zastanowić, to już mając dziecko i widząc, jak państwo mnie - pardon - dyma, to zastanawiam się, czy przy następnej ciąży nie iść od razu na zwolnienie, w końcu i tak ZUS zapłaci Bo wiecie, gdyby w trakcie macierzyńskiego zajść w ciążę, to nie dość, że masz dzieciaka na głowie, to jeszcze trzeba się w ciąży ogarnąć.... Dobra, dałam upust

[Humbak]

[dżo]

Pracowałam przez 6 miesięcy ciąży z założeniem, że będę pracować jak najdłużej się da. Nie wyobrażałam sobie "siedzenia" w domu. Do czasu. Poszłam na zwolnienie, z każdym dniem coraz chętniej korzystałam z przywileju wylegiwania się i odpoczywania, wspominam ten czas z rozrzewnieniem. Teraz poszłabym na zwolnienie dużo szybciej.

Ciąża choć nie choroba to stan bardzo wyczerpujący dla organizmu kobiety. Ilość snu, odpoczynku, dobrego sensownego jedzenie jest nie do przecenienia, to inwestycja w siebie, swoją dobrą formę po porodzie oraz dziecko. Pracując trudno zadbać o to wszystko, dlatego Humbaku, pozbądź się swoich wątpliwości i odpoczywaj .

[madam]

Humbaku, ja nie zdążyłam pójść na zwolnienie, pracowałam w dniu porodu nawet. Czułam się świetnie.
Nigdy w życiu nie byłam w lepszej formie i nie widziałam powodu, dla którego miałabym nie wykonywać pracy, którą lubiłam i która nie była dla mnie i dziecka zagrożeniem.
Wiem - miałam szczęście (i charakter wykonywanej pracy i przebieg ciąży). A i tak parę razy poczułam się jak frajerka - bo tak też nie raz zostałam oceniona (przez kobiety, a jakże!). I przeszło mi przez myśl, że powinnam skorzystać jednak z L4 tylko dlatego, że tak mówią inni. Słabo mi było jak słyszałam, że jestem frajerką i że wszystkie chodzą na zwolnienie.
Każdy kij ma dwa końce. Ja byłam w szufladzie "ciąża nie choroba, ale matka frajerka" .

[Humbak]

[terra]

[koko]

[Sunflower]

[quote="terra"]

[koko]

Sunflower, mam dokładnie takie samo podejście do sprawy, jak ty. I nie mam pojęcia, czemu akurat wobec matek wciąż pokutuje podejście "rokładała nogi, to niech ma". Już pomijając wszystko inne - no kto jak kto, ale akurat to one hodują młodych podatników.

[majaja]

[madam]

[terra]

[Alispo]

Kolejny raz pojawia sie ten temat..Otylym tez mozna byc z przyczyn niezaleznych..

[go.]