wegedzieciak.pl

[nitka]

Zakładam ten temat, bo może nie tylko ja borykam się z tym problemem, albo ktoś przechodził i jest w stanie mi powiedzieć, że to minie?
Przykro tak, że tak bardzo wyczekiwane dziecko jak Antoni ma taką wyrodną matkę. On czuje moje nerwy, mały radarek, i potrafi się uspokoić tylko u Taty. Bardzo go kocham, ale jakoś trudno mi to okazać. I tak jest lepiej niż było, bo na początku chciałam go zostawić w szpitalu i uciec.
Faza mnie wygania do sklepu, czy do knajpy. A ja nie chcę nigdzie łazić. Czuję, że życie się dla mnie skończyło, że priorytetem teraz jest wykarmić dziecko, a rozrywką zmycie naczyń. Gdzie jest prawdziwy Ludwik??

[kamma]

niteczko, baby blues na pewno się skończy, uwierz, miałam już dwa razy i przeszedł dwa razy Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale naprawdę przechodzi. Zaciśnij zęby i przeczekaj, daj się rozpieszczać i rozśmieszać (odpowiednie wątki na WD na przykład).
Przy pierwszym dziecku zazwyczaj trzeba nauczyć się miłości, bo jest to zupełnie inny rodzaj miłości niż wszystkie, jakich się dotychczas doświadczało. Ale ta nauka też przychodzi sama.
Pierwszy miesiąc jest trudny, bo maluszek jest całkowicie od mamy zależny i nawet najwspanialszy tata niewiele może tu poradzić. Ale z każdym tygodniem będzie coraz łatwiej i łatwiej.
Czy prawdziwy Ludwik wróci? Tak, ale będzie już trochę inny. Macierzyństwo jest doświadczeniem, które bardzo zmienia człowieka, reorganizuje priorytety i widzenie świata. Ja stałam się zupełnie inna, nic nie zostało we mnie z szalonej i nieobliczalnej dziewczyny. No, może prawie nic Ale lubię nową siebie, osiągnęłam bardzo przyjemny spokój. (A do tego kręgosłup tak mi napieprza, że nawet nie miałabym siły na dawne szaleństwa ).
Ja już się nie mogę doczekać, kiedy poznam Ciebie w roli zaawansowanej mamy Będziesz na pewno wesołą mateczką i niejedną rozbrajającą historię nam opowiesz
Jeśli nie potrzebujesz wychodzić do knajpy, to nie wychodź. Ale zażywaj słonka jak najwięcej, to zawsze pomaga. Słońce i wegedzieciak, najlepsze panaceum

[neina]

Mija, to pewne. Chociaz ja miewalam nawroty wiele tygodni po porodzie. Nie potrafie zliczyc, ile razy ryczalam jak glupia, plakalam nad soba i nad Frankiem - ze musial znosic trudy porodu, ze jest taki malutki i bezbronny, nie ma wladzy nad swoim cialkiem, czasem jednak placz byl zupelnie irracjonalny - patrzylam na niego i plakalam i to nie ze szczescia (chociaz ze szczescia tez plakalam nie raz na jego widok). Zupelnie nie rozumialam tych emocji, dobijalo mnie zamkniecie w domu, calkowity brak zrozumienia i wsparcia. W. mnie nie rozumial, potrafil nawet powiedziec, ze rozczulam sie nad soba, a obecnosc tesciowej mnie wkurzala (przyjaechala na miesiac nie pytajac mnie nawet, czy nie mam nic przeciwko, smazyla smierdzace miecho w domu itp.). Miesiac przed porodem wyprowadzilismy sie na drugi koniec londynu, czulam sie strasznie samotna, a to napewno potegowalo nieprzyjemnosci hormonalne.
Ale potem robi sie naprawde fajnie, dziecko staje sie interaktywne, zaczyna okazywac swoja milosc do mamy, hormony sie uspokajaja, bedzie dobrze, jak pisze kamma, trzeba troche cierpliwosci, staraj sie tlumaczyc sobie, ze to tylko reakcje chemiczne w Twoim ciele powoduja takie samopoczucie i ze to zaraz przejdzie.

[Capricorn]

[Marcela]

Nitko droga, tak jak dziewczyny już napisały - to minie. Początki są trudne. U mnie było podobnie. Nie rozumiałam swoich reakcji, nie dawałam sobie rady z karmieniem, wydawało mi się, ze tak już bedzie zawsze. Że nie nadaję się na matkę. Ale dziecko szybko się zmieni w osobę, z którą będziesz lubiła pogadać, pójść na spacer, bedzie Ci sprawiać nieziemską radość każdy jego sukces : pierwszy uśmiech skierowany do Ciebie, pierwsze kroczki, słodkie:"kocham Cię mamo". Będziesz obserwować kim jest Antoni, co lubi, jaką ma wyobraźnię. Zapewniam Cię, że to już niedługo. Póki co odpoczywaj ile możesz, śpij w każdej możliwej chwili, czytaj i oglądaj pogodne rzeczy, wystawiaj buzię do słońca. Przechodzi przez to bardzo wiele dziewczyn. Nie wszystkie o tym mówią, bo próbują zachować wizerunek mamy doskonałej. Nie miej poczucia winy bo nie ma w tym żadnej ale to żadnej Twojej winy, rób sobie przyjemności, ile się da. Pozdrawiam ciepło.

[nitka]

dziękuję za słowa wsparcia. Jakoś nie mogę się pogodzić z faktem, że "przeoczyłam" w przygotowaniu do macierzyństwa TAK ważne dwie sprawy jak właśnie stan emocjonalny po porodzie i karmienie piersią. Teraz widzę, że w ciąży byłam na haju estrogenowym. A z tym karmieniem wydawało mi się, że wystarczy tylko chcieć. Reszta przyjdzie sama.
Dziwna ta natura. Niby wszystko przemyślane, a tu zjazd hormonalny i kiszka.

[biechna]

nitka, to naprawdę przejściowe. I jak wiesz ja miałam okropne, straszne i takie tragiczne, że M myślał, czy mi leki nie będą potrzebne, sugerował zresztą. Choć skrzętnie to ukrywałam... Też się wkurzałam, że nie przygotowałam się odpowiednio do karmienia, miałam 2 książki o karmieniu - zostawiłam je sobie na 2 ostatnie tygodnie ciąży, Staś urodził się zaraz, gdy minął 38 tydzień, nie przeczytałam nic i spartoliłam na początku sprawę, wyłam i ryczałam, i byłam na siebie wściekła, po 1-2 m-cach miałam już inne spojrzenie ("no trudno"), a teraz wrócił luz, więc wiem - doły mijają!
Bardzo ważna jest pomoc - ja bez skrupułów prosiłam męża kuzynki o przywożenie mi obiadów (bo on świetnie gotuje), ją o zostawanie na noc, gdy M nie było, sama baaardzo dbałam o sen, nawet - jak pamiętasz - nie odbierałam telefonów, bo całymi dniami był na wszelki wypadek ściszony - a nuż bym spała. Teraz wciąż pilnuję wyspania jak mało czego, gdy nie dośpię, rozkładam Stasiowi zabawki, on sobie nimi wywija, macha, nadgryza, a ja mogę dospać, jeśli akurat budził mnie w nocy.
No i ryczałam Maćkowi w ramię, pomagało na chwilę.
Nie miałam wiosny wtedy, Ty masz, korzystaj ile wlezie ze słońca, u nas czasami było tak zimno, że wychodziłam na 10 minut tylko. No ale ja też musiałam cewnik nosić, a z tym chodziło się bardzo źle
A, jak sobie siebie z wtedy przypominam, to mam normalnie ochotę aż się sama poprzytulać na pociechę;-)
Niteczka, przejdzie Ci. Nie chodź nigdzie na siłę, wolisz zostać w domu albo w łóżku - zostań. To jest przejściowy stan, nie oznacza, że dziadziejesz czy coś. Po prostu organizm musi się hormonalnie uspokoić, wyciszyć. Ja wtedy bardzo chciałam spokoju i gdy M zapraszał gości, to ja dzwoniłam ich odwoływać, bo chciałam świętego spokoju tylko. Grunt to zadbać o siebie, o swoje potrzeby "tu i teraz".
Ja już sobie świetnie radzę z organizacją czasu, a zobacz, mały ma ledwie 3 miechy, zmywanie przestało być rozrywką, wrócił czas na filmy, książki, ochota na gości itp. Zaczynam sama siebie poznawać. Gdyby nie sfera seksualna,byłabym już prawie beatą sprzed 12 miesięcy
Trzymaj się, śpij i nie wahaj się prosić ludzi o pomoc :*

[lilias]

Niteczka dziewczyny już napisały chyba wszystko co trzeba. Każdy dołek ma to do siebie, że w końcu się z niego wyłazi. Przy pierwszym maluszku wątpimy w siebie jak nie powiem co, a przecież nikt nie jest idealny. Pamiętam, że karmienie było u mnie horrorem, dziecko wyło między posiłkami i po nich- kolki , ja wyłam bo czułam się wykończona i bezsilna. Śpij kiedy się da, jak będziesz miała ochotę to idź kupić sobie jakiegoś ciucha (byle nie dresy ) i pozwól aby dumny tata przejął część obowiązków i przy Antonim i w domu. Może nie będzie całkiem po Twojemu, ale ile lżej (koniecznie małżonka należy chwalić ). Pozdrowienia serdeczne, zobaczysz będzie naprawdę dobrze

Niteczka dziewczyny już napisały chyba wszystko co trzeba. Każdy dołek ma to do siebie, że w końcu się z niego wyłazi. Przy pierwszym maluszku wątpimy w siebie jak nie powiem co, a przecież nikt nie jest idealny. Pamiętam, że karmienie było u mnie horrorem, dziecko wyło między posiłkami i po nich- kolki , ja wyłam bo czułam się wykończona i bezsilna. Śpij kiedy się da, jak będziesz miała ochotę to idź kupić sobie jakiegoś ciucha (byle nie dresy ) i pozwól aby dumny tata przejął część obowiązków i przy Antonim i w domu. Może nie będzie całkiem po Twojemu, ale ile lżej (koniecznie małżonka należy chwalić ). Pozdrowienia serdeczne, zobaczysz będzie naprawdę dobrze

[renka]

[kamma]

[bodi]

nitka, będzie lepiej wszystko Ci tu już dziewczyny napisały, ja tylko potwierdzę. Super, jeśli masz możliwość by Antoniego przejmowal Faza lub ktoś inny, Twoje zadanie to teraz odpoczywac i dochodzić do siebie, dopieszczac się tak, jak ci tego akurat trzeba.

Pamiętam jak gdzieś czytałam, że w niektórych tradycyjnych kulturach kobieta w połogu (w kazdym razie przez kilka pierwszych tygodni) miała za zadanie wyłacznie karmic. Reszte obowiązkow przejmowały inne osoby z jej otoczenia - ona nie gotowała, nie prała, nie sprzątała. Miała karmic piersią, wysypiać się i dochodzić do siebie po trudach porodu (a Ty masz przeciez po czym odpoczywac). Myślę że gdyby u nas kobiety miały takie warunki, baby blues byłby o wiele rzadszy.

I pamiętaj przede wszystkim, że to stan przejściowy. Usciski

[kasienka]

Nitka, kochanie...Minie, zobaczysz :*

Ja miałam problemy z karmieniem Emila, bo ciągle się dławił nadmiarem mojego mleka...Gdyby nie mama która jest doradcą laktacyjnym, to pewnie bym nie karmiła. A przecież, Zuzie wykarmiłam bez problemu (tylko brodawki mi na poczatku popękały).

Jesteś najlepszą mamą, jaką Antoś mógł mieć Zobaczysz, za parę lat pewnie sam Ci to powie ( na kilkanaście pewnie zmieni zdanie, ale za jakieś trzydzieści pewnie znowu wróci do wersji positiv )

O takich rodzicach, jak Ty i Faza naprawdę można pomarzyć :*

Poza tym w ciąży byłaś na tamtym haju, teraz jesteś na innym, z łożyskiem wywaliłaś górę hormonów, jak miałam mega bb...Może niektóre kobiety znoszą to lepiej, ale niewyspanie, stres, nerwy, zmęczenie po porodzie dają o sobie znać i nakręcają tę spiralę.

Śpij kiedy tylko możesz. A gdybyś chciała do mojej mamy dzwonić, to chętnie dam Ci telefon. Czasem sama rozmowa pomaga, a mama zajmuje się tym od dwudziestu ponad lat i sama wykarmiła kilkoro dzieci...A nawet gdybys nie karmiła, to przeciez nie znaczy, że jesteś złą mamą...

jakby co, mini poradnik, nie wiem, czy znasz:
hxxp://www.foundshit.com/newborn-baby-guide-for-new-parents/

[kłaft]

nitka, a my ci sie na głowe zwalamy.. =* będzie dobrze ,przecież jesteś wspaniałą mamą a Fazol wspaniałym tatą i oboje sobie poradzicie a Ty w szczegolności, bo przecież kto jak kto ale ja wiem, że jesteś silną kobietą , nie jedno się już przeszło.
wiem, ze nic o tym nie wiem, ale głowa do góry =)

[nitka]

kasienka, :************

[kamma]

[puszczyk]

[maryczary]

nitka S. mi ostatnio coś przypomniał, kiedy śmialiśmy się z uchachanej Adulki robiącej głupie miny, powiedział: "A pamiętasz jak na początku mówiłaś, ze jej nie kochasz?" Tak, tak mówiłam ale śmieje się dzisiaj z tego.

Ale na początku nie było mi do śmiechu mimo, że Adka była cudownym noworodkiem, spała nawet po 5 godzin, budziła się na jedzenie tak głodna, że szok i po niedługim czasie znowu lulu. Tylko jak się budziła po tych 4, 5 godzinach to chciała jeść natychmiast a ja nie umiała karmić nic a nic, a małe piersi jeszcze to utrudniały, szczególnie, że po cięciu krocza byłam okropnie obolała (i epidural zemnie schodził też) mogłam karmić tylko na leżąco ale jak to zrobić??? Mimo, że brodawki nie popękały, piersi bolały mnie masakrycznie, myślałam ze mi pękną na pół z bólu i litrażu mleka. Położne, przez 10 dni przychodziły i mi pomagały ale ja do końca, szczerze mówiąc, nie nauczyłam się karmić, dlatego przy drugim dziecku będzie mi już łatwiej bo dużo wiem, i to nie z książek (bo na sucho to czego się można nauczyć?) tylko z praktyki! No do tego, nie mogłam siedzieć, czyli jeść śniadania, ani normalnie chodzić, no masakra...

Ada ssała pierś półtora miesiąca a potem pół roku ściągałam pokarm (bo Ada bezpośrednio z piersi nie chciała - już nie będę wnikać w szczegóły), co doprowadziło mnie do kolejnego Baby bluesa!! Dlatego po pół roku MUSIAŁAM przestać ściągać, bo mi już kompletnie odbijało.

Jak urodziłam, to Ady chyba nie kochałam, dopiero z dnia na dzień, od uśmiechu do uśmiechu uczyłyśmy się tej magicznej relacji, która jest teraz między nami. Dla mnie to było trudne i nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Trudno mi było kochać od razu kogoś, przez kogo nie mogę chodzić, bolą mnie cycki, budzi mnie w nocy, nie daje wypocząć, domaga się wszystkiego. Nie rozumiałam, który płacz, co oznacza... Jak tu kochać kogoś takiego?? Ale wsparcie przyjaciół, męża, zdrowy rozsądek przebijający się bezradnie przez hormony i rozpacz i nadzieja pozwoliły mi dzień po dniu zakochać się w tej cudnej istotce na zabój love Ada

[martka]

maryczary, pięknie napisałaś

[PiPpi]

taaaak, naprawdę pięknie
mnie baby blues tez nie ominął, było ciężko
miałam doła, sądziłam,zę nie umiem byc mamą i źle sie czułam z tym, ze maż potrafi być tatą z niczym nie dawałam sobie rady, nawet zmiany pampersów mi nie wychodziły...co do karmienia to miałam podobne przeboje do maryczary, z tym, ze po czasie odciąganie mleka i podawania go z butelki ( od około 6-tego do 9-tego m-ca Karolki) przyszedł etap gdy mała złapała cug
nawet w trakcie porodu złapałam sie na myśli: jak to możliwe, że kobiety decydują sie na jeszcze jedno dziecko?!" teraz już wiem. tej miłości z niczym nie da się porównać. jej ogrom nie moze mnie przestać dziwić. nitka, wszystko co najlepsze dopiero przed Tobą..

[arete]

[maryczary]

[kociakocia]

[Capricorn]

[rosa]

capri no przecież nie takich jak twoi , ale są dziadkowie, którzy lubią swoje wnuki, chętnie się nimi zajmują i nie wypominają tego po 1000 razy:-)

nitka trzymam kciuki coby było lepiej. buziaki

[Lavinia]

Nitka- ja mam bluesa co prawda bez baby, ale jest parszywy, wiec rozumiem twoje samopoczucie. Jedyne co moge zrobic to trzymac za ciebie kciuki zeby szybko sobie poszedl.